Flix

37 μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα

Αίθουσες

Οδηγός Αιθουσών
Is it Greek to you?

TV & STREAMING

Flix Top-10 TV 2018: To νούμερο 6

στα 10

Καθώς η χρονιά φτάνει στο τέλος της, το Flix ξεχωρίζει τις σειρές του 2018 μετρώντας αντίστροφα προς την καλύτερη. Σήμερα, στο πνεύμα του εορταστικού γλεντιού, το ρίχνουμε στο voguing.

Θοδωρής Δημητρόπουλος
Flix Top-10 TV 2018: To νούμερο 6

«Pose» (1η σεζόν)

To «Pose» είναι η καλύτερη σειρά τύπου Χρυσής Εποχής της τηλεόρασης που είδαμε στις οθόνες μας το ‘18. Η σειρά των Ράιαν Μέρφι, Μπραντ Φάλτσουκ και Στίβεν Κανάλς χτίζει ξανά τη Νέα Υόρκη στα τέλη των ‘80ς εστιάζοντας στις ζωές μιας λίγο ως πολύ συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας σχολιάζοντας τις νόρμες κοινωνικής συμπεριφοράς του τότε σε σύνδεση με το σήμερα. Αυτό που διαχωρίζει το «Pose» από τις -ακόμα και τις εξαιρετικές- σειρές-προπομπούς του, είναι πως δεν δείχνει καμία διάθεση να προσποιηθεί πως κάποια χαρακτηριστικά σημάδια του παρελθόντος έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Ακόμα σημαντικότερα, βουτάει στις γωνιές του παρελθόντος όχι μέσα από την τόσο συνηθισμένη οπτική ενός χαρακτήρα του mainstream που ανακαλύπτει έναν κόσμο μακριά από τον δικό του, αλλά εξερευνώντας τη ματιά ηρώων και ηρωίδων αυτού ακριβώς του περιθωρίου.

Το σκηνικό είναι η Νέα Υόρκη και πιο συγκεκριμένα η ball σκηνή drag ερμηνευτών, όμως βαθύτερα είναι μια ιστορία διαλυμένων και αναγεννημένων οικογενειών. Όλοι οι ήρωες και ηρωίδες τρέχουν -για διαφορετικούς λόγους- μακριά από οικογένειες στις οποίες δε μοιάζουν πια να ανήκουν. Η Μπλάνκα (Mj Ροντρίγκεζ) αφήνει πίσω το House της για να ξεκινήσει ένα νέο, δικό της όταν η ζωή της έρχεται άνω κάτω. Eνας λευκός παντρεμένος άντρας (Eβαν Πίτερς) που έχει μόλις ξεκινήσει να δουλεύει στον Trump Tower ερωτεύεται την Έιντζελ (Ίντια Μουρ), μια transgender εργάτρια του σεξ. Eνας γκέι χορευτής (Ράιαν Τζαμάλ Σουέιν) διώχνεται από τους γονείς του και βρίσκει καταφύγιο στη Μπλάνκα. Αυτό το νέο σπιτικό γίνεται καταφύγιο για ανθρώπους που μοιάζουν να μην ανήκουν πουθενά, κι η οικογένεια που σχηματίζεται εκεί είναι ισχυρότερη από κάθε άλλη μορφή συγγένειας είχαν ποτέ τους.

To τηλεοπτικό top-ten του 2018


Ο Ράιαν Μέρφι έχει χτίσει ένα εργοστάσιο τηλεοπτικής παραγωγής με βασικό του εργαλείο το να εντοπίζει ιστορίες (αληθινές ή φανταστικές) και να τις αφηγείται ξανά στη μικρή οθόνη, είτε ως απευθείας δραματοποίηση («Feud», «American Crime Story») είτε ως ποπ mashup («Scream Queens», «American Horror Story»). Οι διαφορετικοί άνθρωποι που αναλαμβάνουν να τρέξουν το εκάστοτε αφηγηματικό πείραμα δίνουν φυσικά τη δική τους ταυτότητα σε αυτό, όμως η βασική αρχή παραμένει σταθερή. Εδώ το σημείο εκκίνησης ήταν το κλασικό ντοκιμαντέρ «Paris Is Burning», το οποίο λειτούργησε με ακραία επιδραστικό τρόπο πάνω στον Μέρφι. Το «Pose» δραματοποιεί πολλά από τα πρόσωπα και τις καταστάσεις εκείνου του ντοκιμαντέρ, του οποίου η σκηνοθέτης (Τζένι Λίβινγκστον) είναι εδώ σύμβουλος παραγωγής. Ταυτόχρονα, η σειρά είναι ήδη ιστορικής σημασίας χάρη στους δεκάδες ρόλους που ερμηνεύουν transgender ερμηνευτές, ενώ η Our Lady J («Transparent») είναι μέλος του συγγραφικού τιμ και η Τζάνετ Μοκ γίνεται η πρώτη μη λευκή transgender γυναίκα που γράφει και σκηνοθετεί επεισόδιο αμερικάνικης τηλεόρασης.

Δεν είναι κενά ρεκόρ όλα αυτά, γι’αυτό και τα αναφέρουμε εξάλλου. Το «Pose» είναι μια σειρά για την ταυτότητα. Για ανθρώπους που αναζητούν την προσωπική τους ελευθερία μακριά εκεί που -τελικά- δεν μπορούν να τη βρουν, για ανθρώπους που μπροστά σε προσωπικά και κοινωνικά αδιέξοδα, δημιουργούν την προσωπική τους ελευθερία. Η ιστορία πατά πάνω σε γνώριμες διακυμάνσεις του τηλεοπτικού δράματος, εκμεταλλευόμενη όλα τα διαθέσιμα σαπουνοπερατικά αρχέτυπα. Αλλά τα χρώματα που χρησιμοποιεί είναι διαφορετικά, είναι αποχρώσεις που δεν έχουμε ξαναδεί. Σε αυτή την αποστολή, καθοριστικό ρόλο παίζει η προσωπική οπτική. Το «Pose», μια δημιουργία που μέχρι και πριν λίγα χρόνια θα φάνταζε αδιανόητη για το τηλεοπτικό mainstream, αντλεί στοιχεία εντελώς συγκεκριμένων αναφορών και χρησιμοποιεί μηχανισμούς δοκιμασμένους από τις κλασικότερες των σειρών, για να πει μια ιστορία επίπονα προσωπική και απελευθερωτικά παγκόσμια την ίδια στιγμή. Είναι γεμάτη ενέργεια, πάθος, τραγωδία, θρίαμβο- και show, πολύχρωμα, εκθαμβωτικά show. Με πολλούς τρόπους, αποτελεί το περφόρμανς μιας ζωής.

pose_episode

Το καλύτερο επεισόδιο

«Love is the Message» (1x06)

Το προαναφερθέν επεισόδιο της Τζάνετ Μοκ (γραμμένο μαζί με τον Μέρφι) ξεκινά με μια μεγάλη απόσταση: Η Πάτι (Κέιτ Μάρα) έρχεται αντιμέτωπη με την Έιντζελ προσπαθώντας αλλά μην καταφέρνοντας να χωρέσει στο μυαλό της την αλήθεια της σχέσης της με τον σύζυγό της, τον Σταν. Και καταλήγει δραματικά, με έναν θάνατο και με μια οικογένεια που έρχεται ακόμα πιο κοντά.

Μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2018: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς και κερδίστε δωρέαν σινεμά για όλο το 2019!


Μια σκηνή

Η σειρά χρησιμοποιεί καφέ, φυσικούς τόνους για μεγάλο μέρος του δράματος, ειδικά σε απλές, διαπροσωπικές σκηνές μέσα στους τοίχους ενός σπιτιού. Αυτή είναι, λοιπόν, η άλλη όψη: Σε λαμπρότατες ελεκτρίκ μπλε και κόκκινες αποχρώσεις, οι ηρωίδες δίνουν κάθε βράδυ τις περφόρμανς της ζωης τους- ή, όπως εδώ, ένα αξέχαστο ρεσιτάλ shade επιθέσεων. Απολαυστικό, σε κάθε του κομμάτι.

Παλιότερα

Το περσινό νούμερο 6: «The Good Place»

Οι άλλες σειρές του Ράιαν Μέρφι στο top-10 του Flix: «The People V. O.J. Simpson» (2016, #8) | «American Horror Story: Asylum» (2012, #5)

To τηλεοπτικό top-ten του 2018