Η πεντάμορφη Μπελ βρίσκεται φυλακισμένη σ' ένα κάστρο, όπου τον ιδιοκτήτη του ένα ξόρκι τον έχει παραμορφώσει σε τερατόμορφο κτήνος. Το κορίτσι όμως που αφήνει την καρδιά του ανοιχτή στο να χορέψει με τα μαγεμένα αντικείμενα του παλατιού και να κάνει φίλους τσαγιέρες, κηροπήγια και ρολόγια τοίχου, θα είναι κι αυτό που έχει τα μάτια να δει κάτω από την αποκρουστική επιδερμίδα και να ερωτευθεί τον πρίγκιπά της. Γιατί μόνο έτσι αυτοί ζουν καλά, κι εμείς καλύτερα...
Εχοντας ήδη κερδίσει το στάτους ενός κλασικού αριστουργήματος, το μιούζικαλ-σταθμός της Disney, που το 1992 έσπασε τα ρεκόρ και βρέθηκε στην οσκαρική πεντάδα Καλύτερης Ταινίας (για να κερδίσει τελικά τα Οσκαρ μουσικής και τραγουδιού), επιστρέφει 20 χρόνια μετά για να μαγέψει τις νέες γενιές που θέλουν το φαντασμαγορικό να είναι συνώνυμο του 3D.
Η μεγάλη ερώτηση είναι: το χρειάζεται; Μία ταινία που στηρίζεται στην παράδοση του κινούμενου σχέδιου και στην απαράμιλλη δεξιότητα της Disney να σε λιγώνει με τη χειροποίητη τέχνη της εικόνας, την πρωτοτυπία στην λεπτομέρεια, το θάμπωμα της ευρηματικότητας; Ενα μιούζικαλ που παρακολουθείς τσεκάροντας κάθε ενήλικο κυνισμό στην πόρτα του κινηματογράφου και επιτρέποντας στην καρδιά σου να κλειδώσει σε αυτόματη λειτουργία ευτυχίας με την πρώτη νότα; Μία παραβολή που το μεγαλείο της δε χωράει ούτε σε δύο, ούτε σε τρεις, ούτε σε χίλιες διαστάσεις; Χρειάζεται την φορετή επιτήδευση στο βάθος πεδίου, στην φορσέ κάθετη κίνηση, σε νέα ένταση και ψηφιακό γυάλισμα των χρωμάτων που κάνουν το ήδη παραμυθένιο, εντελώς φτιαχτό;
Η απάντηση είναι όχι, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Γιατί υπάρχει ένα κρυφό κέρδος. Οι νέες γενιές που ιδανικά το έχουν δει σε επαναλήψεις στην τηλεόραση, ή το έχουν αγοράσει από το ράφι ενός σούπερ μάρκετ, θα ξαναμπούν στην αίθουσα. Θα κάτσουν ανάμεσα σε εκατοντάδες μαγεμένα μάτια, ακόμα κι αν αυτά τα βαραίνουν 3D γυαλιά που σε εμποδίζουν να σκουπίσεις τα δάκρυά σου, και θα δουν χρώματα, σχήματα, φιγούρες να μεταμορφώνονται σε χαρακτήρες και ήρωες, σ' ένα ευφάνταστο σύμπαν κινηματογραφικής οπτασίας. Θα ακούσουν τον ήχο επιβλητικό, καθηλωτικό, επιτακτικό, η ευφορία της μουσικής θα τους ξεπεράσει, και το παραμυθάκι που έβλεπαν στο repeat στην μικρή οθόνη θα γίνει, ξανά, ταινία.
Τι καλά που θα ήταν αν δεν κυκλοφορούσε στις ελληνικές αίθουσες μόνο μεταγλωττισμένη. Υπάρχουν ξέρετε παιδιά κάθε ηλικίας στο κοινό του animation. Μην τα υποτιμάμε.
