«Ο σύντροφός μου είναι Εβραίος, ο ένας γιος μου γκέι, ο άλλος αναρχικός κι εγώ αριστερή φεμινίστρια, κόρη μεταναστών. Αν η Χρυσή Αυγή έρθει στα πράγματα το μόνο μας πρόβλημα θα είναι σε ποιο βαγόνι θα μας βάλουν».
Η Ανζελίκ Κουρούνη, εντεταλμένη δημοσιογράφος γαλλικών μέσων (αναμεσά τους τα ραδιόφωνα του Group Radio France, το Charlie Hebdo και το TV5 Monde) και κάτοικος Ελλάδας από το 1985 ξεκαθαρίζει ήδη από τα πρώτα δευτερόλεπτα του ντοκιμαντέρ της γιατί το ονόμασε «Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση».
Μόνο που το κυριολεκτικά τρομακτικό «ανεκδοτολογικό» της οικογενειακής της κατάστασης δεν σε προετοιμάζει για την αποφασή της να εισβάλλει στους κόλπους του νεοναζιστικού (η ίδια επιμένει, ορθά, πως είναι τέτοιο και ως τέτοιο πρέπει να το ονομάζουμε) κόμματος και έχοντας την άδεια των στελεχών του, να κινηματογραφήσει την δράση του από το 2010 μέχρι και σήμερα.
Ο,τι ανατριχιαστικό ακολουθεί δεν είναι μόνο μια διαδοχή των σημαντικότερων σταθμών που έφεραν τη Χρυσή Αυγή στη Βουλή και οδήγησαν στην κατακόρυφη αύξηση των μελών της, ούτε μόνο η αγωνιώδης προσπάθεια της Κουρούνη να καταλάβει πραγματικά τι σκέφτονται τόσο τα οργανωμένα μέλη του κόμματος όσο και οι απλοί ψηφοφόροι του, αλλά το «με άδεια» των ίδιων των ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής τεκμήριο της εγκληματικής τους δράσης και της ολοκληρωτικά λαϊκίστικης εκμετάλλευσης ενός αποδυναμωμένου από την κρίση λαού που βρήκε στα κηρύγματα μίσους και τις εθνικιστικές κορώνες τη λύση στα προβλήματά του.
Μέσα στο ντοκιμαντέρ υπάρχουν «αποκαλύψεις»: η σύνδεση του Ρουπακιά με το κόμμα, η σχέση των μελών της Χρυσής Αυγής με την Αστυνομία, η ύπαρξη των ταγμάτων εφόδου, το ναζιστικό της θεμέλιο και η οργανωμένη συνομολόγηση της απόκρυψης του ρατσιστικού της χαρακτήρα - πράγματα που αποκαλύφθηκαν μέσα στα χρόνια, αλλά που τα περισσότερα «χάθηκαν» μυστηριωδώς μέσα στις ογκώδεις δικογραφίες και την άρνηση των εκάστοτε κυβερνήσεων να ενεργήσουν οργανωμένα με σκοπό την εξαφάνιση του μορφώματος που θα κατέληγε εδώ και χρόνια η τρίτη πολιτική δύναμη της Ελλάδας.
Πιο τρομακτικοί, όμως, κι από τους σταρς της Χρυσής Αυγής που μιλούν στην κάμερα της Κουρούνη (χωρίς να γνωρίζουν φυσικά πως το υλικό αυτό θα γίνει η βάση για το πιο στρατευμένο εναντίον τους ντοκιμαντέρ) και πιο επώδυνο από τις εικόνες των νεκρών και των βαριά τραυματισμένων Ελληνων και ξένων που υπήρξαν τα «γνωστά» θύματα της Χρυσής Αυγής, είναι οι ψηφοφόροι της: η κοπέλα που δίνει συνειδητά αίμα «μόνο για Ελληνες», το ηλικιωμένο ζευγάρι των... αριστερών που ζει από τα συσσίτια και τις υπαίθριες λαϊκές της Χρυσής Αυγής «επειδή το μόνο χαρτί που ζητάνε είναι η ελληνική ταυτότητα», ο δημοτικός σύμβουλος που έχει για κουμπάρο τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη και στη βιβλιοθήκη του ένα από τα πιο παλιά αυθεντικά αντίτυπα του «Ο Αγών Μου» του Χίτλερ, οι τέσσερις φιλενάδες που πίνουν τσάι και μαζί νερό στο όνομα του «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια».
Είναι σε εκείνο το σημείο που, ανάμεσα στο πικρό γέλιο που σου προκαλεί μια γυναίκα που περηφανεύεται ότι δεν δούλεψε ποτέ της «γιατί οι γυναίκες πρέπει να είναι σπίτι και να μεγαλώνουν τα παιδιά τους» και στον τρόμο που ξυπνάει μέσα σου η εικόνα νέων ανθρώπων να πορώνονται με τα εθνικιστικά παραληρήματα του Μιχαλολιάκου ή ενός ηλικιωμένου να κλαίει από ανακούφιση επειδή βρήκε στη Χρυσή Αυγή την πατρίδα που του στέρησε η κρίση, το «Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση» παύει να είναι το θαρραλέο κατηγορώ μιας γυναίκας που τολμά και παίρνει το ρίσκο προκειμένου να αντισταθεί στο φασισμό και γίνεται προσωπική υπόθεση όλων.
Με ένα ιδιαίτερο voice over που ισορροπεί επιδέξια ανάμεσα στην ειρωνία και την επεξηγηματικότητα, με σεβασμό - τηρουμένων των αναλογιών - προς τους απλούς ανθρώπους που εμφανίζονται και μιλούν για τα (όποια) πιστεύω τους, με στιγμές (αν και ομολογουμένως αποτελεσματικής) χειραγώγησης όπως τα πλάνα με τον Κασιδιάρη να φωτογραφίζεται με φανατικούς του θαυμαστές υπό τους ήχους του «Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ» του Killah P. - Παύλου Φύσσα, με την καταγγελία να μπλέκεται με τη μαρτυρία και με την «αριστερή» ματιά της Κουρούνη να στρέφεται εναντίον όλων των «μνημονιακών» κυβερνήσεων αλλά και κατά του ΣΥΡΙΖΑ για τα όχι που έγιναν ναι, το «Χρυση Αυγή: Προσωπική Υπόθεση» συνοψίζει και συνδέει με λογικό τρόπο όλα όσα «γνωστά άγνωστα» έθρεψαν (και παρά την πρόσφατη ιστορική δικαστική απόφαση που αναγνώρισε ότι το κόμμα της Χρυσής Αυγής ήταν μια κοινή εγκληματική οργάνωση) συνεχίζουν να θρέφουν με τη συναινεσή μας το τέρας του νεοναζισμού στην Ελλάδα.
Τα συναισθήματα που σου προκαλεί ξεκινούν από τη θλίψη για να φτάσουν στην αηδία και από τον καγχασμό να επιστρέψουν στην οργή, σε ένα σκοτεινό κύκλο παραλόγου, όπου ζουν πια ξεφτισμένες από νόημα οι έννοιες «Ελλάδα», «Ελληνας», «πατρίδα», «αξιοπρέπεια» και η επικράτηση του φασισμού δεν είναι πλέον μόνο μια χαμένη επανάσταση ή μια ήττα της Αριστεράς, αλλά μια ήττα όλων, ούτε μια προσωπική υπόθεση ενός ή περισοοτέρων αλλά μια προσωπική υπόθεση όλων.
Δείτε εδώ ολόκληρο το «Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση» της Ανζελίκ Κουρούνης:
