O Τζέιμς Φράνκο είναι συνεχώς σε εγρήγορση. Οταν μιλάει, νιώθεις ότι απευθύνεται σε κάποιον που βρίσκεται από πίσω σου ή κάποιον που βρίσκεται κάπου πολύ μακριά. Δεν σε κοιτάει ποτέ στα μάτια, όπως δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που να τον κάνουν να συγκεντρωθεί σε κάτι για περισσότερο από κλάσματα του δευτερολέπτου.
Στα 35 του χρόνια, ίσως όμως είναι αυτή η αίσθηση πως όλα είναι εφήμερα και πρέπει να γίνουν γρήγορα χωρίς ιδιαίτερη προσοχή που τον έχουν κάνει να είναι μια πραγματικά ασταμάτητη μηχανή παραγωγής ταινιών, βιβλίων, εικαστικών προσεγγίσεων (και πρόσφατα ενός τηλεοπτικού σόου) και που του δίνουν το δικαίωμα να θεωρεί τον εαυτό του ως έναν σύγχρονο auteur - με το απίστευτο ρεκόρ της συμμετοχής του σε τρία συνεχόμενα μεγάλα Φεστιβάλ μέσα σε ένα χρόνο: στο Βερολίνο με το «Interior, Leather Bar», στις Κάννες με τη διασκευή στο μυθιστόρημα του Γουίλιαμ Φόκνερ «As I Lay Dying» και τώρα στη Βενετία - στο διαγωνιστικό πρόγραμμα - με το «Child of God», βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Κόρμακ ΜακΚάρθι.
Στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε την προβολή του «Child of God», της ταινίας που για πρώτη φορά ανάγκασε πολλούς να πουν πως, ναι, ο Τζέιμς Φράνκο μπορεί να είναι ένας σκηνοθέτης με ενδιαφέρον (διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την ταινία) , ο 35χρονος multi καλλιτέχνης μίλησε για τη δική του ματιά πάνω στο ζοφερό και μακάβριο κόσμο του πιο περίεργου μυθιστορήματος του Κόρμακ ΜακΚάρθι.
Μέσα στην ιστορία ενός κυνηγημένου από όλους ερημίτη που στα όρια της παράνοιας προσπαθεί να επιβιώσει μέσα από συνθήκες και πράξεις απίστευτης βιαιότητας στο Τενεσί της δεκαετίας του '60, ο Φράνκο βλέπει μια κωμική ταινία και αρνείται πεισματικά πως το «Child of God» είναι μια βίαιη ταινία - με τον τρόπο που τελευταία στην Αμερική κάθε ίχνος βίας στο σινεμά δαιμονοποιείται ως υπεύθυνο για τη βία στην πραγματική ζωή.
«Είναι σκουντούφλης και σχεδόν κωμικός. Οχι με έναν τρόπο που μπορεί να σε κάνει να ξεκαρδιστείς, αλλά κάπως γελοίος, κάτι που δεν έχω ξαναδεί στη μεγάλη οθόνη: ένας δολοφόνος που μοιάζει με τον Τσάρλι Τσάπλιν. Η ταινία δεν είναι σαν τον "Σχιζοφρενή Δολοφόνο με το Πριόνι" (σ.σ. η ιστορία του ήρωα του «Child of God» είναι εμπνευσμένη από τον πραγματικό σχιζοφρενή...), δεν κάνει τη βία ελκυστική. Είναι απλά μια σκοτεινή ταινία που λειτουργεί ως μεταφορά για κάτι που είναι γενικότερο και είναι το θέμα της απομόνωσης, της απόλυτης μοναξιάς, του να μην μπορείς να ενταχθείς στα στεγανά μια δυτικής κοινωνίας. Δεν επικροτώ τον φόνο, αλλά από την άλλη είναι μια ταινία, ένα έργο τέχνης.»
Οτι θα φτάναμε κάποια στιγμή στη ζωή μας να ακούμε τον Τζέιμς Φράνκο να μιλάει σωστά και με άποψη για ένα από τα πιο φλέγοντα ζητήματα της σύγχρονης βιομηχανίας του θεάματος, συγκρίνεται μόνο με το γεγονός πως δεν θα πιστεύαμε ποτέ πως θα βλέπαμε κάποια από τις ταινίες που γυρίζει με απίστευτη ταχύτητα στο διαγωνιστικό τμήμα ενός μεγάλου φεστιβάλ όπως αυτού της Βενετίας (συν έξτρα μπόνους την προβολή του «Palo Alto» που σκηνοθέτησε η Τζία Κόπολα βασισμένο πάνω στα διηγήματα που ο Φράνκο έγραψε το 2010) και μάλιστα με κριτικές που απέχουν πολύ από το να είναι κακές.
Αλλά, όπως αναφέραμε και στην αρχή, ο Τζέιμς Φράνκο βρίσκεται ήδη στο επόμενο πρότζεκτ του, σε όλα αυτά τα πράγματα που του τραβούν την προσοχή, σίγουρος πως τα φεστιβάλ και ο κόσμος της τέχνης θα συνεχίσουν να τον αναγνωρίζουν για όσα χρόνια ακόμη ως μια περίπτωση, κάτι ανάμεσα σε παιδί - θαύμα και έναν καλλιτέχνη της εποχής του. Ισως περισσότερο για τον τρόπο που το κάνει, παρά γι' αυτά που κάνει.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Child of God».
