Μπορείς να κατηγορήσεις τον Ρομπέρ Γκεντιγκιάν για πολλά πράγματα. Κυρίως γιατί εδώ και πολλά χρόνια ανακυκλώνει το σινεμά του, τις αριστερές ιδέες του πάνω στην κοινωνία και την ζωή καθημερινών ηρώων στη Μασσαλία, παραδίδοντας ποσότητα ταινιών που κυμαίνονται από το ενδιαφέρον μέχρι το λίγο περισσότερο ενδιαφέρον, με αρκετές από αυτές να καταλήγουν μάλλον άδοξα στην πλευρά του φτηνού διδακτισμού και αρκετά λιγότερες να ξεχωρίζουν ως πραγματικά φωτεινά «τοπόσημα» της φιλμογραφίας του.
Αυτό που δεν μπορείς να τον κατηγορήσεις είναι πως κάθε φορά που επιστρέφει στο σινεμά, τους ηθοποιούς που αγαπά, την πόλη που γνωρίζει ακόμη και πριν αυτή αλλάξει δραστικά, ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν βρίσκει χώρο για να δηλώσει παρών με τον τρόπο που θα ήθελες να είναι μερικά πράγματα σταθερά σε αυτή τη ζωή. Και μέσα στο γνώριμο, οικείο αυτό περιβάλλον κινεί πάντα μηχανισμούς απλού, γενναιόδωρου σινεμά που όταν λειτουργεί, παρακολουθείται σαν μια γνώριμη, ανακουφιστική υπενθύμιση για τα σημαντικά της καθημερινότητας.
Το «Και η Γιορτή συνεχίζεται…» βρίσκεται στην ίδια γραμμή με τις καλές, αν και όχι σπουδαίες (όπως ήταν, για παράδειγμα, τα «Χιόνια του Κιλιμάντζαρο»), στιγμές του με την ιστορία μιας γυναίκας, της Ρόζα, (η Αριάν Ασκαρίντ, σύζυγος και συνοδοιπόρος του Γκεντιγκιάν στο σύνολο της φιλμογραφίας του) που ζει τη ζωή της αφοσιωμένη στους άλλους: την οικογένεια της, όσους φροντίζει ως νοσοκόμα και την κοινότητα στην οποία συνεισφέρει πάντοτε άγρυπνη μπροστά στους κοινωνικούς αγώνες. Με αφορμή την κατάρρευση δύο κτιρίων, μια τραγωδίας που συνέβη πραγματικά στη Μασσαλία, ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν θα τοποθετήσει την ηρωίδα του στο κέντρο μιας συζήτησης γύρω από το ατομικό και το συλλογικό, όταν η Ρόζα θα κληθεί να γίνει η εκλεκτή της τοπικής κοινωνίας για να αναλάβει τα ηνία της πόλης ενώ την ίδια στιγμή την επισκέπτεται και ο έρωτας.
Με άνεση, τρυφερότητα, φυσικά μια δυνατή ιδεολογική γραμμή που ενώνει πάντα τους ήρωες του και μια σειρά γεγονότων που μετατρέπουν απλές πράξεις σε ξεχωριστή δράση, το «Και η Γιορτή Συνεχίζεται…» έρχεται μετά το διδακτικά μελοδραματικό «Η Ελπίδα του Κόσμου» για να βρει τον Γκεντιγκιάν σε πιο στέρεα φιλοσοφημένη και ελαφριά διάθεση. Η αισιοδοξία του, που εδώ μοιάζει να διακατέχει όλη την ταινία, δεν έχει να κάνει τόσο με το τι καταφέρνουν οι άνθρωποι όταν ενωθούν, αλλά και όταν καταφέρουν να δουν τη ζωή σαν μια διαρκή αναζήτησή της ουσίας. Η διαδρομή της Ρόζα είναι ένα μάθημα αντοχής, επιβίωσης και ανεξαρτησίας, μια μικρή ανάσα καλών τρόπων, αξιών και δεύτερων ευκαιριών ακόμη και μέσα σε έναν κόσμο που παραμένει άδικος, ποτισμένος από κάθε είδους μίσος του ενός για τον άλλον, σκληρός και συχνά αβάσταχτος.