Ο Μιτς και ο Ντέιβ μεγάλωσαν μαζί και παραμένουν πιστοί, κολλητοί, αδελφικοί φίλοι - παρόλο που οι ζωές τους έχουν πάρει εντελώς αντίθετες κατευθύνσεις: ο Ντέιβ είναι επιτυχημένος δικηγόρος, σύζυγος και πατέρας, ο Μιτς είναι ρεμάλι, αποτυχημένος ηθοποιός, αιώνια και ανέμελα εργένης. Οταν συναντιούνται για μία ανδρική βραδιά με ποτό και μπάλα, καταλήγουν μεθυσμένοι να εύχονται να είχαν ο ένας τη ζωή του άλλου. Ως δια μαγείας, από το επόμενο πρωί αυτό ακριβώς τους συμβαίνει: έχουν αλλάξει σώματα και πρέπει να ανταποκριθούν στις νέες απαιτήσεις.
Απλοϊκό, αφελές, συντηρητικό και πάνω από όλα χιλιοειπωμένο: το Χόλιγουντ δεν μπορεί να σταματήσει να κατασκευάζει την ίδια ακριβώς κωμωδία, τροποποιώντας ελάχιστα τα δεδομένα και στοχεύοντας σε πρώτου επιπέδου διδάγματα ζωής: άντρες που θεωρούν ότι υποφέρουν από την οικογενειακή τους δέσμευση επιθυμούν να ζήσουν ρέμπελοι, αλλά όταν γεύονται το γρασίδι της άλλης πλευράς συνειδητοποιούν ότι η πραγματική ευτυχία ήταν δίπλα στη γυναίκα και τα παιδιά τους.
Ο μόνος λόγος που συνεχίζεις να παρακολουθείς πάνω από δέκα λεπτά αυτό τον καταιγισμό από κλισέ είναι το πρωταγωνιστικό ζευγάρι: ο Ρέινολντς έχει τη γοητεία και το κωμικό timing που χαζεύεις, κι ο Μπέιτμαν (σίγουρα ο πολύ καλύτερος ηθοποιός από τους δύο) καταφέρνει να επιδείξει ταλέντο ακόμα κι όταν το σενάριο δεν του το επιτρέπει.
Κατά τ' άλλα δεν σας περιμένει καμία έκπληξη, η ταινία θα τελειώσει όπως ακριβώς το περιμένατε, πριν ακόμα αρχίσει. Ενδιάμεσα θα σας επιτεθεί το χοντροκομμένο σκατολογικό χιούμορ του «Hangover», θα χαζέψετε ηδονοβλεπτικά μερικά γυμνά γυναικεία κορμιά σε αργή κίνηση, θα γελάσετε με τις γνωστές ατάκες, θα καταλήξετε σε οικεία για τον αμερικανικό πουριτανισμό συμπεράσματα.
Τίποτα δεν αλλάζει, πραγματικά, στην αβάσταχτη ελαφρότητα του χολιγουντιανού μπουφόνικου αστεϊσμού. Και γιατί να αλλάξει, να εξελιχθεί, να προσπαθήσει άλλωστε - όταν η συνταγή είναι πάντα εμπορικά επιτυχημένη;
