Ιστορία αγάπης ή ιστορία επιβίωσης, το «Two Lovers and a Bear», η νέα ταινία του Κιμ Νούγιεν ανοίγει στις 2 Φεβρουαρίου την Εβδομάδα Καναδικού Κινηματογράφου στην Ταινιοθήκη, δίνοντας χωρίς περιττές αναλύσεις το στίγμα του καναδικού ρεύματος που αποτελείται από ιδιοσυγκρασιακούς σκηνοθέτες διαφορετικής (και καλλιτεχνικής) καταγωγής οι οποίοι
Λίγο πριν φτάσει στην Αθήνα, ο Βιετναμέζικης καταγωγής μόνιμος κάτοικος Κεμπέκ, σκηνοθέτης που βρέθηκε με τη «Μάγισσα του Πολέμου» το 2012 στην πεντάδα των υποψήφιων ταινιών για το Οσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας μιλάει στο Flix για τα γυρίσματα στην Αρκτική, για το σύγχρονο καναδικό σινεμά, για τους υπέροχους ηθοποιούς του (τον Ντέιν ΝταΧάαν και την Τατιάνα Μασλάνι) και την αρκούδα που παίζει στην ταινία του και που μόνο ο θεατής θα αποφασίσει πόσο ζει στην πραγματικότητα ή στη φαντασία των ηρώων του.
Για μένα, το «Two Lovers and a Bear» είναι η ιστορία δύο χαμένων ψυχών που ζουν στην Αρκτική, αλλά κουβαλούν ο καθένας τα δικά του φαντάσματα του παρελθόντος. Μαζί αποφασίζουν να προχωρήσουν μπροστά. Φτάνουν στην Αρκτική και προσπαθούν να θεραπεύσουν τις πληγές τους. Ο τρίτος χαρακτήρας είναι η Αρκτική, σαν να βρίσκονται σε έναν άλλο πλανήτη, στο φεγγάρι. Το περιβάλλον στο οποίο βρίσκονται αντανακλά όλο το ψυχισμό τους.
Ο θεατής θα αποφασίσει αν η ταινία πρόκειται για μια ιστορία αγάπης ή για μια ιστορία επιβίωσης. Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι είχα διαβάσει ένα από τα ομορφότερα φινάλε στη ζωή μου στο διήγημα απ' όπου προέκυψε το σενάριο και αργότερα έμαθα ότι ήταν βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία.
Υπάρχει κάτι στο φως της Αρκτικής που είναι πολύ απόκοσμο. Αλλάζει από λεπτό σε λεπτό. Πρέπει να το δεχτείς και να αφήσεις το φως να μπει μέσα στην ταινία. Θυμάμαι ότι σε μια μέρα γυρίσματος έπρεπε να προλάβουμε την ανατολή του ήλιου. Ανεβήκαμε στα σνόουμομπίλ μας και κάναμε τόσο πολύ θόρυβο, τρέχαμε δίπλα στον παγωμένο ωκεανό, νιώθαμε όλοι σαν πεντάχρονα που μας είχαν βγάλει να παίξουμε στο χιόνι. Ηταν μια από τις πιο όμορφες στιγμές στη ζωή μου. Από την άλλη ήταν πολύ επικίνδυνα. Οχι μόνο λόγω του κρύου, αλλά και των επιφανειών όπου ο πάγος ήταν λεπτός και θα μπορούσε να γίνει ατύχημα. Βασιζόμασταν αποκλειστικά στους ανθρώπους που ήξεραν το μέρος και τις παγίδες του.
Ηθελα από την αρχή να παρουσιάσω την Αρκτική γεμάτη με τα παράδοξά της και όχι το ρομαντικό μέρος που συνήθως έχουμε στο μυαλό μας. Ηθελα να κάνω κάτι εντελώς καινούριο με τον τόπο αυτό. Δεν είναι ένα μέρος με ιγκλού όπου οι άνθρωποι παίζουν πάνω στον πάγο. Θυμάμαι όταν έφτασα στο αεροδρόμιο είδα ανθρώπους από την Ινδία, την Αιθιοπία που πήγαιναν να εργαστούν στα ορυχεία, εστιατόρια, ένα μεγάλο αεροδρόμιο, πράγματα που δεν είχα δει ξανά στο σινεμά σε σχέση με την Αρκτική.
Συζητούσαμε ήδη διαφορετικά πρότζεκτς με τον Ντέιν ΝταΧάαν. Είχα δει τη δουλειά του στο «The Place Beyond the Pines» και με είχε συναρπάσει. Ημουν σίγουρος πως δεν ήταν ηθοποιός και πως αυτοσχεδιάζε συνεχώς κάτω από την καθοδήγηση του σκηνοθέτη του. Οταν έμαθα ότι ήταν ένας έμπειρος ηθοποιός, με σπουδές, μου κίνησε ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον. Ηθελα να δουλέψω μαζί του. Την Τατιάνα Μασλάνι την είδα σε μια τηλεοπτική σειρά, το «Orphan Black». Αν και εκεί διακρινόταν η ικανότητά της να παίξει πολλούς διαφορετικούς χαρακτήρες, δεν ήξερα αν θα ταίριαζε στην πρωταγωνίστρια. Ηταν πολύ ευγενική και πέρασε από οντισιόν, ώστε να σιγουρευτώ τελικά πως ήταν τέλεια για το ρόλο.
Η αρκούδα ήρθε κάπως αργότερα στην ταινία. Ενας χαρακτήρας που μοιάζει να έρχεται από την ελληνική μυθολογία. Διάβαζα το «Kafka on the Shore» του Χαρούκι Μουρακάμι. Εκεί υπάρχει μια γιγαντιαία γάτα που μιλάει με τους χαρακτήρες, σαν αυτοί να ήταν ημίθεοι με ελαττώματα. Ηθελα να κάνω κάτι τέτοιο στην ταινία. Από κει και πέρα είναι στην ευχέρεια του κάθε θεατή να καταλάβει τι είναι η αρκούδα. Δεν μου ανήκει πια.
Στον Καναδά είμαστε προνομιούχοι όσον αφορά τους οργανισμούς που χρηματοδοτούν το σινεμά και υποστηρίζουν τους κινηματογραφιστές. Υπάρχουν δυο προκλήσεις. Στον Καναδά συνηθίζουμε να συμβιβαζόμαστε όταν βρισκόμαστε σε ένα διάλογο, εξ ου και μας αποκαλούν καλούς ανθρώπους. Αυτό είναι πολύ καλό για τη Δημοκρατία, αλλά στον καλλιτεχνικό χώρο πρέπει να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας για να πετύχουμε αυτό που χρειαζόμαστε. Το να κάνεις καλές ταινίες είναι συνήθως μια μορφή ήπιας δικτατορίας (γελάει). Αυτό έχει να κάνει με την καναδική κουλτούρα. Κάτι που ισχύει σε όλον τον κόσμο είναι να μπορείς να αναπτύσσεις τα σωστά σενάρια, χωρίς να κάνεις υποχωρήσεις που έχουν σχέση με το τι θέλει η αγορά ή οι θεατές. Ευτυχώς όλο και περισσότερο το σύγχρονο σινεμά δεν βασίζεται στους σταρ που θα έχει για πρωταγωνιστές του αλλά στο πόσο δυνατή είναι η ιστορία που λες. Αυτό που βρίσκω ενθαρρυντικό είναι ότι αυτές οι δυνατές ιστορίες βρίσκουν το δρόμο τους εκεί έξω...
