Στη Μασαχουσέτη του 19ου αιώνα, μια νεαρή κοπέλα θέλει να σπάσει τους πιεστικούς κοινωνικούς κανόνες που την κρατάνε δέσμια των σπιτικών ευθυνών, και εκφράζει κάθε της συναίσθημα και θέλω μέσα από ποίηση αδημοσίευτη και αντισυμβατική. Μέσα από αυτή την ιστορίαενηλικίωσης, η σειρά χρωματίζει το πορτρέτο μιας καταπιεσμένης γυναίκας που θέλει να ζει, να δημιουργεί και να ερωτευτεί πέρα από τα κοινωνικά στερεότυπα.
Επίσης στο ρόλο του Θανάτου πρωταγωνιστεί ο ράπερ Γουίζ Καλίφα.
Δύσκολα θα βρει κανείς σειρά πιο αυθεντικά ακατηγοριοποίητη αυτή τη στιγμή, από ό,τι το «Dickinson» της Αλίνα Σμιθ, στο ρεζουμέ της οποίας συναντάμε το «The Affair» και το «Newsroom». Είναι βιογραφία εποχής; Αναμφίβολα. Είναι κοινωνική σάτιρα; Αρκετά. Είναι μαύρη κωμωδία; Οπωσδήποτε. Είναι μια μίξη τάσεων, ήχων, εικόνων, δράματος και ιντερνετικής λογικής χιούμορ για την αισθητικής της εποχής των memes και των mash-ups; Αυτό, πιο πολύ από όλα, αυτό.
Διαβάστε ακόμη: Δες σινεμά, όπως του αξίζει - σε Samsung TV
Ο αλλόκοτος τόνος καθιερώνεται από τα πρώτα επεισόδια σκηνοθεσίας Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν (από τους εξέχοντες εξάλλου συμπυκνωτές ειδών σε μια φιλμογραφία που περιλαμβάνει από «Vice Principals» μέχρι «Halloween») αλλά η ρίζα υπάρχει στην ιδιοσυγκρασιακή σύλληψητης Σμιθ, σε μια σύγκρουση ειδών και ευαισθησιών που έχουν αποτέλεσμα μια φεμινιστική μαύρη κωμωδία εποχής για την οποία καμία περιγραφή δε μοιάζει αρκετή. Την Έμιλι Ντίκινσον ενσαρκώνει η Χάιλι Στάινφιλντ, που μέσα από ρόλους σαν στο θαυμάσιο εφηβικό δράμα«Edge of Seventeen» και ποπ επιτυχίες έτοιμες για Spotify κατανάλωση, μοιάζει ήδη με ένα πρόσωπο αναπόσπαστα μοντέρνο. Σε συνδυασμό με τη σύγχρονη lingo και τα «η γραφιστική είναι το πάθος μου» graphics που αναπαράγουν την ποίηση της Ντίκινσον καθώς τα λόγιαγεννιούνται μέσα της, το αποτέλεσμα από τις πρώτες κιόλας σκηνές μοιάζει με ένα σχεδόν πειραματικής διάθεσης πόλεμο υφών, σαν μια ιντερνετική σκέψη αποτυπωμένη σε φθαρμένο βιβλίο τυπωμένο πριν δύο αιώνες, σαν meme κεντημένο σε πίνακα του 1830.
Η Σμιθ και το επιτελείο της έχουν στοχεύσει σε μια κάποια πιστή ανασύσταση της εποχής, αλλά μόνο στο βαθμό που αυτό εξυπηρετεί, αλλά την ίδια στιγμή δίχως να ξεπέφτουν ποτέ σε φτηνούς αναχρονισμούς τύπου «οι Φλίντστοουνς οδηγούν πέτρινο αυτοκίνητο». Η ισορροπίαείναι πολύ λεπτή και με ένα περίεργο τρόπο, ίσως χάρη στην σιγουριά που επιδεικνύει στη χρήση γλώσσας και του οπτικού της κώδικα, η σειρά καταφέρνει πάντα να θριαμβεύει μες στο χάος.
Διαβάστε ακόμη: Δες σινεμά, όπως του αξίζει - σε Samsung TV
Η πρώτη σεζόν 10 ημίωρων επεισοδίων (όλα διαθέσιμα μέσω Apple TV, ενώ η σειρά έχει ήδη ανανεωθεί για 2ο κύκλο) εστιάζει στην ιστορία ενηλικίωσης της Έμιλι καθώς προσπαθεί να ξεφύγει από τους περιορισμούς του κοινωνικού και οικογενειακού της περίγυρου, είτε αυτόσημαίνει να μπορεί να δημοσιεύσει τα ποιήματά της αντί να θέλει μια απλή “ζωή στην κουζίνα”, είτε το να αφοσιωθεί στα αισθήματά της για την φίλη της Σου Γκίλμπερτ, και αρραβωνιαστικιά του αδερφού της.
Ενα επεισόδιο μπορεί να εστιάζει στην συμμετοχή της (με ψευδώνυμο) σε έναν λογοτεχνικό διαγωνισμό, ένα άλλο στην προσπάθειά της να σώσει το αγαπημένο της δέντρο που πρόκειται να κοπεί για να κάνει χώρο για την βιομηχανική ανάπτυξη. Σε ένα επεισόδιο γνωρίζει καισυνομιλεί με τον Θάνατο (τον οποίο παίζει ο ράπερ Γουίζ Καλίφα, καβάλα σε μια άμαξα που κουβαλά ένα ψηφιακό άλογο-φάντασμα), σε ένα άλλο γνωρίζει τον ήρωά της Χένρι Θορώ (τον οποίο παίζει ο κωμικός Τζον Μαλέινι ως παντελώς ανώριμο και ακοινώτητο φαφλατά). Σεένα επεισόδιο μπορεί να κοντράρει με ανάλφρα σατιρική διάθεση με τη μητέρα της της οποία παίζει η Τζέιν Κρακόφσκι σαν ακόμα να ήταν κάποια σεζόν του «30 Rock», σε ένα άλλο βλέπουμε να απλώνεται κάθε τραγική διάσταση ενός καταδικασμένου έρωτα ή μιας καταπνιγμένηςπροσπάθειας για δημιουργική έκφραση και αναγνώριση.
Διαβάστε ακόμη: Δες σινεμά, όπως του αξίζει - σε Samsung TV
Με κάτι από τη διάθεση της «Μαρίας Αντουανέτας» της Σοφία Κόπολα ή την πρόσφατη κωμωδία εποχής «Another Period», με τραπ μουσική να συνοδεύει τα κρινολίνα και μοντέρνα ματιά να ζωντανεύει σκονισμένες πτυχές της Ιστορίας (δίχως όμως να απλουστεύει ή να φτηναίνει τίποτα,χαρίζοντας στους ήρωες μαγικές προοδευτικές δυνάμεις από το μέλλον), το «Dickinson» παραθέτει μια τόσο ολότελα φρέσκια οπτική του είδους (του όποιου είδους!), που το απολαμβάνεις πριν ανησυχήσεις για το τι, ακριβώς, είναι αυτό που παρακολουθείς. Και καταφέρνειστην πορεία να αποτυπώσει με αίσθηση βαρύτητας όσο και διάθεση ανάλαφρη, την διαρκή και πάντοτε σύγχρονη αγωνία για τη θέση μιας νεαρής γυναίκας μέσα σε μια κοινωνία που πάντοτε πασχίζει εξαρχής να την καθορίσει. Η αγωνία για τη σεξουαλικότητα, τη δημιουργικότητα,την αναγνώριση, την ίδια την ελευθερία αποδίδεται μέσα από μια μίξη ιστορικής ακρίβειας και ιντερνετικής ασέβειας.
Το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό και συναρπαστικό, με έναν τρόπο που μόνο το χάος μπορεί να είναι. Το «Dickinson» δεν μοιάζει με τίποτα άλλο στην τηλεόραση αυτή τη στιγμή.
