Μπορεί η Βενετία να μην συγκρίνεται με τις Κάννες σε προσέλευση σταρ και λαμπερών καλεσμένων, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι το φεστιβάλ δεν έχει το δικό του μερίδιο λάμψης κι ευκαιριών για πόζες στο κόκκινο χαλί.
Στις φωτογραφίες που ακολουθούν πιο κάτω, μπορείτε να πάρετε μια πρώτη γεύση από τις τρεις πρώτες μέρες του φεστιβάλ, την ατμόσφαιρα και τις ταινίες, σε μια ανακεφαλαίωση κι ευκαιρία για χάζι.
ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΜΕ... ΒΑΡΥΤΗΤΑ
Η 70η επετειακή διοργάνωση του φεστιβάλ ξεκίνησε δυναμικά: το «Gravity» του Αλφόνσο Κουαρόν ενθουσίασε, μπήκε σε τροχιά για τα Οσκαρ, ενώ το star power των Σάντρα Μπούλοκ και Τζορτζ Κλούνεϊ εκτόξευσε το φεστιβάλ στην έξω στρατόσφαιρα.
Σάντρα Μπούλοκ: Και σωματικά, αλλά ψυχικά αυτός είναι ο πιο απαιτητικός, προκλητικός, παράξενος, παρανοϊκός ρόλος της καριέρας μου. Σε κάτι τέτοιες στιγμές αναμετριέσαι με το ανάστημά σου, γιατί αν δεν μπορέσει να ανταπεξέλθεις, θα καταστρέψεις την ταινία. Κι αυτή ήταν μία υπέροχη ταινία. Συνειδητοποίησα αρκετά νωρίς ότι πρέπει να γυμναστώ σκληρά, πολύ πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα. Δεν ήθελα να ξεκινήσει η ταινία και να διαλυθώ. Η προετοιμασία όμως είχε άλλον έναν λόγο. Ηθελα να κάνω το σώμα μου μια μηχανή.
Τζορτζ Κλούνεϊ: Eγώ απλά έκανα γιόγκα και έπινα πολύ... [Διαβάστε όλα όσα είπαν οι δύο σταρ στη συνέντευξη Τύπου και την επίσημη πρεμιέρα του «Gravity»]
VIVA MAESTRO!
Το φεστιβάλ όμως ξεκίνησε με μία βαθιά υπόκλιση στον πρόεδρο της κριτικής επιτροπής του. Ο Μπερνάντο Μπερτολούτσι ήταν το πρόσωπο της πρώτης μέρας, τόσο στο πρώτο photo call της διοργάνωσης, στη σκηνή της πρεμιέρας αλλά και στο πάρτι που ακολούθησε στην φωταγωγημένη ταράτσα του Hotel Danieli. Η διακόσμηση ήθελε βάζα με κόκκινα τριαντάφυλλα, ασπρόμαυρες φωτογραφίες από το «Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι» και... μπολ με μικρούς κύβους βούτυρου να κλείνουν το μάτι στο θέμα της βραδιάς.
«Αυτό που περιμένω είναι να με εκπλήξουν οι ταινίες» δήλωσε ο Μπερτολούτσι στο κόκκινο χαλί της πρεμιέρας. Συμπλήρωσε όμως, κοιτώντας γύρω του το συγκεντρωμένο πλήθος, ότι έχει πάντα εμπιστοσύνη στο σινεμά. «Μπορεί το σινεμά να μην καταφέρει να αλλάξει τον κόσμο, αλλά στα σίγουρα έχει δημιουργήσει έναν δικό του...»
Τα υπόλοιπα μέλη της επιτροπής (Κάρι Φίσερ, Αντρεα Αρνολντς, Ρίτσι Σακαμότο. Γουέν Γιανγκ, Mαρτίνα Γκέντεκ, Bιρζινί Λεντουαγιέν) δεν έκαναν πολλές δηλώσεις. «Είναι αρχή ακόμα» είπε η Φίσερ χαμογελώντας στο photo call. Ρωτήστε μας σε λίγες μέρες...
ΜΑ ΕΚΕΙΝΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ, ΜΙΑ ΜΟΝΟ ΜΙΑ
Εφτασε στη Βενετία για να παρουσιάσει το «Tracks» του Τζον Κάραν και η ντροπαλή της γοητεία και ήρεμη δύναμη έκλεψαν την παράσταση. Σ' αυτό τον πρώτο μεγάλο, πρωταγωνιστικό ρόλο της καριέρας της, η Μια Γουασικόφσκα υποδύεται την Ρόμπιν Ντέιβιντσον, που το 1977 ταξίδεψε μόνη της στην έρημο της Αυστραλίας.
Με την αληθινή Ρόμπιν Ντέιβιντσον
Τη συναντήσαμε και μας εκμυστηρεύτηκε με ποιους ονειρεύεται να συνεργαστεί. Πρώτοι στη λίστα της η Τζέιν Κάμπιον και ο Μίκαελ Χάνεκε, αλλά αν είχε την ευκαιρία θα ήθελε να είχε συναντήσει στην καριέρα της τον Κριστόφ Κισλόφσκι και τον Φεντερίκο Φελίνι.
«Δεν είμαι ωστόσο καθόλου σίγουρη αν θα κατάφερνα να αντέξω την εμπειρία του να παίξω σε μια ταινία του Λαρς φον Τρίερ, αν και θα ήθελα πολύ», δηλώνει και όταν της απαντάμε πως είναι αρκετά θαρραλέα για να το καταφέρει απλά γελάει. [Διαβάστε όσα αποκάλυψε η Μία Γουασικόφσκα στο Flix sto 70o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας]
ΤΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΤΗΣ ΣΙΓΟΥΡΙΑΣ: ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ;
Καστ και σκηνοθέτης από το photo call της τανίας. Αποδομώντας μια απλή ιστορία οικογενειακής κακοποίησης, το «The Police Officer's Wife» του Γερμανού Φίλιπ Γκρένινγκ είναι μια πανέμορφη αλλά εξαντλητική κινηματογραφική άσκηση, ικανή να εντυπωσιάσει τόσο την κριτική επιτροπή του Φεστιβάλ Βενετίας και να διεκδικήσει μέχρι και τον Χρυσό Λέοντα. Εντάξει - είμαστε πολύ νωρίς ακόμα για προβλέψεις! Διαβάστε πιο αναλυτικά στην κριτική του Flix.
THE FRIEDKIN CONNECTION
Τη δεύτερη μέρα του, το 70ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας βραβεύει με τιμητικό Χρυσό Λέοντα τον Γουίλιαμ Φρίντκιν και προβάλει το θρίλερ του 1977 «Sorcerer» από αποκατεστημένη κόπια. Στην τελετή απονομής, ο 78χρονος σκηνοθέτης που πριν από δύο χρόνια είχε έρθει ξανά στη Βενετία με το «Killer Joe», παρουσιάζεται ακμαίος, ορεξάτος, αστείος και καυστικός.
«Το Χόλιγουντ στις μέρες μας δεν είναι παρά ένα μεγάλο καζίνο. Ποντάρεις όλες σου τις μάρκες σε μία ταινία, σε ένα χαρτί. Για να μπορέσει να κάνεις ταινία μέσα στο σύστημα στις μέρες μας πρέπει να έχεις κάποιον σε λαστιχένια κολάν στολή με μονόγραμμα στο στήθος να πετάει τριγύρω και να σώζει τον κόσμο από το κακό. Ή κάποιον που να σκοτώνει βαμπίρ και ζόμπι. Δε θέλω να κάνω μία τέτοια ταινία. Διάολε, ούτε να δω θέλω μία τέτοια ταινία...»
«Αναμφισβήτητα η ανθρώποτητα έχει φτάσει κοντά στον αφανισμό της. Κάθε ένας μπορεί να απειλεί καθημερινά την απόλυτη καταστροφή μας με έναν τρόπο που είχαμε να βιώσουμε από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Μόνο που σήμερα τα όπλα είναι τόσο εξελιγμένα που το μόνο που χρειάζεται είναι ένας μανιακός να πατήσει ένα κουμπί και να τελειώνουμε. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι προσωπικότητας σαν τον Γκάντι, τον Ανουάρ Σαντάτ, τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Το σινεμά είναι επίσης ένα μέσο που φέρνει κοντά ανθρώπους που μπορεί να μην είχαν τίποτα άλλο κοινό...»
«Αν είστε φοιτητές σε κινηματογραφική σχολή... εγκαταλείψτε την αμέσως! Πάρτε μία μικρή κάμερα και βγείτε να γυρίσετε την ταινία σας, κάντε το μοντάζ σπίτι σας και ανεβάστε την σ' ένα site. Μην ανησυχείτε για την κριτική, αφήστε το κοινό να δει την ταινία. Κανείς δεν θα σας διδάξει πώς να κάνετε ταινίες. Μαθαίνεις κάνοντας σινεμά, βλέποντας σινεμά. Αν βλέπονται οι ταινίες μου είναι γιατί έβλεπα ταινίες. Το μόνο που έχει να κάνει ένας νεαρός σκηνοθέτης που θέλει να μάθει την τέχνη είναι να δει τις ταινίες του Αλφρεντ Χίτσκοκ...»
Η ΑΡΙΑΝ ΛΑΜΠΕΝΤ EΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ
Η πρωταγωνίστρια του «Attenberg» και των «Αλπεων» βρίσκεται επίσης στην Βενετία, ως μέλος της κριτικής επιτροπής που θα απονείμει το Venezia Opera Prima βραβείο.
Ομως και η Αθηνά Τσαγγάρη και ο Γιώργος Λάνθιμος δηλώνουν το παρών στο 70ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Οι δυο Ελληνες δημιουργοί συμμετέχουν με καινούριες μικρού μήκους, στο συλλογικό, επετειακό film project «Venice 70 – Future Reloaded». Διαβάστε περισσότερα.
ΛΙΝΤΣΕΪ, ΛΙΝΤΣΕΪ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ;
Aδικα ψάχνει ο Πολ Σρέιντερ την πρωταγωνίστριά του. Πάνω που όλοι πίστευαν πως η τελευταία επίσκεψη της Λίντσεϊ Λόχαν στην κλινική αποτοξίνωσης είχε πετύχει και πως η παρουσία της στο 70ό Φεστιβάλ Βενετίας θα ήταν το γεγονός της διοργάνωσης, εκείνη έλαμψε και αυτή τη φορά δια της απουσίας της.
Στη συνέντευξη Τύπου του «The Canyons» o Πολ Σρέιντερ πλαισιώνεταια από τον Μπρετ Ιστον Ελις και τον πρωταγωνιστή του Τζέιμς Ντιν (τον πορνοστάρ, ο οποίος αργότερα θα εκθειάσει τα ταλέντα της Λόχαν). Οι δηλώσεις του ξεκάθαρες: δεν θα είναι διαθετειμένος να μιλάει συνέχεια για την πρωταγωνίστριά του. «Νιώθω πλέον ένας ελεύθερος άνθρωπος. Για τους τελευταίους 16 μήνες υπήρξα όμηρος, με δική μου επιλογή, μια πολύ ταλαντούχας αλλα απρόβλεπτης ηθοποιού.» [Διαβάστε περισσότερα και δείτε τι απάντησε η Λίντσεϊ Λόχαν;]
Εχοντας απορριφθεί από όλα τα μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ το «The Canyons» λοιπόν έκανε την πρεμιέρα του στη Βενετία, για να αποδείξει πως ο χαρακτηρισμός «κακό» στην περίπτωσή του είναι πολύ... λίγος. Διαβάστε τη γνώμη του Flix.
ΝΙΚΟΛΑΣ, ΔΕΥΡΟ ΕΞΩ!
Μπορεί ένας μεγάλος σκηνοθέτης να αναστήσει, όχι απλά την καριέρα ενός ηθοποιού που έχει πάρει εδώ και δεκαετίες την κάτω βόλτα, αλλά και το ταλέντο του; Ρωτήστε τον Ντέιβιντ Γκόρντον Γριν. Με το «Joe», την πιο σκληρή ίσως ταινία της παράδοξης καριέρας του, αυτή με το λιγότερο χιούμορ, αλλά ίσως και αυτή με τη μεγαλύτερη ανθρωπιά, καταφέρνει να δώσει το φιλί της ζωής στον Νίκολας Κέιτζ και να του χαρίσει την καλύτερη στιγμή της καριέρας του από το «Leaving Las Vegas». Διαβάστε την κριτική του Flix για το «Joe».
Δίπλα στον πιτσιρικά Τάι Σέρινταν («Ενα Καλοκαίρι», «Το Δέντρο της Ζωής»), ο Κέιτζ ερμηνεύει έναν πρώην κατάδικο που προσπαθεί να ζήσει μια φυσιολογική ζωή, όταν συναντά έναν νεαρό που κακοποιείται από τον αλκοολικό πατέρα του και αποφασίζει να τον προστατέψει. Κι αν το 1995 στο «Leaving Las Vegas» η μέθοδος του Κέιτζ ήταν να «βρει την αλήθεια του ρόλου πίνοντας και κινηματογραφώντας τον εαυτό του», 18 χρόνια μετά η προσέγγισή του έχει αλλάξει.
«Μπορεί να βγήκε το αλκοόλ από την εξίσωση» είπε στην συνέντευξη Τύπου του «Joe», «αλλά το σκάψιμο για να βρει κανείς την αλήθεια του χαρακτήρα ήταν ανελέητο. Ακόμα κι αν έπρεπε να χάσω το εαυτό μου και να χαθώ, αυτό όφειλα να κάνω..»
«Το να γυρίζω ταινίες είναι μεγάλο κομμάτι του ποιος είμαι. Φυσικά και η σκέψη μιας άλλης ζωής που θα ξεκουράζομαι περνάει από το μυαλό μου. Αλλά δεν μπορώ να με φανταστώ αυτή τη στιγμή να κάθομαι στον ήλιο με ένα κοκτέιλ στο χέρι. Πρέπει να δουλεύω...»
ΗΡΘΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΧΑΛΙΑ
Eνα φεστιβάλ είναι χάζι στο κόκκινο χαλί για εμάς, πόζα και δημόσιες σχέσεις για αυτούς. Κάποιοι μάλιστα ήρθαν μόνο για αυτό: για τη φωτογράφηση στο χαλί και τη συμμετοχή τους σ' ένα χορηγημένο πάρτι. Ποτέ δεν ξέρεις λοιπόν ποιον θα συναντήσεις μπροστά από τους φακούς των φωτογράφων. Από την Κάρεϊ Μάλιγκαν μέχρι την Μαρίνα Αμπράμοβιτς... οι πιο συζητημένες πόζες των πρώτων ημερών.
Η Ναταλία Μπόργκες
Η μέλος-της-επιτροπής Βιρζινί Λεντουαγέν
Η εικαστικός και σκηνοθέτης πλέον, Μαρίνα Αμπράμοβιτς
Ξεφεύγοντας από το χαλί, η οικοδέσποινα της τελετής έναρξης Eύα Ρικομπόνο φωτογραφίζεται στην παραλία
Η Κάρεϊ Μάλιγκαν...
η Φρίντα Πίντο...
και η Μισέλ Ντόκερι (Downton Abbey) στην προβολή του «Miu Miu Women's Tales»
SWEET CHILD OF MINE
Πρόσωπο του 70ού Φεστιβάλ από χθες που προβλήθηκε στο διαγωνιστικό πρόγραμμα το «Child of God», ο Τζέιμς Φράνκο κάνει φιλότιμες προσπάθειες για να ξεκινήσουμε να τον παίρνουμε στα σοβαρά. Διαβάστε την κριτική του Flix για την ταινία εδώ.
Στη συνέντευξη Τύπου, ο 35χρονος multi καλλιτέχνης μίλησε για τη δική του ματιά πάνω στο ζοφερό και μακάβριο κόσμο του πιο περίεργου μυθιστορήματος του Κόρμακ ΜακΚάρθι.
«Είναι σκουντούφλης και σχεδόν κωμικός. Οχι με έναν τρόπο που μπορεί να σε κάνει να ξεκαρδιστείς, αλλά κάπως γελοίος, κάτι που δεν έχω ξαναδεί στη μεγάλη οθόνη: ένας δολοφόνος που μοιάζει με τον Τσάρλι Τσάπλιν. Η ταινία δεν είναι σαν τον "Σχιζοφρενή Δολοφόνο με το Πριόνι" (σ.σ. η ιστορία του ήρωα του «Child of God» είναι εμπνευσμένη από τον πραγματικό σχιζοφρενή...), δεν κάνει τη βία ελκυστική. Είναι απλά μια σκοτεινή ταινία που λειτουργεί ως μεταφορά για κάτι που είναι γενικότερο και είναι το θέμα της απομόνωσης, της απόλυτης μοναξιάς, του να μην μπορείς να ενταχθείς στα στεγανά μια δυτικής κοινωνίας. Δεν επικροτώ τον φόνο, αλλά από την άλλη είναι μια ταινία, ένα έργο τέχνης.» Διαβάστε περισσότερα για τη συνέντευξη Τύπου του Τζέιμς Φράνκο και το «Child of God»
Tags: Βενετία 2013
