Η Αντρεα Μπάγκνι μοιάζει, όχι πολύ διαφορετικά από την ηρωίδα της, να έκανε όποια πιθανή περιφερειακή διαδρομή πριν, τελικά, αποφασίσει να γίνει σκηνοθέτης. Μαδριλένα με αμερικανικές και πολωνικές ρίζες, πούδασε Ιστορία και Πολιτικές Επιστήμες στο Λονδίνο, καταπιάστηκε με τη λογοτεχνική συγγραφή, έκανε δυο παιδιά, έζησε, έμαθε, ένιωσε και... έγραψε και σκηνοθέτησε τη «Ραμόνα» που, έχοντας βραβευτεί στο Φεστιβάλ της Ρώμης και συμμετάσχει στο Κάρλοβι Βάρι, βγαίνει την Πέμπτη, 13 Ιουλίου, στις ελληνικές αίθουσες από τη Danaos Films.
Η Ραμόνα της ταινίας, παρορμητική, ανασφαλής αλλά και γεμάτη ενέργεια, έχει μόλις εγκατασταθεί με τον σύντροφό της, τον σεφ Νίκο, στο Λαβαπιές, την πιο «happening» γειτονιά της Μαδρίτης κι έχει αποφασίσει να γίνει ηθοποιός. Σ' ένα μπαρ θα γνωρίσει τον Μπρούνο και θα φλερτάρουν με μπρίο, μόνο για ν' ανακαλύψει, την επόμενη μέρα, πηγαίνοντας στην οντισιόν για το ρόλο που αγωνιά να κερδίσει, ότι εκείνος είναι ο σκηνοθέτης.
Λίγο Γούντι Αλεν, λίγο νουβέλ βαγκ, λίγο αυτοπαρωδούμενα φασαία, η «Ραμόνα» είναι μια κομεντί που γίνεται αμέσως κτήμα σου - κι η Αντρεα Μπάγκνεϊ μάς εξηγεί γιατί.
Η «Ραμόνα» γυρίστηκε σε μια έρημη Μαδρίτη, την εποχή της καραντίνας
Μια ταινία ασπρόμαυρη, σαν τις παλιές αγάπες Οταν ξεκίνησα να γράφω τη «Ραμόνα», είχα στο μυαλό μου το «Μανχάταν» του Γούντι Αλεν και την «Γκαρσονιέρα» του Μπίλι Γουάιλντερ. Ηθελα να κάνω τη δική μου εκδοχή αυτών των ταινιών, αλλά για τη Μαδρίτη, γι' αυτό και η «Ραμόνα» γεννήθηκε ασπρόμαυρη, από την αρχή. Ηθελα να κάνω μια κλασική ταινία, σαν αυτές που μ' αρέσει να βλέπω και μόνο στη διαδικασία της δημιουργίας της άρχισα ν' ανακαλύπτω τι είδους σκηνοθέτης είμαι κι εγώ η ίδια. Η εισαγωγή κάποιων έγχρωμων σκηνών ήταν μέρος ενός παιχνιδιού που παίζουμε με το κοινό κάθε φορά που κοιτάζουμε μέσα από μια κάμερα. Ξαφνικά μοιάζει λες κι η Ραμόνα βγαίνει από την ταινία και μπαίνει στη δική μας πραγματικότητα.
Η Λούρντες Χερνάντες είναι η Ραμόνα
Κανένα ανοιχτό τέλος Ηξερα το τέλος της ιστορίας ήδη απ' όταν άρχισα να γράφω το σενάριο. Για 'μένα το τέλος δεν είναι καθόλου ανοιχτό, αλλά φαίνεται ότι επιδέχεται πολλές ερμηνείες κι αυτό το λατρεύω. Πιστεύω πως κάθε άνθρωπος βλέπει την ταινία που θέλει να δει κι είναι πιο ενδιαφέρον για 'μένα ως «αφηγήτρια» να δίνω στους θεατές το χώρο που χρειάζονται για να γεμίσουν μόνοι τους τα κενά. Κάνει την ταινία πιο προσωπική για τον καθένα, καθώς ταυτίζονται μαζί της με διαφορετικούς τρόπους.
Νιώθω τρομερές ενοχές να βάζω ηθοποιούς να παίξουν, να δημιουργήσουν κάτι, να μου προσφέρουν ένα κομμάτι του εαυτού τους, μόνο και μόνο για να τους πω μετά "όχι".»
Ονα, απ' το Ραμόνα Νιώθω πολύ κοντά στην Ονα, περισσότερο συναισθηματικά όμως, παρά βιογραφικά. Το μεγαλύτερο ελάττωμά της είναι πως, παρότι έχει πατήσει τα τριάντα, παραμένει κοριτσάκι σε πολλούς τομείς και δεν παίρνει την ευθύνη των αποφάσεών της. Η Ραμόνα δεν συνειδητοποιεί το μέγεθος των δυνατοτήτων της, γιατί φοβάται υπερβολικά. Από την άλλη πλευρά είναι χαρισματική, αυθόρμητη. Βλέπει τον κόσμο μέσα από τα δικά της, ιδιαίτερα μάτια, ακόμα αθώα, ακόμα αρκετά ρομαντική ώστε να πιστεύει ότι τα όνειρά της θα γίνουν πραγματικότητα. Στην εποχή του κυνισμού η Ραμόνα είναι σπάνια κι αναζωογονητική.
Ο Μπρούνο Λάστρα ενσαρκώνει τον σκηνοθέτη Μπρούνο
Οι τύψεις για το κάστινγκ Νιώθω τρομερές ενοχές να βάζω ηθοποιούς να παίξουν, να δημιουργήσουν κάτι, να μου προσφέρουν ένα κομμάτι του εαυτού τους, μόνο και μόνο για να τους πω μετά «όχι». Οπότε προσπαθώ όσο γίνεται να μην κάνω οντισιόν. Μάλιστα, στη «Ραμόνα» έκανα μόνο μία οντισιόν, για έναν πολύ μικρό ρόλο. Επέλεξα τους υπόλοιπους ηθοποιούς βλέποντας δουλειά τους και γνωρίζοντάς τους από κοντά. Αυτό ακριβώς το λέει στην ταινία ο Μπρούνο. Ο κόσμος με ρωτάει συχνά αν η Ραμόνα βασίζεται σ' εμένα, επειδή είμαι γυναίκα. Αλλά μοιάζω πολύ περισσότερο στον Μπρούνο, απ' ό,τι στη Ραμόνα.
Η παγκοσμιότητα της ερωτικής σχέσης Οι περισσότερες κινηματογραφικές ιστορίες που αγαπώ πραγματικά, συμβαίνουν σ' έναν πολύ συγκεκριμένο τόπο και σ' έναν πολύ συγκεκριμένο λαό (Γούντι Αλεν, Αλμοδόβαρ, Τζάρμους, Μπόμπακ κτλ). Ειλικρινά πιστεύω ότι από την τοπική ιστορία αναδύεται η παγκόσμια αλήθεια. Η «Ραμόνα» αφηγείται μια ερωτική ιστορία με την οποία ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί: όπου κι αν ζεις, πιθανότατα κάποια στιγμή ερωτεύτηκες, μάλλον έχεις ζήσει μια μακροχρόνια σχέση και μάλλον είχες τις αμφιβολλίες σου.
