How to with John Wilson (Σεζόν 1)
Περιγράφοντας μια ντοκιμαντεριστική κωμωδία που κάνει την πραγματικότητα να φαίνεται σαν θέατρο του παραλόγου, σε παραγωγή του Νέιθαν Φίλντερ (από το έτσι κι αλλιώς σπουδαίο «Nathan for You»), ίσως δίνει μια πρώτη υποψία για το τι μπορεί να περιμένει κανείς από τη νέα κωμική σειρά του ΗΒΟ. Oμως, ακριβώς όπως συμβαίνει και στον ίδιο τον πρωταγωνιστή/αφηγητή Τζον Γουίλσον, έτσι κι η σειρά ξεκινά από μια επιφανειακή παρατήρηση για να εξελιχθεί σε κάτι παντελώς απροσδόκητο και βαθιά παρατηρητικό ως προς την ίδια την πολυδιάστατή μας βαρετή, συνηθισμένη καθημερινότητα.
Ο Τζον Γουίλσον ξεκίνησε φτιάχνοντας μικρά επεξηγηματικά βιντεάκια ονλάιν, όπου με ένα στεγνά χιουμοριστικό ύφος εξηγούσε εντελώς καθημερινά πράγματα («πώς να καθαρίσεις ένα τηγάνι») αφήνοντας το κεντρικό ερώτημα να τον οδηγήσει σε κάθε λογής παρατήρηση. Μια τεχνική εμβάθυνσης που φτάνει σε άλλα επίπεδα καθώς το αρχικό του εκείνο κόνσεπτ μετατρέπεται σε μεγάλη τηλεοπτική κωμική παραγωγή, όπου πλέον μπορεί να καθοδηγεί το συνεργείο του σε γειτονιές της Νέας Υόρκης (και όχι μόνο), να παίρνει πλάνα που συχνά-πυκνά έχουν κάτι εντυπωσιακή ή απίστευτο (ή εντελώς μπανάλ) να προσφέρουν στην συζήτηση, και πάνω απ’όλα, να συνομιλεί με κόσμο που συναντά κατά την εξερεύνηση των αποριών του.
Eνα επεισόδιο ξεκινά από το ερώτημα του πώς βελτιώνει κανείς τη μνήμη του και ψάχνοντας την απάντηση ο Γουίλσον φτάνει σε ένα συνέδριο όπου διάφοροι «πιστοί» έχουν συγκεντρωθεί για να μιλήσουν για το Mandela Effect και να αναπτύξουν τις θεωρίες τους για τις συλλογικά παραλλαγμένες μνήμες τους. (Είχαμε γράψει περισσότερα πάνω στο φαινόμενο μιλώντας για ένα αριστουργηματικό επεισόδιο του πρόσφατου revival των «X-Files».) Eνα άλλο διαπιστώνει πως υπάρχει ένα ολόκληρο εμπόριο πάνω στην προστασία κτιρίων και καταλήγει σε ένα υπαρξιακό ταξίδι πάνω στην αξία του να ζεις δίχως καλύμματα προστασίας.
Είναι σαν ο Γουίλσον να έχει ανακαλύψει μια κρυφή συχνότητα στην οποία εκπέμπει η καθημερινότητα και να μπορεί να συνδέσει μεταξύ τους πράγματα που ανήκουν σε άλλους κύκλους ύπαρξης. Ή ίσως, απλά, όλα να μπορούν να συνδεθούν ως μέρη μιας συνολικής ύπαρξης, μια συνολικής εμπειρίας, μιας συνολικής καθημερινής αναζήτησης.»
Πρόκειται για ένα είδος αφηγηματικής τζαζ: Ο Γουίλσον θέτει στον εαυτό του ένα πρώτο βασικό ερώτημα, μια πρώτη ιδέα ρυθμού, κι από εκείνο το σημείο και μετά ξεχύνεται στη δική του ντοκιμαντεριστική οδύσσεια. Δεν έχει ιδέα που θα τον οδηγήσει ο δρόμος, όμως μοιάζει να έχει θέσει πρόκληση στον εαυτό του να ακολουθήσει τη μελωδία οπουδήποτε τον πάει. Κάθε ερώτημα φέρνει ένα καινούριο, και το καινούριο ερώτημα φέρνει μια σχεδόν απάντηση, κι η σχεδόν απάντηση γεννά μια τελείως διαφορετική διαπίστωση. Ο Γουίλσον επισκέπεται μέρη, συνομιλεί με ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να του ανοίξουν την πόρτα τους και τη ζωή τους, να μοιραστούν τις ιστορίες τους. Σαν εκείνες τις ιστορίες που δημιουργούνται συλλογικά, με το κάθε μέλος της παρέας να προσθέτει μια νέα φράση κι ο επόμενος να πρέπει να ακολουθήσει.
Με έναν μαγικό τρόπο στο τέλος όλα επιστρέφουν στην αρχική αναζήτηση έστω κι από μια άλλη διαδρομή, από ένα άλλο επίπεδο. Είναι σαν ο Γουίλσον να έχει ανακαλύψει μια κρυφή συχνότητα στην οποία εκπέμπει η καθημερινότητα και να μπορεί να συνδέσει μεταξύ τους πράγματα που ανήκουν σε άλλους κύκλους ύπαρξης. Ή ίσως, απλά, όλα να μπορούν να συνδεθούν ως μέρη μιας συνολικής ύπαρξης, μια συνολικής εμπειρίας, μιας συνολικής καθημερινής αναζήτησης.
Oπως συνόψισε υποδειγματικά κι ο σπουδαίος Eρολ Μόρις πρόσφατα, προσφέροντας τον θαυμασμό του για τη σειρά: «Υπάρχει μυθοπλασία, υπάρχει ντοκιμαντέρ, και μετά υπάρχουν τα μεταφυσικά δοκίμια. Ποιος θα σκεφτόταν πως μια σειρά για το πώς καλύπτεις τα έπιπλά σου μπορεί να είναι και εκπληκτικά αστεία και βαθυστόχαστη;»
Flix Top-10 TV 2020
Το νούμερο 10
To νούμερο 9
To νούμερο 8
To νούμερο 7
To νούμερο 6
To νούμερο 5
To νούμερο 4
