Ο σωστός ευχαριστήριος λόγος είναι τέχνη. Να έχει ατμόσφαιρα, ψυχή, συγκίνηση, γενναιοδωρία, class. Να μην αναλώνεται σε λίστες ονομάτων του ατζέντη και του κηπουρού σου. Ταυτόχρονα, να μην παραλείπει συνεργάτες και σε κάνει να φαίνεσαι αγνώμων. Να είναι επαγγελματικός, με μια στάλα προσωπικής κατάθεσης. Ή και το αντίθετο. Ο σωστός ευχαριστήριος λόγος είναι πάντα πολιτικός. Ακόμα κι όταν μιλάς για την μαμά σου, ή επιλέγεις να παραλείψεις το Θεό. Ή τον Χάρβεϊ Γουάνστιν. Ο αξιομνημόνευτος ευχαριστήριος λόγος όμως είναι αυτός που, όσες πρόβες κι αν έχεις κάνει στον καθρέφτη, καταφέρνει και βγαίνει από την καρδιά.
Eχουμε ακούσει πολλούς οσκαρικούς ευχαριστήριους λόγους μέσα στα χρόνια. Συνήθως θυμόμαστε τους κλασάτους και τους αυθόρμητους. Πόσοι τέτοιοι υπήρξαν χθες βράδυ στην 4ωρη απονομή των 86ων βραβείων Οσκαρ; Τολμούμε να πούμε ελάχιστοι. Ναι, ο Τζάρνετ Λέτο (Β' Ανδρικού, «Dallas Buyers Club») έσκισε ξεκινώνοντας με την συγκινητική κατάθεση στην μητέρα του, αλλά μετά φαινόταν ότι έπρεπε να τα πει όλα (ειδικά μετά τις πολύ αρνητικές κριτικές που δέχτηκε από την GLAAD την επομένη των Χρυσών Σφαιρών, γιατί ενώ ευχαρίστησε όσους transgender κυνηγούν το όνειρό τους, δεν ανέφερε τα θύματα του AIDS). Οπότε χθες τα είπε όλα. Μέχρι τη Βενεζουέλα και την Ουκρανία έφτασε για να δείξει ότι ο κόσμος δεν αρχίζει ούτε σταματά στο Dolby Theater και τη Hollywood Blv. Σωστός.
Η Λουπίτα Νιόνγκ’ο (Β' Γυναικείου, «12 Χρόνια Σκλάβος»), ως η πρωτοεμφανιζόμενη και τυχερή Σταχοπούτα του οσκαρικού χορού, έμοιαζε ειλικρινά να μην το πιστεύει. Υπέροχη και κατασυγκινημένη, αντιστάθμησε το τρέμουλό της με έναν σεμνό, στιβαρό, πολιτικό λόγο και μία προσωπική αναφορά στους ανθρώπους της ταινίας. Και κέρδισε τις εντυπώσεις.
Ο Μάθιου ΜακΚόναχεϊ (Α' Ανδρικού, «Dallas Buyers Club») από την άλλη το παράκανε λίγο. Ηταν η βραδιά του, είναι η χρονιά του, συγχωρείται. Αλλά όλο αυτό το σύνθετο σχήμα «ο Θεός, η οικογένειας, ο εαυτός μου σε 10 χρόνια» μπορεί να είχε ουσία, αλλά ακουγόταν εξαιρετικά προβαρισμένο, διδακτικό και.. Τεξανό. Το υποστήριξε βέβαια (αυτός είναι), αλλά πόσο πιο ωραία στιγμή όταν, χάνοντας λίγο τη φόρμα, είπε στη γυναίκα του «είσαι ένας από τους 4 ανθρώπους που έχω ανάγκη να νιώθουν περήφανοι για μένα»; Αυτό.
Η πάντα αγαπημένη μας Κέιτ Μπλάνσετ (Α' Γυναικείου, «Θλιμμένη Τζάσμιν») έδωσε χθες τον 26ο ευχαριστήριο λόγο και... μάλλον είχε κουραστεί. Το peak της ήταν τα BAFTA και η αφιέρωση στον Φίλιπ Σίμορ Χόφμαν. Χθες, εκεί που θα έπρεπε να γράψει ιστορία, και παρόλο που στο τέλος το έσωσε αναφέροντας τις γυναίκες στο σινεμά και την ανάγκη της να υπάρχει το θέατρο, δεν μας άφησε την αίσθηση του σήμα-κατατεθέν μεγαλείου της.
Ο Αλφόνσο Κουαρόν (Μοντάζ, Σκηνοθεσίας «Gravity») και ο Στιβ ΜακΚουίν (ταινίας, «12 Χρόνια Σκλάβος») ενώ ήταν οι μονομάχοι της βραδιάς, ενώ τους περιμέναμε πώς και πώς, ενώ ήταν η στιγμή τους και η κορύφωση όλου του αγώνα τους για να βρεθούν εκείνη τη στιγμή σ' εκείνο το μικρόφωνο, δεν είπαν και πολλά... Παραδόξως, τις εντυπώσεις έκλεψε ο λιτός, σεμνός και με λίγα λόγια Μπραντ Πιτ. Είναι τέχνη να ξέρεις πότε αφήνεις το spotlight στον άλλον. Και το έκανε γενναιόδωρα, αντιθέτως με τόσους και τόσους που ανεβαίνουν στη σκηνή και δεν αφήνουν στον συνάδελφό τους ούτε 10 δευτερόλεπτα δόξας.
Είναι όμως τέχνη να ξέρεις να κλέβεις και το spotlight. Σε λίγα δευτερόλεπτα. Κυρίες και κύριοι, ο καλύτερος ευχαριστήριος λόγος της βραδιάς ανήκει στην μεγάλη κυρία Νταρλέν Λοβ («20 Feet From Stardom»)
Διαβάστε εδώ όλα όσα συνέβησαν, λεπτό προς λεπτό, στην 86η Απονομή των Βραβείων Οσκαρ.
Tags: OSCARS 2014
