Ημουν πάντα βαθιά περήφανος που είμαι Αμερικάνος. Στο χρόνο που μου έχει απομείνει, προσεύχομαι αυτό να μην αλλάξει ποτέ.
Δεν είναι ο πρώτος που εναντιώνεται απέναντι στις τακτικές μίσους του Ντόναλντ Τραμπ. Ούτε η πρώτη φορά που μιλάει πολιτικά και σωστά. Είναι όμως o πιο σπαρακτικός, ο πιο μεγαλειώδης, αυτός που έζησε έναν ολόκληρο αιώνα και πολέμησε για όλα όσα τώρα η Αμερική μοιάζει να επιθυμεί να επιστρέψουν...
Διαβάστε με προσοχή την επιστολή του Κερκ Ντάγκλας, με την υπέροχη αναφορά του στην Λόρεν Μπακόλ και τη συσσωρευμένη σοφία ενός σπουδαίου ανθρώπου, καλλιτέχνη, που εμπνέει.
Διαβάστε ακόμη:
- Ο χρυσός αιώνας του Κερκ Ντάγκλας
- Οταν ο Κερκ Ντάγκλας έμπαινε ως πρωταθλητής στο ρινγκ του Χόλιγουντ
- O Κερκ Ντάγκλας δεν θα ξεχάσει ποτέ την Λόρεν Μπακόλ
- Ο Κερκ Ντάγκλας απαιτεί: Gun Control now!
Ο Δρόμος Μπροστά
Βρίσκομαι στο 100ο έτος της ηλικίας μου. Οταν γεννήθηκα το 1916 στο Αμστερνταμ της Νέας Υόρκης ήταν Πρόεδρος μας ο Γούντροου Γουίλσον.
Οι γονείς μου, που δεν μπορούσαν να μιλήσουν ή να γράψουν Αγγλικά, ήταν μετανάστες από τη Ρωσία. Ηταν μέρος ενός κύματος περισσότερων από δύο εκατομμυρίων Εβραίων που ξέφυγαν από τα φονικά πογκρόμ της τσαρικής Ρωσίας στις αρχές του 20ου αιώνα. Αναζήτησαν μια καλύτερη ζωή για την οικογένειά τους σε μια μαγική χώρα, όπου πίστεψαν ότι οι δρόμοι είναι κυριολεκτικά στρωμένοι με χρυσό.
Αυτό που δεν είχαν συνειδητοποιήσει κατά τον ερχομό τους ήταν αυτά τα ομορφα λόγια που είναι χαραγμένα στο Αγαλμα της Ελευθερίας στο Λιμάνι της Νέας Υόρκης: «Δώστε μου τους κουρασμένους σας, τους φτωχούς σας, τους μαζωμένους όχλους σας, γεμάτους λαχτάρα να αναπνεύσουν ελεύθεροι» δεν απευθύνονταν ισότιμα σε όλους τους νέους Αμερικάνους. Οι Ρώσοι, οι Πολωνοί, οι Ιταλοί, οι Ιρλανδοί και ειδικά οι Καθολικοί και οι Εβραίοι ένιωσαν το στίγμα του να τους συμπεριφέρονται σαν εξωγήινους, σαν ξένους που δεν θα γίνονταν ποτέ «αληθινοί Αμερικάνοι».
Λένε ότι δεν υπάρχει τίποτα νέο κάτω από τον ήλιο. Από τότε που γεννήθηκα, ο πλανήτης μας ταξίδεψε γύρω του εκατό φορές. Σε κάθε τροχιά του, κοίταζα τη χώρα και τον κόσμο να εξελίσσεται με τρόπους που δεν θα μπορούσαν να φανταστούν οι γονείς μου - και που συνεχίζουν να με εκπλήσσουν κάθε χρόνος που περνάει.
Στη ζωή μου, οι Αμερικανίδες γυναίκες κέρδισαν το δικαίωμα της ψήφου και μία είναι επιτέλους υποψήφια για Πρόεδρος ενός μεγάλου πολιτικού κόμματος. Ενας Ιρλανδός Αμερικάνος Καθολικός έγινε Πρόεδρος. Ακόμη πιο απίστευτο, ένας Αφροαμερικανός είναι ο Πρόεδρος μας σήμερα.
Οσο περισσότερο έζησα, τόσο λιγότερο με εξέπληττε το αναπόφευκτο της αλλαγής και πως χάρηκα πως οι περισσότερες από αυτές τις αλλαγές που είδα ήταν καλές.
Εζησα επίσης τον τρόμο της Μεγάλης Οικονομικής Κρίσης και δύο Παγκοσμίους Πολέμους - με τον δεύτερο από αυτούς να τον ξεκινάει ένας άνθρωπος που υποσχέθηκε ότι θα επαναφέρει τη χώρα στο πρότερό της μεγαλείο.
Ημουν 16 ετών όταν αυτός ο άνθρωπος ανέβηκε στην εξουσία το 1933. Για μια δεκαετία πριν από την άνοδό του όλοι γελούσαν μαζί του - δεν τον έπαιρνε κανείς στα ασοβαρά. Τον αντιμετώπιζαν όλοι σαν ένα μπουφόνο που δεν μπορούσε να κοροιδέψει έναν σπουδαγμένο, πολιτισμένο πληθυσμό με την εθνικιστική και γέματη μίσος ρητορική του.
Οι «ειδικοί» τον απέρριψαν σαν ένα ανέκδοτο. Είχαν κάνει λάθος.
Λίγες εβδομάδες πριν, ακούσαμε να λέγονται πράγματα στην Αριζόνα, όπου η γυναίκα μου η Αν, που γεννήθηκε στη Γερμανία, τα ανέφερε ανατριχιάζοντας. Θα μπορούσαν επίσης να είχαν ειπωθεί το 1933: «Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με το γεγονός ότι δεν θα αφομοιωθούν με επιτυχία όλοι όσοι αναζητούν άσυλο στη χώρα μας. Είναι δικαίωμά μας σαν κυρίαρχο κράτος να επιλέγουμε μετανάστες που νομίζουμε ότι έχουν τις λιγότερες πιθανότητες να πετύχουν εδώ... συμπεριλαμβανομένων και ελέγχων που θα περιλαμβάνουν πιστοποιητικά ιδεολογίας ώστε να σιγουρέψουμε ότι αυτοί που επιτρέπουμε να μπουν στη χώρα μας, μοιράζονται τις ίδιες αξίες...».
Αυτές δεν είναι οι Αμερικανικές αξίες για τις οποίες πολεμήσαμε στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μέχρι τώρα, πίστευα ότι τελικά είχα δει τα πάντα κάτω από τον ήλιο. Αλλά αυτό ήταν το είδος της καπηλείας του φόβου που δεν έχω ποτέ δει να αποπειράται κανένας μεγάλος προεδρικός υποψήφιος στη ζωή μου.
Εζησα μια μακριά, καλή ζωή. Δεν θα είμαι εδώ για να δω τις συνέπειες αν αυτό το κακό αποκτήσει ρίζες στη χώρα μας. Αλλά τα παιδιά σας και τα δικά μου θα είναι. Και τα παιδιά τους. Και τα παιδιά των παιδιών τους
Ολοι μας αναζητούμε να παραμείνουμε ελεύθεροι. Είναι αυτό το οποίο υπερασπιζόμαστε ως χώρα. Ημουν πάντα βαθιά περήφανος που είμαι Αμερικάνος. Στο χρόνο που μου έχει απομείνει, προσεύχομαι αυτό να μην αλλάξει ποτέ. Στη δημοκρατία μας, η απόφαση να μείνουμε ελεύθεροι είναι δική μας.
Τα 100ά μου γενέθλια πέφτουν ακριβώς ένα μήνα και μια μέρα μετά την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Θα ήθελα να γιορτάσω σβήνοντας τα κεράκια στην τούρτα μου, σφυρίζοντας το «Happy Days are Here Again».
Και όπως έλεγε η αγαπημένη μου φίλη, Λόρεν Μπακόλ: «Ξέρεις πως να σφυρίζεις, ε; Απλά ενώνεις τα χείλη σου και φυσάς».
Σβήνοντας τα 99 κεράκια του μαζί με τον γιο του Μάικλ Ντάγκλας και την Κάθριν Ζέτα Τζόουνς
