The Queen’s Gambit
Ενα από τα αποτελέσματα της ύπαρξης της Peak TV (της περιόδου δηλαδή των τελευταίων χρόνων κατά τη διάρκεια των οποίων προσφέρονται περισσότερες σειρές από μέρες του χρόνου) είναι και η επιστροφή της μίνι σειράς ως αληθινό πρεστίζ φορμάτ. Κι αν και αυτό πολύ συχνά μας προσφέρει πράγματι εξαιρετικές δουλειές που έχουν πολλά να κάνουν με τον διατιθέμενο αφηγηματικό χρόνο, πολύ συχνά πρόκειται απλά για ταινίες τεντωμένες στα άκρα, με τεράστιες κοιλιές ρυθμού, απλώς και μόνο επειδή η τηλεόραση είναι τώρα το μέρος που ευνοεί ένα συγκεκριμένο είδος ιστοριών.
Οταν το «The Queen’s Gambit» μεταφέρθηκε στην τηλεόραση ενώ αρχικά επρόκειτο για κινηματογραφικό πρότζεκτ που ο σεναριογράφος Σκοτ Φρανκ («Out of Sight», «Godless») είχε για καιρό στο μυαλό του, η υποψία πολλών ήταν πως θα είχαμε να κάνουμε με μια ακόμα περίπτωση «κρυφής ταινίας» που για διάφορους λόγους βρήκε στέγη στη μικρή οθόνη. Αυτό θα σήμαινε φλυαρία, προβληματικό ρυθμό, επαναλαμβανόμενα μοτίβα, και μια ιστορία που τελικά, δεν χρειαζόταν 8 ώρες για να ειπωθεί, αλλά αρκούσαν οι 2. Το έχουμε δει πολλές φορές να συμβαίνει.
Το αποτέλεσμα όμως ήταν ένας μικρός θρίαμβος για τον Φρανκ και επιβεβαίωση των καλλιτεχνικών κινήτρων πίσω από την απόφασή του να διασκευάσει το βιβλίο για την τηλεόραση. Ακολουθεί την φανταστική ιστορία της Μπεθ Χάρμον, ενός κοριτσιού με έμφυτο ταλέντο στο σκάκι που, έχοντας μεγαλώσει σε ορφανοτροφείο ανακαλύπτει μέσα από το σκάκι έναν τρόπο να διαβάζει και να κατανοεί τον κόσμο, βρίσκοντας οικογένεια, βρίσκοντας ανθρώπους και βρίσκοντας ένα προσωπικό κίνητρο για να προχωρήσει μπροστά, ερχόμενη παράλληλα αντιμέτωπη με τους δαίμονες του εθισμού και της αυτοκαταστροφής.
Είναι δραματικό έδαφος που έχει καλυφθεί ξανά και ξανά, και δεν είναι πως αποφεύγει κάθε πιθανή αναμενόμενη δραματική στροφή. Όμως ο λόγος που αυτή η βερσιόν μιας μάλλον γνώριμης ιστορίας (γράφτηκε χιουμοριστικά αλλά, πραγματικά, είναι σαν σοβαρή εκδοχή του «Rocky IV» αλλά με σκάκι) καταλήγει και ενδιαφέρουσα αλλά και κανένα σημείο της περιττό, είναι ο τρόπος που δένεται με τις μικρές διαδικασίες μέσα από τις οποίες η Μπεθ χαρτογραφεί και κατανοεί τον κόσμο. Τοποθετεί τα πάντα γύρω της σε νοητές σκακιέρες και φέρνει τον εαυτό της σε θέση μη-ήττας, ή αυτό προσπαθεί. Και την ίδια στιγμή, ο Φρανκ είναι απολύτως αφοσιωμένος στο να αποτυπώσει αυτή την οπτική του κόσμου της Μπεθ αισθητικά, μέσα από αλλεπάλληλες σκακιστικές παρτίδες που ορίζουν την σκέψη της και την εξέλιξή της.
Τελικά, είτε μιλάμε για την αφοσίωση στη διαδικασία των ίδιων των παιχνιδιών, είτε στην φροντίδα των χαρακτήρων, το «Queen’s Gambit» καταφέρνει να δικαιολογήσει την ίδια του την ύπαρξη και το φορμάτ του. Είναι γνώριμο; Σαφώς. Κάθε procedural είναι. Αλλά είναι και τηλεόραση που δεν θες να αφήσεις κάτω πριν η παρτίδα φτάσει στο τέλος.»
Υπάρχουν τεράστιες σεκάνς στημένες πάνω σε παρτίδες, ολόκληρες, αληθινές παρτίδες (μεταξύ άλλων, το χεράκι του ως σύμβουλος στη σειρά έχει βάλει κι ο Γκάρι Κασπάροφ), και ο Φρανκ παίρνει κάτι που μοιάζει αληθινά αντικινηματογραφικό και φαντάζεται διαρκώς τρόπους όχι μόνο να βγάλει ένταση, αλλά και να το χρησιμοποιήσει ως εργαλείο σκιαγράφησης χαρακτήρα. Η κάμερα βρίσκεται διαρκώς πάνω στα μάτια της φανταστικής και εδώ Aνια Τέιλορ-Τζόι, και στις ανεπαίσθητες κινήσεις του σώματος, ακόμα και της αύρας της μέσα από κάθε κίνηση.
Ακόμα καλύτερη είναι η Μάριελ Χέλερ (σκηνοθέτης του θαυμάσιου «Eνας Υπέροχος Γείτονας») στο ρόλο της μητέρας, ένας δραματικός χαρακτήρας σε β’ ρόλο που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν ένα κινούμενο κλισέ, αλλά χάρη στην Χέλερ και στο πώς ο Φρανκ χρησιμοποιεί τον τηλεοπτικό χρόνο, μοιάζει μεστή, ουσιώδης, αληθινή. Τελικά, είτε μιλάμε για την αφοσίωση στη διαδικασία των ίδιων των παιχνιδιών, είτε στην φροντίδα των χαρακτήρων, το «Queen’s Gambit» καταφέρνει να δικαιολογήσει την ίδια του την ύπαρξη και το φορμάτ του. Είναι γνώριμο; Σαφώς. Κάθε procedural είναι. Αλλά είναι και τηλεόραση που δεν θες να αφήσεις κάτω πριν η παρτίδα φτάσει στο τέλος.
Flix Top-10 TV 2020
Το νούμερο 10
To νούμερο 9
To νούμερο 8
To νούμερο 7
To νούμερο 6
