O Τόμας πρέπει να οδηγήσει την ομάδα των Γκλέιντερς που έχουν αποδράσει, στην τελευταία τους και πιο επικίνδυνη αποστολή μέχρι τώρα. Για να σώσουν τους φίλους τους, θα πρέπει να καταφέρουν να μπουν στη θρυλική Τελευταία Πόλη, έναν λαβύρινθο ελεγχόμενο από τη WKCD, που ίσως αποδειχτεί ο πιο θανάσιμος λαβύρινθος από όλους. Οποιος καταφέρει να βγει ζωντανός, θα πάρει απαντήσεις στις ερωτήσεις που είχαν οι Γκλέιντερς από την πρώτη στιγμή που έφτασαν στον λαβύρινθο.
Τρία χρόνια έχουν περάσει από τότε που οι «Πύρινες Δοκιμασίες», το δεύτερο κεφάλαιο της κινηματογραφικής μεταφοράς των εφηβικών βιβλίων του Τζέιμς Ντάσνερ «Ο Λαβύρινθος», έκαναν την εμφάνισή τους στις αίθουσες, κι αυτό λόγω του σοβαρού τραυματισμού του πρωταγωνιστή τους Ντίλαν Ο’Μπράιαν κατά την διάρκεια των γυρισμάτων της τελευταίας ταινίας της σειράς.
Αυτό το μεγάλο κενό αποτελεί μια από τις σοβαρές αδυναμίες του φινάλε της τριλογίας, μιας και από τα πρώτα κιόλας γεμάτα δράση λεπτά της «Τελικής Δοκιμασίας» νιώθεις αποκομμένος από το σύμπαν το οποίο είχε προσπαθήσει να χτίστεί στις δυο πρώτες ταινίες. O Γουές Μπολ (σκηνοθέτης και των τριών ταινιών) δεν ενδιαφέρεται να σου κάνει μια σύνδεση με τα προηγούμενα για να σου φρεσκάρει έστω λίγο τους χαρακτήρες και τα γεγονότα που, αφήνοντάς μόνο στον αέρα μια αμυδρή ανάμνηση ότι η συγκεκριμένη ταινία έχει να κάνει με κάποιο είδους λαβύρινθο, ένα θανατηφόρο ιό και αρκετό τρέξιμο.
Οπως κάθε φινάλε κινηματογραφικής σειράς που σέβεται τον εαυτό του, έτσι κι εδώ το σενάριο (!) ακολουθεί τους ίδιους ακριβώς κανόνες φέρνοντας πίσω παλιούς χαρακτήρες, σκοτώνει αρκετούς από αυτούς, ακόμα και μερικούς που δεν το περιμένεις, ενώ προσφέρει λύτρωση σε κάποιους άλλους, και κάποια στιγμή υπάρχει η αναγκαία γεμάτη συναισθηματικά φορτισμένη σκηνή όπου θα αποτίσει φόρο τιμή σε όλους όσους έπεσαν στην μάχη. Και σε αυτό το επίπεδο η ταινία δεν απογοητεύει.
Κατά τα άλλα, το σενάριο συνεχίζει να παραμένει αδιάφορο, με το μυστήριο της πρώτης ταινίας να έχει πεταχτεί στα σκουπίδια, τα δυστοπικά κλισέ δίνουν και παίρνουν και οι χαρακτήρες, που με δυσκολία προσπαθείς να συνδεθείς συναισθηματικά μαζί τους, μοιάζουν να είναι φυλακισμένοι μέσα σε κακογραμμένους διαλόγους και αφόρητα βαρετές καταστάσεις,
Το κακό με τον κόσμο του «Λαβύρινθού» είναι πως κατάφερε εύκολα να σε εξαπατήσει ότι κάτι διαφορετικό, με περισσότερη ίσως ουσία από τις δυστοπικές εφηβικές ταινίες που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό. Ομως, μέχρι το φινάλε, έδειξε πως πρόκειται για άλλη μια ξαναζεσταμμένη ιδέα, την οποία έχουμε σίγουρα ξαναδεί και μάλιστα αρκετά καλύτερα, και μια σειρά που μάλλον θα έχει ξεχαστεί μέχρι να βγείτε από την αίθουσα.
