Η Ρόζα είναι η ψυχή της λαϊκής γειτονιάς της στην παλιά Μασσαλία. Μοιράζει την αστείρευτη ενέργειά της μεταξύ της οικογένειάς της, της εργασίας της ως νοσοκόμα και της πολιτικής της δέσμευσης να βοηθάει τους αδύναμους. Καθώς όμως πλησιάζει στη συνταξιοδότηση, οι ψευδαισθήσεις της ξεθωριάζουν. Η ζωντάνια των κοντινών της ανθρώπων και η συνάντησή της με τον Ενρί την ωθούν να συνειδητοποιήσει ότι ποτέ δεν είναι αργά για να πραγματοποιήσει τα όνειρά της.
Με επίκεντρο ένα δυστύχημα που συνέβη το 2018 στην Μασσαλία, με δύο κτίρια που κατέρρευσαν σε μια από τις κεντρικές οδούς της πόλης, αφήνοντας νεκρούς και συντρίμμια στις ζωές των κατοίκων της, ο πάντοτε ανήσυχος Ρομπέρ Γκεντιγκιάν επιστρέφει μετά το απασιόδοξο «Gloria Mundi» με μια αισιόδοξη νότα στη φιλμογραφία του, σε μια σύνθεση όλων των θεμάτων που για χρόνια υπήρξαν σημεία κατατεθέν του σινεμά του. Από την Μασσαλία που πρωταγωνιστεί πάντα στις ταινίες του, μέχρι την πολιτική, τους αριστερούς αγώνες και την προσωπική αυτοδιάθεση που βρίσκει το χώρο της μέσα στη συλλογική δράση, το «Και η Γιορτή Συνεχίζεται...» είναι για τον ίδιο τον Γάλλο δημιουργό ένα κάλεσμα στην πιο φωτεινή πλευρά της ζωής.
Διαβάστε όλα όσα μοιράστηκε μαζί με το Flix για την ταινία που χάρισε στην Αριάν Ασκαρίντ το βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας και η οποία βγαίνει στις αίθουσες την Πέμπτη 23 Ιανούαριου από την Weird Wave.
Σκηνή από την ταινία
Αυτή η ταινία είναι σαν συμπυκνωμένος Γκεντιγκιάν. Περιλαμβάνει όλα όσα εξερευνώ τόσα χρόνια στις ταινίες μου, αλλά με μια άλλη ιδιαίτερη μορφή. Είναι μια πολύ προσωπική ταινία, σαν ημερολόγιο. Είναι το άθροισμα όσων πιστεύω για την Αρμενία, την πολιτική στη Γαλλία, την αγάπη, τα γηρατειά, τα παιδιά. Είναι μια ταινία που ισορροπεί ανάμεσα σε δύο γενιές.
¨Ηθελα να μιλήσω για την κατάρρευση των μεγάλων ιστοριών μας, το κενό που δημιουργείται στον τρόπο ζωής μας... Το «Και η Γιορτή Συνεχίζεται...» δεν είναι μια ταινία για την τραγωδία που ακολούθησε την κατάρρευση των δύο κτιρίων. Αλλά αυτή η ιστορία βρίσκεται στο κέντρο της. Και όλοι οι ήρωες περιστρέφονται γύρω από αυτήν. Οχι τυχαία στον κέντρο του δρόμου που συνέβη η τραγωδία υπάρχει ένα άγαλμα του Ομήρου, του πατέρα όλων των ιστοριών. Το ερώτημα είναι πως μπορούμε πλέον να αφηγηθούμε τα έπη της σύγχρονης καθημερινότητάς μας;
Σκηνή από την ταινία
Δεν ξέρω αν αυτή η ταινία είναι η πιο αισιόδοξη που έχω κάνει, αλλά είναι σίγουρα αισιόδοξη. Ο τίτλος της ταινίας υπήρχε πριν καν ξεκινήσω να γράψω το σενάριο και ο στόχος ήταν να κάνουμε μια ταινία που να δίνει κουράγιο. Ζούμε σε εποχές καταστροφής πρωτόγνωρης και δεν νομίζω ότι είμαστε σε θέση να περιγράψουμε με ακρίβεια αυτό που συμβαίνει.
Σε αυτούς τους περίεργους καιρούς οπισθοδρόμησης που ζούμε, ένας κινηματογραφιστής δεν μπορεί απλά να είναι ικανοποιημένος με το να περιγράφει την ασχήμια του κόσμου. Πρέπει να δείχνει νέους τρόπους που να οδηγούν προς τη δημοκρατία, προς την αλληλεγγύη, προς τους συλλογικούς αγώνες. Για να το καταφέρει πρέπει ωστόσο να πιστεύει πως ο κινηματογράφος του δημιουργού και αυτός που απευθύνεται στο κοινό δεν είναι δύο διαφορετικά πράγματα.
Το κομμουνιστικό κόμμα έχει εξαφανιστεί, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ο κομμουνισμός δεν υπάρχει. Μάλλον το αντίθετο. Η ανάγκη να μοιραστείς και να συμμετέχεις στην ιστορία των ιδεών, που είναι η βάση του Μαρξισμού είναι κάτι που συνεχίζει απρόσκοπτα να υπάρχει γύρω μας. Ακόμη και ασυνείδητα, αυτές είναι οι ιδέες που μας έχουν διαμορφώσει σαν ανθρώπους. Νιώθω βαθιά κομμουνιστής ακόμη και σήμερα. Και επιλέγω να ελπίζω για έναν καλύτερο κόσμο.»
Το σινεμά μπορεί να μας δείξει ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι δράσης και αντίδρασης. Μπορείς να κατέβεις σε μια πορεία, να διαμαρτυρηθείς μπροστά σε ένα εργοστάσιο, μπορείς να έχεις πολιτική δράση, όπως επίσης μπορείς να βοηθήσεις τους άλλους, τους γείτονες σου να οργανωθούν για έναν κοινό σκοπό. Η αντίδραση όμως δεν είναι κάτι υποχρεωτικό. Είναι κάτι που το νιώθεις. Κάτι που το κάνεις επειδή νιώθεις μια ώθηση, κάτι που σε ξεσηκώνει και σε κατεβάζει στο δρόμο.
Το κομμουνιστικό κόμμα έχει εξαφανιστεί, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ο κομμουνισμός δεν υπάρχει. Μάλλον το αντίθετο. Η ανάγκη να μοιραστείς και να συμμετέχεις στην ιστορία των ιδεών, που είναι η βάση του Μαρξισμού είναι κάτι που συνεχίζει απρόσκοπτα να υπάρχει γύρω μας. Ακόμη και ασυνείδητα, αυτές είναι οι ιδέες που μας έχουν διαμορφώσει σαν ανθρώπους. Νιώθω βαθιά κομμουνιστής ακόμη και σήμερα. Και επιλέγω να ελπίζω για έναν καλύτερο κόσμο.
Η Μασσαλία είναι μια πόλη που έχει αλλάξει πολύ, όπως συνέβη σε όλον τον δυτικό κόσμο τις τελευταίες δεκαετίες. Η εργατική τάξη μοιάζει να εξαφανίζεται, όπως συμβαίνει σε όλη τη Δύση. Στην πραγματικότητα η Μασσαλία είναι ένας καθρέφτης των αλλαγών που συμβαίνουν στον σύγχρονο κόσμο. Αλλά είναι ταυτόχρονα μια πόλη που γνωρίζω καλά, που την ξέρω σαν την παλάμη μου και μπορώ να αναγνωρίζω τον πυρήνα της ακόμη και όταν όλα γύρω μοιάζουν διαφορετικά.
Το «Και η Γιορτή Συνεχίζεται...» του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν θα προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από την Πέμπτη 23 Ιανουαρίου σε διανομή της Weird Wave.