To Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Σύρου (SIFF) φέτος γιορτάζει.
Γιορτάζει 10 χρόνια γεμάτα μοναδικές προβολές ταινιών, οπτικοακουστικές performances, εγκαταστάσεις κινούμενης εικόνας και εκπαιδευτικά εργαστήρια τα οποία έδωσαν σχήμα και μορφή σε ένα από τα πιο ολοκληρωμένα, ανήσυχα, μοναδικά στον κόσμο avant-garde φεστιβάλ που βρήκε στο νησί της Σύρου την αντανάκλαση της δικής του πραγματικότητας.
Και μαζί του γιορτάζει και ολόκληρη η Σύρος μιας και το φεστιβάλ έχει καταφέρει να αναδείξει τις ομορφιές του νησιού, παρουσιάζοντας το πρόγραμμά του όλα αυτά τα χρόνια σε διάφορες μικρές και πανέμορφες γωνιές του κυκλαδίτικου νησιού, αλλά και να το κάνει ένα μοναδικό κινηματογραφικό πόλο έλξης τόσο για τους θαυμαστές της 7ης Τέχνης αλλά και για τους κινηματογραφιστές, οι οποίοι κάθε χρόνο παρουσιάζουν τις δουλείες τους εδώ για όλους εμάς που είμαστε τυχεροί να παρευρεθούμε σε αυτή την μοναδική εμπειρία.
Και φέτος το Flix έχει την τιμή να βρίσκεται στην Σύρο για να ζήσει και να μεταφέρει αυτή την εμπειρία αλλά και την ατμόσφαιρα γιορτής την οποία έχει κατακλύσει το νησί.
Φέτος το Φεστιβάλ, για το δέκα χρόνια του, τιμά όχι μόνο τον Τόπο του, την Σύρο ως αναπόσπαστο κομμάτι της εξελικτικής, δημιουργικής πορείας του SIFF και στην προώθηση της αντίληψης ότι τα νησιά, αλλά και άλλες περιφερειακές περιοχές, έχουν τη δυναμική να λειτουργήσουν ως τόποι προηγμένης σύγχρονης καλλιτεχνικής δημιουργίας και προβολής.
Ετσι ξεκίνησε με την πρεμιέρα της νέας ψηφιακής αποκατάστασης του ντοκιμαντέρ «Σύρος, το Δαντελένιο Νησί» που γυρίστηκε το 1963 στη Σύρο από τον Αντώνη Αλμπανόπουλο, στο κατάμεστο θερινό κινηματογράφο Παλλάς. Ενας ύμνος στη Σύρο, ο οποίος εξαίρει την πλούσια ιστορία και τη μοναδική πολιτισμική, βιομηχανική και περιβαλλοντική κληρονομιά του νησιού. Ηδη από τη δεκαετία του ’50 ο σκηνοθέτης Αντώνης Αλμπανόπουλος εργαζόταν ως μηχανικός προβολής σε πολλούς θερινούς κινηματογράφους της Σύρου ενώ γύριζε ντοκιμαντέρ σαν κι αυτό στον ελεύθερο χρόνο του. Η προβολή, η οποία έγινε με μια παρουσίαση για την ταινία και για τον σκηνοθέτη της, υπό την επιμέλεια του Νίκου Αλμπανόπουλου, γιο του σκηνοθέτη, ήταν ένα ταξίδι σε μια άλλη εποχή, γεμάτη από σπάνιες στιγμές και αναφορές που καταφέρνουν απλά να μαγέψουν, δείχνοντας μια Σύρο διαφορετική από αυτήν που γνωρίζουμε σήμερα.
Ακολούθησε η προβολή του ντοκιμαντέρ «Talking About Trees» του Σουχάιμπ Γκασμελμπάρι την οποία τέσσερις σκηνοθέτες και επιστήθιοι φίλοι αρνούνται να δεχτούν πως στο Σουδάν το σινεμά ανήκει στο παρελθόν. Η Κινηματογραφική Λέσχη του Σουδάν που έχουν ιδρύσει, έχει στόχο να κρατήσει ζωντανή την κουλτούρα του σινεμά. Κάπως έτσι, για να μυήσει τον κόσμο στη μαγεία της έβδομης τέχνης, η ομάδα αποφασίζει να νοικιάσει ένα ερειπωμένο υπαίθριο σινεμά και να διοργανώσει μια μεγάλη ανοιχτή προβολή. Αλλά πώς μπορεί να γίνει αυτό σε μια χώρα με συνεχείς διακοπές ρεύματος, έναν τόπο που στερείται εξοπλισμού και υποδομών, με το κάλεσμα των μουεζίνηδων για προσευχή να αντηχεί απ’ όλα τα τζαμιά της πόλης;
O Γκασμελμπάρι προσεγγίζει τα γεγονότα με μια αυθεντικό συναισθηματισμό τα οποία, καταφέρνουν να βρουν το τρόπο να σε αγγίξουν βαθιά στην καρδιά και να σε συγκινήσουν. Κι αυτό γιατί ο ίδιος και η κάμερά του μπαίνουν ως απλοί παρατηρητές στις ζωές αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι κάνουν την δική τους Επανάσταση. Τους ακολουθεί χωρίς φίλτρο, χωρίς συνεντεύξεις, απλά να δίνουν την δίκη τους μάχη για να αναβιώσουν το σινεμά, σε μια χώρα η οποία τους το έχει στερήσει εδώ και χρόνια. Βγάζει κάτι το οδυνηρό να βλέπεις τους ανθρώπους αυτούς, μεγάλους πλέον σε ηλικία, να συζητάνε για τα νεανικά τους όνειρα και τις φιλοδοξίες τους. Αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και μία ελπίδα μέσα σε όλα αυτά, ο Γκασμελμπάρι δεν την αφήνει ανεκμετάλλευτη και την κάνει κινητήριο δύναμη στο ντοκιμαντέρ του, ακόμα και όταν δεν έχει το παραμυθένιο τέλος μιας ταινίας που ίσως περιμέναμε.
Αργόσυρτη, ανεπιτήδευτη και πάνω από μοναδική το «Talking About Trees» είναι μια ταινία ύμνος τόσο στο σινεμά, τόσο ως μέσο διαφυγής από την σκληρή πραγματικότητα την οποία ζούμε, αλλά και ως φυσικό μέρος, όπου ο κινηματογράφος, ακόμα και άδειος με τα δικά του φαντάσματα να το στοιχειώνουν, παραμένει ένας τόπος γεμάτος ελπίδα και μαγεία έτοιμος να μας ταξιδέψει.
Φυσικά μια γιορτή δεν θα μπορούσε να κλείσει καλύτερα από ένα πάρτι. Και έτσι, μετά τις προβολές, όλοι βρεθήκαμε στο Cantina Analogue για την παρουσίαση της έκδοσης 4.924.800 δευτερόλεπτα, η οποία δημιουργήθηκε με αφορμή τη 10η επέτειο του SIFF, σε επιμέλεια της Εύας Βασλαματζή και σχεδιασμό της ομάδας OGUST. Η έκδοση αφηγείται την ιστορία του Φεστιβάλ μέσα από φωτογραφίες, κινηματογραφικά στιγμιότυπα και πρωτότυπα κείμενα.
Χρόνια πολλά και καλά SIFF. Και του χρόνου…
To 10o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Σύρου διεξάγεται από τις 28 μέχρι και τις 31 Ιουλίου του 2022. Μπορείτε να μαθαίνετε τα νέα του #siff2022 στο επίσημο site του Φεστιβάλ, αλλά και στο Facebook και το Instagram.
