Το «The Party» είναι σύντομο - μόλις 71 λεπτά, ασπρόμαυρο, βαθιά πολιτικό, κωμικό και τραγικό μαζί, μια - όχι και τόσο τυπική - ταινία της Σάλι Πότερ που από το «Ορλάντο» μέχρι και σήμερα διασχίζει τη δική της μοναχική διαδρομή σε ένα κομμάτι του αγγλικού σινεμά που θέλει και επιμένει να είναι διεθνές. Ισως γι' αυτό δεν άλλαξε λέξη στο σενάριο της, παρά το γεγονός ότι το δημοψήφισμα για το Brexit συνέβη εν μέσω των γυρισμάτων και ίσως γι' αυτό νιώθει άνετα στο «ανεξάρτητο» περιβάλλον που δημιουργεί κάθε φορά η ίδια για να δουλέψει, μακριά από το σεξισμό των στούντιο και την αποστειρωμένη τοπικιστική ιδέα πολλών συμπατριωτών της για το ποιος είναι ο τρόπος να νιώσεις καλύτερα ότι ανήκεις κάπου.
Στο Flix, η Σαλι Πότερ, μιλάει για τις επιλογές της, τον τρόπο με τον οποίο κάθε φορά «φτιάχνει» μια ταινία, για το Brexit, το αγγλικό σινεμά και τον Χάρβεϊ Γουάινστιν και περιγράφει ένα προς ένα τα μέλη του απίθανου καστ του «The Party».
Διαβάστε ακόμη: Η Σάλι Πότερ έρχεται στην Αθήνα για το αφιέρωμα στο έργο της από την Ταινιοθήκη της Ελλάδος
Ηθελα να κάνω μια κωμωδία όπου ο κόσμος θα γελάει υστερικά με τα πιο σοβαρά πράγματα. Να εξερευνήσω τις πολιτικές της υγείας και την υγεία της πολιτικής. Και να δω που ακριβώς συναντιούνται οι προσωπικές μας ιστορίες με το ευρύτερο πολιτικό σκηνικό. Αλλά κυρίως έκανα αυτήν την ταινία για το γέλιο.
Δυσκολεύομαι πάντα να τοποθετήσω οτίδήποτε γράφω σε ένα μόνο κινηματογραφικό είδος. Αλλά κατέληξα πως αυτή εδώ η ταινία είναι μια κωμωδία τυλιγμένη γύρω από μια τραγωδία. Πιστεύω ότι η κωμωδία και η τραγωδία συνδέονται βαθιά. Το βλέπεις επιστρέφοντας πίσω στον Τσάρλι Τσάπλιν. Ο,τι έκανε προκαλούσε γέλιο αλλά και δάκρυα στα μάτια. Τα οικουμενικά θέματα της αγάπης, της απιστίας, της αφοσίωσης, της αλήθεια φτάνουν μέχρι τις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες, αλλά η φόρμα είναι πιο μοντέρνα και εντάσσεται στην κωμωδία.
Το ασπρόμαυρο φάνηκε από την αρχή να ταιριάζει στις ακραίες αντιθέσεις που ήθελα να δώσω στην ιστορία. Κάναμε όμως πολλά τεστ με το διευθυντή φωτογραφίας μου. Γυρίσαμε σκηνές με διαφορετικούς φακούς, τις είδαμε στη συνέχεια σε μεγάλη οθόνη, το αρνητικό θα ήταν έτσι κι αλλιώς έγχρωμο και θα γινόταν όλο ασπρόμαυρο στο εργαστήριο. Από κάποιο σημείο και μετά ήμουν σίγουρη πως το ασπρόμαυρο θα ήταν τέλειος σύμμαχος στη μείξη της κωμωδίας με την τραγωδία.
Ο κάθε ηθοποιός είναι μια ξεχωριστή περίπτωση. Δεν υπήρξε κάποια γενική οδηγία στο καστ. Δούλεψα με τον καθένα τους ξεχωριστά, μιλήσαμε για το σενάριο, το παρελθόν των ηρώων που θα υποδύονταν, πράγματα που δεν βλέπουμε τελικά στην ταινία αλλά είναι χρήσιμα για να κατανοήσει ο ηθοποιός το ρόλο του. Αυτό που ανακάλυψα είναι ότι η διαδικασία ανακάλυψης του ρόλου ήταν διαφορετική για τον καθένα. Αλλός δουλεύει μόνο τεχνικά, αλλος ενεργεί ψυχολογικά, άλλος είναι έτοιμος να δεχθεί πράγματα, άλλος έχει τις αναστολές του. Δούλεψα με τον καθένα ξεχωριστά και στη συνέχεια τους ένωσα. Αν υπήρξε μια κοινή οδηγία για όλους ήταν πως, παρόλο που βρισκόμαστε σε κωμωδία, να μην υπερβάλλουν. Να παίζουν αληθινά.
Ο Χάρβεϊ Γουάινστιν είναι μόνο ένα παράδειγμα. Τυχαίνει να είναι διάσημος και να έχει τεράστια εξουσία την οποία καταχράστηκε με τον χειρότερο τρόπο. Αλλά δεν είναι ο μόνος. Και είναι λάθος να επικεντρώσουμε το πρόβλημα μόνο σε έναν άνθρωπο ή ακόμη και σε περισσότερους. Το πρόβλημα έχει να κάνει με τα χρήματα, την εξουσία και την πατριαρχία - ένα τοξικό μείγμα που στρέφεται εναντίον ανθρώπων που δεν έχουν δύναμη και αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα γίνουν θύματα. Νομίζω πως η πιο ασφαλής οδός για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα είναι να το δούμε ως μια ευκαιρία για αλλαγή συμπεριφοράς, νοοτροπίας και άμυνας απέναντι σε κάθε είδους επίθεση.
H Σάλι Πότερ με την Εμιλι Μόρτιμερ και τον Κίλιαν Μέρφι στα γυρίσματα
Προσπαθώ να δημιουργώ το δικό μου περιβάλλον εργασίας που δεν είναι στο ελάχιστο σεξιστικό. Γράφω τις ταινίες μου, σκηνοθετώ τις ταινίες μου, έχω ένα γραφείο παραγωγής που κάνω τις ταινίες μου. Και όλοι όσοι δουλεύουμε σε αυτές σεβόμαστε ο ένας τον άλλον και διασκεδάζουμε να δουλεύουμε μεταξύ μας. Δεν δουλεύω για κάποιο στούντιο και είμαι εγώ που προσλαμβάνω ανθρώπους για να δουλέψουν για μένα. Οχι το αντίθετο. Φυσικά και μέχρι να φτάσω εδώ έπρεπε να δουλέψω δύο φορές πιο σκληρά για να μπορέσω να πείσω για τις ιδέες μου και να καταφέρω να χρηματοδοτήσω τις ταινίες μου. Τότε δεν πίστευα ότι ο κόσμος με αμφισβητούσε επειδή ήμουν γυναίκα. Κοιτάζοντας πίσω όμως, καταλαβαίνω ότι δεν είχα πολλές επιλογές παρά να συνεχίσω και να επιμείνω. Αυτό που πρέπει να κάνουμε αυτή τη στιγμή είναι να ακούσουμε τις φωνές που μιλάνε, να βάλουμε τέλος στις πρακτικές του παρελθόντος και όλοι μαζί να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο εργασιακό περιβάλλον για όλους.
H ταινία γυρίστηκε ακριβώς την εποχή του δημοψηφίσματος για το Brexit. Δεν άλλαξα τίποτα στην ιστορία, γιατί ήθελα αυτή να είναι αποκομμένη από συγκεκριμένες ημερομηνίες ή περιστατικά και να αφορά οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο. Το δημοψήφισμα όμως επηρέασε πολύ το γύρισμα. Είχαμε ήδη ξεκινήσει για δύο εβδομάδες και η είδηση για το Brexit μας βρήκε κάπως απροετοιμάστους. Ηρθε κόσμος το επόμενο πρωί κλαίγοντας. Δεν γνώριζε κανείς ποια ήταν η επόμενη μέρα. Και όμως με κάποιο τρόπο η ταινία λειτούργησε αναλγητικά. Ηταν σαν να στέλναμε ένα μήνυμα για μια Αγγλία άλλη από αυτή που αποφάσισε να βγει από την Ευρώπη.
Το Brexit είναι μια καταστροφή. Ας το ξεκαθαρίσουμε αυτό. Δεν θα είναι η ίδια καταστροφή για τον κόσμο που κάνει σινεμά στην Αγγλία. Φυσικά τα πράγματα θα γίνουν πιο δύσκολα. Εγώ όμως διάλεγα πάντα να συνεργάζομαι με ανθρώπους απ' όλον τον κόσμο. Σε αυτήν την ταινία έχω Ρώσο Διευθυντή Φωτογραφίας, εχω Γάλλους στο συνεργείο, Δανό μοντέρ, Αργεντίνο σχεδιαστή που ζει στο Παρίσι, Ιρλανδούς... Το να δουλεύεις με μια μείξη εθνικοτήτων είναι καλό για όλους. Επίσης είναι ένας τρόπος να βρεις χρηματοδότηση για την παραγωγή μιας ταινίας. Επίσης το κοινό στο οποίο απευθύνεσαι είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό της χώρας στην οποία ζεις ή εργάζεσαι. Αυτό είναι το ωραίο με το σινεμά: ότι ταξιδεύει. Το βρετανικό σινεμά θα πρέπει να προσπαθήσει σκληρά να διατηρήσει το διεθνή του χαρακτήρα και τις διεθνείς σχέσεις που το κρατάνε ζωντανό.
Η Σάλι Πότερ περιγράφει ένα ένα τα party animals της ταινίας της:
Εμιλι Μόρτιμερ: Ζωντανή, ενθουσιώδης, μεταφέρει μαζί της ενέργεια και φως.
Κίλιαν Μέρφι: Είναι σαν ένα μπουκάλι με ενέργεια. Είναι πολύ σωματικός ηθοποιός και μέχρι τώρα δεν του έχει δοθεί η ευκαιρία να το αξιοποιήσει. Θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ θαρραλέος.
Κριστίν Σκοτ Τόμας: Είναι ένας γίγαντας. Ενας γίγαντας που παίρνει ρίσκα. Είναι τόσο διάσημη αλλά δεν είναι ματαιόδοξη. Ακολουθεί κάθε νέο μονοπάτι με θάρρος και όρεξη. Είναι πολύ ασυνήθιστο. Δεν έχει ίχνος ματαιοδοξίας.
Τσέρι Τζόουνς: Μεγάλη ηθοποιός του θεάτρου φέρει όλη την ακεραιότητα ενός ανθρώπου που ξέρει πολύ καλά την αλήθεια και το ψέμα ενός χαρακτήρα.
Τίμοθι Σπολ: Είναι ένας απίστευτος γλύκας. Είναι αστείος. Είναι πάντα τόσο προετοιμασμένος για να γνωρίσει και να συστήσει τους ήρωες που υποδύεται.
Μπρούνο Γκανζ: Είναι πράγματι ένας άγγελος, όπως ήταν στην ταινία του Βιμ Βέντερς «Τα Φτερά του Ερωτα». Φέρει πάνω του όλες τις αξίες ενός υπέροχου ανθρώπου.
Πατρίσια Κλάρκσον: Εχει απίστευτο ρυθμό. Ξέρει ακριβώς πώς να πάρει όσα περισσότερα μπορεί από μια φράση. Και διασκεδάζει τρομερά με αυτό.
