Το μόνα πράγματα που χρειάζεται να ξέρεις για να «συννενοηθείς» με τον Τζον Γουότερς είναι τα εξής δύο.
Πρώτον, πως όλοι οι τίτλοι που του έχουν αποδώσει - ακόμη και καταχρηστικά - από το «Πάπας του Trash» που αποδίδεται στον Γουίλιαμ Μπάροουζ, μέχρι το «Ανώμαλος του Λαού» ή το «Βασιλιάς του Ξερατού» (που ο ίδιος ο Γουότερς θεωρεί ότι ανήκει πρωταρχικά στον Ινγκμαρ Μπέργκμαν για το λάιτ μοτίφ της Ινγκριντ Τούλιν να φτύνει αίμα στη «Σιωπή») ή «Βασιλιας του Κακού Γούστου», ό,τι κι αν ακούσετε για τον Τζον Γουότερς, είναι αληθινό.
Και δεύτερον, ότι όταν στο «Pink Flamingos», την ίσως πιο εμβληματική ταινία του, στην ερώτηση «Θα μπορούσατε να μοιραστείτε μαζί μας τις πολιτικές σας πεποιθήσεις;», η θρυλική Divine απαντάει: «Σκοτώστε τους όλους τώρα! Δώστε άφεση στο φόνο πρώτου βαθμού! Νομιμοποιείστε τον κανιβαλισμό! Φάτε σκατά! Η βρωμιά είναι η πολιτική μου! Η βρωμιά είναι η ζωή μου!», δεν έχεις καμία αμφιβολία πως τα παραπάνω λόγια εκφράζουν 100% τον άνθρωπο που τα έγραψε.
Ο Τζον Γουότερς το 1975, φωτογραφημένος από τον Πίτερ Χούγιαρ
Μακριά από το σινεμά εδώ και 15 χρόνια, αλλά ακούραστος συγγραφέας, stand-up comedian και... κατασκηνωτής, ο Τζον Γουότερς, στα 73 του γυρίζει ασταμάτητα τον κόσμο σκορπώντας την εμπειρία του (και κυρίως την ευφυία του) εν είδει masterclasses ζωής «για το πώς να επιβιώσετε σε ένα κόσμο που ο Ντόναλντ Τραμπ είναι Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και που το φλερτ με ένα νεαρό αγόρι μπορεί να σε οδηγήσει στη δημόσια κατακραυγή, αν όχι στη φυλακή».
Την ίδια - μετά περισσής ευφυίας - εμπειρία μοιράστηκε και στα 20 λεπτά που μιλήσαμε μαζί του από το τηλέφωνο, με αφορμή το επερχόμενο ταξίδι του στο 60ό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης σε μερικές εβδομάδες.
Ο Τζον Γουότερς την εποχή του «Pink Flamingos», φωτογραφήμένος από την Σούζαν Σίγκαλ
Ποια είναι η διανοητική σας κατάσταση αυτή τη στιγμή;
Ομολογώ ότι είμαι λίγο κουρασμένος. Μόλις επέστρεψα από το John Waters' Summer Camp στο Κονέτικατ, τέσσερις ημέρες με 400-500 κατασκηνωτές που υποδύονται χαρακτήρες από τις ταινίες μου και περνάμε πολύ ωραία με δράσεις γύρω από αυτές, μετά πήγα στο Μεξικό για να παρουσιάσω το «This Filthy World» και να κάνω ένα masterclass, στη Νέα Υόρκη για ένα συνέδριο και στο New York Film Festival και την επόμενη εβδομάδα θα πάω στο Μέριλαντ και το Οκλαντ, σε τέσσερις πόλεις στην Αυστραλία και μετά 18 μέρες της χριστουγεννιάτικης περιοδείας μου. Μοιάζει κουραστικό και μόνο που αναφέρω το πρόγραμμά μου - και δεν ανέφερα και μερικά άλλα πράγματα που έχω να κάνω. Ενδιάμεσα θα έρθω και στην Ελλάδα, φυσικά κι ανυπομονώ.
Πότε κοιμάστε;
Κοιμάμαι επτά ώρες την ημέρα. Επίσης κοιμάμαι όπου με βάλεις, σε καναπέδες, καρέκλες, λεωφορεία... Και δεν δουλεύω επτά ημέρες την εβδομάδα. Ολοι με ρωτάνε που βρίσκω την ενέργεια, αλλά αν δεν έβρισκα την ενέργεια και έπρεπε να σταματήσω, τότε απλά θα πέθαινα. Εχουμε μόνο μια ζωή και πραγματικά θέλω να κάνω όσο περισσότερα πράγματα μπορώ μέσα σε αυτήν.
Πώς επιβιώνετε σε ένα κόσμο όπου ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών;
Επιβίωσα από τον Νίξον, επιβίωσα από τον Ρέιγκαν, όταν όλοι οι φίλοι μου πέθαναν από AIDS, οπότε... Εχω επιβιώσει και από άλλες τρομερές στιγμές. Ζω με το γεγονός ότι ο Ντόναλντ Τραμπ είναι Πρόεδρος. Δεν μπορείς να μην μιλήσεις γι' αυτό. Μιλάς γι' αυτό. Συνειδητοποιείς ότι είναι Πρόεδρος σε μια χώρα που μπορείς να λες τα χειρότερα πράγματα γι' αυτόν και να μην είσαι στο στόχαστρο κανενός. Αλλά και τίποτα δεν αλλάζει. Είναι εξαντλητικό. Το χειρότερο είναι ότι ζω σε έναν κόσμο όπου ο Ντόναλντ Τραμπ έχει καταστρέψει μέχρι και το κακό γούστο. Το κακό του γούστο δεν έχει όρια. Εχει καταστρέψει τη λέξη «κακό». Είναι υπεύθυνος για την εξαφάνιση του camp. Δεν υπάρχει τίποτα που να είναι τόσο κακό ώστε να τα αντικαταστήσει γιατί έχει καταστρέψει την έννοια του «κακού» για πάντα.
Ποια ταινία σας θα προτείνατε να δει ο Ντόναλντ Τραμπ προκειμένου να «ανοιξουν» κάπως οι ορίζοντές του;
Δεν θα με ενδιέφερε να «ανοίξω» τους ορίζοντες του μυαλού του Ντόναλντ Τραμπ, γιατί νομίζω πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Σκέφτομαι ίσως το «Pink Flamingοs» γιατί τελικά είναι μάλλον αυτός ο «ο πιο αηδιαστικός εν ζωή άνθρωπος».
Ο Τζον Γουότερς (δεύτερος από αριστερά) με το καστ, στα γυρίσματα του «Pink Flamingos»
Με την Divine
Με τον Χάρις Γκλεν Μίλστεντ (aka Divine) στην παγκόσμια πρεμιέρα του «Hairspray»
Με τον Τζόνι Ντεπ στα γυρίσματα του «Cry Baby»
Επιβίωσα από τον Νίξον, επιβίωσα από τον Ρέιγκαν, όταν όλοι οι φίλοι μου πέθαναν από AIDS, οπότε... Εχω επιβιώσει και από άλλες τρομερές στιγμές. Ζω με το γεγονός ότι ο Ντόναλντ Τραμπ είναι Πρόεδρος. Είναι εξαντλητικό. Το χειρότερο είναι ότι ζω σε έναν κόσμο όπου ο Ντόναλντ Τραμπ έχει καταστρέψει μέχρι και το κακό γούστο. Το κακό του γούστο δεν έχει όρια. Εχει καταστρέψει τη λέξη «κακό». Είναι υπεύθυνος για την εξαφάνιση του camp. Δεν υπάρχει τίποτα που να είναι τόσο κακό ώστε να τα αντικαταστήσει γιατί έχει καταστρέψει την έννοια του «κακού» για πάντα.»
Πόσο άνετα νιώθετε μέσα σε μια εποχή υψηλής πολιτικής ορθότητας;
Το έχω ξαναπεί πολλές φορές. Νομίζω ότι είμαι πολιτικά ορθός. Κάνω πάντα πλάκα με τα πράγματα που αγαπάω. Δεν κάνω πλάκα με την επιστημονική φαντασία και με τα αθλητικά, γιατί δεν έχω την παραμικρή ιδέα γι' αυτά. Και κυρίως κάνω πλάκα με τον εαυτό μου.
Εχετε καταλάβει μετά από τόσα χρόνια τι ήταν αυτό που σας επέτρεψε να γυρίσετε ταινίες που σήμερα μοιάζουν αδύνατον ούτε να τολμήσει κάποιος να σκεφτεί;
Νομίζω ήταν η ελευθερία που μου δίδαξαν τα πρότυπα της εποχής. Ανθρωποι που έβλεπα στα περιοδικά, το περιοδικό Life που ήταν σε κάθε αμερικάνικο σπίτι στις δεκαετίες του '50 και του '60. Εκεί έμαθα για τους μπίτνικ. Το διάβασμα, ναι, το διάβασμα με έκανε να αισθάνομαι ελεύθερος. Ο Τένεσι Γουίλιαμς. Διάβασα για τους τοξικομανείς, για την ανεργία, τον «μυστικό κόσμο των ομοφυλοφίλων». Οταν οι γονείς μου με πήγαιναν στη βιβλιοθήκη δεν ήξεραν ότι στην πραγματικότητα έκαναν τα πάντα για να με διαφθείρουν.
Θα μπορούσατε να μοιραστείτε μαζί μας τις πολιτικές σας πεποιθήσεις;
Νομίζω πως είμαι λιγότερο ακραίος απ' όσο ήταν η Divine στο Pink Flamingos όταν έλεγε: «Φάτε σκατα! Δώστε χάρη στον κανιβαλισμό! Σκοτώστε τους όλους τώρα! Η βρωμιά είναι οι πολιτικές μου πεποιθήσεις! Η βρωμιά είναι η ζωή μου!». Με μια χιουμοριστική αύρα, ας υποστηρίξουμε όλοι τα πολιτικά πιστεύω της Divine.
Τι κάνει μια ταινία πολιτική;
Κάθε τι χιουμοριστικό είναι πολιτικό. Οταν όμως βάλεις αυτούσια την πολιτική μέσα στην ταινία σου, τότε έχασες τα πάντα. Γι' αυτό δεν θα έβαζα ποτέ τον Ντόναλντ Τραμπ σε μια ταινία μου. Είναι ήδη ξεπερασμένο. Οι ταινίες είναι φτιαγμένες για να αντέχουν στο χρόνο, όπως και τα πολιτικά τους μηνύματα. Δεν πρέπει ποτέ να βάλεις κάτι μέσα που θα «παγώσει» την ταινία σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.
Πιστεύετε ότι με τις τανίες σας βοηθήσατε μια γενιά νέων ανθρώπων να δουν τον κόσμο διαφορετικά;
Ερχονται άνθρωποι ακόμη και σήμερα και με ευχαριστούν, λέγοντάς μου πως οι ταινίες μου τους έσωσαν τη ζωή. Κολακεύομαι. Αλλά ναι, νιώθω πως οι ταινίες μου έκαναν τους νέους να νιώσουν καλύτερα με τον εαυτό τους. Οταν είσαι παιδί και πρέπει να παλέψεις για να επιβιώσεις στον άγριο κόσμο του σχολείου, χρειάζεσαι τις ιστορίες που θα σου αποδείξουν πως ανήκεις κάπου.
Εσάς ποιος σας έσωσε τη ζωή;
Χωρίς να είμαι απόλυτα δραματικός, είμαι σίγουρος πως ήταν ο Τένεσι Γουίλιαμς. Ηξερα πως εκεί έξω, μακριά από τα συντηρητικά προάστια στα οποία μεγάλωσα, υπήρχαν άνθρωποι που ήταν όλη τη μέρα μαζί και μιλούσαν για λογοτεχνία και ποίηση. Ενας κόσμος που ήξερα ότι ανήκα.
Με την Κάθλιν Τέρνερ και το καστ του «Serial Mom»
Με τον Αντι Γουόρχολ στη Νέα Υόρκη το 1981
Με την Ντέμπι Χάρι και τον Ταμπ Χάντερ στα γυρίσματα του «Hairspray»
Με τον Γούλιαμ Μπάροουζ
Νομίζω ότι χρησιμοποιώ το χιούμορ ως μέσο τρομοκρατίας, καθώς νομίζω ότι αυτή είναι η μόνη μορφή τρομοκρατίας που υποστηρίζω.»
Η φιλοδοξία σας κάθε φορά που κάνατε μια ταινία ήταν να προκαλέσετε;
Η φιλοδοξία μου ήταν να προκαλέσω. Αλλά ταυτόχρονα να πετύχω. Ηθελα πάντα οι ταινίες μου να είναι εμπορικές επιτυχίες. Ο κόσμος με ρωτάει πάντα πως νιώθω ως unerground καλλιτέχνης, πώς καταφέρνω να κάνω την ποπ κουλτούρα αντιεμπορική. Αλλά εγώ θεωρώ τον εαυτό μου εμπορικό. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις ότι οι ταινίες μου παίζονται εδώ και δεκαετίες σε μεταμεσονύκτιες προβολές.
Σήμερα, τι σας προκαλεί;
Τα αστεία που κάνω όταν βρίσκομαι στη σκηνή σε ένα stand-up comedy σόου, όπως το «This Filthy World». Το χιούμορ που θεωρώ εγώ σημερινό. Να σπας πλάκα με τις μειονότητες, με την γκέι πολιτική ορθότητα, τα ετεροσσεξουαλικά όρια... Νομίζω ότι χρησιμοποιώ το χιούμορ ως μέσο τρομοκρατίας, καθώς νομίζω ότι αυτή είναι η μόνη μορφή τρομοκρατίας που υποστηρίζω.
Δεν φοβάστε μήπως ξεπερνώντας τα όρια, έρθετε αντιμέτωπος με αντιδράσεις; Εχετε δηλώσει υπέρμαχος των κινημάτων όπως το #metoo που αλλάζουν τον χάρτη στον τρόπο που λειτουργεί η βιομηχανία.
Μέχρι στιγμής δεν με έχει κατηγορήσει κανείς για τίποτα. Και δεν νομίζω ότι μπορεί κιόλας, αφού οι ταινίες μου ήταν πολιτικά ορθές από την αρχή. Οι γυναίκες ήταν οι δυνατοί χαρακτήρες. Οι γυναίκες νικούσαν στο τέλος. Κανείς δεν θυμώνει με αυτά που λέω. Ο κόσμος γελάει, ίσως γιατί ξέρει ότι δεν είμαι κακός. Απλά προσπαθώ να κατανοήσω την ανθρώπινη συμπεριφορά. Και ίσως γιατί ο μόνος τρόπος για να κάνεις κάποιον να αλλάξει γνώμη είναι να τον κάνεις να γελάσει. Το μόνο πρόβλημα που έχω με την πολιτική ορθότητα είναι ότι είναι στη βάση του ένα ταξικό ζήτημα. Νομίζω ότι είναι μια πολυτέλεια των πλούσιων παιδιών. Δεν νομίζω ότι ένα φτωχό παιδί ασχολείται με το τι είναι πολιτικά ορθό ή όχι. Και επίσης δεν θα καταλάβω ποτέ γιατί κάποιος δεν θέλει τρανσεξουαλικούς στο στρατό. Θα είναι καλύτεροι πολεμιστές, αφού είναι τόσο θυμωμένοι...
Εχουν περάσει 15 χρόνια από την τελευταία ταινία που σκηνοθετήσατε, το «A Dirty Shame» του 2004. Αυτό σημαίνει ότι το σινεμά τελείωσε για εσάς;
Δεν μπορείτε να το λέτε αυτό. Εχω πληρωθεί τρεις φορές για να γράψω τη συνέχεια του «Hairspray», έχω πληρωθεί για να κάνω μια παιδική ταινία με τίτλο «Fruitcake». Βασικά πληρώνομαι με λεφτά της βιομηχανίας για ταινίες που απλά δεν μπορούν να γίνουν. Το σινεμά έχει σίγουρα αλλάξει από αυτό που ήξερα εγώ ότι ήταν, αλλά δεν έχει τελειώσει. Απλά τα βιβλία μου είναι πιο πετυχημένα, φτάνουν σε πολύ μεγαλύτερο κοινό και πληρώνομαι καλύτερα για να τα γράφω. Κάποτε έκανα ανεξάρτητες ταινίες με 6-7 εκατομμύρια δολάρια. Τώρα θέλουν από μένα να κάνω τις ίδιες ταινίες με 1 εκατομμύριο δολάρια, γνωστούς ηθοποιούς, μουσική... Δεν είναι ότι δεν έκανα σινεμά. Εκανα 17 ταινίες, οι οποίες τα πήγαν πολύ καλά, αν αναλογιστεί κανείς την εποχή και τον τρόπο με τον οποίο έγιναν. Δεν θέλω να γυρίσω πίσω. Εχω ήδη τρία σπίτια. Δεν θέλω να γίνω ένας underground σκηνοθέτης στα 73 μου.
Εχετε κάποια αγαπημένη ταινία από τη φιλμογραφία σας;
Κάθε φορά που με ρωτάνε από κάποιο φεστιβάλ ποια ταινία μου θέλω να προβληθεί, συνήθως διαλέγω από αυτές που δεν τα πήγαν και τόσο καλά όταν βγήκαν στις αίθουσες και άρα δεν τις είδε πολύς κόσμος. Και είναι σε αυτά τα πιο «ταλαιπωρημένα» παιδιά σου που πρέπει ως πατέρας να δείχνει αμέριστη υποστήριξη. Οπότε θα έλεγα κάποιο από τα «Cecil B. Demented» ή το «A Dirty Shame».
Περιγράψτε μας μια καθημερινή μέρα δουλειάς στη Βαλτιμόρη;
Δευτέρα με Παρασκευή, ξυπνάω στις 6 το πρωί. διαβάζω έξι εφημερίδες, πίνω το τσάι μου, κοιτάζω τα e-mails μου. Από τις 8 μέχρι τις 11 γράφω. Μετά έχουμε meeting με την ομάδα που δουλεύω και το απόγευμα ανταλλάσσουμε ιδέες μέχρι να τελειώσει η ημέρα και να ξημερώσει ξανά. Οι τρεις πρωινές ώρες στις οποίες γράφω είναι και αυτές που είμαι πιο διαυγής μέσα στην ημέρα.
(φωτό: Σάντι Κιμ για το Dazed, 2015)
(φωτό: Σάντι Κιμ για το Dazed, 2015)
Σε σχέση με τη θεωρία των φύλων σήμερα, δηλώνω χαμένος. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πόσοι άνθρωποι στον κόσμο ήταν παγιδευμένοι στο λάθος σώμα. Είναι κάτι τόσο καινούριο. Δεν ξέρω πλέον αν μπορώ να ρωτήσω κάποιον που περιμένει παιδί αν είναι αγόρι ή κορίτσι. Βρισκόμαστε μπροστά σε έναν θαυμαστό καινούριο κόσμο.»
Τι είναι σημαντικότερο: να σπάσεις ένα ταμπού ή μια παράδοση;
Μερικά ταμπού ίσως είναι καλό να παραμένουν ταμπού. Ο ρατσισμός είναι ένα ταμπού για μένα. Δεν θα ήθελα να το σπάσουμε. δεν θα ήθελα να το χρησιμοποιεί κανείς. Οι παραδόσεις είναι άλλο πράγμα. Ευχαριστώ καθημερινά τους γονείς μου για τους κανόνες που μου δίδαξαν, ώστε να μπορώ στη συνέχεια να τους παραβώ κάνοντας μια ολόκληρη καριέρα. Το να σπάσεις μια παράδοση δεν θα πληγώσει κανέναν, το να σπάσεις ένα ταμπού μπορεί να έχει αρνητικό αποτέλεσμα.
Ποια πιστεύετε ότι είναι η μεγαλύτερη επανάσταση των ημερών μας: το σινεμά στο μέγεθος ενός κινητού τηλεφώνου ή η ολική αναθεώρηση της θεωρίας των φύλων;
Δεν θα σκεφτόμουν ποτέ να τα συνδυάσω... Οσον αφορά τον κόσμο του θεάματος και της εικόνας, οι μεγάλες επανααστάσεις ήταν τρεις και ήταν πολύ σημαντικές. Η τηλεόραση, η βιντεοκασέτα και τώρα ο ψηφιακός κόσμος του streaming. Η κινηματογραφική αίθουσα θα επιβιώσει. Επιβίωσε της τηλεόρασης και της βιντεοκασέτας, θα τα καταφέρει και με το streaming. Οσον αφορά το θέμα με τα φύλα, δηλώνω χαμένος. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πόσοι άνθρωποι στον κόσμο ήταν παγιδευμένοι στο λάθος σώμα. Είναι κάτι τόσο καινούριο. Δεν ξέρω πλέον αν μπορώ να ρωτήσω κάποιον που περιμένει παιδί αν είναι αγόρι ή κορίτσι. Βρισκόμαστε μπροστά σε έναν θαυμαστό καινούριο κόσμο.
Πιστέυετε ότι υπάρχει χώρος σήμερα για αυθεντικό underground, ανεξάρτητο σινεμά (όπως το ξέραμε);
Νομίζω ναι. Εϊναι ενδεικτικό ότι τα στούνιο ζητούν πλέον ταινίες φτιαγμένες από τον καναπέ του σπιτιού σου. Αυτό που είναι σίγουρα διαφορετικό, είναι ότι πλέον τα πράγματα τρέχουν πολύ πιο γρήγορα. Αν το «Pink Flamingos» έβγαινε σήμερα, θα απλωνόντας σε 20 art αίθουσες σε όλη την Αμερική και αν δεν πήγαινε καλά θα χανόταν μέσα σε μια εβδομάδα. Εμείς γυρίσαμε οι ίδιοι όλη την Αμερική μέσα σε διάστημα δύο χρόνων όπου η ταινία παιζόταν στην αρχή για μια νύχτα, μετά για δύο, μετά για τρεις... Αυτές οι μέρες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Την ίδια στιγμή ζούμε σε ένα περιβάλλον όπου ο κόσμος είναι πιο ανοιχτός σε ριζοσπαστικές ιδέες. Δεν είμαι σίγουρος ότι οι νέοι αναζητούν τέτοιες ταινίες, αλλά το ίδιο κάναμε κι εμείς όταν ήμασταν νέοι.
(φωτό: Ρίτσαρντ Μπέρμπριτζ για το Interview, 2008)
Το πιο ελληνικό πράγμα που έχω κάνει ποτέ είναι να τραγουδήσω καραόκε τα «Παιδιά του Πειραιά» του Μάνου Χατζιδάκι από το «Ποτέ την Κυριακή» του Ζιλ Ντασέν.»
Ποιες στιγμές της ζωής σας θα βάζατε σε ένα τοπ-3 των πιο σημαντικών;
Τη στιγμή που μετά από την πρώτη μεταμεσονύκτια προβολή του «Pink Flamingos» με 30-40 άτομα μας έδωσαν ακόμη μια προβολή για την επόμενη μέρα και επιστρέφοντας στο σινεμά είδα την ουρά να γυρίζει το τετράγωνο. Τη στιγμή που το «Hairspary» κέρδισε το Tony Καλύτερου Μιούζικαλ. Και τη στιγμή που το πρώτο μου βιβλίο έγινε best-seller.
Ποια συμβουλή θα δίνατε σε έναν νέο σκηνοθέτη που σας έχει πρότυπο και θα ήθελε να ακολουθήσει τα βήματά σας;
Να μην ακολουθήσει τα βήματά μου. Να κάνει τα δικά του βήματα. Να προσπαθήσει να είναι αυθεντικός. Οι απομιμήσεις δεν λειτουργούν ποτέ. Τη στιγμή που ένας κριτικός αναφωνεί πως αυτό που βλέπει είναι «πολύ Τζον Γουότερς», είμαι σίγουρος πως θα δω εύκολες αναφορές στις ταινίες μου - μια drag queen, ένα φόνο, κάτι βρώμικο - χωρίς μια φρέσκια οπτική ή μια προσπάθεια ανατροπής. Η συμβουλή μου είναι απλή και είναι μία. Σκέψου νέους τρόπους να μιλήσεις για το σεξ και τη βία, σκέψου νέους τρόπους που δεν τους έχουμε ξαναδεί στο σινεμά, σκέψου νέους τρόπους που θα μπορούσαν να με σκανδαλίσουν.
Τι είναι το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό όταν ακούτε «Ελλάδα»;
Το «Summer Lovers» του Ράνταλ Κλάιζερ.
Ποιο είναι το πιο «ελληνικό» πράγμα που έχετε κάνει ποτέ;
Αυτή είναι μια σεξουαλική ερώτηση. Δεν θέλω να φανταστώ τι θα μπορούσα να απαντήσω. Θα το αφήσω στην άκρη λοιπόν. Το πιο ελληνικό πράγμα που έχω κάνει ποτέ είναι να τραγουδήσω καραόκε τα «Παιδιά του Πειραιά» του Μάνου Χατζιδάκι από το «Ποτέ την Κυριακή» του Ζιλ Ντασέν.
Δείτε εδώ τον Τζον Γουότερς να μιλάει για το καλό και το κακό γούστο, το coming out του, τους ανώμαλους που του έχουν λείψει και γιατί πρέπει να σεβόμαστε τους Ρεπουμπλικάνους:
Ο Τζον Γουότερς θα βοηθήσει... δεόντως στους εορτασμούς για τα 60 χρόνια του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Θα βρεθεί στην πόλη από τις 6 μέχρι και τις 8 Νοεμβρίου για να κάνει περισσότερα από ένα πράγματα. Να παραλάβει το Χρυσό Αλέξανδρο που θα του απονεμηθεί για την προσφορά του στον κινηματογράφο σε ειδική εκδήλωση. Να διαλέξει 10 αγαπημένες του ταινίες που αντικατοπτρίζουν το γούστο του και θα προβληθούν στο Φεστιβάλ. Να παρουσιάσει το one-man show «This Filthy World» στον κινηματογράφο Ολύμπιον. Να δώσει ένα masterclass - οδηγό επιβίωσης στο Χόλιγουντ με αφορμή την έκδοση του «Mr. Know-it-All: The Tarnished Wisdom of a Filth Elder». Να ηγηθεί ενός workshop για νέους κινηματογράφιστές που θα διδαχθούν από την ανορθόδοξη τεχνική του πάνω στο σινεμά. Να εμπνεύσει και να εμπνευστεί.
