«Αμνησία» («Amnesia») της Νίνι Μπουλ Ρόμπσαμ - Διεθνές Διαγωνιστικό Δεν είναι τυχαίο ότι το «Amnesia» της Νίνι Μπουλ Ρόμπσαμ ετοιμάζεται ήδη για το αμερικάνικο ρημέικ του. Αυτό το ψυχολογικό θρίλερ για ένα ζευγάρι απομωνομένο σε ένα (υπέροχο) μικρό ακατοίκητο νησί που έρχεται αντιμέτωπο με τις σκιές και τα προβλήματα στην σχεση του, είναι ένα τυπικό παράδειγμα μιας ταινίας που θέλει με κάθε τρόπο να εντυπωσιάσει. Στηρίζεται σε ένα εύρημα που μπορείς αν θες να το πάρεις στα σοβαρά, χτίζεται πάνω σε ξεκάθαρα βήματα αγωνίας, είναι από την αρχή ως το τέλος φτιαγμένο με τρόπο που θέλει να κρατήσει τον θεατή στην άκρη της καρέκλας του. Υπάρχουν στιγμές που τα καταφέρνει ακόμη κι αν άλλες δεν μπορεί να φύγει από την ασφυκτική τροχιά μιας ταινίας που θα μπορούσε να είναι μια φτηνή b movie. Και δυστυχώς το ψυχολογικό πορτρέτο των δύο ηρώων του μοιάζει επιφανειακό κι εύκολο και το ελαφρώς βεβιασμένο τέλος του αγωνιώδες αλλά απογοητευτικό. Οπως και η ίδια η ταινία.
«Το Πάρκο με τις Μύγες» («Blowfly Park») του Γενς Οστμπεργκ Σε μια μικρή πόλη της Σουηδίας, στη μέση του παγωμένου χειμώνα ο Κρίστιαν βλέπει την ζωή του να κυλά ερήμην του δίχως προοπτικές ή ελπίδα. Πρώην παίχτης του χόκεϊ τώρα δάσκαλος σε νηπιαγωγείο περνά τις νύχτες του πίνοντας και μπλέκοντας σε καυγάδες. Ενα από αυτά τα βράδια, μετά από πολλά, πάρα πολλά ποτήρια αλκοόλ θα βρεθεί με έναν πρώην συμπαίκτη του στο δάσος. Ενα συμπαίκτη του ο οποίος το επόμενο πρωί έχει εξαφανιστεί. Τι του συνέβη και ποιος είναι υπεύθυνος; Το φιλμ του Γενς Οστμπεργκ εκτυλίσσεται πάνω στην υποψία ενός αστυνομικού μυστήριου όμως πέρα από το whodunit το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του είναι ο τρόπος με τον οποίο κινηματογραφεί το πορτρέτο ενός ήρωα που απέχει πολύ από την καθημερινή «κανονικότητα». Ο Κρίστιαν είναι ένας χαρακτήρας που από την αρχή ως το τέλος δυσκολεύεσαι να τοποθετήσεις σε ένα βολικό κουτάκι, ένας άντρας που μέσα από τις πράξεις και την συμπεριφορά του, κατορθώνει να σε φέρνει κάπου κοντά στην ίδια δύσκολη ψυχολογική θέση που βρίσκεται κι ο ίδιος. Και το φιλμ του Οστμπεργκ χαμηλότονο μα υπόκωφα δυνατό αποφεύγει επιμελώς να τον εκμεταλλευτεί για οποιοδήποτε εύκολο εντυπωσιασμό προχωρώντας σιγά σιγά όλο και πιο βαθιά στο εσωτερικό του και στην αποκάλυψη μιας αλήθειας που τον στοιχειώνει. Τα χαρακτηριστικά του ψυχολογικού θρίλερ που ωθούν την ιστορία θα δικαιωθούν στο τέλος όταν η ιστορία θα ξετυλιχθεί αλλά ακόμη κι αν μια μεγάλη αποκάλυψη ήταν απούσα η ένταση, η ατμόσφαιρα και η αποτελεσματικότητα του φιλμ δεν θα ζημιωνόταν σημαντικά.
«Σήμερα» («Today») του Ρέζα Μιρκαρίμι - Ανοιχτοί Ορίζοντες Ενας ηλικιωμένος ταξιτζής των πολυσύχναστων δρόμων της Τεχεράνης τα έχει δει όλα στις κούρσες της ζωής του. Πελάτες που μιλούν στα κινητά τους τηλέφωνα και αφηγούνται τα καλά, τα κακά και τα χυδαία της ζωής τους, άνθρωποι βιαστικοί, άνθρωποι σε κρίση. Ο ίδιος είναι ένας λιγομίλητος, κλειστός, μετρημένος, νοικοκύρης (καθαρίζει και γυαλίζει το παλιό του αυτοκίνητο με κάθε ευκαιρία) που έχει προσωπικά όρια (αν είσαι κακότροπος, κατεβαίνεις αμέσως). Ομως σήμερα θα του συμβεί κάτι που θα του αλλάξει τη ζωή. Για πάντα. Μία νεαρή έγκυος κοπέλα (είναι εμφανές παρά την μπούρκα της), φανερά ταραγμένη και τρομαγμένη, θα μπει στο ταξί του για να την πάει επειγώντως στο νοσοκομείο. Σταδιακά, στα μάτια του και στα μάτια μας εκτιλύσσεται ένα θρίλερ τραγικών κοινωνικών διαστάσεων. Ποια είναι η θέση της γυναίκας στη σύγχρονη Τεχεράνη; Πώς θα την αφήσει ασυνόδευτη να γεννήσει σ' ένα σύστημα που τιμωρεί; Τι θα υπερισχύσει: η λογική του να μην μπλέξει, η κυρίαρχη πατριαρχική "παράδοση", ή η ανθρωπιά; Υπέροχο σενάριο που με ένα εύρημα σου αποκαλύπτει όλο το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο που θέλει να θίξει, νεορεαλιστική κινηματογράφηση και έναν ηθοποιό που η μελαγχολία στο βλέμμα του και οι μικρές λεπτομέρειες στην ερμηνεία του (νερό από τον ψύκτη με τις τελευταίες γουλιές του οποίου θα ποτίσει τη ξεχασμένη γλάστρα στο διάδρομο αναμονής) σε κάνουν να σπαράζεις. Μία υπέροχη ταινία που θα ανταμείψει όσους ψάχνουν τον άνθρωπο. Σήμερα. Αύριο ίσως να ναι αργά. Π. Λ.
H Αγάπη είναι Παράξενη» («Love is Strange») του Αϊρα Σακς - Ανοιχτοί Ορίζοντες «Love is Strange». Αλλά το τρυφερό, βαθιά ανθρώπινο σινεμά, όχι - αναμενόμενα λοιπόν η ταινία ενθουσίασε στη χθεσινή προβολή της στο Ολύμπιον. O Mπεν κι ο Τζορτζ μοιράζονται ένα κομψό διαμέρισμα στο Μανχάταν και η μέρα που τους γνωρίζουμε είναι η μέρα που μετά από 39 χρόνια μαζί, μπορούν επιτέλους να παντρευτούν ο ένας τον άλλον. Μόνο που η πράξη τους, θα έχει αναπόφευκτες συνέπειες για τον Τζορτζ, ο οποίος δουλεύει σαν δάσκαλος μουσικής σε ένα καθολικό σχολείο: Θα χάσει τη δουλειά του και οι δύο άντρες θα αναγκαστούν να πουλήσουν το διαμέρισμά τους. Μέχρι να βρουν ένα καινούριο, θα χωρίσουν εξ ανάγκης, τουλάχιστον σωματικά, μένοντας ο μεν Μπεν στην οικογένεια του ανιψιού του, ο δε Τζορτζ σε ένα ζευγάρι φίλων τους. Τα όσα κρατούν την αγάπη τους ζωντανή δεν θα δοκιμαστούν από αυτό τον χωρισμό, μα θα γίνουν σαφή τόσο στους θεατές, όσο και στους ίδιους αφού θα κοιτάξουν την δεδομένη σχέση τους μέσα από νέες συνθήκες και θα βρουν την ευκαιρία να είναι απόλυτα ειλικρινείς ο ένας με τον άλλο με τον τρόπο που μια «κρίση» σου επιτρέπει. Μα ευτυχώς, δίχως ποτέ να χάσουν την τρυφερότητα που μια αγάπη τόσων χρόνων χτίζει. Ο Αϊρα Σάκς αφηγείται την αληθινή ουσία της αγάπης κι ενός δεσμού που μένει ζωντανός στα χρόνια και στα εμπόδια, με το υπέροχο ζευγάρι του Τζον Λίθγκοου και του Αλφρεντ Μολίνα να κλέβει την καρδιά μας. Γ. Κ. Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Η Αγάπη είναι Παράξενη» εδώ.
«Βάρβαροι» («Barbarians») του Ιβαν Ικιτς - Ματιές στα Βαλκάνια Ο Λούκα, ένας ανήσυχος έφηβος, ζει στο Μλαντένοβατς, μια κατεστραμμένη πρώην βιομηχανική πόλη στις παρυφές του Βελιγραδίου, με την άνεργη πικραμένη και παραιτημένη μητέρα του, τον μεγαλύτερο αδελφό του, την ανύπαντρη αδελφή του και το μωρό της. Μαζί με τον κολλητό του, τον Φλας, ηγούνται του συλλόγου οπαδών της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας και περνούν τις βαρετές μέρες τους με τραμπουκισμούς - απειλές και ρατσιστικές επιθέσεις στους αφρικανούς παίκτες, μικρές «εξυπηρετήσεις» στον προπονητή/νταβατζή της περιοχής, ψήσιμο στα κορίτσια στο facebook και one night stands που κινηματογραφούν με τις κάμερες των κινητών τους. Στη διάρκεια απροειδοποίητης επίσκεψης μιας κοινωνικής λειτουργού, ο Λούκα έρχεται αντιμέτωπος μ’ ένα οικογενειακό μυστικό: ο πατέρας του, δεν σκοτώθηκε στον πόλεμο με το Κόσοβο, είναι ζωντανός. Η μητέρα του τον απειλεί ότι αν τον ψάξει, εκείνη θα τον ξεγράψει από γιο της. Ομως ο ευαίσθητος Λούκα βρίσκεται σ' ένα πραγματικό σταυροδρόμι ενηλικίωσης: θα συνεχίσει την άσκοπη βίαιη συμμοριτοζωή που τον οδηγεί αδιέξοδα στην γκετοποίηση και το έγκλημα; Ή θα ψάξει από κάπου να κρατηθεί και να αλλάξει πορεία; Ταυτόχρονα διανύουμε τις μέρες του Φλεβάρη του 2008. Το Κόσοβο κηρύσσει την ανεξαρτησία του και η σερβική κυβέρνηση ανακοινώνει μαζικές διαδηλώσεις για να εκφράσει ο λαός τη δυσαρέσκειά του. «Αν είναι να τα σπάμε, γιατί δεν πάμε έξω από την αμερικανική πρεσβεία - να χτυπήσουμε τους μπάτσους;» λέει ο απελπισμένος (αντι)ήρωας στους κολλητούς του, που εκμεταλλεύονται τις ταραχές για να κάνουν πλιάτσικο στα μαγαζιά της γειτονιάς. Κι εκεί κάπου κρύβεται η κοινωνική κριτική που ασκεί η κάμερα του Ικιτς για τη νέα γενιά της χώρας του. Πώς ο πόλεμος και οι συνέπειές τους (η αιματηρή και οικονομική διάσπαση ενός κράτους) δημιούργησαν ανεύθυνους ενήλικες (αυτοί οι πραγματικοί «βάρβαροι») και ακηδεμόνευτους πιτσιρικάδες που τριγυρίζουν στις αδιέξοδες καθημερινότητές τους χωρίς να ξέρουν καν από που πηγάζει όλη αυτή η οργή που ξεσπούν σε κάθε ευκαιρία. Εμείς, απ' έξω βλέπουμε χουλιγκάνους, τραμπούκους, βαρβάρους. Νεορεαλιστικό σινεμά, που νιώθουμε όμως ότι το έχουμε δει πολλές φορές πια. Μάς έκανε μεγαλύτερη και καλύτερη εντύπωση το «Modris» του Γιούρις Κουρσιέτις. Π.Λ.
Διαβάστε ακόμη:
- Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2014: Ημέρα 1η, η Τελετή Εναρξης με το απουσιολόγιο στο χέρι
- Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2014: Ημέρα 2η, από τον Νικολάι Κόστερ Βαλντάου του «Game of Thrones», στο «Magical Girl», την έκπληξη από την Ισπανία
- Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2014: Ημέρα 3η, όσα ενώνουν τους ανθρώπους με το ζωικό βασίλειο στον «Γύπα» και τον «Αμνό»
- Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2014: Ημέρα 4η, από την Αριάν Λαμπέντ στο «Φιντέλιο - Η Οδύσσεια της Αλίκης» μέχρι το «Μοdris» και το μανιφέστο του Ραμάν Μπαχράνι κατά των τραπεζών με το «99 Homes»
- Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2014: Ημέρα 5η, όπου η «Βασίλισσα Αντιγόνη» του Τηλέμαχου Αλεξίου συναντά το «Ολόδικός σου» του Νταβίντ Λαμπέρ σ' ένα παιχνίδι σεξουαλικότητας και μοναξιάς
- Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2014: Ημέρα 6η - από τη Νορβηγία του Γιάννη Βεσλεμέ μέχρι το «Itsi Bitsi» του Ολε Κρίστιαν Μάντσεν
- Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2014: Ημέρα 7η - το «Forget me Not» του Γιάννη Φάγκρα συναντά το «Λεβιάθαν» του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ
Διαβάστε αναλυτικά το πρόγραμμα του 55ου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης εδώ
