Flix Top-10 TV 2015: To νούμερο 5

«The Leftovers» (2η σεζόν)

Το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού εξαφανίζεται από τη μία στιγμή στην άλλη και μένουν πίσω φίλοι και συγγενείς και εραστές να απορούν, να κλαίνε, να μετανιώνουν, να φοβούνται, να απορούν. Στη θαυματουργή σειρά του Ντέιμον Λίντελοφ το κλειδί όμως δεν είναι το πώς και το γιατί, δεν υπάρχει κανένας «Lost»-ικός γρίφος να λυθεί, καμία απάντηση να δοθεί, όταν οι άνθρωποι δε μπορούν καλά-καλά να σχηματίσουν κάποια ερώτηση.

Το Top-10 TV 2014

Στη 2η σεζόν της σειράς η δράση μεταφέρεται σε μια πόλη των ΗΠΑ όπου δε σημειώθηκε καμία απολύτως απουσία. Η πόλη έχει γίνει ταυτόχρονα φρούριο και αξιοθέατο, ένα δείγμα πλαστής ευτυχίας για ανθρώπους απομακρυσμένους από την παγκόσμια πραγματικότητα. Όπως γίνεται συνήθως, η αλήθεια κρύβεται πάντα έξω από τα καλά αμπαρωμένα τείχη της αποκομμένης ζωής προνομίου, όπου άνθρωποι από όλες τις τάξεις και όλες τις διαδρομές της ζωής, έχουν στήσει ένα DIY προάστιο.

Εκεί θα βρεθεί ο ιερέας Ματ όταν, σε ένα από τα καλύτερα επεισόδια της σεζόν, χάσει την πρόσβασή του στα Ιερά Εδάφη, εκεί θα αποζητήσει τη συγχώρεση, εκεί θα αναγεννηθεί. Και εκεί είναι που θα εμφανιστεί ξανά, από τα τελευταία του, κρυφά απομεινάρια, το Guilty Remnant- λες και δεν μας έχει διδάξει η Ιστορία πως όσο ψηλό κι αν είναι το τείχος, ο ανθρώπινος πόνος και η απόγνωση πάντα θα βρει τον τρόπο να το καταρρίψει.

left1

Είχα πάντα μεγάλο πρόβλημα με τις ιστορίες χαρακτήρων σε εσωτερική πάλη με την πίστη τους. Όχι με τις θρησκευτικές ιστορίες, αλλά με την πάλη. Μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο να συνδεθώ, να την κατανοήσω σε ένα ανθρώπινο επίπεδο. Προφανώς κάθε άνθρωπος είναι περισσότερο ή λιγότερο συμβατός με το κάθε τι, και υποθέτω το γεγονός πως ποτέ δεν είχε καμία απολύτως θρησκευτική αγωνία με κρατούσε πάντα σε απόσταση από αυτού του τύπου τις ιστορίες.

Ίσως και να ήταν αυτός ο λόγος που το «Leftovers» δεν με είχε κερδίσει κατευθείαν, αλλά έδωσα κι εγώ τη δική μου εσωτερική πάλη μέχρι του παραδοθώ, γιατί κάτι με τραβούσε πάντα πίσω. Η σειρά είναι γεμάτη με ανθρώπους που αντιπαλεύουν τις εσωτερικές τους πεποιθήσεις. Τις βεβαιότητες, τις προσμονές, τα πάντα. Ο αστυνομικός Κέβιν, που μαζί με τη Νόρα επιχειρεί να φτιάξει ξανά μια τέλεια οικογένεια, μια νέα αρχή. Ο ιερέας Ματ και η γυναίκα του, και η θαυματουργή σύλληψη. Η οικογένεια των γειτόνων του Κέβιν και της Νόρα (και κατ’επέκταση όλοι οι κάτοικοι της πόλης) που αρπάζουν μια εμφανώς αφελή πεποίθηση και βίαια την μετατρέπουν σε δογματικό πιστεύω- έτσι δεν γεννιέται εξάλλου κάθε θρησκεία;

Το κλειδί τελικά, του «Leftovers» είναι ο τρόπος με τον οποίο βουτάει την κάθε τέτοια προσωπική μάχη, την κάθε τέτοια αναζήτηση, μέσα σε ένα πέπλο αγωνίας. Αγωνίας όχι του «τι συνέβη», αλλά αγωνίας του αν θα καταφέρει ποτέ κανείς να προχωρήσει, και πώς. Το «Leftovers» είναι η πιο πηγαία και αφοσιωμένη απεικόνιση του πόνου της απώλειας που έχουμε δει ποτέ στο μέσο, μια σιωπηλή μορφή αναζήτησης στα τυφλά. Με κάποιο τρόπο ο Λίντελοφ μπόρεσε μέσα στην όλη μετα-«Lost» χαβούζα να φτιάξει κάτι τόσο νηφάλιο και ανθρώπινο και γεμάτο πόνο. Είναι να δακρύζει κανείς.

To «The Leftovers» προβάλλεται στο Novacinema.

Γράψαμε στο Flix

left_grapsame

Από τη στιγμή που η σειρά κατάφερε να ισορροπήσει κάποια από αυτά τα τονικά στοιχεία της, έγινε μια από τις ομορφότερες στην τηλεόραση. Όχι οπτικά, αλλά ψυχικά. Είναι η μοναδική σειρά στην τηλεόραση που καταφέρνει με τόσο ανοιχτό και ειλικρινή τρόπο να μιλά συναρπαστικά για την απώλεια και την αποδοχή (ακόμα και την αναζήτηση) του αύριο.

(Περισσότερα.)

Το καλύτερο επεισόδιο

left_assassin

«International Assassin» (2x08)

Το να θελήσεις να ξεφορτωθείς τα φαντάσματα της συνείδησής σου είναι ουσιαστικά μια πράξη θανάτου κι αναγέννησης. Κι έτσι, για να αφήσει πίσω του την Πάτι ο Κέβιν κάνει ένα ταξίδι στο (μετά θάνατον) άγνωστο, με ένα ολόκληρο επεισόδιο ντυμένο ως εφιαλτικό υποσυνείδητο. Εκεί, ο Κέβιν είναι ένας διεθνής εκτελεστής με αποστολή να δολοφονήσει την Πάτι και να βρει το δρόμο του πίσω στον κόσμο των ζωντανών μόνο αφού φέρεις εις πέρας μια σκληρή πράξη φόνου. Λάτρεψα σχεδόν εξίσου και το «No Room at the Inn», όπως και το φινάλε «I Live Here Now», αλλά αυτή τη μοναδική αίσθηση του να αφήνεσαι στο μυστηριώδες άγνωστο αυτού του επεισοδίου δεν την είχε καμία άλλη τηλεοπτική ώρα φέτος.

Μια σκηνή

left_scene

Ξεκάθαρα με πήραν τα δάκρυα στην τελευταία σκηνή της σεζόν (τόσο, που θα ήταν τέλειο και ως φινάλε της σειράς), αλλά δεν ήταν η μόνη σπουδαία στιγμή. Η Νόρα να σώζει το μωρό προστατεύοντάς το με το σώμα της στη γέφυρα ενώ από δίπλα της κι από πάνω της τρέχουν τα αποκαλυφθέντα μέλη του Guilty Remnant για να μπουν στην πόλη; Ο Κέβιν στο καραόκε να τραγουδάει πως θέλει να γυρίσει σπίτι; Ο Κέβιν να ξυπνάει στη ρημαγμένη πόλη; Η πρώτη σκηνή της σεζόν με τη γυναίκα που πεθαίνει προστατεύοντας το μωρό; Ο Λίντελοφ ήταν πάντα καλύτερος στο να δημιουργεί μεγάλες στιγμές αντί για σπουδαίο σύνολο. Τώρα, για να είναι τόσο σπουδαίο το σύνολο, καταλαβαίνει κανείς τι γίνεται με τις στιγμές.

Και κάτι ακόμα

left_kati

Βάλαμε το «Leftovers» ως υπόδειγμα του πώς σκοτώνεις έναν χαρακτήρα για να τον ξαναφέρεις πίσω όπως και καλύτερη περίπτωση σειράς που επιστρέφει με μια 2η σεζόν καλύτερη από την 1η. Γενικά η σειρά αυτή είναι αυτή στιγμή αυτό που λέμε «ναι σε όλα».

Έχει ανανεωθεί από το ΗΒΟ για μια 3η και τελευταία (σύμφωνα και με τις επιθυμίες του ίδιου του Λίντελοφ) σεζόν.

Παλιότερα