Πέρσι στο μάθημα της Υποκριτικής στον Κινηματογράφου που δίδαξε στους τριτοετείς της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών, ο Αγγελος Φραντζής ζήτησε από τους σπουδαστές του να χωριστούν σε ζευγάρια, να διαλέξουν μια γνωστή κινηματογραφική στιγμή και να την παίξουν υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες έξι νένων σκηνοθετών. Το αποτέλεσμα ήταν αυτό εδώ που παρουσιάσαμε στο Flix σαν ένα εξέχον δείγμα του τι μπορεί να συμβεί όταν συνδυαστούν το ταλέντο με την έμπνευση και τα δυο τους με την πιο πρακτική πλευρά της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Δείτε εδώ : **Movie scene covers: Το νέο ελληνικό σινεμά διασκευάζει αγαπημένες κινηματογραφικές σκηνές
Για τη φετινή χρονιά, μια άλλη ομάδα ταλαντούχων νέων σκηνοθετών και οι σπουδαστές του Ωδείου Αθηνών ταξίδεψαν μαζί σε ένα μακρύ δρόμο που είχε σαν αποτέλεσμα έξι μικρού μήκους ταινίες σκηνοθετημένες από τους Ελίνα Ψύκου, Ζακλίν Λέντζου, Ρηνιώ Δραγασάκη, Γιώργο Φουρτούνη, Δημήτρη Κανελλόπουλο και Αρασέλη Λαιμού, οι οποίες θα προβληθούν για πρώτη φορά την Κυριακή 2 Οκτωβρίου στο Δαναό στο πλαίσιο του 22ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας.
Ο Γρηγόρης Ρέντης, φετινός εμπνευστής του εγχειρήματος μιλάει στο Flix και παρουσιάζει σκηνοθέτες και ερμηνευετές των ταινιών με δικά τους λόγια:
Η ιδέα ανήκει στον Άγγελο Φραντζή ο οποίος την προ-περσινή χρονιά προσκάλεσε σκηνοθέτες κινηματογράφου να γυρίσουν υπάρχουσες σκηνές με τους τελειόφοιτους της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών. Οταν ανέλαβα το έτος πέρσι, θεώρησα σωστό να προσπαθήσω να εδραιωθεί αυτή η αρχή και, γιατί όχι, να εξελιχθεί.
Ετσι λοιπόν, προκαλέσαμε 6 σκηνοθέτες κινηματογράφου οι οποίοι ήρθαν σε γνωριμία με τους τελειόφοιτους και έγραψαν πρωτότυπο υλικό εμπνευσμένοι από τους ίδιους. Στη συνέχεια άρχισαν οι πρόβες ενώ παράλληλα το μάθημα λειτούργησε ως χώρος coaching.
Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία 6 πρωτότυπων μικρού μήκους ταινιών για τις οποίες όλοι στη σχολή είμαστε πολύ περήφανοι. Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συντελεστές και κυρίως τους σκηνοθέτες που έδωσαν τον χρόνο τους και την ενέργειά τους για να φτιαχτούν αυτές οι ταινίες και να βοηθήσουν στην εκπαιδευτική διαδικασία.
Θεωρώ απαραίτητο οι μελλοντικοί ηθοποιοί να βρεθούν στο περιβάλλον μίας ταινίας, να βιώσουν το πώς γυρίζεται και το πως υπάρχει ο ηθοποιός μέσα στο σετ.
Είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι και περήφανοι που οι Νύχτες Πρεμιέρας δέχτηκαν να τις συμπεριλάβουν στο πρόγραμμά τους και να τις προβάλλουν την Κυριακή, 2 Οκτωβρίου στις 17:15 στο Δαναό και ελπίζουμε αυτή η συνεργασία να συνεχίσει και τις επόμενες χρονιές.
Εθνικός Κήπος της Ελίνας Ψύκου (13')
Ελίνα Ψύκου / Την περασμένη Ανοιξη με την Εμμανουέλα και τον Γιώργο κάναμε ατελείωτες βόλτες στον Εθνικό Κήπο. Περπατούσαμε, μιλάγαμε, καθόμασταν, τρώγαμε, ξαναπερπατούσαμε και συνήθως χανόμασταν. Προσωπικά δεν έχω καμία αίσθηση προσανατολισμού, οπότε πολύ συχνά οι βόλτες μας κατέληγαν σε μια ατέρμονη προσπάθεια να ξαναβρούμε εκείνο το φοβερό σημείο που είχα εντοπίσει την προηγούμενη φορά, τις χελώνες, το σιντριβάνι, το παγκάκι, όλα σημεία που ήθελα να τοποθετήσουμε τις σκηνές μας... Τις περισσότερες φορές το βρίσκαμε ύστερα από δεκάδες κύκλους και στροβιλίσματα. Κάποιες φορές βρίσκαμε ένα άλλο σημείο, ωραιότερο, οπότε ξεχνάγαμε για πάντα αυτό που ψάχναμε αρχικά. Όσο ήμασταν χαμένοι συζητούσαμε για τις ταινίες που μας συγκινούν, για τους χαρακτήρες της ταινίας που θα κάναμε, για τα σχέδια μας για το μέλλον και για τα συναισθηματικά μας. Όταν βρίσκαμε το ποθητό σημείο, κάναμε πρόβα, διακόπταμε όταν πέρναγε ένας περαστικός και ξαναρχίζαμε. Είναι ωραία να είσαι χαμένος στον Εθνικό Κήπο... είναι ωραία να βρίσκεις αυτό που ψάχνεις... αλλά είναι ωραία και να ανακαλύπτεις κάτι καινούριο, ωραιότερο από αυτό που έψαχνες... Με την Εμμανουέλα και τον Γιώργο κάναμε και τα τρία. Και χαθήκαμε και βρήκαμε και ανακαλύψαμε. Είναι πολύ μοναδικοί και οι δύο και πιστεύω πως πολύ σύντομα θα βρουν αυτό που θέλουν, αφού όμως πρώτα θα έχουν χαθεί... Το ίδιο ελπίζω και για εμένα...
Γιώργος Δικαίος - Εμμανουέλα Μαγκώνη / Το μεγαλύτερο κέρδος για εμάς ήταν αδιαμφισβήτητα η γνωριμία μας με την Ελίνα. Eτσι κι αλλιώς, είτε κινηματογράφος είτε θέατρο, αυτή η δουλειά είναι, ως επί το πλείστον, ανθρωποκεντρική και βασίζεται στις σχέσεις.Η επικοινωνία και η αμοιβαία συμπάθεια που γεννήθηκε λοιπόν με την Ελίνα και τους δυο μας δεν θα μπορούσε παρά να διαποτίζει και την ίδια τη δουλειά και να αντικατοπτρίζεται (ελπίζουμε!) στο τελικό αποτέλεσμα. Oσον αφορά την ίδια την ταινία, αυτή βασίστηκε σε μια κεντρική επιθυμία της Ελίνας να φτιάξει μια σύντομη αφήγηση με «πρωταγωνίστρια» τη φύση και κατ'επέκταση τον Εθνικό Κήπο. Αυτό που σε εμάς έμελλε να αποκαλυφθεί κατά την διάρκεια της διαδικασίας ήταν το πόσο ο ίδιος ο χώρος των γυρισμάτων και των προβών αποτέλεσε εν τέλει την πηγή μας στο χτίσιμο των χαρακτήρων και των δράσεων τους. Οσο πιο πολύ ερχόμασταν σε επαφή με αυτόν, όσο μυρίζαμε, αναπνέαμε, αγγίζαμε, περπατούσαμε μέσα στον κήπο, τόσο προέκυπτε όλο και πλουσιότερο υλικό και ιδέες για το ποιοι είναι αυτοί οι δυο άνθρωποι, ποια είναι η σχέση τους και πώς θα μπορούσαμε να τους δώσουμε ζωή. Ετσι σιγά σιγά δινόταν και η ευκαιρία στην Ελίνα να αντλεί από εμάς και τελικά να συνδιαμορφώσουμε μια μικρή ιστορία την οποία και οι τρεις απολαμβάναμε να βλέπουμε να ξετυλίγεται και να ανθίζει.
Σίσυφος του Γιώργου Φουρτούνη (6')
Γιώργος Φουρτούνης / Η σκηνή είναι βασισμένη σε μια αληθινή ιστορία στη γαλλική επαρχία της δεκαετίας του 80. Μάλιστα στηρίζεται σε δύο υπαρκτές συνεντεύξεις του ζευγαριού Villemin στα τέλη του 1984. Σκοπός μας ήταν να γυρίσουμε μια σκηνή που θα μπορούσε να είναι στη μέση μιας ταινίας μεγάλου μήκους. Αλλά για να γίνει αυτό είχε νόημα να συζητήσουμε ολόκληρη την ιστορία. Και για τα παιδιά και για μένα ήταν μια πρόκληση να ασχοληθούμε με ήδη υπάρχον υλικό και να βρούμε τρόπους να μεταφέρουμε την αίσθηση και τις θεματικές μιας μεγαλύτερης ιστορίας μέσα από μια σκηνή. Για τον καθένα ξεχωριστά χρειάστηκε μια μετατόπιση για να μπορέσουμε να πλησιάσουμε σε κάτι πρακτικό και χειροπιαστό. Πιστεύω πως με το χρόνο που είχαμε καταφέραμε να πετύχουμε πράγματα που δεν είναι ποτέ δεδομένα κι αν είχαμε περισσότερο χρόνο στη διάθεσή μας θα προχωρούσαμε ακόμα παραπέρα.
Παναγιώτης Γαβρέλας- Γρηγορία Μεθενίτη- Δέσποινα Ντορίνα Ρεμεδιάκη / Ο Γιώργος μας έδωσε την ευκαιρία να εργαστούμε και να βγάλουμε εις πέρας, στον περιορισμένο χρόνο της σχολής, ένα πολύ δύσκολο project. Δουλέψαμε πάνω σε μία ακραία συνθήκη, τη δολοφονία ενός μικρού παιδιού, που βασιζόταν σε αληθινή ιστορία. Χρειάστηκε πολλή δουλειά λοιπόν για να ψηλαφίσουμε, έστω και σε ένα πρώτο επίπεδο, την έννοια της απώλειας και της απόγνωσης. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο απ' όλη αυτή τη διαδικασία μας αποκαλύφθηκε όταν βρεθήκαμε στην τοποθεσία των γυρισμάτων (Νέα Επίδαυρος). Στο «πραγματικό» σπίτι δηλαδή, που ζούσαν - θεωρητικά πάντα - αυτοί οι άνθρωποι. Ξαφνικά, η δουλειά που είχαμε κάνει ως τότε στο φαντασιακό μας απογειώθηκε και κάθε γωνίτσα του χώρου αποτελούσε μία επιπλέον ανάμνηση του χαρακτήρα, ένα ακόμη λιθαράκι στο χτίσιμο αυτού του ρόλου. Στο σύνολό της ήταν σίγουρα μία πρωτόγνωρη εμπειρία για εμάς, που μας έφερε σε επαφή με τις προκλήσεις και τη μαγεία ενός κινηματογραφικού εγχειρήματος.
Mein Hessikaner της Ζακλιν Λεντζου (9')
Ζακλίν Λέντζου Είναι αστεία η ιστορία της ταινίας αυτής, μιας που ξεκίνησε από μια ιδεά που αφορούσε ένα παντελώς κλειστό σύστημα και κατέληξε να ανοίξει διάπλατα, μαζί με το σπίτι μου. Δηλαδή αρχικά είχα σκέψεις για έναν άγριο καβγά ζευγαριού - από τους άγριους όπου η βία είναι έμφυτη και όχι επίκτητη -, εκεί που υπάρχει παράκρουση. Συζήτηση στη συζήτηση, μοίρασμα στο μοίρασμα με Μαίρη και Παναγιώτη, άρχιζε να χτίζεται ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο ζούσε ο καβγάς τους, και αυτό το πλαίσιο δεν ήταν άλλο παρά το (μετα)μοντέρνο κενό: ένα καμένο πάρτυ όπου οι άνθρωποι είναι για να είναι και λένε για να λένε. Το ενδιαφέρον στη συγκεκριμένη διαδικασία είναι - πλην των προβών που βγαίνανε οι γείτονες γιατί νόμιζαν ότι όντως κάποιος ξυλοφορτώνει τη Μαίρη -, το ότι τα παιδιά μπήκαν μέσα σε όλη τη διαδικασία της προπαραγωγής. Παίζαμε με τα props, συζητούσαμε για το υπόλοιπο καστ, χτίζαμε καταστάσεις. Φύγαμε από την τυπική σύμβαση σκηνοθέτη- ηθοποιού που ποτέ δεν κατάλαβα και ποτέ δε μου άρεσε. Τα παιδιά φέρανε κομμάτια από το σύμπαν τους, και φτιάξαμε λίγο σινεμά σε ένα βράδυ, με πολύ κόσμο, δουλειά και κέφι.
Παναγιώτης Γαβρέλας - Μαίρη Μηνά / Πώς σου εμπιστεύομαι τώρα σώμα, διανόηση κι εκείνη τη λεπτότατη περιοχή της συναισθηματικής μου ασφάλειας, ώστε να τα διεγείρεις, να τα πυροδοτήσεις, να τα μετατοπίσεις; Στους πόσους βαθμούς βράζει η βία; Ποιά είναι εκείνα τα ιδιαίτερα στοιχεία που με διαχωρίζουν από τη ζωώδη υπόσταση μου και τί έχει τη δύναμη να μου τα αφαιρέσει ώστε να επιστρέψω στο αγρίμι που παλεύει με την απειλή; Και όλα αυτά χορεύοντας..!
Τα Κορίτσια τον Απρίλη είναι όλα Ομορφα του Δημήτρη Κανελλόπουλου (11')
Δημήτρης Κανελλόπουλος / Εξ’ αρχής θεώρησα ενδιαφέρον το να κάνω ένα φιλμάκι με παιδιά που τελείωναν τη σχολή και με ανύπαρκτη εμπειρία από γύρισμα. Η αλήθεια είναι πως ο χρόνος που τελικά είχα δεν ήταν αυτός που θα μου επέτρεπε να το χαρώ όσο ήθελα και να εκμεταλλευτώ όλα τα πλεονεκτήματα μιας τέτοιας ευκαιρίας. Προσπάθησα να το χωρέσω ανάμεσα σε επαγγελματικές υποχρεώσεις που απαιτούσαν όλο μου το χρόνο. Κατάφερα να συντονιστώ με τα παιδιά και να κάνουμε κάποιες σύντομες πρόβες. Τα παιδιά δούλεψαν και μόνα τους ή στο πλαίσιο της σχολής-ευτυχώς. Οι πρόβες έχουν πάντα κάτι άχαρο στην αρχή, μέχρι να βρεθούν τα πατήματα. Νομίζω πως δεν καταφέραμε να ξεπεράσουμε ποτέ αυτό το στάδιο. Πήγαμε για γύρισμα και τα βρήκαμε εκεί, επί το έργον. Όπως κι αν έγιναν τα πράγματα, αντιμετώπισα κι εγώ για τον εαυτό μου το εγχείρημα σαν άσκηση και η αλήθεια είναι πως κάτι έμαθα. Λίγο για τη διαχείριση του χρόνου, λίγο για την επικοινωνία με ανθρώπους που δεν έχεις προλάβει να γνωρίσεις όσο θα ‘θελες. Νομίζω πως και στα παιδιά κάτι άφησε όλο αυτό. Και για την Αίγλη και τον Νίκο, το συνεργείο μου, νομίζω ότι ισχύει αν και ξέρω πως τους ζόρισα εκείνη τη μέρα. Τέλος πάντων, για μένα ήταν ένα βήμα εμπρός, μικρό αλλά ουσιαστικό και σίγουρα κάτι για να θυμάμαι.
Κωνσταντίνος Γιουρνάς - Γιάννης Κοτίδης - Μαρία Πετεβή / Το να γράφει κάποιος σε χαρτί μια ανθρώπινη ιστορία είναι από μόνο του πράγμα πολύ όμορφο. Ετσι λοιπόν ο κ. Κανελλόπουλος έγραψε αυτή την μικρού μήκους ταινία και ύστερα όλοι μαζί κληθήκαμε να δουλέψουμε για να δημιουργήσουμε έναν ολοκληρωμένο κόσμο! Η πρόκληση ήταν μεγάλη καθώς ο χρόνος ήταν ελάχιστος. Στις λίγες συναντήσεις μας σκοπός μας ήταν να κατανοήσουμε τις σχέσεις και να χτίσουμε ολοκληρωμένους χαρακτήρες. Το ενδιαφέρον κομμάτι της διαδικασίας ήταν αυτή η σύμπραξη του ανθρώπου που γράφει «κάτι» και των ανθρώπων που προσπαθούν να το ερμηνεύσουν με βάση τους ίδιους και εν τέλει να υποδυθούν αυτό το «κάτι». Αυτός μας ο διάλογος λοιπόν ήταν πολύ δημιουργικός. Η διαδικασία του γυρίσματος μας βοήθησε και μας ενέπνευσε πολύ καθώς γνωρίσαμε και πρακτικά ζητήματα του γυρίσματος. Είδαμε πίσω από την κάμερα ασχοληθήκαμε με με το στήσιμο των κάδρων, είδαμε πως στήνονται τα φώτα, πως γράφει ο ήχος..! Τέλος από όλη αυτή τη γεμάτη και ωραία εμπειρία μας επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά πως όσο δύσκολο και αν είναι το εγχείρημα μπορεί να επιτευχθεί με ομαδικότητα, μεράκι και φαντασία!
Βόλβο της Ρηνιώς Δραγασάκη (10')
Ρηνιώ Δραγασάκη / Το “Βόλβο” ήταν ένα πείραμα για όλους μας. Μέσα σε μια βδομάδα έπρεπε να γράψω κάτι που να μπορεί να γυριστεί φτηνά και γρήγορα, με δυο χαρακτήρες που διανύουν μια πορεία. Ο Γρηγόρης Ρέντης μας φώναξε να γνωρίσουμε τα παιδιά (σπουδαστές του Ωδείου). Κοιτώντας δυο πρόσωπα, του Βασίλη και της Μαρίας, μου ήρθε η ιδέα για ένα αγόρι και ένα κορίτσι που χάνονται στο δάσος. Το κορίτσι την άλλη μέρα φεύγει για Ισπανία, το αγόρι έχει μαζί του ένα καινούργιο ναρκωτικό που το όνομα του μοιάζει με αμάξι αλλά καμία σχέση. Με τον Βασίλη και την Μαρία μπήκαμε κατευθείαν σε πρόβες χωρίς πολύ συζήτηση και ανάλυση. Ακολουθήσαμε το σενάριο, αλλά και το ένστικτο μας. Φορώντας τα κατάλληλα ρούχα ένα πρωί, πολύ πρωί, πήγαμε στην Πάρνηθα. Εκεί αντίκρισα τον Άλεξ και την Κάτια.
Μαρία Δαμασιώτη - Βασίλης Ντάρμας . Η ευκαιρία που μας δόθηκε φέτος μέσα από το μάθημα του κινηματογράφου ήταν ανεκτίμητη και μας έφερε σε επαφή με ένα αντικείμενο που μέχρι τώρα θαυμάζαμε ως θεατές. Η διαδικασία ήταν αποκαλυπτική καθώς μέσα από τον αυτοσχεδιασμό στις πρόβες και πάντα με την καθοδήγηση της Ρηνιώς Δραγασάκη δημιουργήσαμε χαρακτήρες και προσπαθήσαμε να πούμε μια ιστορία που δεν έχει ξαναειπωθεί. Επιπλέον γνωρίσαμε τις αντικειμενικές δυσκολίες του γυρίσματος αλλά και τις μικρές λεπτομέρειες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Η εμπειρία σίγουρα μας έκανε να γνωρίσουμε πόσο γοητευτική είναι η διαδικασία αυτή.
Σεξ & Πολιτική της Αρασέλης Λαιμού (10')
Αρασέλη Λαιμού / Όταν συναντηθήκαμε με τον Αλέξανδρο, τη Δέσποινα και το Μάνο αποφασίσαμε να γράψω το σενάριο μας εμπνευσμένη από τη συζήτηση μας εκείνη τη μέρα της πρώτης γνωριμίας μας. Θυμάμαι πως ο Μάνος αισθανόταν άβολα, η Δέσποινα καθόλου, ο Αλέξανδρος ήταν o πιο νηφάλιος. Ξεκινήσαμε να θυμόμαστε ανομολόγητους έρωτες και ιστορίες ανικανοποίητης έλξης. Οι τρεις τους ήταν απολαυστικοί ενώ μοιράζονταν ιστορίες και μιας και ήξεραν πως ίσως οι ιστορίες κατέληγαν στο χαρτί, όλα γίνονταν λίγο πιο μυθικά, μύχια και αποκαλυπτικά. Είδαμε αμερικάνικες κωμωδίες για ατσούμπαλους νέους στην ηλικία των παιδιών, το Funny Ha Ha του Bujalski, το Metropolitan του Stillman, σκηνές με την αγαπημένη μου Chloe Sevigny ώστε να μελετήσουμε μαζί κινηματογραφικές αποδόσεις χαρακτήρων. Ακολούθησαν όλες οι πρακτικές δυσκολίες που συνοδεύουν ένα γύρισμα, δυσκολίες που έκαναν το γύρισμα μια αντιπροσωπευτική πρώτη κινηματογραφική εμπειρία, γεμάτη πάθος, ελευθερία και πολλούς πρακτικούς περιορισμούς. Ευχαριστώ Γρηγόρη για την πρόσκληση και την Καλλιόπη Πέρδικα, τον Θοδωρή Πασπαλιάρη, τη Δανάη Παπαϊωάννου, τη Γρηγορία Μεθενίτη και τη Νανά Χούντα για τη γενναιόδωρη συνεισφορά τους.
Εμμανουήλ Κοντός - Δέσποινα Ντορίνα Ρεμεδιάκη - Αλέξανδρος Σιάτρας / Αυτή η εμπειρία ήταν για μας μια πρώτη επαφή με τον κινηματογράφο αλλά και μια συνάντηση προσωπική, ερωτική, παιχνιδιάρικη, χουχουλιάρικη, ανοίκεια και γενναιόδωρη. Μιλήσαμε προσωπικά. Τα γυρίσματα ήταν σύντομα. Όμως οι πρόβες ουσιαστικές. Ο στόχος ήταν να καταφέρουμε να είμαστε παρόντες στη στιγμή, "στο εδώ και το τώρα" κάθε φοράς, να αφουγκραζόμαστε και να ψάχνουμε την αλήθεια. Ευχαριστούμε την Αρασέλη Λαιμού για την εμπιστοσύνη της εντός και εκτός γυρισμάτων..και που με τη διαδικασία του αυτοσχεδιασμού κατόρθωσε ώστε η ταινία αυτή να μοιάζει με μια πραγματική εξομολόγηση.
Δείτε και διαβάστε ακόμη
- Το Flix βουτά στη Λίμνη Βουλιαγμένης με τον «Γιο της Σοφίας» της Ελίνας Ψύκου
- Γνωρίζουμε την «Αλεπού» της Ζακλίν Λέντζου, λίγο πριν φύγει για Λοκάρνο
- Πετάμε με τον «Ικαρο» του Γιώργου Φουρτούνη
- H Ρηνιώ Δραγασάκη θέλει η πρώτη της ταινία μεγάλου μήκους να είναι ένα pop φαινόμενο
- «Unicorn»: Ο Γρηγόρης Ρέντης και ο Γκόραβ Καλγιάν σκηνοθετούν ένα clip για τον The Boy
- Η Αρασέλη Λαιμου παρουσιάζει το «Miguel Alvarez Wears a Wig»
Tags: Ωδείο Αθηνών 2016
