Είναι Τρίτη μεσημέρι, 12 Οκτωβρίου, και είμαστε σε μια μεγάλη αίθουσα του Ισπανικού Καταλύματος στην παλιά πόλη της Ρόδου. Το εργαστήρι συνεχίζεται κανονικά μετά από ένα διάλειμμα μάλλον δυσάρεστο, τον μεγάλο σεισμό στο Ηράκλειο που ταρακούνησε και τη Ρόδο ολόκληρη, αν και οι περισσότεροι εκ των εκπαιδευτών και εκπαιδευομένων δε μοιάζει να τον ένιωσαν μέσα στα πέτρινα «φρούρια» του καταλύματος. Παράξενη η συνθήκη: τα αστραπόβροντα απειλούν με βροχή , αλλά οι πρώτες ψιχάλες δε φαίνεται να πτοούν το τζαζ κουαρτέτο των πλανόδιων μουσικών που συνεχίζουν να παίζουν έξω, στην οδό Ιπποτών. Οι μελωδίες μπερδεύονται με τα ελαφρά χτυπήματα των σταγόνων όπου υπάρχει γυαλί και μέταλλο, και η συνήχηση χαϊδεύει απαλά την κινηματογραφική κουβέντα. Εν προκειμένω, του ινστρούκτορα Δημήτρη Εμμανουηλίδη με την σεναριογράφο και μουσικοσυνθέτη Χριστίνα Γεωργίου για το σχέδιο «Raw Heart», το οποίο αναπτύσσει η τελευταία με την σκηνοθέτη του «Holy Boom», Μαρία Λάφη.
Οι παρατηρήσεις του εκπαιδευτή αφορούν ιατρικό- αστυνομικά μοτίβα σχετιζόμενα με μεταμοσχεύσεις ανθρώπινων οργάνων, στο πλαίσιο μιας ιστορίας που ακολουθεί τις δοκιμασίες μιας Ελληνίδας εθελόντριας σε στρατόπεδο Σύρων προσφύγων στην Βηρυτό. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Χριστίνα Γεωργίου συνεργάζεται με την Μαρία Λάφη, όπως θα μας πει η ίδια αργότερα. «Γνωριστήκαμε το 2011 και δουλέψαμε πρώτη φορά μαζί στην μικρού μήκους ‘Για την Αιωνιότητα’», ταινία που είχε τιμηθεί με Εύφημο Μνεία στην Δράμα το 2015. Έμπειρη σεναριογράφος και ενίοτε σκηνοθέτης (τέσσερις μικρού μήκους ταινίες, συν το ντοκιμαντέρ «The Stray Story» που γύρισε μόλις φέτος), η Κύπρια καλλιτέχνης έχει, ωστόσο, την πυκνότερη φιλμογραφία της στα σάουντρακ, εντός κι εκτός συνόρων. Ανάμεσα σε πολλά άλλα, έχει γράψει μουσική για τα «Fish’n’Chips» και «Smac» του Ηλία Δημητρίου, το «Chinatown: Τα Τρία Καταφύγια» της Αλίκης Δανέζη και, πιο πρόσφατα, στο μαλτέζικο δράμα «Viper’s Pit» και το ιταλικό horror «Ghosts of Monday». «Πιστεύω πως μουσική και σενάριο έχουν μια αμφίδρομη σχέση», μας λέει η ίδια για την παράλληλη ενασχόλησή της με τη γραφή. «Είναι απολύτως συγγενικά στη δομή και τον ρυθμό».
Horror ή post-horror; Τον δεύτερο χαρακτηρισμό προτιμά ο Δημήτρης Τσαλαπάτης, δημιουργός της βραβευμένης στην Δράμα «Νάρκης» (2018), για το πρώτο μεγάλου μήκους σχέδιό του, «Boyos», το οποίο δουλεύει στο εργαστήρι του Νίκου Παναγιωτόπουλου. «Ένα παιχνίδι με το ‘boys’», μας εξηγεί, αν και ο τίτλος, διευκρινίζει, είναι προσωρινός. Αγόρια, λοιπόν, 8 ή 10 (θα αποφασίσει για τον αριθμό όσο αναπτύσσεται το σενάριο), όλα τους παιδιά μιας αγροτικής οικογένειας παλαιοημερολογιτών, που μετά τον θάνατο της μητέρας οδηγούνται σταδιακά σε μια ασυνήθιστη κοινοβιακή ζωή. «Μια παγανιστική κολεκτίβα», μας λέει, «με 8 (ή 10) οιδιπόδεια μαζί». Και στοιχεία αλληγορικού φολκ τρόμου, όπως καταλαβαίνουμε, στο ύφος της «Μάγισσας» του Ρόμπερτ Έγκερς.
Στον αντίποδα του αγροτικού κοινοβίου, η εκκολαπτόμενη μεγάλου μήκους δουλειά των Νίκου Τσεμπερόπουλου και Βαγγέλη Ευαγγελινού «Just Be Yourself», που καθοδηγείται από τον Δημήτρη Εμμανουηλίδη, τοποθετείται στο αστικό αθηναϊκό τοπίο και μιλά για τη σχέση μυστικών και ψεμάτων ανάμεσα στον υπάλληλο μιας μεγάλης εταιρείας διατροφικών ειδών και τη φημισμένη youtuber γειτόνισσά του. «Είναι μια σχέση που θα οδηγήσει σε μπλεξίματα εξαιτίας των ψεμάτων ακριβώς του άντρα και θα πάρει μια σκοτεινή τροπή», εξηγεί ο Βαγγέλης Ευαγγελινός, ηθοποιός («Πρόστιμο») και συγγραφέας δραστήριος τον τελευταίο καιρό στη σεναριογραφία, αν κρίνουμε από άλλο ένα σενάριο για μεγάλου μήκους που δουλεύει με τον Νίκο Τσεμπερόπουλο ταυτόχρονα, συν μια αστυνομική σειρά μυστηρίου, της οποίας έχει ήδη έτοιμο τον πιλότο. «Μέσω ενός κοινού φίλου, του Φωκίωνα Μπόγρη», μας λέει ο δεύτερος, όταν ρωτάμε πώς γνωρίστηκαν. «Και καθίσαμε και συζητήσαμε για ταινίες και σενάρια, και αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι από κοινού», συμπληρώνει ο σκηνοθέτης της πρόσφατα βραβευμένης μικρού μήκους ταινίας «Soul Food», που έχει τα καλύτερα να πει από τη φετινή εμπειρία του στα εργαστήρια του Μεσογειακού Ινστιτούτου Κινηματογράφου.
Φυσικά, το ΜΙΚ δεν καθοδηγεί μόνο νεαρά ταλέντα που ετοιμάζονται για το παρθενικό τους άλμα στη μεγάλου μήκους. Απόδειξη η παρουσία του Ντερβίς Ζαϊμ, του βετεράνου Τουρκοκύπριου σκηνοθέτη του «Τούμπες Μέσα στο Φέρετρο» και της «Τελείας». Ο 57χρονος δημιουργός συμμετέχει στο φετινό doc lab των Μάρκου Γκαστίν και Όβε Γιένσεν με το ντοκιμαντέρ «Crime», πορτρέτο ενός εκλιπόντα παιδικού του φίλου που υπήρξε μια ζωή αμετανόητος απατεώνας και μπαινόβγαινε διαρκώς στις φυλακές. Δεν είναι η πρώτη του απόπειρα στην ταινία τεκμηρίωσης. «Η πρώτη φορά ήταν με τα ‘Παράλληλα Ταξίδια’, που είχα συνσκηνοθετήσει με τον Πανίκκο Χρυσάνθου», μας θυμίζει. Ούτε και η πρώτη του επίσκεψη στο ΜΙΚ. «Είχα πρωτοέρθει στα εργαστήρια στην Νίσυρο πριν από 12 χρόνια, με εκπαιδεύτρια την Χριστίνα Λαζαρίδη. Κι έγινα μάλιστα ταινία εκείνο το σχέδιο, το ‘Σκιές και Πρόσωπα’. Αργότερα, ξανασυνεργάστηκα με την Χριστίνα ανεξάρτητα, σε άλλα σχέδια, στην Νέα Υόρκη».
Εκ των πραγμάτων, θα έλεγε κανείς πως το «Crime» είναι πολύ πιο εύκολο πλέον σε επεξεργασία από τα σχέδια (34 στο σύνολο φέτος) που είναι ακόμη στα χαρτιά, καθότι ήδη γυρισμένο και με ένα πρώτο rough cut προς περαιτέρω κοπτοραπτική. Είναι, όμως , πράγματι; Μέχρι να καταλήξουμε σε προτάσεις που θα ξεκινούν με το «εκ του αποτελέσματος», έχουμε δρόμο. Έπεται ακόμη ένας online κύκλος συνεδριών τον ερχόμενο Δεκέμβρη για να ολοκληρωθούν οι εργασίες των 23ων Script 2 Film Workshops, πριν το ΜΙΚ αρχίσει να ετοιμάζεται και πάλι για το ολοκαίνουργιο ραντεβού του για το 2022.
Τα MFI Script 2 Film Workshops υποστηρίζονται από το πρόγραμμα Creative Europe/MEDIA της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τη Γενική Γραμματεία Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής και τους Δήμους Νισύρου & Ρόδου, την ΕΡΤ και το Εθνικό Κέντρο Οπτικοακουστικών Μέσων και Επικοινωνίας ΑΕ (ΕΚΟΜΕ ΑΕ). Συνεργάζονται με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και το Forum Συμπαραγωγών Crossroads, το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και την Αγορά Thessaloniki Doc Market, το Sofia Meetings, το Meetings On The Bridge, το Visions du Reel του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Νιόν, το DOK Industry του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Λειψίας, το Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Λος Άντζελες, το Τμήμα Κινηματογράφου του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης, τη Σχολή Σταυράκου και το ΙΕΚ ΑΚΜΗ.
