Φεστιβάλ Δράμας 2024: «Βίωμα» του Angel Saft

H ταινία

Μια ομάδα νεαρών συζητά βιώματα, εμπειρίες ζωής, παλιά και νέα άγχη μες στο πλαίσιο θεραπευτικής συνεδρίας. Κάθε λέξη τους μεταφέρει στον χώρο και τον χρόνο του πόνου τους, των τραυμάτων τους, των ραγισμένων ονείρων τους. Κι όσο οι ιστορίες τους βυθίζουν όλο και πιο βαθιά στις πιο σκιώδεις γωνιές της ψυχής τους, μια αχτίδα φωτός αρχίζει και εμφανίζεται. Μια ελπίδα ότι ίσως δεν είναι μόνοι σε αυτό το ταξίδι.

Ο σκηνοθέτης

Ο Angel Saft είναι αυτοδίδακτος σκηνοθέτης γεννημένος το '93 στην Αθήνα. Εμπνευσμένος από το καλλιτεχνικό υπόβαθρο της οικογένειάς του, σπούδασε φωτογραφία στο Νέο Σχολείο Αθηνών. Η δουλειά του περιλαμβάνει διαφημίσεις για πελάτες όπως οι Adidas, Médecins sans Frontières, Cosmote, Mythos Beer και μουσικά βίντεο για τον LEX, Saske και άλλους. Ο Angel ζει στην Αθήνα και είναι μέρος της δημιουργικής ομάδας «Secondsun». Αυτή τη στιγμή εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας σκηνοθέτης, ενώ μόλις ολοκλήρωσε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους με τίτλο «Βίωμα» που κάνει το ταξίδι της σε φεστιβάλ στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Αναζητήστε εδώ περισσότερα για τον Angel Saft.

Βίωμα

5 ερωτήσεις για το «Βίωμα»

Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;

Το «Βίωμα» σαν σκέψη για να γίνει ταινία ήρθε από δυο διαφορετικές διαδρομές. Αρχικά ξεκίνησα ψυχοθεραπεία πριν από περίπου 2 χρόνια, πρώτα σε ατομικό επίπεδο και μετά σε ομάδα όπου συμμετέχω μέχρι και σήμερα. Οσο βρισκόμουν στην ομάδα και άκουγα όλα τα παιδιά να αφηγούνται τα βιώματά τους, δημιουργούσα στο μυαλό μου εντελώς διαφορετικές εικόνες από αυτές που έζησαν στα αλήθεια. Ετσι άρχισα να σκέφτομαι πόσο δύσκολο είναι να μεταφράσει κανείς το βίωμά του σε λέξεις ώστε να μπορέσει ουσιαστικά να μεταφέρει στον άλλο μια ολιστική παρελθοντική εμπειρία με αποτέλεσμα να έρθει στην επιφάνεια το συναίσθημα. Το «Βίωμα» πραγματεύεται αυτό ακριβώς. Ήταν η πιο ειλικρινής απόφαση για εμένα να επιλέξω αυτό το θέμα για την πρώτη μου ταινία. Νομίζω πως πάντα τα θέματα ψυχικής υγείας θα απασχολούν τις ιστορίες και τους χαρακτήρες μου ίσως και εμένα τον ίδιο. Σε αυτό το δύσβατο ταξίδι λοιπόν, γνώρισα και τον Νόβελ, που το μουσικό του έργο στρέφεται γύρω από την ψυχοθεραπεία και έτσι ταιριάξαμε καλλιτεχνικά. Ζούμε σε μια εποχή όπου η ραπ μουσική κυριαρχεί αλλά το μεγαλύτερο κομμάτι των καλλιτεχνών κάνουν μουσική για να πλουτίσουν. Υπάρχουν όμως και κάποιοι φωτεινοί καλλιτέχνες που το μουσικό τους έργο αγγίζει τις ψυχές των ανθρώπων και λειτουργεί σαν πραγματικό στήριγμα. Αυτό με κάνει να τους θαυμάζω, να τους στηρίζω και να θέλω να συνεργαστώ μαζί τους. Ο Νόβελ είναι ένας από αυτούς. Ενα βράδυ, λοιπόν, έξω από την Τεχνόπολη στο Γκάζι πρότεινα στον Νόβελ να κάνουμε μια ταινία που θα πραγματεύεται τη θεραπευτική διαδικασία μέσα σε μια ομάδα. Την επόμενη μέρα μπήκε στην ομάδα ο Γιώργος Ζαφειρόπουλος που είναι ψυχολόγος και σεναριογράφος και ξεκινήσαμε να γράφουμε.

Βίωμα

Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση του να είσαι σκηνοθέτης στην Ελλάδα σήμερα; Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;

Υπάρχουν πολλές προκλήσεις και δυσκολίες για έναν σκηνοθέτη στη χώρα μας. Κάποιες είναι προσωπικές και έχουν να κάνουν με τον εαυτό και άλλες είναι εξωγενείς, όπως οι δυσκολίες που υπάρχουν για να βρεις χρηματοδότηση για την ταινία σου. Ομως εγώ θέλω περισσότερο να αναφερθώ στο πρώτο. Η πιο μεγάλη πρόκληση για έναν σκηνοθέτη είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Και ναι, ακούγεται κλισέ, αλλά δεν παύει να είναι ουσιαστικό. Ολοι οι δημιουργοί προκειμένου να φέρουν κάτι στη ζωή έρχονται πρώτα αντιμέτωποι με τον εαυτό τους. Αυτοκριτική, ενοχή, πίεση - όπως ακριβώς γίνεται και στη θεραπεία. Κάνοντας θεραπεία αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου ξανά και ξανά και έτσι μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι τους άλλους καλύτερα, με σεβασμό, ευγένεια, υπομονή και όρια. Θεωρώ λοιπόν ότι πριν ο σκηνοθέτης έρθει αντιμέτωπος με τη χώρα του, τη χρηματοδότηση για την ταινία του και τη δημιουργία, πρέπει να δεχθεί την πρόκληση του να αντιμετωπίσει τον εαυτό του. Ενα από τα μονοπάτια είναι και η ψυχοθεραπεία.

Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίσαμε ήταν ο χρόνος, επειδή για διάφορους τεχνικούς και οικονομικούς λόγους από τη σύλληψη του σεναρίου μέχρι και το γύρισμα είχαμε μόλις 1,5 μήνα. Ολες οι δημιουργικές και παραγωγικές αποφάσεις παρθήκαν πολύ γρήγορα με το ρίσκο και το άγχος που αυτό συνεπάγεται. Μερικά από τα πολλά ονόματα στα οποία οφείλεται η πραγματοποίηση αλλά και η ποιότητα της ταινίας σε αυτόν τον λίγο χρόνο είναι η Φελίς Τοπή με το εξαιρετικό casting που έκανε, o Μανού Τιλίνσκι για τη διεύθυνση φωτογραφίας, η Δάφνη Λαρεντζάκη για τη σκηνογραφία, ο Ανδρέας Γιαννακόπουλος για το μοντάζ, ο Ερμής για τη μουσική, η Εμμέλεια Χατζηανδρέου ως βοηθός σκηνοθέτη και φυσικά ο παραγωγός, φίλος και συνεργάτης μου, Ανδρέας Κατσένης.

Βίωμα

Είναι οι πλατφόρμες και η νέα πραγματικότητα του streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Πού στέκεστε στο δίλημμα αίθουσες ή πλατφόρμες;

Η αλήθεια είναι πως δεν στέκομαι σε κάποιο δίλημμα γιατί πιστεύω στην συνύπαρξη και των δυο. Οι πλατφόρμες είναι ένα μέσο προβολής που σίγουρα δίνει την ευκαιρία στις μικρού μήκους ταινίες να είναι προσβάσιμες σε μεγαλύτερο κομμάτι ανθρώπων σε σχέση με το παρελθόν. Παλιότερα οι μικρού μήκους ταινίες, που εκ των πραγμάτων δεν έχουν την εμπορική αξία των μεγάλου μήκους ταινιών, ήταν προσβάσιμες μόνο στα φεστιβάλ και σε δεύτερη φάση στο αχανές Youtube, πράγμα που τις έκανε πρακτικά να εξαφανίζονται από τα μάτια των πολλών. Τώρα μπορείς εύκολα να ανοίξεις κάποια πλατφόρμα και να δεις όσες μικρού μήκους ταινίες αντέχεις. Σίγουρα για κάποιους μπορεί να είναι κάπως απογοητευτικό το γεγονός ότι ο περισσότερος κόσμος προτιμάει την άνεση στο σπίτι του από το μεγάλο πανί στην αίθουσα. Ομως μαζί με την εξέλιξη του internet που έδωσε τη δυνατότητα να αναδειχτούν παρά πολλοί καλλιτέχνες και όχι μόνο, έτσι γεννήθηκαν και οι πλατφόρμες και πιστεύω πως το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Οι πλατφόρμες από τη μια μπορεί να έχουν δημιουργήσει πληγές στις αίθουσες, έχουν όμως ανοίξει την πόρτα σε νέα πράγματα. Προσωπικά σέβομαι, θαυμάζω και απολαμβάνω τις ταινίες στο πανί όπως και τις σειρές στις πλατφόρμες.

Βίωμα

Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο; Τι σημαίνουν οι συνεχείς επιτυχίες της ελληνικής ταινίας μικρού μήκους στο διεθνές τοπίο;

Γνωρίζω πολλά χρόνια το φεστιβάλ της Δράμας αλλά δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να παρευρεθώ σε αυτό, οπότε το γεγονός ότι φέτος, στο 47o, επιλέχθηκε το «Βίωμα» που είναι η πρώτη μου ταινία, έδωσε μεγάλη χαρά και σε εμένα και σε όλη την ομάδα και ανυπομονούμε να παρευρεθούμε. Σε μια χώρα όπου το σινεμά αγκομαχάει να για επιβιώσει χωρίς τη σωστή υποστήριξη, η Δράμα, όπως βέβαια και άλλα φεστιβάλ, είναι εκεί για να στήνουν θεμέλια για την ανάδειξη νέων δημιουργών.

Δεν είναι μόνο οι διεθνείς διακρίσεις των ελληνικών ταινιών μικρού μήκους, αλλά και η ίδια η δυναμική των Ελλήνων δημιουργών και των ταινιών τους που μας δείχνει ότι υπάρχει η ανάγκη, το υλικό, η δυνατότητα και η δίψα για δημιουργία. Το γεγονός όμως παραμένει ότι η ανάγκη για υποστήριξη είναι τεράστια.

* Ο,τι κι αν γίνει το σινεμά θα επιβιώσει γιατί...*

Το σινεμά για εμένα είναι το καλύτερο εργαλείο εξερεύνησης της ανθρώπινης ύπαρξης σε όλο της το φάσμα και μας αφορά όλους το ίδιο. Δεν γίνεται να μην επιβιώσει.

Δείτε εδώ το τρέιλερ της ταινίας: