Με βλέμμα που ανατέμνει με κάθε του ταινία ακόμη πιο βαθιά το μυστήριο της ανθρώπινης κατάστασης - ακριβώς στο σημείο όπου η μνήμη συναντά τον τόπο και μαζί δημιουργούν μια νέα γεωγραφία επαναπροσδιορισμού της ταυτότητας, ο Νεριτάν Ζιντζιρία έφτασε στο Φεστιβάλ της Δράμας με ακόμη μια μικρού μήκους ταινία του και έφυγε με το δεύτερο Χρυσό Διόνυσο της καριέρας του, 13 χρόνια μετά το «Χαμομήλι».
Στο «Noi», που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο Φεστιβάλ του Raindance, ο Νεριτάν Ζιντζιρία αφηγείται την ιστορία ενός αγοριού που «ενηλικιώνεται» με φόντο το απόκοσμο σχεδόν ορεινό τοπίο στο οποίο μεγαλώνει, με βάρος στους ώμους του την απώλεια του αδερφού του, σε μια ταινία που σε παγιδεύει με τη μελαγχολία της, τον υπνωτιστικό ρυθμό της, τον τρόπο που «εξημερώνει» μια ολόκληρη συνθήκη αγριότητας, αναδεικνύοντας τελικά την απέραντη ομορφιά της σκοτεινής ανθρώπινης φύσης.
Στο Flix μιλάμε με τον Νεριτάν Ζιντζιρία για τον απόηχο του Φεστιβάλ, τη διάρκεια μιας ταινίας και την αγωνία για τον ελληνικό κινηματογράφο.
O Νεριτάν Ζιντζιρία στα γυρίσματα
Σκηνή από τα γυρίσματα
Τι σημαίνει το βραβείο αυτό για σένα; Τι έχει αλλάξει από τον πρώτο Χρυσό Διόνυσο 13 χρόνια πριν;
Μια μικρή ένεση ντόπας, μια ευφορία που, αν και δεν κρατά πολύ, φτάνει για να σπείρει χαμόγελα στους συνεργάτες που αγκάλιασαν την ταινία από την αρχή. Αναγκαία παύση μέσα στο ζόφο των ημερών και ίσως μια μικρή ελπίδα για το σινεμά που κάνουμε και πιστεύουμε. Ο χρόνος είναι σχετικός. Ισως πολλά να έχουν αλλάξει, ίσως τίποτα. Αυτό που βλέπω πάντως είναι ότι οι θεατές είναι καλύτεροι, πιο ενημερωμένοι και με εντυπωσιακή κινηματογραφική καλλιέργεια. Ο Κιαροστάμι κατέληξε καραμέλα στο στόμα του μέσου εναλλακτικού εφήβου - αυτό δεν το θεωρώ μικρό γεγονός. Ενώ όμως η φιλμική ενσυναίσθηση μπορεί να είναι οξεία, η διάθεση να δουν σινεμά έχει μειωθεί. Οξύμωρο. Ίσως αυτό αλλάξει όταν πολλαπλασιαστούν οι ταινίες που θα τους καλέσουν πίσω στις αίθουσες.
Αν κάτι με κρατά τόσο σίγουρο, είναι η πίστη πως μια εικόνα μπορεί να ανοίξει δρόμο εκεί που δεν τον βλέπαμε.» - Νεριτάν Ζιντζιρία
Μαζί με τον πρωταγωνιστή, Γιώργο Βαδεβούλη στα γυρίσματα
Σκηνή από τα γυρίσματα
Τι είναι αυτό που συνεχίζει να σε γοητεύει στη φόρμα του μικρού μήκους; Τι θα σου λείψει πιο πολύ όταν θα κάνεις μια μεγάλου μήκους ταινία;
Ο πιο γλυκός μπελάς ή καλύτερα η πιο μεγάλη μικρή ζημιά. Δεν θα μου λείψει γιατί με έναν τρόπο με δοκιμάζει και με ξεκουράζει, ταλαιπωρώντας με. Θα συνεχίσω λοιπόν να τις κάνω, όσο και όποτε μπορώ. Είτε αυτό σημαίνει με κινητό ή super8. Είναι αστείο, γιατί αρκετοί μου γράφουν καλοπροαίρετα πως τώρα είμαι έτοιμος για τη μεγάλου. Δεν δίνω διαπιστευτήρια για κάτι, αγαπάω την μικρού και την βρίσκω αναγκαία για τη ψυχονοητική μου διαύγεια. Μου βγαίνει πιο ακριβή από συνεδρίες αλλά για την ώρα, τα καταφέρνω. Βρίσκομαι μεσούσης μεγάλων παραγωγών, τόσο μεγάλου μήκους όσο και τηλεοπτικής σειράς και συνεχίζω να στήνω ανεξάρτητα γυρίσματα όποτε μπορώ. Ίσως φταίει που είμαι εργασιομανής ή πάλι, ίσως να θέλω να καταρρίψω κάποιο γραφικό στερεότυπο που βρίσκει τις μικρού μπανάλ. Ούτε καταλαβαίνω τις σερί αγγλικές λέξεις περί momentum, industry, festival buzz και την ανάγκη του επιμελημένου βιογραφικού. Το σινεμά που με απασχολεί με πονούσε, με πονάει κ θα συνεχίσει να με πονά, ασχέτως διάρκειας.
Σκηνή από τα γυρίσματα
Σκηνή από τα γυρίσματα
Η εκρηκτική ατμόσφαιρα στο ελληνικό σινεμά, αλλά και πολιτικά και κοινωνικά που σε βρίσκει σαν καλλιτέχνη, σαν σκηνοθέτη και σαν άνθρωπο;
Κατευθείαν στην καρδιά. Είναι δύσκολο να διαπραγματεύεσαι την αξιοπρέπειά σου και παράλληλα να προσπαθείς να δείξεις την ομορφιά του κόσμου. Ζούμε σκοτεινές στιγμές, κανείς δεν αμφιβάλλει γι’ αυτό. Αλλά το σινεμά και η κινούμενη εικόνα μπορεί να σταθεί φάρος αλληλεγγύης και συνεργασίας, αρκεί να υπάρχει κάποιος εκεί, για να ακούσει τους κινηματογραφιστές. Ξέρετε, το μεγάλο βάρος -τις λύσεις, τις προτάσεις- τη μεγάλη δουλειά, οι κινηματογραφιστές την κάνουν. Αυτοί πρέπει να δικαιώσουν τις ταινίες που τους έφεραν ως εδώ. Εγώ στέκομαι σταθερός γιατί μια ταινία με έκανε σκηνοθέτη - και την κληρονομιά της θα την προστατεύσω πάση θυσία γιατί της έχω χρέος. Κι αν κάτι με κρατά τόσο σίγουρο, είναι η πίστη πως μια εικόνα μπορεί να ανοίξει δρόμο εκεί που δεν τον βλέπαμε.
Noi | Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Βαδεβούλης, Δημήτρης Ξανθόπουλος, Μένη Κωνσταντινίδου, Αποστόλης Βαρσάνης, Θεοδώρα Τέτσιου | Σενάριο & Σκηνοθεσία: Νεριτάν Ζιντζιρία | Παραγωγός: Κυριακή Βήρου | Συμπαραγωγοί: Efijeni Kokedhima, Νεριτάν Ζιντζιρία | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Χριστίνα Μουμούρη GSC | Ενδυματολογία: Ματίνα Μαυραγάννη | Σκηνικά: Σοφία Βάσο | Μοντάζ: Χρήστος Γιαννακόπουλος | Σχεδιασμός Ηχου: Λέανδρος Ντούνης | Πρωτότυπη Μουσική: Αποστόλης Κουτσογιάννης | VFX: Παντελής Αναστασιάδης | Colorist: Αγγελος Μάτζιος | Executive Παραγωγοί: Μιχάλης Παπαδόπουλος, Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος | Παραγωγή: AbFab Productions, Reconstructing Memories
