Στην πραγματικότητα, θα μπορούσαμε να γράψουμε το ίδιο ακριβώς άρθρο που γράψαμε πέρσι για την πρώτη χρονιά του κατά το νόμο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου, αφού αυτό ολοκληρώθηκε και φέτος με τα ίδια ακριβώς προβλήματα, λες και όλοι υπήρξαν τόσο ικανοποιημένοι από τις περσινές του επιδόσεις που δεν ασχολήθηκαν παραπάνω από το να το επαναλάβουν.
Το φετινό πρόγραμμα του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου περιελάμβανε 33 μεγάλου μήκους ταινίες (19 ταινίες σε πρώτη προβολή - τρεις από τις οποίες θα συμμετάσχουν στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ, 6 ταινίες που έχουν ήδη πραγματοποιήσει πρεμιέρα, 2 καθολικά προσβάσιμες ταινίες, 2 ταινίες σε συνεργασία με την ΕΣΠΕΚ, 1 ντοκιμαντέρ σε ειδική προβολή, 3 ταινίες στην ενότητα «Ξεπερνώντας τα σύνορα»), συν 17 μικρού μήκους που είναι οι βραβευμένες ταινίες της Δράμας.
Θυμηθείτε κι αυτό: Ζητείται απάντηση: «Who is Fucking Greek Cinema?»
Ιερόσυλοι της Μάρσας Μακρή
Το μόνο πλέον σίγουρο είναι πως το Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου δεν λειτουργεί ως πλήρες πανόραμα του ελληνικού σινεμά της χρονιάς. Υπάρχουν ελληνικές ταινίες που δεν προβάλλονται στη Θεσσαλονίκη (επειδή δεν θέλουν οι παραγωγοί/δημιουργοί τους;), ενώ άλλες «κόβονται» από προκριματική επιτροπή (φέτος αποτελούμενη από την Σοφία Εξάρχου, Γιώργο Τσούργιαννη, Αντώνη Κοτζιά), με αποτέλεσμα το πρόγραμμά του να αποτελείται τελικά από μια επιλογή ταινιών.
Ισχύει ακριβώς ό,τι γράφαμε και πέρσι:
Εδώ βρίσκεται το πρώτο πρόβλημα του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου, το οποίο δεν είναι άλλο από τα κριτήρια με τα οποία μια ταινία θεωρείται κατάλληλη ή όχι για το Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου. Πόσο εύκολο θα είναι, για παράδειγμα, για μια γνωμοδοτική επιτροπή ή τελικά για το ίδιο το Φεστιβάλ να κόψει μια ταινία που έχει χρηματοδοτηθεί από την ΕΡΤ ή το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου; Πόση εμπιστοσύνη επίσης έχει κάποιος στον εαυτό του για να μην μπερδέψει μια cult εκπληξη με μια ταινία που «δεν βλέπεται»; Και επίσης ποια επιτροπή θα κόψει ταινία που ήδη έχει βγει στις αίθουσες από γραφείο διανομής;
Διαβάστε ακόμη: O Τσίπρας θα φέρει τις ξένες παραγωγές στην Ελλάδα. Το λέει και ο Guardian.
Ιστορίες Χωρίς Χρόνο του Βασίλη Ραΐση
Το σημαντικότερο ίσως ζήτημα που προκύπτει από τον τρόπο με τον οποίο είναι δομημένο το Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου είναι η άνιση (κυριολεκτικά και μεταφορικά) «προβολή» των ταινιών. Αλλες ταινίες προβάλλονται στο Ολύμπιον (χωρίς να βρίσκονται στο Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ), άλλες βρίσκονται στο Εκτός Διαγωνιστικού τμήμα του Φεστιβάλ, επειδή μάλλον είναι καλύτερες από τις υπόλοιπες. Οι ταινίες που έχουν ήδη βγει στις αίθουσες ή έχουν παιχτεί σε άλλα Φεστιβάλ παίζονται σε όχι και πολύ προνομιούχες ώρες, ενώ ο μεγάλος όγκος, δηλαδή οι ταινίες που παίζονται σε πρώτη προβολή στο Φεστιβάλ προβάλλονται κατά βάση στις αίθουσες του λιμανιού.
Αυτές οι τελευταίες ζουν μια μικρή στιγμή λάμψης, θεωρώντας πως κάνουν πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και αυτό μπορεί να σημαίνει κάτι για την προβολή τους στο ευρύ κοινό ή στην καριέρα τους στις αίθουσες ή στα φεστιβάλ του κόσμου. Εκτός από μία ή δύο ταινίες που θα τραβούσαν έτσι κι αλλιώς το ενδιαφέρον των επαγγελματιών ή μερικές εκπλήξεις που καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα word of mouth ανάμεσα στους θεατές, οι υπόλοιπες ταινίες περνάνε από το Φεστιβάλ χωρίς να αφήσουν πραγματικά κανένα σημάδι και με κίνδυνο να αποκτήσουν και κάποια μέτρια ή κακή κριτική που θα τις ακολουθεί στην μετέπειτα πορεία τους.
4 Μέρες του Μιχάλη Γιαγκουνίδη
Αυτό που αφήνουν, αντίθετα, είναι μια εικόνα για το ελληνικό σινεμά που προφανώς ανταποκρίνεται στην εγχώρια παραγωγή (και που ειδικά φέτος ήταν πραγματικά χαμηλότατου επιπέδου) αλλά που μπορεί να μπερδέψει κάποιον ξένο θεατή, ο οποίος μπορεί να δει ενδεικτικά (τις λάθος) δυο - τρεις ταινίες από το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου και να διαμορφώσει γνώμη για την ελληνική παραγωγή.
Το ίδιο συμβαίνει και αν κάποιος ξένος επαγγελματίας η θεατής θελήσει να σχηματίσει γνώμη για το ελληνικό σινεμά της χρονιάς κοιτάζοντας τα διάφορα βραβεία που δόθηκαν σε ελληνικές ταινίες στην τελετή λήξης του 58ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ειδικά φέτος, δεν θα βρει ανάμεσά τους καμία από τις πραγματικά σημαντικές ελληνικές ταινίες της χρονιάς, αλλά μια αυθαίρετη επιλογή κριτικών ενώσεων, κοινού, δημόσιας τηλεόρασης και οργανισμών όπως το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου που θα ήταν προτιμότερο - όπως συμβαίνει σε όλα τα διεθνή φεστιβάλ του πλανήτη - να δίνουν τα βραβεία τους εκτός επίσημης τελετής του Φεστιβάλ σε ανεξάρτητες απονομές.
Διαβάστε και δείτε ακόμη: Τσαμπουκάς, άγνοια και τo απόλυτο «τίποτα» στη συνέντευξη Τύπου της ΕΡΤ
Ληξούρι Αντίο του Μάκη Μωραΐτη
Το θέμα της προβολής του ελληνικού σινεμά στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης δεν είναι εύκολο και σίγουρα χρειάζεται περισσή σκέψη και φροντίδα προκειμένου να υπηρετήσει το σκοπό του που είναι η προώθηση με κάθε τρόπο των ελληνικών ταινιών, η δικτύωση των δημιουργών και παραγωγών του με διεθνείς επαγγελματίες (κομμάτι που άξια συνεχίζει η Αγορά του Φεστιβάλ) και η δημιουργία συνθηκών για μια υγιή συνέχεια στην ελληνική παραγωγή.
Η βολική για όλους - εκτός από το ελληνικό σινεμά - ρουτίνα στην οποία έχει μπει ήδη από τη δεύτερη χρονιά του το Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου, σίγουρα δεν είναι ακριβώς η σωστή κατεύθυνση. Ειδικά σε μια εποχή σαν αυτή που ζούμε που το σκοτάδι πάνω από το ελληνικό σινεμά είναι πηχτό.
USSAK... Χρόνια μετά του Κυριάκου Κατζουράκη
Διαβάστε ακόμη:
- Θεσσαλονίκη 2017: ...και η ΕΡΤ το χαβά της
- Ο Βασίλειος Κοσμόπουλος είναι ο προσωρινός Γενικός Διευθυντής στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου
- H Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου για τη... διάλυση του ελληνικού κινηματογράφου
- Η Ηλέκτρα Βενάκη σχολιάζει την παύση της από τη θέση της Γενικής Διευθύντριας του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου
- Από το πουθενά, νέα επιτροπή για τον κινηματογράφο στην ΕΡΤ. Γιατί έτσι!
- Η Ενωση Ελληνικού Ντοκιμαντέρ αντιτίθεται στην αλλαγή της Επιτροπής της ΕΡΤ για το 1,5%
- H Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου για τη... διάλυση του ελληνικού κινηματογράφου
- Το Υπουργείο Πολιτισμού παύει την Ηλέκτρα Βενάκη από Γενική Διευθύντρια του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου
