Είτε για καλό, είτε για κακό (και υπάρχουν και τα δύο), οι πρώτες κριτικές, από έγκυρα αμερικανικά και βρετανικά media, για το «Tenet», αποκαλύπτουν πόσο απαιτητική είναι η θέαση της ταινίας. Και «συναρπαστική», αλλά και «εξουθενωτικά σοβαροφανής», η ταινία δεν χάνει ίχνος από το εκτόπισμά της, αλλά διασκεδάζουμε διαβάζοντας τα κοπιώδη κείμενα που εμφανίστηκαν αμέσως μετά την άρση του εμπάργκο. Διαβάστε παρακάτω και κανονίστε να δείτε το «Tenet» στην Ελλάδα, από την Τετάρτη, 26 Αυγούστου.
Διαβάστε ακόμη: «Tenet» | Ο Κρίστοφερ Νόλαν χρησιμοποίησε λιγότερα από 300 πλάνα με οπτικά εφέ
Variety Και μόνο η σχολαστικότητα της αισθητικής των μεγάλων κάδρων δράσης του Νόλαν είναι συναρπαστική, λες για να αντισταθμήσει τα ξεκρέμαστα νήματα και τα περιπαικτικά παράδοξα του σεναρίου του - ή, ίσως, απλώς για να υπογραμμίσει ότι δεν έχουν και τόση σημασία. Το «Tenet» δεν είναι το ιερό δισκοπότηρο, αλλά παρά την αυστηρή, βλοσυρή πόζα του, είναι ζαλιστική, ακριβή, εύστοχη ψυχαγωγία και της παλαιάς και της νέας σχολής. Αυτή τη στιγμή, καθώς ξυπνά καθυστερημένα την κοιμισμένη παγκόσμια κινηματογραφική βιομηχανία, μοιάζει και η ίδια η ταινία με μια χρονική αντιστροφή.
The New York Times Εάν αφαιρέσεις το κόλπο της ανατροπής του χρόνου, το «Tenet» είναι μια σειρά άτολμων τυποποιημένων σκηνών: ληστείες, καταδιώξεις, εξουδετερώσεις βομβών κι άλλες ληστείες. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, το ψέμα στην καριέρα του Νόλαν ανέκαθεν ήταν ότι κάνει πιο έξυπνες και πιο ενήλικες εμπορικές ταινίες για εφήβους, ενώ στην πραγματικότητα εκείνο που κάνει είναι να εξευγενίζει τις εφηβικές εμμονές που πολλοί από εμάς του ενηλίκους ακόμα διατηρούμε, δημιουργώντας απέραντα, ηλεκτρισμένα νοητικά τοπία όπου, απλώς, κάποιος παραβιάζει ένα χρηματοκιβώτιο ή κάνει πράγματα να εκραγούν. Αλλά, να το πούμε, τι ωραία που κάνει τα πράγματα να εκρήγνυνται. Κι αυτό δεν είναι μικρό πράγμα, αυτή τη στιγμή όπου μάλλον η κλίμακα των εκρήξεων και τα περίπλοκα stunt, περισσότερο από το Βαθύ Νόημα, είναι εκείνα που θα πείσουν τους τρομαγμένους από την πανδημία θεατές να τολμήσουν να πάνε στα μούλτιπλεξ... Αναζητήστε το, έστω και μόνο για να θαυμάσετε το διασκεδαστικά ανόητο μεγαλείο του τι είχαμε κάποτε και κινδυνεύουμε να μην ξαναέχουμε ποτέ. Ε, αυτό κι επίσης τα κοστούμια.
The Hollywood Reporter Συνολικά είναι μια παγωμένη, εγκεφαλική ταινία - κι είναι εύκολο να τη θαυμάσεις, ειδικά επειδή είναι τόσο πλούσια σε τόλμη και πρωτοτυπία, αλλά σχεδόν αδύνατον να την αγαπήσεις, καθώς στερείται ανθρωπιάς.
Indiewire Το πολυαναμενόμενο ταξίδι στο χρόνο του Κρίστοφερ Νόλαν είναι μια σοβαροφανής απογοήτευση. Πού πήγε στραβά το πράγμα; Βαθιά, στο μπερδεμένο DNA της ταινίας, υπάρχουν ίχνη μιας πρόσχαρης κοσμοπολίτικης φαρσοκωμωδίας. Γυρίστε το χρόνο πίσω! Ανοίξτε τα σινεμά! Σώστε τον κόσμο! Ομως δεν υπάρχει καμία ελαφρότητα στο «Tenet». Ο Νόλαν απλώς αντιστρέφει το χρόνο σε μια προσπάθεια να ξαναφέρει νεκρές ιδέες στη ζωή. Κι αν δεν μπόρεσε να οραματιστεί, ως μία τέτοια, τη σαββατιάτικη έξοδο για σινεμά, είναι διπλά θλιβερό που μια ταινία που αγωνίζεται να μας προσελκύσει έξω από τα σπίτια μας, επισκέπτεται τόσες τοποθεσίες κι ούτε μια στιγμή δεν μας επιτρέπει να νιώσουμε τον ήλιο ή το αεράκι στο πρόσωπό μας. Εικαστικά και πνευματικά γκρίζα, η ταινία είναι υπερβολικά αυστηρή για να διασκεδάσεις με το θέμα της. Είναι ένα παιχνίδι για εσώκλειστους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί να γίνει εισπρακτική επιτυχία. Απλώς, το «Tenet» είναι σαν να βλέπεις το Κήρυγμα στο Ορος, με διδάσκαλο έναν σωτήρα που μιλά αποκλειστικά με πολύπλοκους γρίφους. Κάθε συναίσθημα δέους ισοπεδώνεται από τις διευκρινιστικές ερωτήσεις.
Empire Το «Tenet» είναι ο Μποντ χωρίς το βάρος των αποσκευών του παρελθόντος. Γυρισμένο στην Ιταλία, την Εσθονία, την Ινδία, τη Νορβηγία, την Αγγλία και την Αμερική, είναι μια κοσμοπολίτικη κατασκοπική φαντασμαγορία που κάνει ό,τι κι ο 007, αλλά χωρίς να χρειάζεται να στηριχτεί στην κληρονομιά ή στα κλισέ. Οπως και με τον Ιντιάνα Τζόουνς, όπου ο Τζορτζ Λούκας έπεισε τον φαν των ταινιών του Μποντ, Στίβεν Σπίλμπεργκ, ότι μπορούσαν να δημιουργήσουν το δικό τους ήρωα αντί να αντιγράψουν κάποιου άλλου, ο Νόλαν έκανε εδώ τη δική του Τζεϊμσμποντική ταινία, όπου δανείζεται ό,τι του αρέσει και πετάει τα υπόλοιπα και μετά, αυτά, τα Νολαν-οποιεί (δηλαδή τα πασαλείβει με το κατασκεύασμα του χρόνου). Μέχρι να τελειώσει, μπορεί να μην ξέρεις τι διάολο συνέβη, αλλά νιώθεις, παρόλ' αυτά, συνεπαρμένος. Είναι επιθετικά ψυχαγωγικό.
The Guardian Βγαίνεις από το σινεμά με λίγο λιγότερη ενέργεια απ' αυτήν που είχες μπαίνοντας. Υπάρχει κάτι το ενοχλητικό σε μια ταινία που επιμένει να περιγράφει λεπτομερώς την ψευδο-επιστημονική θεωρία της ενώ, ταυτόχρονα, δέχεται ότι μάλλον δεν έχεις καταλάβει τίποτα. Μας λιθοβολεί με στοιχεία της πλοκής, μετά μας παρηγορεί με κοινοτοπίες για το πώς έγιναν όλα. Ο κόσμος είναι παραπάνω από έτοιμος για ένα υπέροχο blockbuster, ειδικά ένα που περιλαμβάνει μάσκες προσώπου και συζητήσεις για το πώς θα γυρίσουμε το χρόνο πίσω για ν' αποφύγουμε μια καταστροφή. Είναι κρίμα που το «Tenet» δεν είναι εξίσου έτοιμο.
