Ο καρχαρίας της Γροιλανδίας είναι ο γηραιότερος μέσα στον ωκεανό; Πόσα χρώματα αλλάζει το χταπόδι όταν ονειρεύεται; Μπορούν οι μικροΐνες από πεταμένα ταμπόν να εξαφανίσουν τις θαλάσσιες χελώνες; Αυτά και άλλα τέτοια αναπάντεχα ερωτήματα περνάνε από το κεφάλι μιας έφηβης που ονειρεύεται να γίνει γοργόνα. Και όσο παράδοξο και αν ακούγεται υπάρχουν σχολές για επαγγελματίες γοργόνες, όπου μαθαίνεις να κολυμπάς δίπλα σε πραγματικούς καρχαρίες μένοντας κάτω από το νερό όσο κρατάει ένα ολόκληρο τραγούδι. Φωσφορούχα εξτένσιονς στα μαλλιά και πολύχρωμες ουρές με κοχύλια το dress code. Μermaid beauty apps και λιποθυμίες κάτω από το νερό είναι η ρουτίνα. Το φιλί της ζωής μπορεί να σώζει αλλά ξυπνάει επιθυμίες και ένστικτα που μπορούν να μεταμορφώσουν ένα νεαρό κορίτσι ακόμη και αν η ουρά του είναι μόνο από σιλικόνη. Τελικά πού βρίσκεται ο Τιτανικός Ωκεανός; Στο τέλος του κόσμου ή εκεί που θεωρούμε το σπίτι μας;
Αυτά είναι τα πρώτα μυστικά που αποκαλύπτονται για τον «Τιτανικό Ωκεανό», την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη, η οποία μετά από συμμετοχές και διακρίσεις σε διεθνή φεστιβάλ με τις μικρού μήκους ταινίες της (πιο πρόσφατες διακρίσεις το Βραβείο Lumiere των Γάλλων κριτικών και το Βραβείο Ιρις Ελληνίκης Ακαδημίας Κινηματογράφου για τον «Ηλεκτρικό Κύκνο»), επιμένει σε ένα σινεμά τολμηρό, σχεδόν απίθανο (με όλες τις έννοιες της λέξης), ένα σινεμά αποκαλυπτικό για την ανθρώπινη κατάσταση αλλά και το ίδιο το μέσο.
Η ταινία, σε παραγωγή της Μαρίας Δρανδάκη από την πλευρά της Ελλάδας βρίσκεται σε στάδιο προπαραγωγής. Εχουν ήδη πραγματοποιηθεί ταξίδια για αναζήτηση χώρων και επισκέψεις στις αληθινές σχολές γοργόνων σε Ιαπωνία και Σιγκαπούρη (δείτε παρακάτω τη φωτογραφία με την Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη), ενώ μετά την άρση των περιοριστικών μέτρων λόγω της πανδημίας θα ξεκινήσουν τα ρεπεράζ και το κάστινγκ.
Ρωτήσαμε τη σκηνοθέτη και σεναριογράφο του «Τιτανικού Ωκεανού», Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη να μοιραστεί μαζί μας τι είναι το πιο σημαντικό στο πέρασμα στην πρώτη ταινία μεγάλου μήκους. Η απάντησή της ήταν λιτή, αλλά γεμάτη από όλες τις αγωνίες κάθε σκηνοθέτη που «ενηλικιώνεται».
Η υπομονή στον χρόνο που περνάει, η ανυπομονησία να μην ξεχάσεις το πρώτο όνειρο.
H παραγωγός Μαρία Δρανδάκη επωμίζεται το βάρος να δώσει σάρκα και οστά στην πρώτη μεγάλου μήκους της Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη, γνωρίζοντας ήδη το σινεμά της και την αποφασιστικότητα με την οποία υλοποιεί ακόμη και τα πιο τρελά κινηματογραφικά... όνειρα.
Οι ταινίες της Κωνσταντίνας «απλώνονται» με ιδιαίτερο τρόπο χωρικά και χρονικά, τόσο σε καλλιτεχνικό όσο και παραγωγικό επίπεδο, φτιάχνοντας με υλικά της πραγματικότητας μπολιασμένα με φαντασία τις δικές τους γεωγραφίες. Στο «Limbo» που ήταν η πρώτη μας συνεργασία, ανακάλυψα μια σκηνοθέτιδα με το κεφάλι στα σύννεφα και τα πόδια στο έδαφος, ικανή να μοιράζεται το όραμά της και να εμπνέει τους συνεργάτες της, είτε αυτοί είναι έμπειροι επαγγελματίες είτε ερασιτέχνες ηθοποιοί (παιδιά στη συγκεκριμένη περίπτωση, ανάμεσά τους και ο νεαρός ερασιτέχνης πρωταγωνιστής από τη Γερμανία). Με τον «Ηλεκτρικό Κύκνο» (στην οποία είμαι συμπαραγωγός) ταξιδέψαμε ως τo Μπουένος Αϊρες για το δικό της πορτρέτο της πόλης δουλεύοντας με συνεργάτες από την Αργεντινή και τη Βολιβία, έως τη Γαλλία και την Ελλάδα σε διαφορετικές γλώσσες και πραγματικότητες. Με τον «Τιτανικό Ωκεανό» είμαστε έτοιμες να βουτήξουμε στα βάθη του ωκεανού κυριολεκτικά και μεταφορικά καθώς η ταινία τοποθετείται στην Ιαπωνία και αυτή την περίοδο μαθαίνουμε τα μυστικά και τους κανόνες της συνεργασίας και συμπαραγωγής με την Ασία. Ειναι μακρύ, γοητευτικό και γεμάτο προκλήσεις ταξίδι η συνεργασία με την Κωνσταντίνα αλλά το ταλέντο, η εργατικότητα και η αποτελεσματικότητά της τροφοδοτούν την φαντασία και μου δημιουργούν εμπιστοσύνη για να υπερβούμε όρια και σύνορα.
Η υγειονομική κρίση και η αβεβαιότητα που επικρατεί στο κινηματογραφικό τοπίο παγκοσμίως θυμίζει στη Μαρία Δρανδάκη τη «μόνιμη κατάσταση πανδημίας» που μοιάζει να είναι η κινηματογραφική παραγωγή στην Ελλάδα.
Η συγκεκριμένη παραγωγή δεν επηρεάζεται ακόμη πολύ άμεσα από την πανδημία, μιας και βρισκόμαστε σε αρχικό σχετικά στάδιο χρηματοδότησης. Ωστόσο, η παραγωγή στην Ελλάδα είναι σα να γίνεται συνέχεια σε κατάσταση πανδημίας. Με αφορμή το άρθρο θυμήθηκα ότι τα γυρίσματα του «Limbo» ξεκίνησαν εν μέσω capital controls και πραγματοποιήθηκαν για άλλη μια φορά με απίστευτες δυσκολίες χάρη στους θαυμάσιους συντελεστές και την εφευρετικότητα όλων μας. Πέραν της πανδημίας, τα ίδια προβλήματα που έχουμε ως κοινότητα φέτος (καθυστερήσεις εγκρίσεων, έλλειψη ρευστότητας κλπ) είναι ακριβώς τα ίδια (και στις περισσότερες περιπτώσεις στο ακριβώς ίδιο σημείο) που ήταν και ένα χρόνο πριν όταν ολοκληρωνόταν ο «Ηλεκτρικός Κύκνος.
Ο «Τιτανικός Ωκεανός» είναι μια συμπαραγωγη Ελλαδας-Γαλλίας-Ιαπωνίας με την υποστήριξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, του Γαλλικού Κέντρου Κινηματογράφου και πρόσφατα ενισχύθηκε από το πρόγραμμα Creative Europe-MEDIA. Η ανάπτυξη της έχει υποστηριχτεί από το Torino Film Lab, τη Faliro House και το Sundance Mediterranean Scriptwriters Workshop, τη Cinemart στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ, το EAVE – Ties That Bind και το Ιδρυμα Ωνάση.
Διαβάστε ακόμη: Η Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη μας ξεναγεί στο Μπουένος Αϊρες του «Ηλεκτρικού Κύκνου» της
