Η Κλαούντια Καρντινάλε υπήρξε κάτι περισσότερο από μια μεγάλη ηθοποιός. Yπήρξε σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής του ευρωπαϊκού κινηματογράφου.
Με το αινιγματικό της βλέμμα και την ακαταμάχητη παρουσία της, έδωσε μορφή σε ηρωίδες που ισορροπούσαν ανάμεσα στη δύναμη και την ευαισθησία. Από την Τύνιδα όπου γεννήθηκε, μέχρι τις θρυλικές συνεργασίες της με τον Φεντερίκο Φελίνι, τον Λουκίνο Βισκόντι και τον Σέρτζιο Λεόνε, χάραξε μια πορεία που άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στην Ιστορία της έβδομης τέχνης.
Στις 23 Σεπτεμβρίου 2025, στα 87 της χρόνια, έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας πίσω της μια παρακαταθήκη που δεν θα σβήσει ποτέ: τις ταινίες της, τις μορφές που ενσάρκωσε, και την αίσθηση ότι ο κινηματογράφος υπήρξε για λίγο πιο μαγικός χάρη σε εκείνη.
Διαβάστε ακόμα: Φινάλε για το αγαπημένο κορίτσι της Ιταλίας. Εφυγε η Κλαούντια Καρντινάλε
Ο Ρόκο και τ' Αδέλφια του του Λουκίνο Βισκόντι (1960)
H ταινία που, σύμφωνα με την Κλαούντια Καρντινάλε, την απομάκρυνε από το κλισέ του απλά όμορφου κοριτσιού και έχτισε την σπάνια σχέση της με τον Λουκίνο Βισκόντι: «Ο Λουκίνο με προστάτευε στο σετ... υπήρχε μια σκηνή μποξ και άρχισε να φωνάζει: "Μην σκοτώσετε την Καρντινάλε".
Το Κορίτσι με τη Βαλίτσα (La Ragazza con la Valigia) του Βαλέριο Τζουρλίνι (1961)
Ο ρόλος που τις έδωσε «τις βάσεις», όπως έλεγε. «Ο ρόλος είναι πολύ συγκεκριμένος, πολύ διαφορετικός από μένα, αλλά μπαίνοντας μέσα στο ρόλο μου έδωσε τη δυνατότητα να συγκεντρωθώ. Δεν μου άρεσαν ποτέ οι ρόλοι που ήταν κοντά σε μένα.»
Ο Γατόπαρδος του Λουκίνο Βισκόντι (1963)
To «σημείο καμπής» ολόκληρης της καριέρας της. Είχε δηλώσει πως ο Βισκόντι ενδιαφερόταν πολύ για την αυθεντικότητα - των κοστουμιών, της ατμόσφαιρας. Θυμάται να δουλεύει με βαριά κοστούμια εποχής και «σε ένα σημείο είχα αίμα γύρω από τη μέση μου». Δεν το αποκάλυψε ποτέ στον Λουκίνο Βισκόντι, ο οποίος όταν το έμαθε απάντησε πως σίγουρα δεν ήταν αυτή η προθεσή του.
8½ του Φεντερίκο Φελίνι (1963)
Οπως είχε δηλώσει η ίδια, δεν υπήρχε σενάριο και το σετ ήταν θορυβώδες, χαοτικό, μόνο αυτοσχεδιασμοί. «Αλλά ο Φεντερίκο Φελίνι ήξερε ακριβώς τι ζητούσε και παρά το προφανές χάος ένιωθα ότι ήμουν μέρος ενός έργου με πολύ μεγαλύτερο νόημα. Με τον Φελίνι ένιωθα ότι ήμουν το κέντρο του κόσμου, η πιο όμορφη, η πιο σημαντική.»
Εζησα περισσότερες από 150 ζωές - πόρνη, αγία, σύζυγο, κάθε είδος γυναίκας - και αυτό είναι φανταστικό να έχεις αυτήν την ευκαιρία να μεταμορφώνεσαι. Δούλεψα επίσης με τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες στον κόσμο που μου έμαθαν τα πάντα.»
Ροζ Πάνθηρας του Μπλέικ Εντουαρντς (1963)
«Θα θυμάμαι πάντα το κοπλιμέντο που μου είχε κάνει ο Ντέιβιντ Νίβεν: "Κλαούντια, μαζί με τα μακαρόνια, είσαι η μεγαλύτερη εφεύρεση της Ιταλίας."»
«Οι Επαγγελματίες» του Ρίτσαρντ Μπρουκς (1966)
«Το καλύτερο πράγμα που έκανα στο Χόλιγουντ», δήλωνε πάντα η Κλαούντια Καρντινάλε, μιλώντας πάντα με τα καλύτερα λόγια για τον Ρίτσαρντ Μπρουκς («ένας υπέροχος σκηνοθέτης») και το καστ, το Λι Μάρβιν και τον Μπαρτ Λάνκαστερ («τόσο υπέροχοι ηθοποιοί»). Σε αυτήν την ταινία αρνήθηκε στον Μπρουκς να εμφανιστεί γυμνή σε μια σκηνή όπως είχε γραφτεί αρχικά στο σενάριο.
Κάποτε στη Δύση του Σέρτζιο Λεόνε (1968)
Θυμόταν πάντα πως ήταν η μόνη γυναίκα ανάμεσα σε τόσους άντρες, τον Σέρτζιο Λεόνε να παίζει τη μουσική του Ενιο Μορικόνε πριν το γύρισμα, βάζοντας τους ηθοποιούς στο κλίμα. «Είναι ένα αριστούργημα, ειδικά για το ρόλο της γυναίκας, τον τρόπο που έχει χτιστεί. Μπορεί το είδος του γουέστερν να παραμέριζε τις γυναίκες αλλά σε αυτήν την ταινία η Τζιλ είναι κεντρικός χαρακτήρας, όλα περιστρέφονται γύρω από αυτήν.»
Για να κάνεις αυτή τη δουλειά, πρέπει να είσαι δυνατή, διαφορετικά χάνεις την προσωπικότητά σου, χάνεις την ταυτότητά σου.»
Η Μέρα της Κουκουβάγιας (Il Giorno Della Civetta) του Νταμίνο Νταμιάνο (1968)
H ταινία που της χάρισε το βραβείο David di Donatello Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας το 1968.
Απόδραση στην Αθήνα (Escape to Athena) του Τζορτζ Π. Κοσμάτος (1979)
Η μεγάλη χολιγουντιανή ταινία που γυρίστηκε στην... Αθήνα, με all star cast τους Ρότζερ Μουρ, Ντέιβιντ Νίβεν, Στέφανι Πάουερς, Τέλι Σαβάλας και άλλους.
Φιτζκαράλντο, ο Τυχοδιώκτης του Αμαζονίου (Fitzcarraldo) του Βέρνερ Χέρτσογκ (1982)
Η Καρντινάλε περιέργραφε πάντοτε τις συνθήκες των γυρισμάτων στην ταινία του Χέρτσογκ ως «ακραίες», αναφερόμενη στην αφόρητη ζέστη και τις απαιτήσεις του ρόλου. «Θυμάμαι που ο Τζέισον Ρόμπαρντς ανέβηκε σε ένα δέντρο και απαιτούσε μια μπριζόλα από τη Νέα Υόρκη προκειμένου να κατέβει».