Οσο δεν μπορούμε να πάμε σινεμά, δεν σταματάμε να βλέπουμε ταινίες (και σειρές). Και επιλέγουμε για εσάς ό,τι πιο ενδιαφέρον μπορεί να βρεθεί σε τηλεόραση, πλατφόρμες και φεστιβάλ.
Και μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2020: Ψηφίστε κι εσείς για την καλύτερη ταινία της χρονιάς και κερδίστε δώρα. Μπείτε εδώ για να μάθετε όλες τις λεπτομέρειες για τη συμμετοχή σας.
«Τρίτη, Μετά τα Χριστούγεννα» (Tuesday, After Christmas, 2010) του Ραντού Μουντεάν
Ενας 40άρης σύζυγος, χρόνια μαζί με την συνομήλικη γυναίκα του, πατέρας μία 8χρονης κόρης γνωρίζει και ερωτεύεται μία 25χρονη οδοντίατρο. Μπαίνουμε στη ζωή του με 10 σκηνές – κάποιες από αυτές γυρισμένες ως μονοπλάνα. Είναι παραμονές Χριστουγέννων και η κόρη χρειάζεται δώρα και την ψευδαίσθηση του Αγ. Βασίλη, η ερωμένη ετοιμάζεται να φύγει για το πατρικό της καθώς δεν ζει με την ψευδαίσθηση ότι έχει δεσμό, και η σύζυγος φροντίζει όλες τις πρακτικές μικρές λεπτομέρειες που κρατούν ένα σπιτικό λειτουργικό. Ή αυτή είναι η δική της ψευδαίσθηση. Η ζωή του θα σταματήσει για δυο γιορτινές μέρες και ό,τι έχει επιλέξει να ζει θα συνεχιστεί από την Τρίτη μετά τα Χριστούγεννα. Ή τουλάχιστον, αυτή είναι η δική του ψευδαίσθηση. Τίποτα το «ανατρεπτικό» δεν θα συμβεί στην ταινία του Μουντεάν. Το σενάριό του δεν βασίζεται σε ευρήματα ή κόλπα, κι όμως επιτυγχάνει να κάνει το απλό, περίτεχνο και το προβλέψιμο, απλά… οικείο. Ολοι έχουμε βρεθεί στη θέση που προδίδουμε, μας προδίδουν, χωρίζουμε, τραβάμε μπροστά ή μένουμε πίσω. Ολοι ξέρουμε ότι ποτέ κανείς δεν είναι ξεκάθαρα ένοχος, και κανείς δεν είναι ποτέ αθώος. Δεν υπάρχει παρθενικός διάλογος για να γράψει τον ανθρώπινο πόνο ενός χωρισμού. Δεν υπάρχει σενάριο που να χωράει όλες τις μικρολεπτομέρειες που σε δένουν με έναν άνθρωπο, που σε χωρίζουν από τον ίδιο άνθρωπο. Ομως όταν αυτά που ακούγονται ηχούν αληθινά και ερμηνεύονται με σπαραχτικούς αυτοσχεδιασμούς, κι όταν αυτά που δεν λέγονται ποτέ καταγράφονται από μία αμήχανη κάμερα-παρατηρητή και όχι χορογράφο, σταματά να υπάρχει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε σένα και την μεγάλη οθόνη.
Αν βαρεθήκατε τα ζαχαροπασπαλισμένα "φα λα λα λα λα λα", και θέλετε να δείτε αληθινούς ανθρώπους, αληθινές γιορτές, αληθινά συναισθήματα, σήμερα είναι Τρίτη, μετά τα Χριστούγεννα. Και η ταινία είναι διαθέσιμη στην πλαταφόρμα του Mubi
«Μικρές Κυρίες» (1994) και «Μικρές Κυρίες» (2019)
Eνα υπέροχο double bill για να φτιάξει κανείς ζεστή σοκολάτα, να κουκουλωθεί στον καναπέ και να τα δει back to back. Ξεκινώντας στις 17.40 στο Novacinema 2 HD, η κινηματογραφική μεταφορά του κλασικού αριστουργήματος της Λουίζα Μέι Αλκοτ, «Little Women», από την Γκίλιαν Αρμοστρονγκ (με πρωταγωνίστριες τις Γουινόνα Ράιντερ, Κίρστεν Ντανστ, Κλερ Ντέινς, Σούζαν Σαράντον και τον Κρίστιαν Μπέιλ ως "Λόρι"). Και στις 19.45, το οσκαρικό «Little Women» της Γκρέτα Γκέργουιγκ (με τις Σίρσα Ρόναν, Φλόρενς Πιου, Εμα Γουάτσον, Λόρα Ντερν και τον Τίμοθι Σαλαμέ στο ρόλο του "Λόρι").
Οι «Μικρές Κυρίες» της Λουίζ Μέι Αλκοτ (που κυκλοφορησε αρχικά σε δύο τόμους, το «Little Women» το 1868 και το «Good Wives» το 1869 και σε ένα τόμο ως «Little Women» το 1880) ήταν ήδη από την πρώτη του έκδοση ένα βιβλίο της εποχής του και την ίδια στιγμή ένα βιβλίο που κοιτούσε μπροστά από την εποχή του. Η εν μέρει αυτοβιογραφική ματιά της Αλκοτ πάνω στη ζωή και τις ερωτικές περιπέτειες των τεσσάρων κοριτσιών της οικογένειας Μαρτς δεν απείχε ιδιαίτερα από τα νεανικά και τα ρομαντικά αναγνώσματα της εποχής, αλλά ήταν μια άλλοτε αδιόρατη και άλλοτε υπογραμμισμένη διάθεση ανεξαρτησίας και αυτοδιάθεσης που θα χάριζε για πάντα στη Μεγκ, τη Τζο, την Μπεθ και την Εϊμι μια όχι προκλητική ώς προς τα ήθη της εποχής αλλά ωστόσο σαφή επίστρωση χειραφέτησης: όλα να γίνουν όπως πρέπει και όπως αναλογούν στις επιταγές της κοινωνίας, με μοναδική προϋπόθεση να είναι όλα θέμα προσωπικής επιλογής.
Διαβάστε την κριτική του Flix: για τις «Μικρές Κυρίες» της Γκρέτα Γκέργουιγκ
Προβάλλονται στις 17.40 & 19.45 στο Novacinema 2HD
«Λος Αντζελες, Εμπιστευτικό» (L.A. Confidential, 1997) του Κέρτις Χάνσον
Η νεο-νουάρ μεταφορά του ομώνυμου αστυνομικού μυθιστορήματος του Τζέιμς Ελροϊ είναι (και ήταν πάντα, από τη στιγμή που κυκλοφόρησε 23 χρόνια πριν) κλασική. Με πρωταγωνιστές τους Ράσελ Κρόου (με αυτή την ταινία πρωτοσυστήθηκε στο ευρύ κοινό), Γκάι Πιρς, Κέβιν Σπέισι και στο ρόλο της femme fatale την Κιμ Μπέισινγκερ (Οσκαρ Β' Γυναικείου ρόλου), η ιστορία τριών αστυνομικών που κινούνται εντελώς διαφορετικά απέναντι στο έγκλημα και τη διαφθορά του Λος Αντζελες των 50ς αποτυπώνεται με πυκνή ατμόσφαιρα, πυκνό μυστήριο, παλιομοδίτικη γοητεία κι ανατροπές. Εκτός από την Μπέισινγκερ, Οσκαρ κερδίζει και το διασκευασμένο σενάριο. Κι όχι άδικα.
Προβάλλεται στο Cosmote Cinema 2, τα μεσάνυχτα
«Η Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά» (1999) του Πάνου Χ. Κούτρα
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Πάνου Χ. Κούτρα αποδείχθηκε προφητικό: 20 χρόνια μετά, και πάλι παραμονές Πρωτοχρονιάς, ο κόσμος ζει μία sci-fi δυστοπία, που δεν θα την προέβλεπε ούτε η πιο σουρεαλιστική κινηματογραφική φαντασία. Δηλαδή, πράγματι, αν εμφανιστεί ένας γιγαντιαίος μουσακάς κι επιτίθεται στους κατοίκους της Αθήνας με τοξικά έλαια και λίπη, καθόλου δε θα μάς παραξενέψει. Πώς όμως άρχισαν όλα; Πώς έγινε αυτός ο μουσακάς, τεράστιος κι άρχισε να σκορπίζει τον πανικό και τον θάνατο; Ποιες είναι οι εξωγήινες που πλησίασαν τη Γη, Παραμονή Πρωτοχρονιάς και νέου μιλένιουμ; Δείτε το με άλλο βλέμμα, πια. Και... προετοιμαστείτε! Αφιερωμένη η σκηνή του «Walk on By» - μία από τις πιο γοητευτικές, λαμπερές, νυχτερινές περιηγήσεις σε μια πόλη που φέτος ασφυκτιά κάτω από τη μάσκα της.
«Η Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά» είναι διαθέσιμη στην πλατφόρμα του Cinobo κι ανάμεσα στις 20 πιο δημοφιλείς ταινίες των χρηστών για τη χρονιά που πέρασε
«Κτήνος» (Beast, 2017) του Μάικλ Πιρς
Είναι το μαύρο πρόβατο της οικογένειας και το ξέρει. Η Μολ δεν μοιάζει σε τίποτα με τον φιλόδοξο αδελφό της και την καθωσπρέπει παντρεμένη αδελφή της. Εκείνη είναι ο πονοκέφαλος που σκοτεινιάζει το βλέμμα της αστής μητέρας τους, η οποία την απορρίπτει με κάθε ευκαιρία. Οπως τη μέρα του πάρτι των γενεθλίων της, όπου θα έπρεπε όλοι οι προβολείς να είναι πάνω της. Οταν όμως η αδελφή της χαμογελά αυτάρασκα και ανακοινώνει σε φίλους και συγγενείς ότι περιμένει δίδυμα, σαμπάνιες έρχονται και η Μολ φεύγει - το σκάει από το ίδιο της το πάρτι. Καταλήγει σε τοπικό κλαμπ, όπου χορεύει μεθυσμένη μέχρι το πρωί και φεύγει απερίσκεπτα με νεαρό που στα χωράφια επιχειρεί να τη βιάσει. Μόνο που εκεί πετυχαίνουν τον Πασκάλ, έναν τυχοδιώκτη ταξιδιώτη που έχει φτάσει στον τόπο τους κουβαλώντας ελάχιστα υπάρχοντα και μεγάλες "αποσκευές": έχει κατηγορηθεί για βιοπραγία στο παρελθόν απέναντι σε συμμαθήτριά του κι αυτό τον κάνει τον νούμερο ένα ύποπτο των εξαφανίσεων νεαρών κοριτσιών της περιοχής. Ενα κτήνος κυκλοφορεί ανάμεσά τους, βιάζει και σκοτώνει τις κόρες τους. Οσο η οικογένεια, οι φίλοι και η τοπική κοινωνία στρέφονται εναντίον της, όσο η αστυνομία προσπαθεί να του χρεώσει τα εγκλήματα, τόσο πιο πεισμωμένα η Μολ ερωτεύεται τον ξένο και στέκεται δίπλα του.
Με αυτή την ταινία μάς πρωτοσυστήθηκε η Τζέσι Μπάκλεϊ (φετινή πρωταγωνίστρια του Τσάρλι Κάουφμαν στο «I'm Thinking of Ending Things») και μάς άφησε άφωνους με μια εκρηκτική, σωματική, εκφραστική, τολμηρή ερμηνεία. Διαβάστε την κριτική του Flix για το «Κτήνος» του Μάικλ Πιρς.
Η ταινία είναι διαθέσιμη στην iPLATFORMA
«Ι'm Thinking of Ending Things» (2020) του Τσάρλι Κάουφμαν
H Λούσι (ή Λουίζα, ή Λουτσία, ή Εϊμι) δέχθηκε την πρόσκληση του Τζέικ, του αγοριού της εδώ και δύο μήνες, να γνωρίσει τους γονείς του. Θα οδηγήσουν για ώρες μέσα στην χιονοθύελλα για να φτάσουν στη φάρμα που μεγάλωσε, να φάνε όλοι μαζί και να επιστρέψουν. Η γνωριμία με τους γονείς είναι πάντα ένα μεγάλο βήμα. Στρεσογόνο κι αποκαλυπτικό. Ειδικά... όταν, εσύ μυστικά, μέσα σου, σκέφτεσαι να δώσεις ένα τέλος στα πράγματα. Καλό παιδί ο Τζέικ. Αλλά αυτό ήταν όλο; Επίσης, όσο προχωρά ο αδυσώπητος χρόνος, οι λεπτομέρειες που σε ενοχλούν φουντώνουν. Κι ο χρόνος στο πατρικό σπίτι θα τρέξει αμείλικτα, μπρος-πίσω, σε αυτό τον σουρεαλιστικό, αλληγορικό εφιάλτη. Ζωντανεύοντας ντροπιαστικές ιστορίες της παιδικής ηλικίας, αποκαλύπτοντας τη ρίζα των ανασφαλειών σου στα πρόσωπα και τα λόγια των γονιών, αλλά και βλέποντας τους δυο σας στις καρέκλες τους, στις ηλικίες τους. Σκέφτεσαι να δώσεις ένα τέλος. Το τόλμησες ποτέ, άραγε; Δείτε πρώτα την ταινία και μετά διαβάστε την ανάλυση του Flix, για να αποφύγετε τα spoilers
Mία από τις καλύτερες ταινίες του 2020, πολυσύνθετη και σουρεαλιστική, και μία από τις αγαπημένες του Γιώργου Λάνθιμου και του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ. Πέραν όλων αυτών όμως, μοιάζει και η ιδανική ταινία για το τέλος του χρόνου. Την εποχή που, θέλουμε δε θέλουμε, κοιτάμε τις ζωές μας και βαθιά μέσα μας.
«Η Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού» (The Eternal Sunshine of the Spotless Mind, 2004) του Mισέλ Γκοντρί
Δύο εραστές. Εκείνος άτολμος, συνεσταλμένος, αθόρυβος. Εκείνη loud, παρορμητική, εξωστρεφής. Ξαπλώνουν στην παγωμένη κοίτη ενός ποταμού κι εφευρίσκουν δικούς τους γαλαξίες στον νυχτερινό ουρανό. Γελούν συνωμοτικά. Ολη η σκηνή αναπνέει τον εκκεντρικό, πεισμωμένο ρομαντισμό του Τσάρλι Κάουφμαν - όσο μπορεί κανείς να μπει στο μυαλό του ιδιοσυγκρασιακού σεναριογράφου, να κατανοήσει την Ανθρώπινη Φύση του, να προβεί σε Adaptation των σκέψεών του. Η ιδέα του είναι ότι στο μέλλον οι άνθρωποι θα μπορούμε να σβήνουμε τις επώδυνες μνήμες μας κι όσους μάς πλήγωσαν. Ετσι δε θα αισθανόμαστε πια πόνο, το μυαλό μας θα ζει σε αιώνιες λιακάδες. Με την καρδιά όμως, τι γίνεται; Μήπως, μαζί με τον πόνο, θα σβήνεται και η ευκαιρία να αγαπηθεί κανείς πραγματικά; «Είμαι τόσο ευτυχισμένος. Θα μπορούσα να πεθάνω...» ψιθυρίζει ο Τζόελ. Κι αν είστε τυχεροί, έχετε ζήσει τουλάχιστον μία τετοια στιγμή. Μια στιγμή που προσπαθείς να «παγώσεις» το χρόνο, να παραμείνεις ακίνητος μέσα στη ζεστή φούσκα της απόλυτης ευτυχίας. Θα υπερισχύσουν οι ανασφάλειες, οι εγωισμοί, ο τρόμος της απόρριψης; Οι δυο, φαινομενικά διαφορετικοί άνθρωποι, θα παραδεχθούν ότι αυτό που τους ενώνει είναι πολύ πιο σπουδαίο; Θα σπάσουν τον πάγο, θα τολμήσουν να το ζήσουν από την αρχή;
Ο Κάουφμαν είναι κι εκείνος εκεί. Ξαπλωμένος, δίπλα στους ήρωές του. Ομως δεν κοιτάει τον ουρανό. Κοιτά κάτω, γύρω μας και μέσα μας. Δεν είναι το (πανέξυπνο) εύρημα ταινίας επιστημονικής φαντασίας αυτό που τον ενδιαφέρει. Σκηνή σκηνή, διάλογο διάλογο, λέξη λέξη, βλέμμα βλέμμα, κατασκευάζει κάτι απίθανο, που, για πολλούς από εμάς, είναι μόνο πιθανό. Μάς δίνει δώρο το παράξενο, για να νιώσουμε κι εμείς οι παράξενοι, «νορμάλ». Μας χαρίζει ένα κινηματογραφικό ψέμα, για να μας πει την αλήθεια για τις ζωές μας. Κάπως έτσι, πιάνει ρίζα στο καθαρόαιμο συναίσθημα. «Η Αιώνια Λιακάδα Ενός Καθαρού Μυαλού» δεν είναι μία sci-fi ιστορία. Είναι μία φιλμική παραβολή για τους «πραγματικούς» καιρούς μας. Που όλοι ξεχνούν εύκολα, προσπερνούν, μάς αντικαθιστούν, μάς σβήνουν. Σαν να μην υπήρξαμε. Σαν να μην ανοίξαμε τις καρδιές μας, μιλώντας για ώρες. Σαν να μην μοιραστήκαμε τις πιο ντροπιαστικές παιδικές μας φωτογραφίες. Σαν να μην τους δείξαμε ποτέ γαλαξίες που δεν υπάρχουν. Σαν να μην γέλασαν συνωμοτικά. Αιώνια η λιακάδα του καθαρού μυαλού. Αιώνια η αναπηρία της παγωμένης καρδιάς.
Η ταινία είναι διαθέσιμη στην πλατφόρμα της Vodafone TV
