Κατ' αρχάς, έρχεται η Τίλντα, για ραντεβού με τον Παζολίνι
«Lacrimae rerum» («[υπάρχουν] δάκρυα για τα πράγματα»): τη σημασία αυτού του λατινικού ρητού έρχεται να μας θυμίσει η ιδιαίτερη παράσταση-σύγχρονη ιεροτελεστία “Embodying Pasolini”. Γιατί τα κοστούμια και τα αντικείμενα των ταινιών του αξέχαστου Πιερ Πάολο Παζολίνι, έτσι αντισυμβατικά όπως ανακαλύπτονται και αποκαλύπτονται μπροστά μας, είναι ικανά να φέρουν δάκρυα στα μάτια.
Η βραβευμένη με Οσκαρ Τίλντα Σουίντον σε μια τελετουργική περφορμανς, με πρωταγωνιστές τα κοστούμια από τις εμβληματικές ταινίες του Παζολίνι: από τη «Μήδεια» και τις «Χίλιες και μία νύχτες» ως το «Σαλό, 120 μέρες στα Σόδομα».
Τελετουργικό ντεφιλέ και, μαζί, ένας απόλυτα ιδιοσυγκρασιακός φόρος τιμής στον μεγάλο αντικομφορμιστή κινηματογραφιστή, ποιητή και ακτιβιστή Πιερ Πάολο Παζολίνι που δολοφονήθηκε βάναυσα στα 53 του χρόνια, το 1975, είναι η πρωτότυπη παράσταση-ζωντανή εγκατάσταση που εμπνεύστηκαν ο επιμελητής μόδας Olivier Saillard και η Βρετανίδα οσκαρική ηθοποιός Tilda Swinton, σταθεροί καλλιτεχνικοί συνεργάτες εδώ και χρόνια. Η υψηλή μόδα συναντά την υψηλή τέχνη έχοντας ως καμβά το ανδρόγυνο σώμα της Τίλντα Σουίντον, που πάνω του παρελαύνει και εγγράφεται ως γεγονός μια συλλογή με περισσότερα από τριάντα κοστούμια και αντικείμενα που σχεδίαζε τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 ο Danilo Donati και ετοίμαζε το ατελιέ Farani για τις ταινίες του Ιταλού σκηνοθέτη.
Κοστούμια και αντικείμενα που είναι από μόνα τους έργα τέχνης: από το βιβλικό, εμπνευσμένο από τα καφτάνια των Βεδουίνων και βαμμένο σμαραγδί –σαν από πίνακα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου– κοστούμι του Ηρώδη στο «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» του 1964 έως το χειροποίητο απ’ άκρη σ’ άκρη και διακοσμημένο με φτερά και όστρακα κοστούμι και στέμμα που φορούσε ως Ιοκάστη η Silvana Mangano στον «Οιδίποδα Τύραννο» του 1967 και από εκεί στα ρούχα και τα αντικείμενα του εξωτικού «Χίλιες και μία νύχτες» (1974) και του σαρωτικού «Σαλό, 120 μέρες στα Σόδομα» (1975).
Μόνο που εδώ η ίδια η Σουίντον, σαν μια σιωπηλή κούκλα βιτρίνας, φορά ένα ένα τα κοστούμια, για να τα δουν όλοι. Αιχμαλωτισμένη στο ύφασμα, δεν ερμηνεύει τους ρόλους των ηθοποιών εκείνων που τα πρωτοφόρεσαν. Αντιθέτως, ο ρόλος της είναι ακριβώς η απουσία ρόλου, αναδεικνύοντας ένα ορφανό πλέον κοστούμι, αποκομμένο από το σώμα, από τους ηθοποιούς, από τις ταινίες. Ικανό να συγκινήσει, έτσι όπως εμφανίζεται απαστράπτον μέσα στην ιερατική μοναξιά του. Από τις 11 ως τις 16 Δεκεμβρίου. Διαβάστε περισσότερα εδώ
Βλέπουμε όλοι το «Στον Δρόμο για τον Κολωνό» της Λουκίας Αλαβάνου
Η εγκατάσταση εικονικής πραγματικότητας που εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 59η Μπιενάλε της Βενετίας έρχεται στο -1 της Στέγης. Πρωταγωνιστές της μέλη της κοινότητας των Ρομά από τη Νέα Ζωή Ασπροπύργου, στη Δυτική Αττική, που ακολουθούν τα χνάρια του Οιδίποδα.
Ντοκιμαντέρ, μυθοπλασία, πτήσεις με drone, slapstick, βίντεο κλιπ εμπνευσμένα από τη διαβαλκανική ποπ κουλτούρα σύγχρονων Ρομά τραγουδιστών, εξεζητημένες φάρσες, τεχνολογία εικονικής πραγματικότητας, ημισφαιρικοί θόλοι και υβριδικά καθίσματα εμπνευσμένα από τον αρχιτέκτονα της ουτοπίας του μοντερνισμού Τάκη Ζενέτο συνθέτουν την εγκατάσταση της Λουκίας Αλαβάνου, «Στον δρόμο για τον Κολωνό».
Στον ημιφωτισμένο εκθεσιακό χώρο της Στέγης στο -1 και σε μια θεατρική ατμόσφαιρα, οι επισκέπτες της εγκατάστασης οδηγούνται στους ειδικά διαμορφωμένους ημισφαιρικούς θόλους, μέσα στους οποίους βρίσκονται τα υβριδικά καθίσματα, μεταξύ καρέκλας γραφείου και ανατομικής πολυθρόνας τηλεόρασης, που αφήνουν –χάρη στην εργονομία τους– τους θεατές ελεύθερους να βιώσουν το φάσμα των 360 μοιρών της ταινίας. Επιπλέον, ο σχεδιασμός του ήχου της ταινίας εικονικής πραγματικότητας είναι κατευθυντικός και, όπως και η εικόνα, ανταποκρίνεται στις κινήσεις των θεατών δημιουργώντας μια πρωτόγνωρη εμπειρία.Στην εγκατάστασή της, η Λουκία Αλαβάνου προσκαλεί το κοινό να κάνει ένα ταξίδι στον χρόνο, με μια πλοκή που εκτυλίσσεται γύρω από τα θέματα των γηρατειών και του θανάτου, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της οικουμενικής ελευθερίας, με κυρίαρχη τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα της μετανάστευσης, του εκτοπισμού, των μειονοτήτων, των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Η Αλαβάνου έχει υπάρξει υπότροφος του Ιδρύματος Ωνάση και είναι fellow artist στο ONX Studio, τη διεθνή πρωτοβουλία του Ιδρύματος Ωνάση στη Νέα Υόρκη για την τεχνητή νοημοσύνη και την επαυξημένη πραγματικότητα. Η πρώτη έκδοση της ταινίας «Στον δρόμο για τον Κολωνό» ανήκει στη συλλογή του Ιδρύματος Ωνάση και πραγματοποιήθηκε με τη συμβολή του Onassis Culture και με την υποστήριξη του PCAI/Polygreen Culture and Art Initiative. Από τις 11 ως τις 30 Νοεμβρίου. Διαβάστε περισσότερα εδώ
Και όμως, το «Rohtko» είναι και σινεμά
Αποθεώθηκε από κοινό και κριτικούς την προηγούμενη σεζόν και φέτος επανέρχεται. Μνημειώδες θέαμα-εμπειρία, στα όρια θεάτρου, σινεμά και video art, από τον κορυφαίο σύγχρονο Πολωνό σκηνοθέτη Łukasz Twarkowski, που συστήθηκε πέρυσι στην Ελλάδα και τη Στέγη και εντυπωσίασε με αυτή την εικονοκλαστική παράσταση-βουτιά στο άδυτο της σύγχρονης τέχνης, με το περίεργο παράδειγμα του εξπρεσιονιστή Mark Rothko στο επίκεντρο.
Ενα κινέζικο εστιατόριο, με τα κρεμαστά φαναράκια και τους μάγειρες πάνω από τις κατσαρόλες με τα νουντλς, μια κατάλευκη γκαλερί της Νέας Υόρκης με νέον επιγραφές, το διπλό κρεβάτι με τα ανακατωμένα κλινοσκεπάσματα ενός καλλιτέχνη από τη Λετονία που έμελλε να αλλάξει την ιστορία της σύγχρονης τέχνης και τρείς γιγαντοοθόνες στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης. Το σκηνικό αυτό, κάτι μεταξύ κινηματογραφικού πλατό και video art πρότζεκτ, υπό τους ήχους δυνατών ατμοσφαιρικών beats, θα καταληφθεί από διάσημους ζωγράφους και Κινέζους μάγειρες, γκαλερίστες, εμπόρους τέχνης και πλαστογράφους, μαικήνες της τέχνης και υπάλληλους παράδοσης φαγητού.
Στο επίκεντρο όλων, μια αληθινή ιστορία πλαστογραφίας έργου τέχνης: στο αστρονομικό ποσό των 8,5 εκατομμυρίων δολαρίων πουλήθηκε πριν από λίγα χρόνια ένας πίνακας του πρωτοπόρου ζωγράφου του αφηρημένου εξπρεσιονισμού Μαρκ Ρόθκο. Μόνο που, όπως αποδείχθηκε, ο πίνακας ήταν πλαστός. Ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα απάτης στην ιστορία της σύγχρονης τέχνης ξεσπά.
Μπορεί ένας πλαστός πίνακας να συγκινήσει; Ποια η σημασία του αυθεντικού στον καιρό των NFTs και του blockchain; Ποιος ορίζει την αξία της τέχνης; Πόσο ελεύθερος είναι ένας καλλιτέχνης; Τι είναι, τελικά, η τέχνη; Τι σημασία έχει η τέχνη – και η ζωή η ίδια – όταν πλέον υπάρχει η ψηφιακή πραγματικότητα; To «Rohtko» ανεβαίνει για δεύτερη φορά στη Στέγη, ενώ αργότερα στη σεζόν, τον Ιούνιο, θα φιλοξενηθεί το νέο έργο του Łukasz Twarkowski, «Respublica». Από τις 8 ως τις 10 Μαρτίου. Διαβάστε περισσότερα εδώ
Καβάφης στη Μάντρα
Ταινίες εμπνευσμένες από τη ζωή και το έργο του διαχρονικού αλλά και σύγχρονου Αλεξανδρινού ποιητή προβάλλονται για πρώτη φορά στην Onassis Mandra. Ο Κ. Π. Καβάφης εξακολουθεί να μας μιλάει κατ’ ιδίαν, πότε με έναν ψίθυρο και άλλοτε πάλι με έναν βρυχηθμό. Το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα αρχιτεκτονικής θεάτρου ανοιχτού χώρου της Μπελ Επόκ στην Αθήνα,που φιλοξένησε πέρυσι ένα μέρος του εντυπωσιακού έργου του Romain Gavras, «Gener8ion», αναμένεται να παρουσιάσει νέα κινηματογραφικά έργα την άνοιξη του 2024. Αυτή τη φορά,με έμπνευση από τον διαχρονικό και πάντα σύγχρονο Κ. Π. Καβάφη, η υπό ανακατασκευή Onassis Mandra, στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου στην Πλάκα, θα παρουσιάσει μια σειρά ταινιών μικρού μήκους που αντανακλούν την οικουμενικότητα και τη δύναμη της καβαφικής γλώσσας, υπογραμμίζοντας την ικανότητα του έργου του να πυροδοτεί νέες ιδέες σε ένα ευρύ φάσμα καλλιτεχνικών ιδιωμάτων. Μια επιλογή ταινιών, που δημιουργήθηκαν στο πλαίσιο του φεστιβάλ του Ιδρύματος Ωνάση, Archive of Desire, και προβλήθηκαν για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη, έρχεται να ενεργοποιήσει και πάλι την πιο ιστορική «Μάντρα» της Αθήνας, ως μια ενεργή κυψέλη πολιτισμού και έκφρασης, αναδεικνύοντας την κινηματογραφική δύναμη της γλώσσας τουΑλεξανδρινού ποιητή. Visual Cavafy | Onassis Mandra | άνοιξη 2024
Onassis Cinema - Το Ιδρυμα Ωνάση ως παραγωγός ταινιών
«Τείχη» του Χρήστου Σαρρή
Το Onassis Culture στηρίζει καταξιωμένους δημιουργούς και νέα ταλέντα, μέσα από την ανάπτυξη σεναρίων και την παραγωγή ταινιών μικρού και μεγάλου μήκους. Αγκαλιάζει τη διαδικασία της δημιουργίας, της έρευνας και της καλλιτεχνικής εξέλιξης, προσφέροντας fellowships. Συνεργάζεται με σημαντικούς φορείς, όπως η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το Φεστιβάλ Δράμας, οι «Νύχτες Πρεμιέρας», με στόχο να ενισχυθεί ο ελληνικός κινηματογράφος εντός και εκτός συνόρων. Εχει θεσπίσει κινηματογραφικά βραβεία προκειμένου να στηρίξει την ανάπτυξη νέων σεναρίων. Αυτό τον καιρό, βρίσκονται σε εξέλιξη οι παρακάτω ταινίες σε παραγωγή ή συμπαραγωγή του Ιδρύματος Ωνάση.
ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΣΑΝ ΦΑΝΤΑΣΜΑ | Βασίλης Κεκάτος
Η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του πολυβραβευμένου σκηνοθέτη είναι μια συμπαραγωγή του Ιδρύματος Ωνάση. Η Χλόη είναι 27, άγρια, ορμητική και χαμένη. Ονειρεύεται μια ζωή που να μπορεί να ζήσει μόνη και ελεύθερη. Οταν ξαφνικά μένει χωρίς σπίτι, εκδιωγμένη από τους δικούς της, αναγκάζεται να φύγει για την άλλη άκρη της χώρας, με σκοπό να περάσει το καλοκαίρι με τη μεγαλύτερη αδελφή της. Στον δρόμο θα συναντήσει αναπάντεχα μια παρέα νεαρών που διασχίζουν την Ελλάδα με ένα τροχόσπιτο και βοηθούν ανθρώπους που ζουν στα όρια της ανέχειας. Η Χλόη αμέσως γοητεύεται από τα ιδανικά και τον παραβατικό τρόπο ζωής των παιδιών και τα ακολουθεί στον επαναστατικό τους δρόμο, ο οποίος περνάει μέσα από την αποδεκατισμένη ελληνική επαρχία. Θα ονειρευτεί το πιο τρελό μέλλον και θα απογοητευτεί με τον πιο βίαιο τρόπο. Κι όλον αυτόν τον ξέφρενο δρόμο της εξέγερσης θα τον διασχίσει για να διαβεί το κατώφλι της πραγματικής ενηλικίωσης, μαθαίνοντας πως γίνεται λιγότερο οδυνηρή μόνο όταν δεν είσαι μόνος. Ο βραβευμένος με Χρυσό Φοίνικα Βασίλης Κεκάτος παρουσιάζει την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, με πρωταγωνιστές τη Δάφνη Πατακιά και τον Νικολάκη Ζεγκίνογλου, σε παραγωγή των Ελένης Κοσσυφίδου, Guillaume Dreyfus, Delphine Schmit και συμπαραγωγή του Ιδρύματος Ωνάση, η οποία βρίσκεται στο στάδιο γυρισμάτων και αναμένεται να βγει στις αίθουσες το 2024. Είναι η δεύτερη συνεργασία του σκηνοθέτη με το Ιδρυμα Ωνάση, μετά την ταινία μικρού μήκους «Οταν κοιμάσαι ο κόσμος αδειάζει», που δημιουργήθηκε μέσα σε 120 ώρες, στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας ENTER, στη διάρκεια της πανδημίας.
CORA | Εύη Καλογηροπούλου
Μετά τη βραβευμένη στις Κάννες ταινία «Στον Θρόνο του Ξέρξη», το Ιδρυμα Ωνάση στηρίζει τη σκηνοθέτη στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της. Η «Cora» είναι μια ιστορία που διαδραματίζεται σε ένα δυστοπικό σύμπαν: μια μικρή πόλη-κράτος κυβερνάται από άνδρες με όπλα και ένα γιγαντιαίο διυλιστήριο πετρελαίου λατρεύεται σχεδόν σαν θεός. Η Μαρία γεννήθηκε σε αυτή την πόλη, ενώ η μητέρα της και οι αδελφές της είναι κληρονόμοι μιας οικογενειακής παράδοσης μυστικισμού και μαγείας. Καθώς η Μαρία δεν αμφισβητεί την καθιερωμένη τάξη πραγμάτων που βασίζεται στη βία, γίνεται αποδεκτή από τη συμμορία αυτών των ισχυρών ανδρών. Η άφιξη της Ελένης, που δουλεύει ως τραγουδίστρια στο τοπικό μπαρ, αλλάζει τις ισορροπίες των πραγμάτων. Το Ιδρυμα Ωνάση έχει στηρίξει τη σκηνοθέτη από τα πρώτα της βήματα. Το 2020 η Καλογηροπούλου δημιούργησε το έργο κινούμενης εικόνας «Πλακάκια», στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας ENTER του Ιδρύματος Ωνάση κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Εναν χρόνο αργότερα δημιούργησε την ταινία μικρού μήκους «Στον Θρόνο του Ξέρξη», στο πλαίσιο της έκθεσης της Στέγης, You & AI, που παρουσιάστηκε στο Πεδίον του Αρεως και αργότερα απέσπασε το βραβείο του CANAL+ στην Εβδομάδα Κριτικής των Καννών του 2022. Και στη συνέχεια δημιούργησε την ταινία μικρού μήκους «Αλεξάνδρεια», που παρουσιάστηκε στο φεστιβάλ Archive of Desire στη Νέα Υόρκη. Το «Cora», σε παραγωγή της Αμάντας Λιβανού (Neda Film), βρίσκεται στο στάδιο της ανάπτυξης και αποτελεί μια διεθνή συμπαραγωγή (με Γαλλία και Βέλγιο).
ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ; | Εύα Στεφανή
Με αφορμή τον Εγκάρσιο Προσανατολισμό, η Εύα Στεφανή δημιουργεί ένα ντοκιμαντέρ για το έργο του Δημήτρη Παπαϊωάννου, σε παραγωγή του Ιδρύματος Ωνάση. Το 2021 ο κορυφαίος Ελληνας χορογράφος Δημήτρης Παπαϊωάννου παρουσιάζει στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης τον Εγκάρσιο Προσανατολισμό. Η πολυβραβευμένη σκηνοθέτης Εύα Στεφανή ακολουθεί την περιοδεία του έργου στις ευρωπαϊκές σκηνές και παρατηρεί με την τολμηρή ματιά της τον Δημήτρη Παπαϊωάννου και τους συνεργάτες του, στην προσπάθειά τους να δώσουν σχήμα και πνοή στο έργο. Η κάμερα κατέγραφε επί δύο χρόνια σκηνές από τις πρόβες και τις παραστάσεις στη Λυών, το Παρίσι, το Λονδίνο, τη Ρώμη, το Τελ Αβίβ, έως και την τελευταία παράσταση στο Σαν Φρανσίσκο. Μέσα σε αυτή τη διετία, όπου τα πάντα αναβάλλονται ή διακόπτονται λόγω της πανδημίας, το κεντρικό ερώτημα που διατρέχει το ντοκιμαντέρ είναι «γιατί κάνουμε αυτό που κάνουμε;». Η τέχνη ως μέσο αντίστασης στο μάταιο των πραγμάτων και ως τρόπος νοηματοδότησης της ζωής.
TACK | Βάνια Τέρνερ
Το TACK παρακολουθεί την Ολυμπιονίκη Σοφία Μπεκατώρου και την Αμαλία, νεαρή πρωταθλήτρια της ιστιοπλοΐας, οι οποίες βρίσκονται ξαφνικά στην πρώτη γραμμή μιας κομβικής αλλαγής στην ελληνική κοινωνία. H Σοφία αποκαλύπτει τον βιασμό της από έναν ισχυρό παράγοντα της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας και πυροδοτεί το κίνημα #MeToo στην Ελλάδα. Η Αμαλία, στη συνέχεια, απευθύνεται στη Σοφία, καθώς κι εκείνη έχει πέσει θύμα βιασμού, από τον προπονητή της, από την ηλικία των 11 έως και τα 13 της, κι έτσι οδηγούνται σε μια από κοινού αναζήτηση δικαιοσύνης. Στη δίκη-ορόσημο που ακολουθεί, η Αμαλία υποβάλλεται σε εξαντλητικές καταθέσεις, βιώνει victim blaming, ενώ γίνονται απόπειρες να αμφισβητηθεί η αξιοπιστία της. Η Σοφία, της οποίας η υπόθεση έχει παραγραφεί, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να διεκδικήσει την προσωπική της δικαίωση, στέκεται σταθερά στο πλευρό της Αμαλίας, παρέχοντας υποστήριξη με όποιον τρόπο μπορεί. Ενώ βρίσκεται αντιμέτωπη με το τραύμα της και τη σχέση με τον πατέρα της, η Σοφία γίνεται ακτιβίστρια υπερασπιζόμενη τα δικαιώματα των θυμάτων κακοποίησης. Ομως, αν και η συνηγορία της για τα θύματα κακοποίησης πυροδοτεί μεταρρυθμίσεις στον ποινικό κώδικα, εντούτοις, τα περιστατικά βίας κατά γυναικών συνεχίζουν να γίνονται πρωτοσέλιδα. Η Σοφία και η Αμαλία βρίσκουν εν μέρει μια δικαίωση, αλλά ταυτόχρονα συνειδητοποιούν πως ο αγώνας τους για να αλλάξουν οι νοοτροπίες της ελληνικής κοινωνίας μόλις ξεκίνησε. Βάζοντας πλώρη στο δύσκολο αυτό ταξίδι, θα χρειαστεί να κάνουν «τακ», όπως ακριβώς κάνουν οι ιστιοπλόοι όταν βρίσκουν μπροστά τους αντίθετο καιρό, προκειμένου να συνεχίσουν να προχωρούν μπροστά. Το «TACK» προέκυψε μετά από ανάθεση του Χρήστου Σαρρή, για λογαριασμό του Onassis Culture. Συμμετείχε στο τμήμα Docs in Progress του 24ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και απέσπασε το βραβείο του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.
ΤΕΙΧΗ | Χρήστος Σαρρής
Η μικρού μήκους ταινία του Χρήστου Σαρρή, που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο πλαίσιο του φεστιβάλ του Ιδρύματος Ωνάση, Archive of Desire, ξεκίνησε το κινηματογραφικό ταξίδι της από το 46ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας. Τα «Τείχη» του Χρήστου Σαρρή, σε παραγωγή του Onassis Culture, βασίζονται στην προσωπική ενασχόληση του σκηνοθέτη με τους κρατούμενους των φυλακών στη Νιγρίτα Σερρών, όπου μέσα από ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα διδάχτηκαν τις βασικές αρχές της κινηματογραφίας σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο. Ο κινηματογραφιστής τούς παρείχε τα εργαλεία για να δημιουργήσουν μια ταινία που δεν μιλάει μονάχα για τα προσωπικά τους βιώματα, αλλά έχει απήχηση στα ακροατήρια όλου του κόσμου, θίγοντας αυτονόητα δικαιώματα και αξίες. Τα Τείχη είναι μια υπενθύμιση για τη δύναμη που έχει η αφήγηση ιστοριών, όπως και για την ικανότητα των ανθρώπων να βρίσκουν ελπίδα και νόημα ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες. Η ταινία συνοδεύεται από μια μουσική διασκευή του καβαφικού ποιήματος «Τείχη» από τη Laura Jane Grace, υποψήφια για Emmy καλλιτέχνιδα, συγγραφέα, ακτιβίστρια, μουσικό και ιδρύτρια του αμερικανικού πανκ ροκ συγκροτήματος Against Me! Για τον Χρήστο Σαρρή, «τα Τείχη είναι μια ταινία-πρόκληση για τη σκέψη, η οποία διαδραματίζεται μέσα στα όρια μιας φυλακής. Μέσα από τα μάτια των κρατουμένων, μας δίνεται η ευκαιρία να διερευνήσουμε τα θέματατης ελευθερίας, των ονείρων, της ελπίδας και της ανθρώπινης συνθήκης, με έναν τρόπο που είναι συγχρόνως δηκτικός και συναισθηματικός. Η δυναμική μουσική διασκευή του καβαφικού ποιήματος "Τείχη" από τη Laura Jane Grace προσθέτει ένα επιπλέον στρώμα συναισθήματος και βάθους στην ούτως ή άλλως καθηλωτική αφήγηση». Τα Τείχη δημιουργήθηκαν στο πλαίσιο μιας σειράς ταινιών μικρού μήκους για την κινηματογραφική δύναμη της γλώσσας του Κ. Π. Καβάφη, οι οποίες παρουσιάστηκαν στo Νew Museum, στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, τον Μάιο του 2023 στο πλαίσιο του φεστιβάλ Archive of Desire του Ιδρύματος Ωνάση.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ | Εύη Καλογηροπούλου
Η βραβευμένη στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών σκηνοθέτης Εύη Καλογηροπούλου εμπνεύστηκε από το αστικό περιβάλλον της σύγχρονης Αλεξάνδρειας και τη διαρκή παρουσία του Κ. Π. Καβάφη στην πόλη, την οποία η ίδια αισθάνθηκε εκεί ακόμα και στις μέρες μας. Η Καλογηροπούλου στρέφει τον φακό της σε διάφορες τοποθεσίες σε όλη την έκταση της Αλεξάνδρειας, από τα ελληνικά σχολεία στη γειτονιά Σάτμπι έως την περίφημη παραλιακή οδό Κορνίς και τα ναυπηγεία στην περιοχή Μπαχάρι. Η Καλογηροπούλου αντιπαραβάλλει παραδοσιακά αιγυπτιακά τραγούδια, όπως το «Zourouni Kouli Sanah Marah» (Να μ’ επισκέπτεσαι μια φορά τον χρόνο) του –σύγχρονου του Καβάφη– τραγουδοποιού Σαγέντ Νταρουίς, ένα τραγούδι που θυμίζει το καβαφικό ποίημα «Επέστρεφε», με μια πρωτότυπη μουσική επένδυση του Ελληνα ράπερ Νέγρου του Μοριά, ο οποίος συνδυάζει στίχους από τα καβαφικά ποιήματα «Οσο Μπορείς», «Το Πρώτο Σκαλί» και «Η Πόλις» για να δημιουργήσει ένα νέο έργο, με τίτλο «The City of Morris». Αυτή η ταινία μικρού μήκους είναι η ποιητική απόπειρα αναδημιουργίας μιας πόλης που έχει χαθεί εδώ και πολύ καιρό – και για πολλούς αποτελεί μονάχα μελαγχολική ανάμνηση – δείχνοντας μια Αλεξάνδρεια η οποία εξακολουθεί να είναι ζωντανή μέσα από στίχους και μουσική που εκκινούν από καβαφικά ποιήματα. Η «Αλεξάνδρεια» δημιουργήθηκε, σε παραγωγή του Onassis Culture, στο πλαίσιο μιας σειράς ταινιών μικρού μήκους για την κινηματογραφική δύναμη της γλώσσας του Κ. Π. Καβάφη, οι οποίες παρουσιάστηκαν στo Νew Museum, στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, τον Μάιο του 2023 στο πλαίσιο του φεστιβάλ Archive of Desire του Ιδρύματος Ωνάση.
Η νέα ταινία του Γιάννη Οικονομίδη
Ο δημιουργός των ταινιών «Σπιρτόκουτο», «Η ψυχή στο στόμα», «Μαχαιροβγάλτης», «Το μικρό ψάρι» και «Η Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς» παρουσιάζει τη νέα ταινία του που βρίσκεται στο στάδιο ανάπτυξης. Ενας επιχειρηματίας, για να σώσει το σπίτι του από τον τοκογλύφο δανειστή του, προσπαθεί χωρίς αποτέλεσμα να μαζέψει τα λεφτά που χρωστάει. Στο απόλυτο αδιέξοδό του, μια ιδέα της τελευταίας στιγμής τον οδηγεί σε μια γνώριμη μονοκατοικία με κρυμμένα λεφτά και σε ένα αδιανόητο, παράλογο έγκλημα, που δεν το χωράει ανθρώπινος νους. Το σενάριο συνυπογράφει με τον ηθοποιό και πρωταγωνιστή των ταινιών του, Βαγγέλη Μουρίκη. Μετά την «Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς», αλλά και τη διασκευή της ταινίας «Σπιρτόκουτο» σε μιούζικαλ, που παρουσιάστηκε στη Στέγη και αγκαλιάστηκε από κοινό και κριτικούς, το Onassis Culture κάνει ξανά βουτιά στο σύμπαν του Οικονομίδη, στηρίζοντας ως συμπαραγωγός την πολυαναμενόμενη νέα ταινία του.
Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΟΙΚΙΑ | Τάσος Λάγγης
Πώς συμβιώνουμε στην πόλη του σήμερα; Tο νέο ντοκιμαντέρ του Τάσου Λάγγη εμβαθύνει στη σύγχρονη πραγματικότητα της αθηναϊκής πρωτεύουσας. Το βραβευμένο ντοκιμαντέρ «Χτίστες, νοικοκυρές και η οικοδόμηση της σύγχρονης Αθήνας», που συνδημιούργησε με τον Γιάννη Γαϊτανίδη, ήταν η αρχή για τον σκηνοθέτη Τάσο Λάγγη προκειμένου να εμβαθύνει στην ιστορία, στην κουλτούρα και στην ανθρώπινη πτυχή της αθηναϊκής πολυκατοικίας. Η νέα ταινία του, που γυρίζεται αυτή την περίοδο με τίτλο «Η Δημόσια Ιδιωτική Οικία», σε παραγωγή του Onassis Culture, κάνει ένα άλμα στο παρόν, στην πολύπλοκη κοινωνική, πολιτιστική και φυσική πραγματικότητα της Αθήνας, για να θέσει το ζωτικό ερώτημα του πώς συμβιώνουμε στην πόλη του σήμερα. Με ποιους τρόπους μπορούμε να την κατοικήσουμε από κοινού; Χρησιμοποιώντας για άλλη μια φορά συμβιωτικές μορφές αφήγησης, ενσωματώνοντας νέες μελέτες και ευρήματα, το πολυαναμενόμενο νέο ντοκιμαντέρ του Τάσου Λάγγη για την Αθήνα θα μπορούσε να είναι μια προβολή σε ένα αστικό μέλλον γεμάτο ζωή.
_Παρακολουθήστε όλα τα νέα της Στέγης Ιδρύματος Ωνάση στο επίσημο site της και ακολούθησε τις δράσεις της στο facebook, το youtube και το instagram.
