Ανοιχτή συζήτηση με τον Ρούμπεν Εστλουντ - Masterclass - Παύλος Ζάννας στις 11.00 (είσοδος ελεύθερη)
Ο Σουηδός σκηνοθέτης του «Τετράγωνου» που κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών, σε μία μοναδική συζήτηση για την τέχνη του σινεμά. Ο Ρούμπεν Έστλουντ γεννήθηκε το 1974 στο Στίρσε, ένα νησάκι στη δυτική ακτή της Σουηδίας. Σπούδασε γραφιστική πριν εγγραφεί στο Πανεπιστήμιο του Γκέτεμποργκ, όπου γνώρισε τον Έρικ Χέμεντορφ, με τον οποίο αργότερα ίδρυσε την εταιρία παραγωγής Plattform Produktion. Δεινός σκιέρ, ο Έστλουντ σκηνοθέτησε τρεις ταινίες για το σκι, όπου διαφαίνεται η προτίμησή του για μεγάλης διάρκειας σεκάνς – την οποία οργάνωσε και ανέπτυξε κατά τη διάρκεια των κινηματογραφικών σπουδών του και που, μέχρι σήμερα, παραμένει σημαντικό χαρακτηριστικό της δουλειάς του. Έχει γίνει γνωστός για τη με χιούμορ και ακρίβεια απεικόνιση της ανθρώπινης κοινωνικής συμπεριφοράς, καθώς και για την περίφημη χρήση του Photoshop και άλλων μορφών λογισμικού επεξεργασίας εικόνας στις ταινίες του. Σήμερα διδάσκει κινηματογράφο στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Γκέτεμποργκ. Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, Μογγόλος κιθαριστής, κέρδισε το βραβείο FIPRESCI στη Μόσχα το 2005. Η ταινία στη συνέχεια κυκλοφόρησε σε διεθνή διανομή σε περισσότερες από 20 χώρες και παρουσιάστηκε σε πολλά φεστιβάλ, εξασφαλίζοντάς του διεθνή αναγνώριση. Δύο χρόνια αργότερα, ο Έστλουντ κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο για τη μικρού μήκους ταινία Περιστατικό κοντά σε μια τράπεζα, στην οποία κάθε κίνηση του φακού δημιουργήθηκε στον υπολογιστή κατά τη διάρκεια του post-production. Η πρεμιέρα της τρίτης μεγάλου μήκους ταινίας του, Play (2011), πραγματοποιήθηκε στις Κάννες, στο Directors’ Fortnight, οπου έλαβε το Βραβείο Coup de coeur. Η ταινία ήταν υποψήφια για το περίφημο βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και κέρδισε το Nordic Prize, την υψηλότερη διάκριση στη Σκανδιναβία. Η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του, Ανωτέρα βία Force Majeure, έκανε πρεμιέρα στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» στις Κάννες, όπου του απονεμήθηκε το βραβείο της Κριτικής Επιτροπής. Η ταινία επιλέχθηκε σε αμέτρητα φεστιβάλ και κέρδισε 16 βραβεία καλύτερης ξένης ταινίας· ήταν επίσης υποψήφια για τη Χρυσή Σφαίρα και πέρασε στην προ-επιλογή (shortlist) των Όσκαρ. Η ταινία έκανε διανομή σε περισσότερες από 70 χώρες. Η πιο πρόσφατη ταινία του, Το τετράγωνο, κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα το 2017.
Αραβία (Arábia) των Αφόνσο Ουσόα και Ζουάου Ντιμάνς - Ανοιχτοί Ορίζοντες - Τζον Κασσαβέτης στις 15.00
Ενας έφηβος που ζει σ’ ένα χωριό σε μια μεγάλη βιομηχανική ζώνη στην ενδοχώρα της Βραζιλίας ανακαλύπτει το ημερολόγιο ενός άνδρα που μόλις πέθανε σε εργατικό ατύχημα στο εργοστάσιο αλουμινίου της περιοχής. Κάθε σελίδα του ημερολογίου ζωντανεύει έναν μαγικό κόσμο από την μακρόχρονη περιπλάνηση του νεκρού σε διάφορους τόπους και τη συναναστροφή του με ανθρώπους κάθε είδους, ενώ ξεδιπλώνεται η μυθολογία μιας μοναδικής προσωπικότητας που επέμενε να ζει τη ζωή με ενθουσιασμό και ποιητική διάθεση, σε πείσμα των δύσκολων καιρών.
Δεσποινίς Παραντίς (Mademoiselle Paradis) της Μπάρμπαρα Αλμπερτ - Ανοιχτοί Ορίζοντες - Φρίντα Λιάππα στις 15.30
Μια χαρισματική πιανίστρια (και παιδί-θαύμα) που ζει στη Βιέννη του 1777 έχασε ξαφνικά την όρασή της σε ηλικία τριών ετών. Μετά από πολλά απέλπιδα ιατρικά πειράματα, οι γονείς της τη στέλνουν σ’ έναν αμφιλεγόμενο «θαυματοποιό», που πράγματι φαίνεται να τη θεραπεύει αλλά μ’ ένα τίμημα: η κοπέλα χάνει αυτή τη φορά το ταλέντο της... Ένα ταξίδι συναισθημάτων και αισθήσεων για το τι βλέπουν τα μάτια μας και τι η ψυχή μας·. ένας στοχασμός για το τι κάνει έναν άνθρωπο ξεχωριστό σε κάθε κοινωνία.
O Γιος της Σοφίας της Ελίνας Ψύκου - Διεθνές Διαγωνιστικό - Ολύμπιον στις 18.00
Ο 11χρονος Μίσα καταφθάνει από τη Ρωσία στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 2004 για να ζήσει με τη μητέρα του Σοφία, μετά από ένα μεγάλο διάστημα αποχωρισμού. Αυτό που δεν ξέρει είναι ότι στην Αθήνα τον περιμένει ένας νέος πατέρας. Οσο η Ελλάδα ζει το Ολυμπιακό της όνειρο, ο Μίσα θα προσγειωθεί βίαια στον κόσμο των ενηλίκων, με όχημα τη σκοτεινή πλευρά των αγαπημένων του παραμυθιών. Διαβάστε περισσότερα για την ταινία. Το Flix επισκέφθηκε τα γυρίσματα της ταινίας: Το Flix βουτά στη Λίμνη Βουλιαγμένης με τον «Γιο της Σοφίας» της Ελίνας Ψύκου
Δεν Είμαι Μάγισσα (I'm not a Witch) της Ρουνγκάνο Νιόνι - Ανοιχτοί Ορίζοντες - Φρίντα Λιάππα στις 20.45
(Πανελλήνια Πρεμιέρα) Eνα ασήμαντο καθημερινό περιστατικό σ’ ένα χωριό της Αφρικής έχει ως αποτέλεσμα τον εγκλεισμό μιας οχτάχρονης ορφανής σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης μαγισσών καταμεσής της ερήμου. Σ’ αυτόν τον καταυλισμό, που είναι κάτι ανάμεσα σε άβατο, φυλακή και τουριστική ατραξιόν, είναι υποχρεωμένη να μένει δεμένη με μια μακριά, λευκή κορδέλα σ’ ένα δέντρο – αλλιώς απειλείται να μεταμορφωθεί μαγικά σε κουνέλι. Έπειτα από προσωπική βιωματική έρευνα και μακρά παραμονή σ’ ένα αντίστοιχο στρατόπεδο, μια γενναία πρωτοεμφανιζόμενη σκηνοθέτις μιλά για το δίλημμα της γυναικείας χειραφέτησης: Να παραμένεις ζωντανή με κάθε τρόπο; Ή να παλεύεις για την ελευθερία με κάθε τίμημα; Διαβάστε την κριτική του Flix: Στο «I am not a witch» τα πάντα είναι κωμικά, μόνο που κανείς δεν μπορεί να γελάσει
FF GR 5 Μικρού Μήκους των Σύλλα Τζουμέρκα, Γιώργου Ζώη & Εύα Στεφανή - Film Forward - Τώνια Μαρκετάκη στις 22.30
«8η ήπειρος» του Γιώργου Ζώη: Σε ένα βουνό της Λέσβου υπάρχει μια παλιά, εγκαταλειμμένη χωματερή με δυο μεγάλους κρατήρες. Οι κρατήρες είναι πλημμυρισμένοι από χιλιάδες σωσίβια που ξεχύνονται στο χώμα. Ένας εργάτης είναι ο μοναδικός κάτοικος αυτού του απόκοσμου μέρους που μοιάζει με εξωγήινο πλανήτη. / «A Manifesto for the Un-communal» του Σύλλα Τζουμέρκα. Με γυρίσματα στη Γερμανία, στο Ισραήλ και στη Δανία, αυτή η ταινία είναι μια συνένωση φωνών, ιστοριών και ζωντανών τοπίων από επτά+ χαρακτήρες που ζουν «κόντρα στην καθησυχαστική θαλπωρή της φιλαρέσκειας του σιναφιού τους. Πρόκειται γι’ ανθρώπους κοινωνικά και εκπαιδευτικά απροσδιόριστους, που επαναστατούν ενάντια σε κάθε έννοια του κράτους ή του μη κράτους, πολύγλωσσους και πολυγαμικούς, προδότες, μη περιθωριακούς, αλλά πάντα στο περιθώριο». Ή, σύμφωνα με τον Όμηρο, άνθρωποι «δίχως σόι, δίχως νόμους, δίχως σπιτικό». / «Ακρόπολις» της Εύας Στεφανή. Χρησιμοποιώντας ετερόκλητα υλικά (αρχειακό υλικό από κάμερες σούπερ 8, επίκαιρα, παλιές πορνογραφικές ταινίες) η ταινία Ακρόπολη είναι ένα πείραμα παραλληλισμού του «ιερού βράχου» με το γυναικείο σώμα. Επιχειρώντας αυτή τη σύνδεση, η ταινία αποτελεί ένα σχόλιο για τη χρόνια εκμετάλλευση του μνημείου για ιδεολογικούς λόγους, ενώ θέτει ερωτήματα για τη σχέση μεταξύ Ιστορίας και πορνογραφίας / «Χειρόγραφο» της Εύας Στεφανή. Η Μόλι, μια γυναίκα-σκύλος, τριγυρνάει στην πόλη κάνοντας φούσκες. Είναι εθνική εορτή και η Μόλι περπατάει στα τέσσερα ανάμεσα σε παρελάσεις, ένστολους και παραστάσεις αρχαίου δράματος... / Ο Ναός της Παρθένου της Εύας Στεφανή. Εμπνευσμένη από την επίσκεψη της Ισιδώρας Ντάνκαν στην Ακρόπολη, η σύντομη αυτή ταινία αποτελεί μία νοητή συνέχεια της ταινίας Ακρόπολις. Το ιστορικό μνημείο ως ερμαφρόδιτο σώμα. Το έργο είναι βασισμένο στην αυτοβιογραφία της Ισιδώρας Ντάνκαν, Η ζωή μου (1927).
Χορός στη Bροχή (Ples v dežju, 1961) του Μποστιάν Χλάντνικ - Βαλκανική λογοτεχνία και κινηματογράφος - Σταύρος Τορνές στις 23.00
Η ταινία αφηγείται τη διάλυση της ερωτικής σχέσης ανάμεσα στον Πέτερ, έναν νεαρό ζωγράφο, και τη Μαρούσα, μια άσημη ηθοποιό. Στους δρόμους και στις ταβέρνες μια ομιχλώδους, βροχερής Λιουμπλιάνας, οι δυο τους ξοδεύουν τον καιρό τους μεθοκοπώντας και σαρκάζοντας ο ένας τον άλλον. Μοναδική διέξοδος απομένει η ονειροπόληση. Πνευματώδες και αφηγηματικά καινοτόμο για την εποχή του, με αφομοιωμένα τα διδάγματα της νουβέλ βαγκ, το νουάρ του Μποστιάν Χλάντικ θεωρείται η κορυφαία ταινία του σλοβένικου κινηματογράφου.
