Η ταινία
Προσπαθώντας να ξεπεράσει τα παιδικά του τραύματα, ο Χρήστος-Ραφαήλ καταφέυγει σε διάφορες λύσεις. Κάνει ομάδικες ασκήσεις αυτοβελτίωσης, αγοράζει το αγαπημένο του αυτοκίνητο, φτιάχνει το σπίτι των ονείρων του, με κρυφούς φωτισμούς και μπάνιο για τους φιλοξενούμενους. Οταν όμως έρχεται η κατάλληλη στιγμή, καταλαβαίνει πως έχει γίνει κι ο ίδιος, αυτό που έκρυβε τόσα χρόνια απεγνωσμένα κάτω απ' το χαλί.
Ο σκηνοθέτης
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1987. Παράλληλα με τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη και ως μοντέρ. Το 2016-17 σκηνοθέτησε την παράσταση «Ο Κατάθλας» που παρουσιάστηκε στο θέατρο Skrow. Την σεζόν 2018-2019 σκηνοθέτησε τη θεατρική παράσταση «Τέσλα» στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων, ενώ ταυτόχρονα ολοκλήρωσε τη μικρού μήκους ταινία «Ο Καραγκιόζης», βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα της Λένας Κιτσοπούλου. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
5 ερωτήσεις για τον «Καραγκιόζη»
Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία;
Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα της Λένας Κιτσοπούλου. Η ιδέα να μεταφερθεί στο σινεμά υπήρχε αρκετό καιρό, αλλά πρόσφατα μπόρεσε να γίνει πράξη. Συναντηθήκαμε με τον Αγγελο (Παπαδόπουλο - διευθυντή φωτογραφίας & συμπαραγωγό στην ταινία) και αποφασίσαμε μαζί με τη Κ. Αγγελέτου (δ. Παραγωγής) να ξεκινήσουμε τη παραγωγή. Το κείμενο το είχαμε διαβάσει με έναν φίλο, τον Κώστα Σιλβέστρο, και θυμάμαι πως τελειώνοντας ήμουν ενθουσιασμένος γιατί μου ειχε ήδη δημιουργηθεί η πεποίθηση ότι θα ήταν άκρως ενδιαφέρον να αποδοθεί κινηματογραφικά. Ούτως η άλλως τα κείμενα της Λένας Κιτσοπουλου βρίθουν από εικόνες και γλαφυρές περιγραφές που αποτυπώνουν άψογα το εκάστοτε θέμα. Η αποτύπωση της ελληνικής παθογένειας και «καφρίλας» γαλούχησε ολόκληρες γενιές και δημιούργησε ανθρώπους κλειδωμένους, που θάβουν τα κόμπλεξ τους κάτω απ'το χαλί και τα κληροδοτούν στα παιδιά τους. Αυτο είναι κυρίως που με εκανε εξ' αρχής να καταπιαστώ με τη ταινία.
Πώς θα περιγράφατε την ταινία σας σ' έναν υποψήφιο θεατή;
Μάλλον ώς μια ταινία που μιλάει για τις γιαγιάδες και τους παπούδες μας, τους γονείς μας και τις ρίζες μας. Αλλά και τους εαυτούς μας, που επηρεάστηκαν, και πλέον κάποιοι μεγαλώνουν κι οι ίδιοι παιδιά. Οπως δείχνει πολύ εύστοχα το διήγημα της Κιτσοπούλου, τα σπίτια που μύριζαν φασολάκια λαδερά, σπανακόπιτες και γλυκά, ταυτόχρονα είχαν και μια κοινώς αποδεκτή πλευρά που βρώμαγε πίεση, ομοφοβία και αυτή την ανελέητη ανάγκη για επιτυχία. Αυτό που σήμερα ονομάζουμε bulling, σε άλλες εποχές ήταν η μεσημεριανή ρουτίνα της γειτονιάς.
Τι θα θέλατε να σας ρωτήσει ή να συζητήσετε με κάποιον αφού τη δει;
Θα άφηνα τον ίδιο να επιλέξει ελεύθερα. Μπορεί να μην θελει να συζητήσει και τίποτα! Σίγουρα θα μου άρεσε να μπορέσει, μέσα απο την ταινία, να αναγάγει την ιστορία σε κάτι δικό του, προσωπικό. Θα ήταν ωραίο αυτό.
Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα; Τι σας δίδαξε ή τι κρατάτε από την εμπειρία;
Δεν θα ήθελα να αναφερθώ στα αυτονόητα της οικονομικής κρίσης της τελευταίας δεκαετίας. Θα ήθελα να πω πως τα τελευταία χρόνια οι έλληνες δημιουργοί έχουν επιδείξει μια ηχηρή εξωστρέφια. Υπάρχουν κινηματογραφιστές, σεναριογράφοι κ.λ.π, οι οποίοι μέσα απο μια καθαρόαιμη καύλα να κάνουν αυτό που αγαπούν, άρχισαν να ανοίγουν δρόμο για μια δύσκαμπτη εσωστρεφή κινηματογραφική πραγματικότητα. Εκαναν τη λάντζα και στάθηκαν ισάξιοι απέναντι στο ευρωπαϊκό αλλά και παγκόσμιο κινηματογραφικό γίγνεσθαι. Αυτό είναι το σημαντικό. Υπάρχει όρεξη, οι δημιουργοί πλέον ενημερωνόνται καλύτερα, τα φεστιβάλ εξελλίσονται, το μέσο εκδημοκρατίζεται όλο και περισσότερο. Ταυτόχρονα υπάρχει μια επιστροφή στην ανάγκη της συγγραφής σεναρίων. Δεν ξέρω αν φαίνεται αισιόδοξο, αλλά νομίζω αυτή τη πλευρά πρέπει να δούμε. Στη προκειμένη, η προσωπική μου εμπείρία ήταν άκρως εποικοδομιτική και ευχάρριστη. Είχα τη τύχη να συνεργαστώ με ανθρώπους που αγαπάνε τη δουλεία τους, που είναι δημιουργικοί, δεν μιζεριάζουν και δεν θέλουν να κάνουν εκπτώσεις. Που τοποθετούν την ιδιότητα τους σε ανοιχτά πλαίσια, κι όχι ως μέρος μιας δύσκολης πραγματικότητας.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο;
Προσωπικά είναι η πρώτη μου συμμετοχή στο φεστιβάλ και σκοπέυω να το χαρώ! Ανυπομονώ να παρακολουθήσω όλες τις προβολές, κάθε ταινία. Το φεστιβάλ εδώ και χρόνια έχει συνεισφέρει τα μέγιστα στην μικρού μήκους ταινία και στον ελληνικό κινηματογράφο γενικότερα. Αποτελεί εφαλτήριο για νέους δημιουργούς και ταυτόχρονα δίαυλο επικοινωνίαςμεταξύ τους. Οι δράσεις του, το διεθνές τμημα κ.λ.π δείχνουν πως εξελλίσεται συνεχώς και αυτό είναι απαραίτητο στοιχείο για ένα ευοίωνο μέλλον στο σινεμά.
INFO Καραγκιόζης ΣΕΝΑΡΙΟ/ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μιχάλης Γιγιντής | ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ: Μιχάλης Οικονόμου, Ιωάννα Μαυρέα, Χαρά-Μάτα Γιαννάτου, Άννα Καλαιτζίδου, Κοσμάς Σιώτας, Ιάσωνας Σιώμος, Δημήτρης Δρόσσος, Γωγώ Καρτσάνα | ΑΦΗΓΗΤΗΣ: Κωνσταντίνος Τζούμας | ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Αγγελος Παπαδόπουλος | ΜΟΝΤΑΖ: Φιλένια Καρτσωνάκη | ΗΧΟΣ: Φίλιππος Μάνεσης | ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ / ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑ: Δανάη Ψωμοδότη Δ.Παραγωγής: Κωνσταντίνα Αγγελέτου | ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Άγγελος Παπαδόπουλος – Μιχάλης Γιγιντής
