Εννιά ταινίες διεκδικούν το φετινό Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας και κατεβαίνουν στην κούρσα η κάθε μια με τα δικά της όπλα, μετρώντας αντίστροφα προς τη μεγάλη βραδιά - την 92η Τελετή Απονομής των Βραβείων Οσκαρ που θα γίνει την Κυριακή 10 Φεβρουαρίου (προς ξημερώματα Δευτέρας στην Ελλάδα), στο Dolby Theatre του Χόλιγουντ.
Από τις 9 υποψήφιες ταινίες στις ελληνικές αίθουσες προβάλλονται αυτή τη στιγμή το «1917», συνεχίζονται τα «Παράσιτα» και το «Joker». Το «Τζότζο» και οι «Μικρές Κυρίες» έρχονται τις επόμενες εβδομάδες. Ο «Ιρλανδός» και η «Ιστορία Γάμου» προβάλλονται με ελληνικούς υπότιτλους στο Netflix.
Διαβάστε αναλυτικά: Oscars 2020: Οι Υποψηφιότητες
Joker του Τοντ Φίλιπς | 11 υποψηφιότητες
Πάντα μόνος ανάμεσα στο πλήθος, ο Αρθουρ Φλεκ αναζητά να συνδεθεί. Καθώς περιφέρεται στην εχθρική Γκόθαμ, ο Αρθουρ φοράει δύο μάσκες. Τη μία τη βάφει ο ίδιος στο πρόσωπο του κάθε πρωί που δουλεύει ως κλόουν. Τη δεύτερη δεν μπορεί να τη βγάλει ποτέ. Είναι η μεταμφίεση που κρύβει τη μάταιη προσπάθεια του να γίνει μέρος του κόσμου γύρω του και όχι απλώς ένας καταπατημένος άντρας. Ορφανός από πατέρα, ο Αρθουρ έχει μία αδύναμη μητέρα, που τον φωνάζει Happy, το παρατσούκλι που του καλλιεργεί ένα μόνιμο, σπασμωδικό χαμόγελο για να κρύψει τον πόνο μέσα του. Αλλά, κάθε φορά που τον περιγελούν, αυτός ο κοινωνικά απόβλητος άντρας εκτροχιάζεται ακόμα περισσότερο.
...η αφήγηση του «Joker» στο μεγαλύτερο μέρος της δεν αποτελεί μια αιματηρή ιστορία. Ο Φίλιπς ενδιαφέρεται περισσότερο για τις συνθήκες που οδηγούν στη βία παρά στο απότομο ξέσπασμά της. Το «Joker» είναι μια ιστορία συλλογικής κακοποίησης και εύκολων κατηγοριών, η αποτύπωση μιας πόλης σε αναβρασμό που περιμένει το σπινθήρα που θα θέσει αρχή σε μια ασταμάτητη φωτιά. Για αυτό και το αναπόφευκτο τελικά ξέσπασμα του θανάτου είναι σοκαριστικό, γλαφυρό αλλά και απόλυτα αναμενόμενο. Η βία του «Joker» σοκάρει ακριβώς γιατί είναι φανερό από πού προέρχεται και αυτό κάνει τον αντίκτυπό της ακόμα μεγαλύτερο.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Τζόκερ»
Ο Ιρλανδός (The Irishman) του Μάρτιν Σκορσέζε | 10 υποψηφιότητες
Μια ιστορία για το οργανωμένο έγκλημα στη μεταπολεμική Αμερική, όπως την αφηγείται ένας δολοφόνος. Η ταινία είναι βασισμένη στο βιβλίο του Τσαρλς Μπραντ «I Heard You Paint Houses» Φρανκ Σίραν – βετεράνου του Β’ Παγκόσμιου πολέμου και εκτελεστή της μαφίας.
Πατώντας πάνω στο βιβλίο του Τσαρλς Μπραντ («I Heard You Paint Houses» - ευφημισμός για τους εκτελεστές της μαφίας, καθώς το αίμα των θυμάτων τους έβαφε τους τοίχους) και στην κινηματογραφική μεταφορά του από τον Στιβ Ζέλιαν, ο Σκορσέζε, στα 77 του χρόνια, θέλει να μάς πει διαφορετικά την ιστορία των κακόφημων δρόμων της καριέρας του. Ναι, αυτό που παραδίδει είναι ένα αριστουργηματικό απόσταγμα του ένδοξου oeuvre του - ένα σύνθετο μαφιόζικο έπος συνωμοσιών, σκοτεινών δυνάμεων και πολιτικής διαφθοράς. Μία αμαρτωλή αφήγηση προσωπικής φιλοδοξίας, απληστίας, και απαράμιλλης βίας. Ταυτόχρονα όμως, η ωριμότητα και το καταστάλλαγμα των χρόνων του δημιουργού το μετατρέπει σε κάτι πιο θλιμμένο και σοφό. Μία ελεγειακή παραβολή της ανθρώπινης θνησιμότητας. Μία εξομολόγηση ενοχών, μία τελευταία ανάσα σπαραχτικής μεταμέλειας, μοναξιάς και ματαιότητας. Την πιο σκοτεινή καρδιά δεν την έχει η μαφία, ο καπιταλισμός, η εξουσία. Αλλά ο χρόνος.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για τον «Ιρλανδό».
1917 του Σαμ Μέντες | 10 υποψηφιότητες
6 Απριλίου 1917, Β. Γαλλία. Ο Μπλέικ κι ο Σκόφιλντ, δύο νεαροί στρατιώτες της 8ης διμοιρίας του βρετανικού στρατού, αναλαμβάνουν μία αποστολή αυτοκτονίας: έχουν λίγες ώρες για να διασχίσουν 15 χιλιόμετρα εχθρικού εδάφους και να παραδώσουν την εντολή του Στρατηγού απέναντι, στους λοχαγούς της 2ης διμοιρίας που είναι έτοιμοι να επιτεθούν στους Γερμανούς, οι οποίοι (φαίνονται να) υποχωρούν. Είναι παγίδα. Οι Γερμανοί τους περιμένουν για να τους αποδεκατίσουν. Ανάμεσα στους 1600 άντρες που καλούνται να σώσουν είναι κι ο μεγάλος αδελφός του Μπλέικ. Για αυτό κι ο δεκαοχτάχρονος φαντάρος περνά το συρματόπλεγμα με φόρα κι αυτοθυσία. Βοηθάει και το ότι πιστεύει ακόμα σε ηρωισμούς, αντίθετα από τον συνομήλικό του Σκόφιλντ που βλέπει πιο καθαρά. Δεν περιμένει παράσημα, στο τέλος της μέρας. Γνωρίζει ότι τους στέλνουν σε αυτή την αποστολή γιατί είναι αναλώσιμοι.
Ο Σαμ Μέντες («Skyfall», «Road to Perdition», «American Beauty»), ο οποίος υπογράφει (για πρώτη φορά στην καριέρα του) και το σενάριο μαζί με την Κρίστι Γουίλσον-Κερνς, βασισμένος σε αφηγήσεις του παππού του από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, αποφασίζει να γυρίσει την ταινία με την ψευδαίσθηση ενός μονοπλάνου 119 λεπτών. Αυτό μπορεί να μην ισχύει τεχνικά (υπάρχουν στιγμές που το γυμνό μάτι δεν καταλαβαίνει, αλλά ο Μέντες κόβει), αλλά ως κινηματογραφική εμπειρία λειτουργεί έτσι ακριβώς: τρέχεις να σωθείς μαζί με τους ήρωες. Ακατάπαυστα, αδιάκοπα, άπνοα.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «1917».
Κάποτε στο... Χόλιγουντ (Once Upon a Time in Hollywood) του Κουέντιν Ταραντίνο | 10 υποψηφιότητες
Στο Λος Αντζελες του 1969 τα πάντα είναι ρευστά και όλα αλλάζουν. Ο τηλεοπτικός αστέρας Ρικ Ντάλτον και ο για πολλά χρόνια κασκαντέρ του Κλιφ Μπουθ κινούνται στη νέα βιομηχανία του θεάματος, την οποία με δυσκολία αναγνωρίζουν πια.
Το γεγονός βέβαια παραμένει, ότι εκτός από απολαυστική, διασκεδαστική, μ' ένα soundtrack όπως πάντα εθιστικό, σε μια σεκάνς (μόνο) εξαιρετικά βίαιη, γενικά καθηλωτικά όμορφη και σύνθετη, ενίοτε φλύαρη, η νέα ταινία του Ταραντίνο είναι (όχι για πρώτη φορά), μια πρόκληση εγκεφαλική. Μια μέθοδος όπου άλλα βλέπουν τα μάτια κι άλλα πρέπει να επεξεργαστεί το μυαλό. Κι αυτό προκαλεί, ιδιαίτερα στο φινάλε της, μια αίσθηση αμηχανίας. Ενα ερωτηματικό: είναι ΟΚ αυτό που μόλις συνέβη; Εχει ικανό λόγο ύπαρξης; Είναι κάτι πιο φιλοσοφικό κι ανθρωπολογικό από ένα αφηγηματικό παιχνίδι; Κι εκεί καλείται ο καθένας να απαντήσει, έχοντας, όμως, ήδη παίξει. Κι εκεί βρίσκεται το μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας γιατί, once upon a time, όταν άναβαν τα φώτα συζητούσαμε.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Κάποτε στο... Χόλιγουντ».
Παράσιτα (Parasite) του Μπονγκ Τζουν-χο | 6 υποψηφιότητες
Η οικογένεια των Κιμ είναι αγαπημένη, αλλάείναι όλοι τους άνεργοι και το μέλλον τους διαγράφεταιζοφερό. Ο γιοςτης οικογενείαςβρίσκει δουλειά ως καθηγητής ιδιαιτέρων κι ελπίζει επιτέλουςσεσταθερό εισόδημα. Κουβαλώντας τις προσδοκίες όλης του της οικογένειας, πηγαίνει για συνέντευξηστο σπίτι τωνΠαρκ- ιδιοκτητών μια διεθνούς εταιρίας πληροφορικής, για να συναντήσει την κυρία τουσπιτιού. Μετά την πρώτη αυτή συνάντηση, ξεκινάει ένας χείμαρρος ατυχών συμβάντων
Στα χέρια κάποιου άλλου, η ιδέα του «Parasite» (που δεν θα είχε φυσικά αυτό τον τίτλο), θα μπορούσε να δώσει ένα καταγγελτικό δράμα, ή ένα θρίλερ κοινωνικής εκδίκησης, όμως ο Μπονγκ Τζουν-χο δεν ενδιαφέρεται να κάνει κάτι τόσο ξεκάθαρο κι απλό. Η δική του ταινία είναι τα πάντα από κωμωδία έως ταινία τρόμου κι, όχι μόνο τα επιμέρους στοιχεία της δεν μοιάζουν αταίριαστα, μα αντίθετα συνθέτουν ένα απόλυτα επιτυχημένο συναισθηματικό κι υφολογικό παζλ που σε κρατά μονίμως σε εγρήγορση μη γνωρίζοντας από που θα έρθει η επόμενη έκπληξη.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για τα «Παράσιτα».
Ιστορία Γάμου (Marriage Story) του Νόα Μπόμπακ | 6 υποψηφιότητες
Ο Τσάρλι, ένας θεατρικός σκηνοθέτης στην εναλλακτική σκηνή της Νέας Υόρκης και η Νικόλ, μια υποσχόμενη ηθοποιός που δεν έχει ξεδιπλώσει το ταλέντο της, περιγράφουν εναλλάξ το τι αγαπούν ο ένας στον άλλο, μετά από δέκα χρόνια γάμου. Τα λεγόμενά τους συνοδεύονται από ένα μοντάζ των προσωπικών τους στιγμών, που αποπνέουν μια αίσθηση απόλυτης φυσικότητας: σαν μια γλυκιά αδιάκριτη ματιά στη ζωή που βρίσκει πάντα τον τρόπο να διαβρώσει τα ανθρώπινα αισθήματα. Ενα πολυεπίπεδο «δράμα διαζυγίου» που ισορροπεί ανάμεσα στο δάκρυ και το χαμόγελο και βυθίζεται στα άδυτα ενός ακατανόητου λαβύρινθου: ο χωρισμός είναι κάτι πολύ πιο βαθύ από το απλό τέλος μιας ιστορίας.
Αυτό που σε κερδίζει πάντα (ή τουλάχιστον πάντα) στις ταινίες του Νόα Μπόμπακ είναι η αμεσότητα και η ομορφιά των διαλόγων του και φυσικά αυτό ισχύει ακέραιο στη νέα του ταινία, η οποία βασίζεται σε μεγάλο βαθμό και στα προσωπικά του βιώματα τόσο ως παιδί χωρισμένων γονιών, αλλά και λόγω του δικού του διαζυγίου. Ενώ, όμως, καλώς ή κακώς, όλες οι προηγούμενες δουλειές του φλέρταραν λίγο έως πολύ με το pretentious και το δήθεν, παρουσιάζοντας πάντα καλοβαλμένους λευκούς διανοούμενους σε υπαρξιακή κρίση, με μια ομφαλοσκοπική ennui, που γινόταν σε σημεία οριακά αφόρητη, εδώ συστήνει δύο χαρακτήρες ζωντανούς και ανθρώπινους, αντιφατικούς, ανασφαλείς και μετέωρους, σε μια κατεξοχήν άβολη φάση της ζωής τους, στην οποία πρέπει να επαναπροσδιορίσουν τις χωριστές, πλέον, πορείες τους και να οριοθετήσουν εκ νέου τη σχέση τους, έχοντας πάντα ένα παιδί, το οποίο είναι ο άξονας και, αναπόφευκτα μέσα σε ένα ανταγωνιστικό δικαιικό σύστημα, το τρόπαιο της συμπεριφοράς τους.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για την «Ιστορία Γάμου».
Μικρές Κυρίες (Little Women) της Γκρέτα Γκέργουιγκ | 6 υποψηφιότητες
Η ιστορία των τεσσάρων αδελφών που βαδίζουν προς την ενηλικίωση με φόντο τα μεθεόρτια του Αμερικανικού Εμφυλίου.
Η ταινία θα βγει στις ελληνικές αίθουσες στις 6 Φεβρουαρίου.
Τζότζο (Jojo Rabbit) του Τάικα Γουαϊτίτι | 6 υποψηφιότητες
Eνα μοναχικό αγόρι από τη Γερμανία βλέπει την ιδέα του για τον κόσμο να αντιστρέφεται, όταν ανακαλύπτει ότι η διαζευγμένη μητέρα του κρύβει ένα νεαρό Εβραίο κορίτσι στη σοφίτα τους. Με μοναδική βοήθεια από τον χαζούλη φανταστικό του φίλο, Αδόλφο Χίτλερ ο Τζότζο θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον τυφλό φανατισμό του.
Η ταινία θα βγει στις ελληνικές αίθουσες στις 23 Ιανουαρίου.
Κόντρα σε Ολα (Ford vs. Ferrari) του Τζέιμς Μάνγκολντ | 4 υποψηφιότητες
H πραγματική ιστορία του οραματιστή Αμερικανού σχεδιαστή αυτοκινήτων Κάρολ Σέλμπι και του ατρόμητου Βρετανού επαγγελματία οδηγού Κεν Μάιλς, οι οποίοι έδωσαν μάχη ενάντια στις επιχειρηματικές παρεμβάσεις, τους νόμους της φυσικής, καθώς και τους προσωπικούς τους δαίμονες να κατασκευάσουν ένα επαναστατικό αγωνιστικό αυτοκίνητο για την Φορντ και να αναλάβουν τα αγωνιστικά αυτοκίνητα του Eντσο Φεράρι στον περίφημο αγώνα των 24 ωρών του Λε Μαν στη Γαλλία το 1966.
Ο Τζέιμς Μάνγκολντ μοιάζει να έχει βάλει το ίδιο στοίχημα με τους ήρωες της ιστορίας του. Θέλει να κατασκευάσει κάτι καινούργιο, ή μάλλον κάτι που θα μας φανεί καινούργιο γιατί έχει εκλείψει εδώ και πολύ καιρό από το χολιγουντιανό σύστημα. Μία άρτια «μεσαία ταινία». Ενα δείγμα διασκεδαστκού, χορταστικού και τίμιου παραδοσιακού αμερικανικού σινεμά. Ούτε blockbuster, ούτε arthouse. Ούτε υπερήρωες, ούτε ήρωες του περιθωρίου. Ενα κομμάτι mainstream entertainment, με τη δράση να συναγωνίζεται σε υψηλές ταχύτητες τη δραματουργία και τις στιβαρές ερμηνείες των πρωταγωνιστών του, γκαζώνοντας το αποτέλεσμα σε κάτι πραγματικά απολαυστικό.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Κόντρα σε Ολα»
