Δέκα χρόνια μετά το σκηνοθετικό της ντεμπούτο «Δύσκολοι Αποχαιρετισμοί ο Μπαμπάς μου», η Πέννυ Παναγιωτοπούλου επιστρέφει με το «September» - μία ιστορία αστικής μοναξιάς, ανθρωπιάς, απώλειας, αλλά και κατανόησης, συνεύρεσης, κρυφών ονείρων. Η Αννα είναι μία 30χρονη κοπέλα που ζει στην Αθήνα, μόνη με το σκύλο της. Ιδιόρρυθμη και αυτάρκης, είναι αρκετά ευχαριστημένη με τη ζωή της μέχρι που πεθαίνει το σκυλί και εκείνη χάνει τον άξονά της. Τότε αρχίζει και κοιτά γύρω της, μέσα της, απέναντι - την γειτονική οικογένεια και τη γυναίκα που ζει μία εντελώς διαφορετική ζωή από τη δική της. Χτυπάει την πόρτα τους για να θάψει το σκυλί στον κήπο τους - είναι ο μόνος κήπος μέσα στο τσιμέντο της γειτονιάς τους. Οι δύο γυναίκες γνωρίζονται και, συνωμοτικά και σιωπηλά, αναγνωρίζονται: και οι δύο είναι μόνες. Η μία κρυφά επιθυμεί τη ζωή της άλλης. Γιατί όποιες επιλογές κι αν έχεις κάνει στη ζωή, κάτι έχεις αφήσει πίσω. Κι αυτό, κάθε Σεπτέμβρη θα σε πονάει. Ή θα σε σπρώχνει να ονειρεύεσαι ότι πιάνεις το νήμα από την αρχή - κι αυτή τη φορά θα το καταφέρεις.
Χωρίς να έχει ολοκληρώσει ακόμα τα γυρίσματα, η Πέννυ Παναγιωτοπούλου μας εμπιστεύτηκε να δούμε πρώτη, ωμή εικόνα από το «September» (τα πλάνα που ντύνουν τη συνέντευξή της στο βίντεο είναι ακατέργαστα και χωρίς ήχο rushes της ταινίας) και μίλησε στο Flix για το τι σημαίνει για την ίδια να επιστρέφει, μετά από μία δεκαετία, στην κινηματογραφική μυθοπλασία.
«Ξέρετε, τα χρόνια περνάνε πολύ εύκολα» χαμογελάει. «Η πρώτη μου ταινία βγήκε το 2002 και μέχρι το 2005 έτρεχα σε φεστιβάλ. Είχα και την ενασχόλησή, αλλά και την πλάνη ότι ακόμα δεν έχει τελειώσει η περιπέτειά μου μαζί της. Μετά δεν ξέρω τι έπαθα - μούδιασα, έπαθα δημιουργική φοβία; Ιδέες υπήρχαν, αλλά σαν να σταματούσα τον εαυτό μου από το να μπω στην περιπέτεια μιας ταινίας. Και κάποια στιγμή ξυπνάς και τα χρόνια έχουν περάσει. Ομως δεν είναι χρόνια ούτε χαμένα, ούτε βουβά. Δεν είχα την αίσθηση στο πλατό ότι έκανα τη δεύτερη μόλις ταινία μου....»
Σ' αυτή τη δεκαετία που μεσολάβησε άλλαξαν πολλά - από την μία η mainstream πια αποδοχή του ψηφιακού μέσου που απελευθερώσε τον δημιουργό από το κόστος του φιλμ, από την άλλη η οικονομική κρίση που απαιτεί ακόμα περισσότερες θυσίες, αλλά και ευρηματικότητα για να γυρίσεις μία ταινία στη σύγχρονη Αθήνα. Η Παναγιωτοπούλου το είχε πει και στην συζήτηση που είχε στήσει το Flix με την ίδια και πέντε ακόμα συναδέλφους της σκηνοθέτες που, μέσα στην κρίση, ξεκινούν τις ταινίες τους: ακόμα κι αν έχεις την πιο απλή ιδέα, την πιο λιττή ιστορία να διηγηθείς, το σινεμά χρειάζεται χρήματα. «Δεν μπορείς να πεις σε ηθοποιούς και συνεργείο να δουλέψουν τσάμπα. Δεν μπορείς να τους κοιτάς στα μάτια κάθε μέρα στο γύρισμα και να τους ζητάς πράγματα».
Ετσι σταράτα μιλάει η Πέννη Παναγιωτοπούλου. Με απλότητα και συναίσθημα. Αυτός ο συνδυασμός μοιάζει να είναι και το ίδιο το «September».
«Είναι μία ιδιαίτερα απλή, σιωπηλή ταινία, χωρίς ευκολίες ή πομπώδες μήνυμα» μας εξομολογείται. «Μια ταινία παλιομοδίτικη, γιατί δε φοβηθήκαμε τα δυνατά συναισθήματα στην εποχή μας. Μια ταινία σαν τον Σεπτέμβριο - μελαγχολική, αλλά και γεμάτη από την ελπίδα μιας νέας αρχής. Ο Σεπτέμβριος είναι σαν να κλαις μέσα στη θάλασσα. Αυτό είναι η ταινία...»
Πατήστε το play και δείτε πρώτοι τα rushes της ταινίας και τη συνέντευξη που δίνει η Πέννυ Παναγιωτοπούλου στο Flix.
September
Σκηνοθεσία: Πέννυ Παναγιωτοπούλου
Σενάριο: Κάλλια Παπαδάκη, Πέννυ Παναγιωτοπούλου
Script Editor: Γιαν Φλέσερ, Π. Χριστόπουλος
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιώργος Μιχελής
Μοντάζ: Πέταρ Μάρκοβις
Ηχος: Ντίνος Κίττου
Σκηνικά: Λιλή Κεντάκα, Εύα Γουλάκου
Πρωταγωνιστούν: Κόρα Καρβούνη, Μαρία Σκουλά, Νίκος Διαμαντής, Χρήστος Στέργιογλου, Γιούλικα Σκαφίδα, Νίκος Αρβανίτης, Αννα Καλαϊτζίδου, Αναστάσης Τζερτζεμελής, Ειρήνη Κολλάκου και ο «Kenzy» (εκπαιδευτής: Νίκος Βαβάτσικος)
