Από τους σημαντικότερους νέους ηθοποιούς στη Γαλλία, με διακρίσεις και στο σινεμά αλλά και στο θέατρο, ο Μπενζαμέν Λαβέρν είναι το ένα μισό της «Ορχήστρας του Αδερφού μου» του Εμανουέλ Κουρκόλ.
Είναι ο Τιμπό, διεθνώς αναγνωρισμένος διευθυντής ορχήστρας που όταν έρχεται αντιμέτωπος με ένα πρόβλημα υγείας, ανακαλύπτει ότι είναι υιοθετημένος και έχει έναν μικρότερο αδερφό στην επαρχία, τον Τζίμι, ο οποίος εργάζεται στο εστιατόριο ενός σχολείου και παίζει τρομπόνι στην τοπική φιλαρμονική ορχήστρα που αποτελεί το καμάρι και την ελπίδα μιας εργατικής κοινότητας που απειλείται από την ανεργία.
Η σχέση που ξεκινάει ανάμεσα στους δύο άγνωστους... συγγενείς βρίσκεται στο κέντρο μιας ταινίας που έρχεται μετά το «Ενας Θρίαμβος» για να επιβεβαιώσει το αλάνθαστο timing του Εμανουέλ Κουρκόλ σε αυτό που με πολύ απλά λόγια λέγεται κλασικό σινεμά για όλους. Οι όλοι είναι πάνω από 2.500.000 Γάλλοι θεατές που έκαναν την ταινία μια από τις πιο επιτυχημένες των τελευταίων χρόνων.
Λίγο πριν την πρεμιέρα της ταινίας στις αίθουσες που θα σημάνει και την αυλαία του 27ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Ελλάδας, θυμόμαστε όλα όσα μοιράστηκε με το Flix ο Μπενζαμάν Λαβέρν, λίγους μήνες πριν, όταν η ταινία έκανε την πρώτη της παγκόσμια εμφάνιση στο Φεστιβάλ Καννών.
O Μπενζαμέν Λαβέρν με τον... αδερφό του στην ταινία, Πιερ Λοτάν
Οταν διάβασα το σενάριο δεν υπήρχαν τόσες ταινίες για διευθυντές ορχήστρας. Μέχρι να ολοκληρωθεί η ταινία είχε κυκλοφορήσει το «Tar». Ομως όπως κι εκείνο, η «Ορχήστρα του Αδερφού» μου δεν έχει για βασικό θέμα τη διεύθυνση ορχήστρας ως επάγγελμα. Περισσότερο στη βάση της ιστορία τους είναι ότι ο κεντρικός ήρωας είναι διευθυντής ορχήστρας. Αλλά η πραγματική ιστορία βρίσκεται αλλού... Βρίσκεται στην ιστορία των δύο αδελφών και σε αυτό που θα ανακαλύψουν όταν θα αναγκαστούν να συνυπάρξουν.
Συνειδητοποίησα από νωρίς πως θα έπρεπε κάπως να πείσω ως διευθυντής ορχήστρας. Ετσι, με τη βοήθεια ενός εκπαιδευτή, κάναμε εντατικά μαθήματα, έμαθα τη «γεωγραφία» της ορχήστρας, μελετήσαμε διάσημους διευθυντές ορχήστρας, ήταν κάτι που με γοήτευσε πάρα πολύ. Και στη συνέχεια βρήκαμε το στιλ του χαρακτήρα μου, τι είδους δηλαδή διευθυντής ορχήστρας θα ήταν: αυστηρός, χαμηλότονος, εκφραστικός... Είχα μπροστά μου μια πραγματική ορχήστρα και έπρεπε με κάποιο τρόπο να τους πείσω ότι θα μπορούσα να τους διευθύνω. Το καλύτερο κοπλιμέντο που πήρα ήταν όταν ένας μουσικός είπε ότι δεν χρειαζόμαστε κάποιον «αληθινό» διευθυντή ορχήστρας γιατί ήδη έχουν εμένα.
Η μουσική που μου αρέσει είναι το φολκ των 70s. Βασικά η μουσική που άκουγαν οι γονείς μου. Crosby, Stills, Nash & young, Simon & Garfungel, Στίβι Γουόντερ, τους Beatles περισσότερο από τους Stones, Ελτον Τζον της δεκαετίας του '70. Και όλα από βινύλια.
Οι ευκαιρίες θα έπρεπε να είναι ίδιες για όλους τους ανθρώπους. Ολα τα παιδιά του κόσμου θα έπρεπε να έχουν τις ίδιες δυνατότητες από την Πολιτεία. Ανεξάρτητα ποιος στη συνέχεια θα μπορέσει να τις εκμεταλλευτεί και να δουλέψει για να προχωρήσει. Ολα τα παιδιά θα έπρεπε να μπορούνε να ονειρεύονται. Θα έπρεπε να εμπνέουμε στα παιδιά την ιδέα πως όλα είναι πιθανά.»
Μιλήσαμε πολύ και με τον σκηνοθέτη, αλλά και οι ηθοποιοί μεταξύ μας για τη μουσικότητα του σεναρίου. Προσπαθήσαμε όλη η ταινία να είναι σαν μια διεύθυνση ορχήστρας. Βοήθησε πολύ ότι όλοι όσοι επιλεχθήκαμε για τους ρόλους της ταινίας ήμασταν πραγματικά ιδανικοί. 80% της ποιότητας της υποκριτικής ενός ηθοποιού έχει να κάνει με το σωστό κάστινγκ. Με όλους τους ηθοποιούς της ταινίας δεθήκαμε αμέσως, καταφέραμε να δημιουργήσουμε μια «οικογένεια» και έτσι μπορέσαμε να περιηγηθούμε μέσα στις συναισθηματικές εναλλαγές του σεναρίου. Νομίζω πως έτσι εμπλουτίστηκε όχι μόνο η ιστορία αλλά και οι χαρακτήρες μας.
Το να μην γνωρίζεις την οικογένειά σου ή να γνωρίζεις ότι υπάρχει κάπου μια οικογένεια που δεν γνωρίζεις είναι και τα δύο γεγονότα συνταρακτικά. Δεν θα μπορούσα να διανοηθώ πως θα συμπεριφερόμουν αν ανακάλυπτα ξαφνικά ότι έχω έναν αδερφό κάπου στον κόσμο. Προσπάθησα να ενεργοποιήσω τη φαντασία μου. Και επίσης βοήθησε πολύ και ο τρόπος που ήταν γραμμένο το σενάριο.
Σκηνή από την ταινία
Ετρεμα για καιρό πως το κοινό δεν θα συμπαθήσει ποτέ τον ηρωά μου. Γιατί έρχεται με την υπεροχή ενός ανθρώπου που έχει την άνεση και την επιτυχία στη ζωή του να διδάξει ανθρώπους που προσπαθούν καθημερινά για την επιβίωση. Αυτό όμως που τους λέει - και κυρίως στον αδερφό του - δεν είναι παρά το «ονειρευτείτε». Τους δίνει μια διέξοδο να εμπιστευτούν τα όνειρά τους και τα ταλέντα που κανείς ποτέ δεν προσπάθησε να τους καλλιεργήσει.
Οι ευκαιρίες θα έπρεπε να είναι ίδιες για όλους τους ανθρώπους. Ολα τα παιδιά του κόσμου θα έπρεπε να έχουν τις ίδιες δυνατότητες από την Πολιτεία. Ανεξάρτητα ποιος στη συνέχεια θα μπορέσει να τις εκμεταλλευτεί και να δουλέψει για να προχωρήσει. Ολα τα παιδιά θα έπρεπε να μπορούνε να ονειρεύονται. Θα έπρεπε να εμπνέουμε στα παιδιά την ιδέα πως όλα είναι πιθανά. Ανήκω στην Comedie Francaise και πολλές φορές όταν παίζουμε μπροστά σε παιδιά από τα προάστια νίωθω πως καταφέρνω να τους εμφυσήσω την ιδέα πως το θέατρο δεν είναι απαραίτητα κάτι βαρετό και πως το καθένα από αυτά μπορεί να ονειρευτεί ότι μια μέρα θα γίνει ηθοποιός.