Παραδοσιακά, η δεκάδα των καλύτερων ταινιών των αναγνωστών του Flix κλείνει οριστικά την κινηματογραφική χρονιά που αφήνουμε πίσω μας, βρίσκοντας όλους με νέες ορέξεις για τις νέες ταινίες που θα σηματοδοτήσουν την επόμενη.
Ευχαριστούμε όλους για τη συμμετοχή σας και για ακόμη μια χρονιά για την πίστη που δείχνετε στο Flix, αλλά και στο σινεμά - ελπίζουμε ακόμη περισσότερο φέτος και στο σινεμά στην αίθουσα. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκινάει...
Διαβάστε εδώ τις δέκα καλύτερες ταινίες του 2015 όπως τις ψήφισαν οι συντάκτες του Flix.
10. Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ (I, Daniel Blake) του Κεν Λόουτς
Ο Ντάνιελ Μπλέικ είναι ένας 59χρονος ξυλουργός ο οποίος έπειτα από ένα σοβαρό καρδιακό επεισόδιο θα πρέπει να σταματήσει να δουλεύει μέχρις ότου η καρδιά του γίνει ξανά πιο δυνατή. Η γιατρός του τον κρίνει ακατάλληλο για εργασία, όμως οι κοινωνικές υπηρεσίες του Νιούκαστλ όπου ζει θεωρούν ότι δεν δικαιούται το ανάλογο επίδομα, μα το επίδομα κάποιου που θα έπρεπε να ψάχνει για δουλειά. Και κάπως έτσι ξεκινά η καφκική του σχεδόν οδύσσεια, με τον Κεν Λόουτς να κινηματογραφεί αυτή του τη διαδρομή, ενός περήφανου άντρα έτοιμου να ξαναρχίσει τη ζωή του στα γρανάζια ενός συστήματος που μοιάζει να μην έχει άλλο σκοπό από το να τσακίσει την περηφάνια και να μεταμορφώσει ένα ανθρώπινο πρόβλημα σε στατιστικές και αριθμούς, με χιούμορ αλλά και οργή, κάνοντάς σε κοινωνό της απόγνωσής του. Χρυσός Φοίνικας, δεύτερος για τον Βρετανό βετεράνο στο 69ο Φεστιβάλ Καννών. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ».
9. Suntan του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου
Tο φιλμ λειτουργεί με τον τρόπο ενός ψυχολογικού θρίλερ για την μανία του «έρωτα», τις εμμονές και τον χάσιμο του εαυτού σου, κοιτάζει, όμως, επίσης με απόλυτη επιτυχία μια πιο μεγάλη εικόνα. Μέσα από το πανάρισμα ενός νησιού όπως αυτό της Αντιπάρου. Πέρα από τα hipster στερεότυπα, πέρα από το νησί του «εναλλακτικού» συρμού των τελευταίων χρόνων, το «Suntan» μπορεί και δείχνει κάτι που μοιάζει στ΄ αλήθεια με την Ελληνική επαρχία. Το μίνι μάρκετ, οι ντόπιοι, οι τουρίστες, η La Luna, ο εμετός ή το σεξ στις ξερολιθιές, οι μπύρες στην παραλία, τα κουτσομπολιά, οι σκονισμένοι χωματόδρομοι, οι «γουρούνες», η απόλυτη μελαγχολία του χειμώνα, οι μοναχικοί άνθρωποι. Το ξημέρωμα γυρίζοντας πίσω από τα κλαμπ της συμφοράς, καθώς ο ουρανός χαράζει και οι λάμπες της ΔΕΗ τρεμοπαίζουν. Και μαζί στήνει με διακριτικότητα αλλά και ξεκάθαρα ένα ψηφιδωτό από την χύμα εικόνα της Ελλάδας του σήμερα, τις παθογένειές της, τους ανθρώπους που μας έφεραν ως εδώ, συμπεριφορές και πρακτικές που επώδυνα αναγνωρίζεις. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Suntan».
8. Το Δωμάτιο (Room) του Λένι Εϊμπραμσον
O Ιρλανδός σκηνοθέτης πετυχαίνει με το «Room» ένα μικρό θρίαμβο. Στο πρώτο μέρος, όταν η κάμερά του βρίσκεται κι εκείνη έγκλειστη με τον Τζακ, τη μαμά του κι όλους εμάς σ' έναν ασφυκτικό χώρο, ο σκηνοθέτης καταφέρνει το ακατόρθωτο. Οσο βλέπουμε το Δωμάτιο μέσα από τη φαντασία του αγοριού, κι εκείνο μοιάζει να ανοίγει καλειδοσκοπικά, μαγικά, σαν ακορντεόν που ξεδιπλώνεται με έξτρα ανάσες, με τον Εϊμπραμσον να ανακαλύπτει μονίμως ευφάνταστους τρόπους να κινηματογραφίσει τέσσερις μίζερους τοίχους. Οταν θα το δούμε από την πλευρά της ενήλικης Μαμάς, η εικόνα θα είναι σοκαριστικά διαφορετική, παρόλο που η σκηνογραφία παραμένει ίδια. Επιπλέον, κάθε φορά που ο Γέρο Νικ εισβάλει στο σύμπαν τους, ο Εϊμπραμσον μας κλείνει και εμάς προστατευτικά στην Ντουλάπα. Δε εκμεταλλεύεται την ευκαιρία βίαιου εντυπωσιασμού για να μας ανατριχιάσει. Ξέρουμε πολύ καλά τι συμβαίνει.. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Δωμάτιο».
7. Δεσμοί Αίματος (Rams) του Γκρίμουρ Χακόναρσον
Το φιλμ του Χακόναρσον κατορθώνει κάτι αληθινά δύσκολο, και σχεδόν επικίνδυνο: κινείται αβίαστα και απόλυτα πετυχημένα ανάμεσα στα είδη, μετακινώντας τον συναισθηματικό του δείκτη ανάμεσα στο χιούμορ και τη μελαγχολία, το δράμα και την ελαφρότητα δίχως να χάνει ποτέ το κέντρο βάρους του. Κι αν η ιστορία του μοιάζει μικρή, κατορθώνει να την εμποτίσει με τόση τρυφερότητα, αγάπη για τους χαρακτήρες του και προσοχή στην κάθε λεπτομέρεια της ύπαρξης και του τρόπου ζωής τους, που παραδίδει ένα μικρό κομψοτέχνημα που είναι αδύνατον να σε αφήσει αδιάφορο. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Δεσμοί Αίματος».
6. Η Υπηρέτρια (Handmaiden) του Παρκ Τσαν-γουκ
Στο εξωφρενικά όμορφο και εξωφρενικά έξυπνο φιλμ του Παρκ Τσαν-γουκ (διασκευή του «Fingersmith» της Σάρα Γουότερς), τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, εκτός ίσως από την με κάθε δυνατή έννοια ερεθιστική δύναμη του γυναικείου ερωτισμού που κυριολεκτικά βάζει φωτιά στην οθόνη. Κι όχι όπως πιθανότατα θα περίμενε κανείς με μια αντρική ματιά πάνω στην επιθυμία, αφού εδώ το σεξ ανάμεσα στις δύο ηρωίδες είναι κάτι παραπάνω από απόλαυση είναι η έκφραση της δικής τους ύπαρξης και ομορφιάς, ένας τρόπος να απελευθερωθούν, αυτό που τις ξεχωρίζει από τον φτηνό, ψεύτικο ερωτισμό των ανδρών που συγκεντρώνονται στην βιβλιοθήκη του θείου για να ακούσουν μια γυναίκα να τους διαβάζει ερεθίστικές ιστορίες. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την «Υπηρέτρια».
5. Εκείνη (Elle) του Πολ Βερχόφεν
Το «Elle» είναι η απόδειξη πως αυτό που έκρυβε πάντα ο Πολ Βερχόφεν κάτω από τo διαρκές (και επιτυχημένο) παιχνίδι του με το mainstream είναι όχι μόνο ακόμη ζωντανό και άκρως νεανικό (παρά τα 77 του χρόνια), αλλά και τόσο ώριμο πλέον ώστε να γίνει η κινητήριος δύναμη πίσω από μια απολαυστική ταινία, βλάσφημη και απενοχοποιημένη, τολμηρή και καθόλου politically correct, αστεία και πικρή μαζί. Φτιαγμένη από έναν master, o οποίος ισορροπεί με αξιοθαύμαστη δεξιοτεχνία ανάμεσα στο σασπένς και το μελόδραμα, το camp και το γκροτέσκο, το τραγικό με το ελαφρύ και το σοκαριστικό με το ανώδυνο, για να ολοκληρώσει μια σπουδή πάνω στη «βασανισμένη» ψυχή μιας γυναίκας και την ίδια στιγμή να επιχειρήσει μια βουτιά στην κόλαση με τον πιο σαρδόνιο τρόπο που έχουμε δει πρόσφατα στο σινεμά - και σίγουρα κι έξω από αυτό. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Εκείνη».
4. Η Επιστροφή (The Revenant) του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου
Δεν μπορείς να αρνηθείς πως η «Επιστροφή» αγγίζει συχνά το κινηματογραφικό μεγαλείο. Από την πρώτη σεκάνς της μάχης των κυνηγών της γούνας με τους Ινδιάνους νιώθεις την ταινία του Ινιαρίτου να σφίγγει και να τεντώνεις τους «μύες» της, να σε εντυπωσιάζει με την δύναμη και τον ρυθμό της. Και η συνέχεια, γεμάτη από ανάλογες σκηνές, δίνει τον πρώτο λόγο στην φωτογραφία του Εμανουέλ Λουμπέζκι που κινηματογραφεί την μεγαλειώδη, αχανή παγωμένη φύση, σαν τον πιο εντυπωσιακό καθεδρικό λατρείας των ανθρωπίνων παθών, της δύναμης της εμμονής. Και στο κέντρο αυτής της θρησκευτικής σχεδόν εμπειρίας, στέκεται τσακισμένος, κομματιασμένος στα νύχια μιας αρκούδας και της προσωπικής του τραγωδίας ο Χιου Γκλας του Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, ο οποιος δίνει μια ερμηνεία κυριολεκτικά σωματική, επώδυνη κι εντυπωσιακή. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την «Επιστροφή».
3. Toni Erdmann της Μάρεν Αντε
Tο φιλμ της Αντε κατορθώνει να γίνει κάτι πολύ πιο ευρύ από την ιστορία της σχέσης μιας κόρης και του πατέρα της, ή ένα σχόλιο για την οικογένεια: μια ματιά στα ήθη και την πραγματικότητα της ζωής μας στον σύγχρονο κόσμο, την κουλτούρα της επαγγελματικής καριέρας, τις αξίες που ορίζουμε ως σημαντικές, τον τρόπο που ζούμε επιλέγοντας να αγνοούμε τους άλλους γύρω μας. Κι αν θέλετε κι ακόμη περισσότερα: την κατακερματισμένη ανθρωπογεωγραφία της Ευρώπης, τις οικονομικές πρακτικές της δύσης, τον τρόμο απέναντι στον αληθινό εαυτό μας και ναι, όσο κι αν ακούγεται αφόρητα μπανάλ, το ίδιο το «νόημα της ζωής». Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Toni Erdmann».
2. Arrival του Ντενί Βιλνέβ
Tο «Arrival», ήδη από την αρχική, απρόσμενα συναισθηματική σκηνή, κάνει σαφές το γεγονός πως δεν πρόκειται να αφηγηθεί μια ψυχρή ιστορία για εξωγήινους, κινδύνους παγκόσμιων πολέμων και αμέτρητους, κλισέ ψευτοηρωισμούς. Αντίθετα, έχει στόχο να αποκαλύψει σταδιακά μια ακόμη ιστορία πίσω από τον μανδύα της «πρώτης επαφής», να εξερευνήσει μια ολόκληρη νέα θεώρηση σχετικά με την γλώσσα, την επικοινωνία και τον τρόπο που αυτές ορίζουν τελικά την αντίληψή μας και να αποδείξει αναντίρρητα πως οι καλύτερες ιστορίες με εξωγήινους δεν έχουν να κάνουν με το «εκεί έξω» αλλά με όσα κρύβονται μέσα στον ίδιο τον άνθρωπο. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Arrival».
1. La La Land του Ντάμιεν Σαζέλ
Αν ένα μουσικό νούμερο που προκύπτει μέσα στη φιξιόν δράση ήταν έτσι κι αλλιώς πάντα ψεύτικο, ακόμα και στα 50ς και στα 60ς αποτελούσε μία δύσκολη σύμβαση, το 2016 μοιάζει αδύνατο να το πετύχεις χωρίς να αποξενώσεις το κοινό σου. Να φανείς κωμικός, αταίριαστος, εκτός τόπου και χρόνου. Κι όμως. Με χορογράφο την Μάντι Μουρ και συνθέτη (συμφοιτητή του και παιδικό φίλο στην τρίτη τους συνεργασία) τον Τζάστιν Χέρβιτς, ο Σαζέλ χρησιμοποιεί τη μουσική και το χορό με την ίδια έξυπνη μαεστρία, επική ένταση και πειθαρχημένη ενέργεια. Ο Χέρβιτς συντελεί πολύ σε αυτό, καθώς το μουσικό σκορ του, διαθέτει full band ευφορικές στιγμές (ηχογραφήθηκε με τον παραδοσιακό τρόπο, όλους τους μουσικούς ταυτόχρονα, στο στούντιο που ηχογραφήθηκε και το «Τραγουδώντας στη Βροχή») αλλά κι ένα πιανάκι τρυφερό,μελαγχολικό και ονειρικό, που καταγράφεται στο υποσυνείδητό σου ως αυτόματα κλασικό. Σαν να το μουρμούριζες από πάντα - από κάποιο ξεχασμένο βινύλιο του Γκέρσουιν. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «La La Land».
Στατιστικά (με νόημα)
Οι αναγνώστες του Flix ψήφισαν 88 ταινίες ως τις αγαπημένες τους από την κινηματογραφική χρονιά του 2016. Ανάμεσά τους αρκετές που δεν έχουν βγει ακόμη στις αίθουσες.
Στην πρώτη δεκάδα δεν χώρεσαν τα «Deadpool», «The Hateful Eight», «Victoria», «Sausage Party», «The Neon Demon» και το «Sing Street».
Εξι από τις δέκα ταινίες των αναγνωστών βρίσκονται και στη δεκάδα των συντακτών του Flix με τις καλύτερες ταινίες του 2016.
Συνολικά ψηφίστηκαν μόνο δύο ελληνικές ταινίες: το «Suntan» του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου που μπήκε και στην τελική δεκάδα και ο «Νοτιάς» του Τάσου Μπουλμέτη.
