Η ταινία «Blessing in Disguise» του Κώστα Μαζάνη ξεκινάει με μια τρίλεπτη σκηνή αυτοϊκανοποίησης και, όπως συμβαίνει και στη ζωή, μετά την κορύφωση έρχεται μοιραία η τελμάτωση. Συνεχείς, ασταμάτητεςαοριστολογίες διαδέχονται η μία την άλλη, σε αυτό το κεκαλυμμένο πορνό 90 λεπτών. Το φιλμ είναι ένα συνεχόμενο βάτεμα με σύντομα διαλείμματα.
Ανά διαστήματα, κάποιος χαρακτήρας αραδιάζει έναν σωρό σοφίσματα, για τον έρωτα, για τη γυναικεία φύση ή για τη μητρότητα, τα οποία κυμαίνονται από ξεπερασμένα έως εξοργιστικά. Αλλες φορές, οι χαρακτήρες στερεύουν από ιδέες και ξεκινάνε να απαγγέλλουν στίχους των Rolling Stones σαν να είναι δικοί τους, με την ελπίδα να μην το καταλάβει κανείς.
Η ταινία ακολουθεί 2 νέες κοπέλες, τη Μελίνα και τη Βιβή, οι οποίες προσπαθούν, όπως όλοι οι νέοι άνθρωποι, να περιηγηθούν στο δαιδαλώδες μονοπάτι της ζωής. Αποτελείται κατά το μεγαλύτερο μέρος της από ερωτικές σκηνές και ακαλαίσθητο γυμνό. Ισως ο κύριος Μαζάνης ξέχασε τι πάει να πει να είσαι νέος, ή να μην έμαθε ποτέ πως η ερωτική επιθυμία έχει και τα όριά της, αλλιώς καταντάει οχεία. Το κατόρθωμα της ταινίας αυτής είναι πως, αν και στη διάρκειά της πρωτοστατεί το γυμνό, καταφέρνει να μείνει μίλια μακριά από το τελευταίο σύνορο του ερωτισμού και καταλήγει στην καρδιά της χυδαιότητας.
Οι πρωταγωνίστριες λένε η μια στην άλλη λόγια τα οποία σαφώς και δεν είναι δικά τους, δρώντας ως φερέφωνα ενός σκηνοθέτη ο οποίος αγνοεί πώς συνομιλεί ένα νέο ζευγάρι. Χρησιμοποιούν κατ’ επανάληψη τη λέξη «τριανταφυλλάκι» για να περιγράψουν την εύθραυστη γυναικεία φύση. Μιλούν μεταξύ τους με τρόπο καθόλα αφύσικο και άβολα σκηνοθετημένο.
Το φιλμ εισάγει κάπως άκομψα το θέμα του βιασμού και αποτυγχάνει, όχι λόγω σκληρότητας (ο Γκασπάρ Νοέ το έκανε πολύ πιο πετυχημένα και πολύ πιο σκληρά στο «Μη Αναστρέψιμος») αλλά λόγω αμηχανίας, λόγω παντελούς έλλειψης συγγένειας με μία πραγματική συνθήκη βιασμού. Ο σκηνοθέτης παλεύει να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη τα κρίσιμα και σαφώς επίκαιρα θέματα του ομόφυλου έρωτα και της έμφυλης βίας. Δυστυχώς, μένει στην επιφάνεια (όπου και εκεί, οριακά επιπλέει), αναλώνεται σε κλισέ και φτηνούς εντυπωσιασμούς.
Σε μια από τις κενές σκηνές όπου οι πρωταγωνίστριες ανταλλάζουν λόγια δίχως καμία φυσικότητα, η Βιβή λέει στη Μελίνα πως «έχει πολύ μεγάλη δύναμη για να ζήσει αυτή τη μικρή ζωή». Σε μια ελαφρά παράφραση, θέλει πολύ μεγάλη δύναμη για να καταφέρεις να παρακολουθήσεις αυτή την μικρή ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος.
