Ενας δρόμος στρωμένος με καλές προθέσεις: και η ίδια η ταινία και η επιλογή του από το Φεστιβάλ για το Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα. Αλλά όπως καλά ξέρουμε, οι καλές προθέσεις δεν φτιάχνουν μια καλή ταινία, ούτε κεφαλαιοποιούνται σε καλή υπόληψη.
Η Αγκάτ Ριντενζέ, με το ντεμπούτο της στη μεγάλη μήκους ταινία, παρουσιάζει ένα πορτρέτο, ένα φιλμ που θα μπορούσε να είναι ντοκιμαντέρ παρατήρησης (κι ίσως τότε πήγαινε και σε μεγαλύτερο βάθος), αν δεν ήταν μυθοπλασία (αλλά με έντονο τον κοινωνικό σχολιασμό). Ηρωίδα είναι η Λιάν, ένα κορίτσι 19 χρόνων που επιβιώνει σε μια δύσκολη ζωή. Η μητέρα της αγωνίστηκε να τη δώσει για υιοθεσία αλλά δεν τα κατάφερε κι έτσι τώρα την υφίσταται στο σπίτι. Η Λιάν νοιάζεται και τη μικρότερη αδελφή της και τον εαυτό της. Κυρίως, το προφίλ της. Μοναδική της απασχόληση είναι ν' αυξάνει τους ακολούθους της στο TikTok, που έχουν ήδη ξεπεράσει τους 40.000: βλέπουν τα βίντεο τής Λιάν για μακιγιάζ, για πλούμισμα των παπουτσιών με στρας, για χορευτικές κινήσεις και αφήνουν σχόλια, από λατρευτικά ως εγκληματικά χυδαία. Ομως εκεί βασίζεται η Λιάν για να ονειρευτεί ένα καλύτερο μέλλον. Ως influencer μπορεί να την επιλέξουν για ένα τηλεοπτικό ριάλιτι κι αυτό θα είναι το εισιτήριό της για ένα καλύτερο μέλλον. Προς το παρόν βάφεται σε γκροτέσκο βαθμό, αναδεικνύει το πρόσφατα φτιαγμένο τεράστιο στήθος της, ντύνεται όσο πιο προκλητικά γίνεται, για να τραβά την προσοχή. Οχι για να προσελκύει έρωτες, είναι, άλλωστε, παρθένα κι έτσι σκοπεύει να μείνει. Αν κάποιος την προσβάλλει ή την πιέσει, επιτίθεται σαν αγρίμι.
Αυτή η συνθήκη θα μπορούσε να χτίσει μια θαυμάσια ταινία. Από τη μια το θέμα της γυναικείας αυτοδιάθεσης, της ύπαρξης ή όχι επιλογών ζωής, του εγκλωβισμού σε πρότυπα επιβεβλημένα από την οικογένεια και την έλλειψή της, από την άλλη η φαιδρότητα ενός μέρους μιας νέας γενιάς που πιστεύει, με αφέλεια, ότι μπορεί ν' αποκτήσει το lifestyle που βλέπει στα social media - και η κατάρρευση αυτού του ονείρου όταν συγκρούεται με τη ζωή.
Ομως η Ριντενζέ, που υπογράφει και το σενάριο, δεν τολμά να εξερευνήσει το βάθος της ιστορίας της ή το χαρακτήρα της ηρωίδας της. Την ακολουθεί καθώς ροβολάει σαν νευρόσπαστο, την εφοδιάζει με διαλόγους ασήμαντους κι αδιέξοδους, την αγκαλιάζει και την εξυμνεί με την κάμερά της, χωρίς να πείθει γιατί αξίζει την προσοχή του κοινού. Θα ήταν ωραίο η Λιάν να έχει μια έστω ελαφρώς πιο σύνθετη διάσταση, που προκαλεί τη σκέψη ή το συναίσθημα, αλλά το κορίτσι της ταινίας ποτέ δεν υπερβαίνει την καρικατουρίστικη μορφή της που, για να είμαστε ειλικρινής, τι σηματοδοτεί ακριβώς;Κι από την άλλη, η πρωτοεμφανιζόμενη σκηνοθέτης επενδύει σε μια μη επαγγελματία ηθοποιό, παρότι η Μαλού Κεμπιζί εμφανίζεται σε κάθε πλάνο της ταινίας, ελπίζοντας ότι θα προσδώσει στη Λιάν αυθεντικότητα, ενώ απλώς σωματοποιεί το σεναριακό κενό. Ναι, η φωτογραφία είναι τόσο φλογερή όσο και η ηρωίδα, ναι, το eurotrash περιβάλλον έχει μια αναγνωρίσιμη ταυτότητα και, ναι, το Φεστιβάλ, επιλέγοντας ένα ντεμπούτο, γυναίκας δημιουργού, με γυναίκα ηρωίδα, τικάρει ένα διαχρονικό αίτημα στις επιλογές του. Αυτά, όμως, δεν μας κάνουν και followers της ιστορίας της Λιάν, κι η ταινία μακράν απέχει από ένα αληθινό ακατέργαστο διαμάντι.
Ευχαριστούμε την Aegean Airlines για τη βοήθεια πραγματοποίησης του ταξιδιού στο 77ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών.
