Ηταν 2016 όταν ο Τζορτζ Μίλερ μάς είχε πιάσει όλους στον ύπνο. Το «Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής» είχε αποδειχθεί κάτι πολύ περισσότερο από εντυπωσιακό blockbuster, κάτι πολύ μεγαλύτερο από άξιο revival της ταινίας του 1981, κάτι σπουδαιότερο από αφορμή να περπατήσουν το κόκκινο χαλί οι Σαρλίζ Θερόν κι ο Τομ Χάρντι. Αποδείχθηκε υπέροχο δείγμα κατασκευής ενός φουτουριστικού αυθύπαρκτου κόσμου, ένα απογειωτικό action movie που προχωρούσε με τέντα γκάζια το είδος μπροστά, κι ένα δυνατό μήνυμα για τις γυναίκες ηρωίδες στο σινεμά. Η γυναικάρα Furiosa δικαίως σήκωνε τον Mad Max από τη θέση του οδηγού και έπαιρνε το τιμόνι.
Εννέα χρόνια μετά, ο Μίλερ επιστρέφει με το πολυαναμενόμενο prequel που φιλοδοξεί να δώσει ρίζα, ταυτότητα και κίνητρο στην μονόχερη αντάρτισσα. Ποια ήταν; Πώς κατέληξε να αρπάζει τα κορίτσια του Αθάνατου Τζο σ' ένα ανθρωποκυνηγητό για τη διάσωση της ελπίδας;
Επιστροφή στο παρελθόν, όταν η Furiosa ήταν ένα τετραπέρατο, δυνατό κοριτσάκι και ζούσε με την μητέρα της και τη μικρή της αδελφή σε μία μικρή πράσινη Εδέμ - το μοναδικό μέρος που είχε διασωθεί από την μόλυνση και την καταστροφή αυτού του μετα-αποκαλυπτικού κατάξερου σκουπιδότοπου, με τους κατοίκους να το κρύβουν και να το προστατεύουν από όλα τα πολεμοχαρή φρικιά της ερήμου. Σε μια βόλτα της για να συλλέξει καρπούς, μία συμμορία από αιμοβόρους τυχοδιώκτες μηχανόβιους αρπάζει τη Furiosa και την πηγαίνει λάφυρο στον νάρκισσο ηγέτη τους, τον Ντεμέντους. Η Furiosa τον παρακολουθεί να βασανίζει και να σκοτώνει την μητέρα της, η οποία αρνιόταν να προδώσει τις συντεταγμένες της Εδέμ, κι ορκίζεται να τον εκδικηθεί.
Τα χρόνια περνούν με τον Ντεμέντους να προσπαθεί να γίνει ο απόλυτος Αρχοντας της Ερήμου: τα βάζει με αλαζονεία και τίμημα με τον Αθάνατο Τζο, απειλεί την Ακρόπολή του, εισβάλει στο Βασίλειο του Πετρελαίου. Οι δύο τύραννοι ξοδεύουν πηγές, ενέργεια, λαμαρίνες κι ανθρώπινες ζωές για την εξουσία τους, κοντράρονται και κάνουν κόντρες, όσο οι λαοί τους πεθαίνουν από την πείνα, τη δίψα, την μόλυνση και την άσκοπη βία. Η Furiosa μεγαλώνει ανάμεσα στους δύο αυτούς κόσμους, ατσαλώνοντας τη δύναμή της, κρατώντας ζεστή την υπόσχεση που έδωσε στην μητέρα της να επιστρέψει στο σπίτι και καυτή την δίψα της για εκδίκηση.
Ολα τα στοιχεία του Mad Max έπους είναι εδώ. Ευφάνταστη, απίστευτα λεπτομερής meta-goth σκηνoγραφία ενός απειλητικού, επικίνδυνου κόσμου. Πειρατές outlaws κρυμμένοι κάτω από μέταλλο, δέρμα, κόκκαλα, tattoos και piercings. Τσοπεριές, monster trucks, μπαζούκας και φλογοβόλα. Επιβλητικά locations από αμμόλοφους και βράχους και γκρεμούς, με τα ειδικά εφέ ταυτόχρονα να απογειώνουν τους ορίζοντες αυτού του χάρτη. Καταιγιστικό action, ακατάπαυστα σπινταριστά ανθρωπο(;)κυνηγητά, συγκρούσεις, ξύλο, ανατινάξεις. Κατάμαυρο χιούμορ (ονόματα πολεμιστών τύπου «Scrotus» και «Erectus», αλλά κι ολόκληρη η φιγούρα του Ντεμέντους τρολάρουν τον θεατή).
Ομως όταν πατάς τόσα γκάζια στην άμμο, κολλάνε τα λάστιχα σου. Ο Μίλερ αυτή τη φορά το παρακάνει. Το θέαμα ξεφεύγει από τη σουρεαλιστικά μεγαλειώδη απόλαυση των Mad Max ταινιών και γίνεται απλώς βαβουριάρικο, θορυβώδες και τελικά χαοτικό. Δεν καταλαβαίνεις ποιος τώρα ξεφεύγει από ποιον, ποιος κυνηγάει ποιον, και τελικά ποιον ενδιαφέρουν όλα αυτά.
Υπήρχε κάτι το απίστευτα γοητευτικό, μεταλλάδικο και σέξι στις μηχανοπομπές στην έρημο που έκαναν θανάσιμες κόντρες για τη σωτηρία και την κυριαρχία τους. Εδώ όλα μοιάζουν με video game που δεν θυμόμαστε με ποιους είμαστε.
Αυτό είναι ιδιαίτερα κακό όταν διακυβεύεται η σκιαγράφηση της Furiosa. Οταν σου έχουν υποσχεθεί την ταινία που θα της δίνει σάρκα κι οστά ως την κεντρική ηρωίδα του επόμενου franchise. Η Ανια Τέιλορ-Τζόι είναι εξαιρετικά ικανή στο action - δυναμική, θανάσιμη, γεμάτη ενέργεια και τσαμπουκά. Ομως, δεν είναι Σαρλίζ. Παρόλο το εκφραστικό προσώπο της, με τα τεράστια υγρά κι αγριεμένα μάτια, δεν καταφέρνει να πείσει ως το τελευταίο κομμάτι ανθρωπιάς που αξίζει να διασωθεί σε αυτό το μπρουτάλ σύμπαν. Το βλέμμα της είναι μονοδιάστατο, το φιζίκ της ατσαλάκωτο, η οργή της εφηβική. Δεν φταίει εκείνη, έτσι τη σχεδίασαν.
Κι είναι κρίμα. Ο Μίλερ ξεκινά την ταινία με σπουδαίες, μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά: η απίθανη μικρή Furiosa είναι ένα κοριτσάκι που θέλει να ταυτιστεί κάθε κοριτσάκι στο κοινό. Οταν αυτό κινδυνεύει, στο κατόπι της τρέχουν η μητέρα και η θεία της - όχι δυο άντρες. Ολα χτίζουν ένα νέο μοντέλο ηρωίδας που μετά όμως βουλιάζει στην ματσίλα ενός κόσμου που χάνει την πυξίδα του - εντός κι εκτός οθόνης.
Και κάτι τελευταίο: είναι η πρώτη ταινία χωρίς τον Mad Max. Και παρόλο που το ξέραμε, το περιμέναμε... μάς έλειψε. Εστω και στο κάθισμα του συνοδηγού.
