Ο Κύριος Απίθανος, μαζί με την Βάιολετ, τον Ντας και το μωρό Τζακ-Τζακ, προσπαθεί να τα βγάλει πέρα με την καθημερινή, «φυσιολογική» ζωή στο σπίτι, ενώ οι υπερδυνάμεις του Τζακ-Τζακ είναι στο τσακ να αποκαλυφθούν. Η αποστολή ανατρέπεται όταν ένας νέος κακός εμφανίζεται με ένα ευφυές και επικίνδυνο σχέδιο που θέτει τα πάντα σε τρομερό κίνδυνο. Η οικογένεια των Παρ όμως δεν αποφεύγει ποτέ μια πρόκληση, ειδικά με τον Ψύχτρα στο πλευρό της.
Οταν το 2004, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Μπραντ Μπερντ στο τότε μόλις νέο απόκτημα της Disney, τη Pixar, «Οι Απίθανοι», έκανε την πρεμιέρα του στις κινηματογραφικές αίθουσες όλοι μιλούσαν για ένα πραγματικό αριστούργημα. Τότε το Χόλιγουντ ακόμη δεν είχε ακόμη εξοικειωθεί (βλ. πάθει εμμονή) με τις ταινίες για σούπερ ήρωες και το κοινό δεν βομβαρδίζονταν κάθε λίγο και λιγάκι από υπερήρωες των κόμικς της Marvel και της DC. Ηταν μια πιο «αγνή» εποχή που στην πραγματικότητα συνέβαλε στο να γίνουν οι «Απίθανοι» μια από τις πιο κλασικές και αγαπημένες ταινίες της Pixar.
Και ενώ η επιθυμία αρκετών φαν της ταινίας να γυριστεί ένα σίκουελ έπεφτε για χρόνια στο κενό, 14 χρόνια μετά η Pixar τους άκουσε. Το δεύτερο φιλμ με την πολυπόθητη συνέχεια των περιπετειών της υπερηρωικής οικογένειας Παρ, σηματοδοτεί επίσης και την επιστροφή του Μπραντ Μπερντ στην καρέκλα του σκηνοθέτη ύστερα από απουσία επτά χρόνων από το animation, μετά τον (επίσης αριστουργηματικό) «Ρατατούη».
Και τι επιστροφή! Ακόμη και σήμερα, σε μια περίοδο όπου το Χόλιγουντ νιώθεις ότι δεν αντέχει κι άλλους υπερήρωες, «Οι Απίθανοι 2» όχι μόνο καταφέρνουν να παραμείνουν φρέσκοι και με απαράμιλλο στιλ, αλλά ξεπερνούν τον προκάτοχό τους σχεδόν σε όλα.
Αρχίζοντας από εκεί που σταμάτησε η πρώτη ταινία, ο Μπερντ δεν χάνει ούτε λεπτό και να μας βάζει κατευθείαν στην δράση με μια σκηνή που ξεκίνησε... 14 χρόνια πριν και τελειώνει σήμερα, με τον καλύτερο, και πιο απολαυστικό τρόπο, ενώνοντας το παρελθόν με το παρόν και χτίζοντας τη βάση για τη νέα του περιπέτεια.
Εδώ θα πειραματιστεί, για άλλη μια φορά, με την αλλαγή των ρόλων μέσα στην οικογένεια, με την Ελάστιγκερλ να αναλαμβάνει την δράση και τον Κύριο Απίθανο να μένει στο σπίτι να φροντίζει την οικογένεια. Θα παίξει με τους προκαθορισμένους ρόλους που έχει ο καθένας μας, με το τι είναι φυσιολογικό και πως όλα αυτά αντικατοπτρίζονται μέσα στην ίδια την κοινωνία. Στα χέρια κάποιου άλλου όλο αυτό θα μπορούσε να καταλήξει τουλάχιστον τραγελαφικό, όμως στα χέρια του Μπερντ γίνεται ένα πραγματικά ενδιαφέρον κοινωνικό σχόλιο, ειδικά τώρα στην μετά-Τραμπ και #MeToo εποχή.
Ο Μπερντ δεν διστάζει να σχολιάσει και τη εμμονή μας με την τεχνολογία (με τον κακό της υπόθεσης να υπνωτίζει τον κόσμο μέσω των οθονών). Και φυσικά να μιλήσει ξανά για την δύναμη της οικογένειας και το πως τίποτα δεν την σταματά, κυρίως όταν όλοι είναι ενωμένοι. Ναι, ο Μπερντ μπορεί να φαίνεται πως παίζει σε πολλά ταμπλό ταυτόχρονα, αλλά ισορροπεί τέλεια μεταξύ τους χωρίς το ένα να υπονομεύει το άλλο. Κι ενώ σατιρίζει με τις αναφορές του στις υπερηρωικές ταινίες, ποτέ δεν προσπαθεί να τις αντιγράψει. Κινείται από την δράση, στην κωμωδία και στο δράμα με μια άνεση που δεν μοιάζει ποτέ επιτηδευμένη - ίδιον των πραγματικών δημιουργών.
Τα εύσημα στον Μπραντ Μπερντ λοιπόν, αλλά όχι όλα, αφού τίποτα δεν θα μπορούσε να σταθεί χωρίς την εκπληκτική δουλειά που έχει κάνει, για άλλη μια φορά, η Pixar στο animation (είναι πλέον σίγουρο πως παίζει πλέον μόνη της στον τομέα αυτό, και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ξεπερνάει με κάθε νέα ταινία τον ίδιο της τον εαυτό), αλλά και την υπέροχη δουλειά όλου του καστ, από τον Γκρεγκ Τ. Νέλσον και την Χόλι Χάντερ μέχρι και τους Μπομπ Οντενκίρκ και Κάθριν Κίνερ και το jazzy σάουντρακ του Μάικλ Τσιακίνο, που λες και είναι βγαλμένο από κατασκοπική ταινία των 60s.
Μπορεί να χρειάστηκαν 14 χρόνια για να δούμε το σίκουελ στη μεγάλη οθόνη, αλλά «Οι Απίθανοι 2» έρχονται με όλα όσα έκαναν την πρώτη ταινία κλασική. Είναι η ταινία που βάζει, αβίαστα και για άλλη μια φορά, το «σούπερ» στους «σούπερ ήρωες» και στα σίγουρα η καλύτερη ταινία animation που θα δείτε φέτος.
