Το να δοκιμάζεις να εκμοντερνισείς κάτι που για αμέτρητους ανθρώπους αποτελεί μια ιερή αγελάδα της ποπ κουλτούρας, είναι πάντα μια αποστολή που εμπεριέχει πολλούς κινδύνους. Το αντιληφθήκαμε για μια ακόμη φορά το 1998, όταν είδαμε στην μεγάλη οθόνη μια ολοκληρωτικά αποτυχημένη μεταφορά της ιστορίας του «Lost in Space», με τον Ματ ΛεΜπλανκ –ναι τον Τζόι από τα «Φιλαράκια»-, την Χέδερ Γκρέιαμ και τον Γκάρι Ολντμαν σε μια αληθινά «σκοτεινή ώρα». Το να δανείζεσαι έναν τίτλο και μια κληρονομιά που το κοινό ξέρει σχεδόν ενστικτωδώς και να θεωρείς ότι αυτό αρκεί για να κερδίσεις το ενδιαφέρον του, είναι ένα μαχαίρι που κόβει κι από τις δύο πλευρές κι ευτυχώς οι άνθρωποι πίσω από το καινούριο «Lost in Space» που θα ξεκινήσει το διαστημικό του ταξίδι στις οθόνες μας στις 13 Απριλίου, δείχνουν να το ξέρουν πολύ καλά.
Δείτε ακόμη: H οικογένεια Ρόμπινσον και το «Lost in Space» επιστρέφουν στο Netflix
Με τον Ζακ Εστριν του «Prison Break» ως showrunner και τον Νιλ Μάρσαλ με στιβαρή προϋπηρεσία στο σινεμά αλλά και σε μερικές από τα καλύτερες στιγμές του «Game of Thrones» να σκηνοθετεί αρκετά από τα επεισόδια του πρώτου κύκλου, το «Lost in Space», παίρνει τα πράγματα απολύτως σοβαρά στο επίπεδο της παραγωγής, του ύφους, αλλά και της ιστορίας. Το Netflix δείχνει να πιστεύει στην δύναμη της επιστημονικής φαντασίας –και κάνει πολύ καλά- αλλά για κάθε «Annihilation» θα υπάρχει πάντα ένα «The Cloverfield Paradox». Το «Lost in Space» είναι ευτυχώς, καλοδουλεμένη, έξυπνη επιστημονική φαντασία που σε αντίθεση με το πρόσφατο κύμα μιας τηλεόρασης που θέλει να είναι όσο πιο σκοτεινή και «υπαρξιακή» γίνεται, φιλοδοξεί να είναι απενοχοποιημένα απολαυστική.
Ναι, στην διάρκεια των δέκα επεισοδίων του πρώτου κύκλου, η οικογένεια των Ρόμπινσον που θα χαθούν στο διάστημα καθ΄ οδόν προς την καινούρια τους κατοικία σε έναν μακρινό από την Γη κόσμο, θα αντιμετωπίσει αμέτρητους κινδύνους, όμως το «Lost in Space» δεν ξεχνά ποτέ πως είναι μια σειρά που απευθύνεται κυριολεκτικά σε ολόκληρη την οικογένεια. Μόνο που αντίθετα από την πλειοψηφία της τηλεόρασης που φιλοδοξεί να κερδίσουν ένα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο φάσμα κοινού, η ποιότητα το ύφος και οι φιλοδοξίες της δεν προσαρμόζονται ποτέ στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή του tween κοινού.
Η σειρά μπορεί να ξετυλίγει τις περιπέτειες μιας οικογένειας που θα πρέπει να λύσει μια σειρά από προβλήματα και να αντιμετωπίσει κινδύνους (εξωτερικούς κι εσωτερικούς) για να επιβιώσει, αλλά χτίζεται πάνω σε μια αληθινά κινηματογραφικού εύρους φιλοδοξία και κλίμακα, σε μια λειτουργική αίσθηση κινδύνου και σε χαρακτήρες που ακόμη κι αν μοιάζουν σχηματικοί όταν τους γνωρίζεις στο πρώτο επεισόδιο, έχουν όσο ενδιαφέρον απαιτείται για να γίνουν διακριτοί, συμπαθείς και κάποιοι από αυτούς απροσδόκητα γεμάτοι εκπλήξεις.
Το πρώτο επεισόδιο μας ρίχνει κατ΄ ευθείαν στα βαθιά του διαστήματος με την οικογένεια Ρόμπινσον να «ναυαγεί» σε έναν αφιλόξενο πλανήτη έτη φωτός μακριά από το προορισμό τους και μας συστήνει τα μέλη της, αλλά και μερικούς από τους εξωτερικούς χαρακτήρες που θα γίνουν σύντομα βασικοί. Οπως για παράδειγμα το εξωγήινο ρομπότ που θα αναλάβει την προστασία του μικρότερου γιου της οικογένειας με την απόλυτα κλασσική προειδοποίηση «danger Will Robinson», αλλά και την Δρ. Σμιθ που κουβαλά στο διάστημα μια σειρά από επικίνδυνα μυστικά από τον παλιό κόσμο. Πολλά από αυτά, όπως και τα backstories των περισσότερων χαρακτήρων και στοιχεία που θα επηρεάσουν την πλοκή αποκαλύπτονται στην διάρκεια των επεισοδίων μέσα από flash backs που προσθέτουν δόσεις ίντριγκας κι ανατροπών σε μια ιστορία όπου όλα δεν είναι ακριβώς όπως δείχνουν.
Στο επίπεδο των ερμηνειών, η Μόλι Πάρκερ, ο Τόμπι Στίβενς και τα πιτσιρίκια τους κατορθώνουν να κάνουν τους clean cut χαρακτήρες τους συμπαθείς και συχνά περισσότερο ενδιαφέροντες απ όσο θα περίμενες, αλλά είναι οι δυο εξω-οικογενειακοί ήρωες που μάλλον κλέβουν την παράσταση. Κυρίως η Πάρκερ Πόουζι η οποία εμποτίζει την Δρ. Σμιθ της με μια κωμική αμηχανία αλλά και την αίσθηση μιας υπαρκτής απειλής, μα κι ο Ιγκνάσιο Σερίτσιο στον ρόλο ενός μηχανικού που βρίσκεται στον ίδιο πλανήτη με τους Ρόμπινσον. Κι ακόμη κι αν είναι απλά δημιουργημένο από VFX, με ένα εξαιρετικά περιορισμένο λεξιλόγιο, το ρομπότ του Γουίλ Ρόμπινσον, γίνεται γρήγορα ένας αληθινά ενδιαφέροντας χαρακτήρας όχι μόνο λόγω της εντυπωσιακής φυσικής του παρουσίας, μα κυρίως λόγω του παρελθόντος και των αντιφάσεων του.
Και με κάποιο τρόπο ακριβώς εκεί μοιάζει να βρίσκεται η συνταγή της επιτυχίας του «Lost in Space»: στην «αντίφαση» μιας οικογενειακής σειράς που δεν γκρεμίζει τους κανόνες του είδους μα τους διευρύνει δημιουργικά, αλλά και στο «παράδοξο» μιας εκ πρώτης όψεως περιορισμένου εύρους ιστορίας που κατορθώνει να χτίζει έναν αληθινά συναρπαστικό κόσμο. Με την σκηνογραφία να βρίσκει τον κατάλληλο τόνο ανάμεσα στο υποψιασμένα ρετρό και το «βρώμικα» αληθοφανές και τα ειδικά εφέ να κάνουν το σύμπαν της σειράς εξαιρετικά πιστευτό, το «Lost in Space» απαιτεί την προσοχή και στο αισθητικό κομμάτι, μα αυτό που τελικά σε κερδίζει, είναι ο τρόπος του να κάνει «κλασική» τηλεόραση για ένα σύγχρονο κοινό και να σου θυμίζει το αυτονόητο: η ποπ ελαφρότητα δεν είναι απαραίτητο να είναι ανούσια ή κενή. Κι αυτή εδώ η σειρά, ευτυχώς δεν είναι σίγουρα τίποτα από τα δύο.
Δείτε επίσης:
Tags: netflix, lost in space
