Σχεδόν εξ ολοκλήρου γυναικεία υπόθεση, το «Litigante», έχει στο κέντρο του μια αληθινά μαγνητική ηρωίδα, μια γυναίκα κάπου στα σαράντα, δυναμική δικηγόρος που μεγαλώνει μόνη της τον νεαρό γιο της. Εν τούτοις όταν την συναντάμε, η ζωή της θα μπορούσε σίγουρα να βρίσκεται σε ένα καλύτερο σημείο της τροχιάς της: η μητέρα της έχει διαγνωστεί με καρκίνο, η κρατική υπηρεσία στην οποία δουλεύει ως νομικ;h σύμβουλος, βρίσκεται αναμεμειγμένη σε μια υπόθεση διαφθοράς, ο γιος της μπλέκεται σε φασαρίες στο σχολείο θέλοντας υποσυνήδειτα (κι όχι μόνο), να μάθει ποιος είναι ο πατέρας του.
Η Σίλβια και η μητέρα της, η αδελφή της και σχεδόν όλοι οι άνθρωποι που περιστρέφονται γύρω της, όσο μικρός ο ρόλος τους ή σύντομη η εμφάνισή τους στην οθόνη, κατορθώνουν να δείχνουν ολοκληρωμένοι και πλήρεις χαρακτήρες, μέσα από ένα σενάριο που σκιαγραφεί με αδρές μα σαφείς γραμμές το σχήμα τους κι από μια σκηνοθεσία που οριοθετεί με καθαρότητα τον κόσμο τους.
Το φιλμ κατασκευάζει τόσο προσεκτικά το σύμπαν τους, που συχνά από τις μικρότερες λεπτομερειες, από τα σπίτια, τα ρούχα τους, από τον τρόπο που μιλάνε από τα τραγούδια που ακούνε, από τις επιλογές που κάνουν σου δίνει να καταλάβεις πολλά περισσότερα απ όσα μια πιο επεξηγηματική προσέγγιση στην ιστορία θα επέτρεπε να αντιήφθεις κι αυτό λειτουργεί αναμφίβολα υπέρ του.
Οπως φυσικά και το γεγονός ότι η Σίλβια και η μητέρα της, αλλά ακόμη κι η αδελφή της, ή ο ραδιοφωνικός παρουσιαστής με τον οποίο αρχικά θα συγκρουστεί για να γίνει στην συνέχεια εραστής της, δείχνουν απόλυτα πιστευτοί, ατελείς και μπερδεμένοι, αλλά αληθινοί και στιβαροί, πραγματικοί άνθρωποι κι όχι απλοί κινηματογραφικοί χαρακτήρες. Κι είναι αξιοσημείωτο ότι καμία από τις δυο πρωταγωνίστριες (στην πραγματικότητα η ξαδέρφη και η μητέρα του σκηνοθέτη), δεν είχαν παίξει ποτέ ξανά στο σινεμά ή οπουδήποτε αλλού, καθώς δείχνουν να καταλαβαίνουν απόλυτα τις γυναίκες που υποδύονται και τις λεπτότερες αποχρώσεις της κατάστασής τους.
Οι χαρακτήρες τους μπορεί να μην είναι πάντα συμπαθητικοί, αλλά δεν παύουν στιγμή να δείχνουν αληθινοί και το ίδιο ισχύει σχεδόν σε κάθε επίπεδο στο φιλμ του Λόλι που κατορθώνει να κρατά με αξιοσημείωτο έλεγχο την ισορροπία αναμεσα στο δράμα και την καθημερινότητα, στο χαμόγελο και το δάκρυ χτίζοντας μια ταινία που κυλά με τον ίδιο γεμάτο σκαμπανεβάσματα τρόπο που μας κουβαλάει στην πλάτη της η αληθινή ζωή. Ενα κατόρθωμα που μοιάζει άκοπο κι εύκολο στην οθόνη, μα που είναι δίχως αμφιβολία κάτι χτίστηκε με κόπο, προσπάθεια, ταλέντο και μια σειρά από υπέροχες ευτυχείς συμπτώσεις σε αυτή τη μικρή μα αξιαγάπητη ταινία.
Διαβάστε ακόμη:
