Ανάμεσα στα πράγματα που συζητιούνται για τον Γουές Αντερσον τα τελευταία χρόνια κρύβονται πολλές αλήθειες και ακόμη περισσότεροι άδικοι αφορισμοί που όμως - ας είμαστε ειλικρινείς - ξεκινούν από δικαιολογημένη βάση.
Σε κάθε περίπτωση, όλα συγκλίνουν στο γεγονός ότι ο Aντερσον έχει μπει πλέον σε έναν αυτόματο πιλότο. Εξαιτίας και μόνο της αδιανόητης και ακριβής (με όλες τις έννοιες) προσοχής που δίνει στην αισθητική του, γλιτώνει γρήγορα ασεβείς χαρακτηρισμούς όπως «αρπαχτή» ή οτιδήποτε τέτοιο, παραμένοντας ωστόσο στο όριο της αντιγραφής του ίδιου του του εαυτού που, όμως, αντιγράφει τον ίδιο του τον εαυτό. Κάτι σαν x3 δηλαδή αντιγραφή, η οποία συνδυασμένη και με τη διείσδυση της «φάσης» του «Accidentaly Wes Anderson» μέσα στην κυρίαρχη ποπ κουλτούρα, χάνει τα τελευταία χρόνια τη μοναδικότητα και τη σπανιότητά που είχε κάποτε το στιλ του.
Δεύτερη φορά, μετά το «Asteroid City» και τρίτη, μετά τη «Γαλλική Αποστολή», ο Γουές Αντερσον αφηγείται μια ιστορία με (υπερβολικά) πολλαπλές πολιτισμικές (και πολιτικές) αναφορές, γραμμένη και αυτή με τον μόνιμο συνεργάτη του, Ρόμαν Κόπολα. Αυτό που ολοκληρώνει είναι μια ταινία που παρακολουθείς με ένα μειδίαμα ή και πλήρη ακινησία στα χείλη - εκεί που κάποτε το σινεμά του προκαλούσε μεγάλα χαμόγελα, σε έκανε να αναφωνείς, να δακρύζεις, να μπαίνεις σε ένα σύμπαν τόσο πρωτόγνωρο και να βγαίνεις έχοντας αποκτήσει διαστάσεις ενός μικρού ήρωα - υποψήφιου για μελλοντική θέση στον μόνιμο θίασό του.
Τίποτα δεν λείπει από τα χαρακτηριστικά του σινεμά του και στο «Φοινικικό Σχέδιο». Αποθέωση του production design, κοστούμια για Οσκαρ από την Μιλένα Κανονέρο, υπέροχη πρωτότυπη μουσική (σαν να είναι ήδη κλασική) του Αλεξάντρ Ντεσπλά, η ίδια (ανακουφιστική αυτή) αδυναμία να μεταφράσεις και να μεταγράψεις στα ελληνικά το «quirky» - σε διαλόγους, ερμηνείες και μοντάζ - από φόβο μην γίνει παρανόηση και δώσεις άλλη ερμηνεία σε κάτι που είναι - πώς να το κάνουμε; - αποκλειστικά «quirky».
Κι όμως, όπως και στις δύο προηγούμενες ταινίες του - πριν από αυτές μεγάλες φωτεινές στιγμές της φιλμογραφίας του παραμένουν το «Νησί των Σκύλων» και φυσικά το αριστουργηματικό «The Grand Budapest Hotel» - αυτό που λείπει ισοπεδώνει όλα αυτά που δεν λείπουν, με αποτέλεσμα η παράθεση εικόνων, ηθοποιών και ιδεών να ολοκληρώνουν μια λούπα που όσο θεωρητικά οδηγείται προς το φινάλε νιώθεις πως μάλλον δεν ξεκίνησε ποτέ.
Είναι μάταιο να αναλωθεί κανείς στο να περιγράψει μια ιστορία που - (ας απαντήσει κάποιος γιατί;) δυσνόητη μέσα στην απλοϊκότητα της - μοιάζει με μια διαρκή προσπάθεια πώς να γίνει ντε και καλά αυτό που βλέπουμε «ακόμη πιο Γουές Άντερσον».
Αρκεί να γνωρίζετε πως ο Ζα-Ζα Κόρντα (η αναφορά στον θρυλικό Ούγγρο παραγωγό και σκηνοθέτη Αλεξάντρ Κόρντα), ένας άπατρις επιχειρηματίας που γλιτώνει σε τακτά διαστήματα από δολοφονικές (και αυτοκτονικές) επιθέσεις, ταξιδεύει κατά μήκος μιας φανταστικής ηπείρου (εμπνευσμένη από τη Μέση Ανατολή) προσπαθώντας να επανασυνδεθεί με την καλόγρια (ίσως) κόρη του, αλλά κυρίως να βρει τα ποσοστά χρηματοδότησης που του λείπουν για ένα πραγματικά μεγαληπέβολο σχέδιο που θα αλλάξει για πάντα την οικονομία της περιοχής - αρκεί να μπορέσει να τη βγάλει καθαρή με την εργασία των σκλάβων που απαιτείται και με την ασιτία που θα πλήξει την ευρύτερη περιοχή λόγω της υπερχρήσης των διαθέσιμων πρώτων υλών.
Ή κάτι τέτοιο (δεν έχει πραγματική σημασία), καθώς ο Ζα-Ζα Κόρντα (τον υποδύεται με τρυφερό κέφι ο Μπενίσιο Ντελ Τόρο) συναντάει χρηματοδότες που διαπραγματεύονται τη συμμετοχή τους στο σχέδιο, πεθαίνει και ανασταίνεται (περνώντας κάθε φορά από έναν ασπρόμαυρο Παράδεισο για λίγη ψυχανάλυση), προσπαθεί να πείσει την κόρη του να εγκαταλείψει το μοναστήρι (η Μία Θρίπλτον, μια φρέσκια αποκάλυψη στον γνώριμο θίασο του σκηνοθέτη), ξεσκεπάζει μυστικούς πράκτορες και απειλεί τους εχθρούς του με μια χειρομβομβίδα που κρύβει μέσα στο παντελόνι του.
Εκεί, ανάμεσα σε cameos των πάντων (από την Σαρλότ Γκενσμπούργκ μέχρι την Σκάρλετ Τζοχάσον, τον Μπιλ Μάρεϊ, τον Γουίλεμ Νταφόε, την Χόουπ Ντέιβις, τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς…) σε μια λίστα που δεν σταματάει ποτέ, το «Φοινικικό Σχέδιο» είναι μια κατασκευή που δεν γίνεται ποτέ τίποτα περισσότερο, όσο κι αν τη θαυμάσεις για τη γεωμετρία της, τα μετρημένα τελικά στα δάχτυλα χαριτωμένα της σημεία, και για το μάλλον ασθενικό της πολιτικό μήνυμα αν θεωρήσουμε πως ο Κόρντα είναι ένας κάποιος Τραμπ ή Πούτιν μιας άλλης εποχής.
Σαν εικονογραφημένες περιπέτειες που διαθέτουν ωραία χρώματα και δεκάδες λεπτομέρειες μέσα στη κάθε εικόνα τους, ταινίες σαν το «Φοινικικό Σχέδιο» (που, ενώ δεν το περίμενε κανείς, κάνει το «Asteroid City» να μοιάζει τώρα ξαφνικά πιο ενδιαφέρον) του Γουές Άντερσον λειτουργούν ίσως περισσότερο πλέον ως κομμάτια ενός έργου ενός εμμονικού δημιουργού που απευθύνονται ή στους πολύ φανατικούς ή - τι ευτυχία! - σε όσους δεν έχουν δει ποτέ καμία ταινία του και ξαφνικά θα ανακαλύψουν έναν ολόκληρο θαυμαστό κόσμο ακόμη και στην πιο ανέμπνευστη εδώ εκδοχή του.