Με κάποιο τρόπο η κάθε γενιά έχει τις δικές της μεταμεσονύκτιες προβολές, μια συνήθεια που μοιάζει να αντέχει στο χρόνο ακριβώς επειδή φέρει κάτι από μια ολοκληρωμένη κινηματογραφική εμπειρία για την οποία αξίζει να ξενυχτήσεις αλλά και να μοιραστείς με άλλους. Ενός είδους σινενοχή δηλαδή που σε κάνει αυτόματα μέλος «αυτών που βρέθηκαν εκεί» και όσων θα βρεθούν στο μέλλον.
Σίγουρος πως η Αθήνα όφειλε να έχει τις δικές της μεταμεσονύκτιες προβολές, ο κριτικός κινηματογράφου και μουσικός Ακης Καπράνος θυμήθηκε τα χρόνια που ξενυχτούσαμε για να δούμε ταινίες που δεν μπορούσαμε να βρούμε πουθενά αλλού και ξεκίνησε το «Midnight Express», μια σειρά προβολών καλτ ταινιών τρόμου και φαντασίας στην Ααβόρα (που επιστρέφει από το μέλλον ως μια από τις αίθουσες που τη δεκαετία του '80 συμμετείχε στη φρενίτιδα των midnight movies) που κάθε Σάββατο συγκεντρώνει τα άτυπα μέλη ενός club που θέλουν να δουν σινεμά του φανταστικού και του τρόμου σε μια κοινή εμπειρία.
Πριν μπείτε στην ομάδα του Midnight Express, όπου μπορείτε να μαθαίνετε κάθε φορά το πρόγραμμα προβολών αλλά και να προτείνετε και εσείς ταινίες που θα θέλατε να δείτε, διαβάστε όσα λέει στο Flix ο Ακης Καπράνος.
Ποια κεντρική ιδέα υπάρχει πίσω από το Midnight Express;
Στην αρχή υπήρχε μονάχα η εγωκεντρική ανάγκη να ξαναζήσω κάτι που σημάδεψε την εφηβεία μου, να νιώσω καλά με τον εαυτό μου, αν θες. Μετά, η υποψία πως δεν είμαι μόνος σε αυτό. Ξεκίνησα δειλά πριν από δύο χρόνια, και με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα πως υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εμένα. Και ταυτόχρονα, υπάρχει ένα καθαρά νεανικό κοινό που έχει ακούσει μονάχα ιστορίες για εκείνες τις όχι και τόσο μακρινές εποχές. Η ιδέα λοιπόν έγινε πραγματικότητα με τη μορφή μιας Κινηματογραφικής Λέσχης. Που, πολύ απλά, λειτουργεί μονάχα μετά τα μεσάνυχτα. Τα μέλη ενημερώνονται μέσω της ομάδας μας στο facebook. Ξεκινήσαμε με 600 μέλη. Τώρα πλησιάζουμε τις τρεις χιλιάδες. Το ζήτημα είναι η «εκπαίδευση» ενός κοινού ή καλύτερα, η μετάδοση αυτής της αρρώστιας και σε άλλους.
Που πιστεύεις ότι οφείλεται η γοητεία των μεταμεσονύκτιων προβολών;
Κατ’ αρχάς, με το που έμπαινες ένιωθες μέλος μιας ιδιαίτερης κοινότητας, μιας ομάδας με κοινές ανησυχίες, κοινές αγάπες. Μόνο εκεί μπορούσαμε να δούμε τις ταινίες που θέλαμε, καθώς σε όλες τις άλλες αίθουσες πρωταγωνιστούσαν διαρκώς τα ίδια και τα ίδια, οι νέες κυκλοφορίες που δεν μας αφορούσαν και πολύ. Ηταν σαν να μπεκρουλιάζεις την εποχή της ποτοαπαγόρευσης. Μετά από τρεις-τέσσερις βραδιές εκεί, ήξερες τις φάτσες που θα συναντούσες. Ηταν και αυτή η αίσθηση πως ήμασταν συνένοχοι σε κάτι που γίνεται «υπόγεια». «What we do is secret» που έλεγαν και οι Specials. Που αλλού θα δεις το «Watership Down» ή το «Carnival of Souls»;
Πόσο εύκολο ήταν να πείσεις την Ααβόρα να σε εμπιστευτεί;
Κοίτα, στην αρχή σκέφτηκα μεγαλεία. Να βρω μια παλιά, κλειστή αίθουσα και ψάχνοντας από δω κι από κει, να βρω κάποιους πρόθυμους να υποστηρίξουν το όλο project, να τη λειτουργήσουμε ξανά ως κάτι άλλο. Μετά συνήλθα και απλά αναζήτησα να νοικιάσω μια αίθουσα που θα την ενδιέφερε να φιλοξενήσει κάτι τέτοιο, μάταια, για πολλά χρόνια. «Eχουν πεθάνει τα μεταμεσονύχτια» μου έλεγαν, και δεχόμουν κι εγώ πως η ανάγκη αυτή αφορούσε μονάχα εμένα μέχρι που συνάντησα τη Πέγκυ Ρίγγα που νομίζω πως μοιραζόμαστε την ίδια μούρλα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς, αλλά της είμαι ευγνώμων. Οφείλω επίσης πολλά ευχαριστώ στον Βάσο Γεώργα, τον Πιτ Τομπς της Mondo Macabro, τον Βασίλη Κωνσταντόπουλο, τη Μαρίτα Παντέρη, τον Αντουάν Φερασόν της Canal+ και επίσης τον Αλέξανδρο Βούλγαρη. Οι συζητήσεις, οι συμβουλές και οι παραινέσεις όλων των παραπάνω συνετέλεσαν καθοριστικά στο να πάρει το φετινό πρόγραμμα την τελική του μορφή.
Θυμήσου μια αξέχαστη μεταμεσονύκτια προβολή που έχεις ζήσει;
Φυσικά η μεταμεσονύχτια πανελλήνια πρεμιέρα του «Pulp Fiction» στο Ιντεάλ, μια εβδομάδα πριν την προγραμματισμένη έξοδο της ταινίας, όπου απλά μαζεύαμε τα σαγόνια μας από το πάτωμα. Σκέψου να βλέπεις για πρώτη φορά αυτή την ταινία, σε ένα ασφυκτικά γεμάτο σινεμά, τέτοια ώρα – και ο Ταραντίνο θα το γούσταρε! Επίσης, η προβολή του «The Room» στο Prince Charles στο Λονδίνο, με τον Τόμι Γουιζό να βρίσκεται στην αίθουσα. Πολύ θα ήθελα να το παίξω αυτό, αλλά δεν έχω ιδέα πόσο θα μου κόστιζαν τα δικαιώματα. Εννοείται πως θα μπορούσα να περάσω τουλάχιστον δέκα χρόνια της ζωής μου «κλειδωμένος» στο Prince Charles. Είναι ένα μικρό μου όνειρο να στηθεί μια τέτοια αίθουσα στην Αθήνα.
Το ζήτημα είναι λοιπόν να μοιραστούμε κάτι όλοι μαζί. Ε, αυτή η επιθυμία είναι πιο έντονη τις μικρές ώρες της νύχτας, για το κάθε τι. Σήμερα κυριαρχεί η εσωστρέφεια. Κάτσε σπίτι σου λέει να δεις μια σειρά, άντε εσύ και πέντε φίλοι. Ε όχι! Γέλα και με έναν άγνωστο δίπλα σου μια βραδιά, καλό θα σου κάνει.
Θα δούμε ανακαινισμένες ψηφιακές κόπιες, κόπιες 35mm; Με ποια φιλοσοφία θα επιλέγεις το υλικό με το οποίο θα προβάλλονται οι ταινίες;
Η φιλοσοφία είναι απλή: ό,τι καλύτερο υπάρχει. Ολα αυτά βέβαια αφού εξασφαλίζουμε τα δικαιώματα. Αυτό ήταν ένα μεγάλο ζήτημα για μένα, που διοργανώνω κάτι τέτοιο πρώτη φορά στη ζωή μου: Ποιος έχει τα δικαιώματα γι αυτό το φιλμ; Που θα τον βρω; Και τι θα μου ζητήσει; Στην αρχή, δούλεψα αποκλειστικά με την Tamasa Distribution και την Canal+, μετά ήρθα σε επαφή και με άλλους, τώρα συνεργάζομαι εξίσου με ξένους και έλληνες διανομείς. Οταν μπορώ να βρω μια καλή κόπια σε 35mm, χρησιμοποιώ αυτή. Λεφτά να φέρω μία απ’ έξω, δεν έχω, δε με παίρνει, ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν άλλοι χρηματοδότες πίσω από το Midnight Express. Διαφορετικά, αποκλειστικά υλικό ψηφιακής ανάλυσης. Σήμερα ο κόσμος δε δέχεται το φθαρμένο σελιλόιντ όπως εμείς, στη δεκαετία του ’80. Υπάρχουν διαφορετικές απαιτήσεις. Δε φαντάζεσαι τι διαμάντια έχω ανακαλύψει σε φιλμ – δυστυχώς, σε άθλια κατάσταση.
Πιστεύεις ότι οι προβολές - event είναι ένας από τους τρόπους για να ξαναγυρίσει ο κόσμος στην αίθουσα;
Εντελώς ειλικρινά, δεν έχω ιδέα, γιατί δεν έχω ιδέα πόσο θα κρατήσει όλο αυτό. Αν δηλαδή «θεσμοθετηθεί» ή όχι. Είναι νωρίς ακόμα και δεν έχω ψευδαισθήσεις – μέχρι τώρα πάντως ο κόσμος έρχεται. Αυτό που ξέρω είναι πως όταν τρέχαμε εμείς στο Αλφαβιλ, στο Ριάλτο, στη Δεξαμενή ή στην Ααβόρα (που έκανε επίσης μεταμεσονύχτιες προβολές εκείνα τα χρόνια), το κάναμε γιατί δε μπορούσαμε να δούμε, ας πούμε, το «Deep Red» του Ντάριο Αρτζέντο σε σινεμασκόπ. Είχαμε μόνο το VHS. Τώρα όμως τα πάντα είναι διαθέσιμα στα τορεντάδικα, αλλά ο κόσμος έρχεται και πάλι. Το ζήτημα είναι λοιπόν να μοιραστούμε κάτι όλοι μαζί. Ε, αυτή η επιθυμία είναι πιο έντονη τις μικρές ώρες της νύχτας, για το κάθε τι. Σήμερα κυριαρχεί η εσωστρέφεια. Κάτσε σπίτι σου λέει να δεις μια σειρά, άντε εσύ και πέντε φίλοι. Ε όχι! Γέλα και με έναν άγνωστο δίπλα σου μια βραδιά, καλό θα σου κάνει.
Ποιο θεωρείς το απόλυτο midnight movie;
Κρίνοντας από την υστερία που επικράτησε στη προβολή του, το «Plan 9 from Outer Space» του Εντ Γουντ. Αλλά και το «Rocky Horror Picture Show» που θα προβληθεί τον Απρίλιο.
Ο Μάρτιος συνεχίζει στο «Midnight Express» με το «The Evil Dead» του Σαμ Ράιμι (1981) το Σάββατο 17, το «Labyrinth» του Τζιμ Χένσον (1985) το Σάββατο 24 και το «Carnival of Souls» του Χερκ Χάρβεϊ (1962) το Σάββατο 31 Μαρτίου. Αναζητήστε περισσότερες πληροφορίες στην ομάδα «Midnight Express» στο Facebook.
