«Πρώτη φορά έρχομαι στις Κάννες».
Μ' αυτή την κωμική μέσα στην ειρωνεία της ατάκα κάνει την είσοδό της η Ιζαμπέλ Ιπέρ ως Κλερ στο «Claire's Camera» του Χονγκ Σανγκ-σου και δίνει το στίγμα για τον ανάλαφρο και περιπαικτικό τόνο της μόλις 69 λεπτών δεύτερης ταινίας του Κορεάτη σκηνοθέτη φέτος στις Κάννες, εκτός Διαγωνιστικού προγράμματος αυτή τη φορά, μετά το «The Day After». Γυρισμένη πέρυσι στην Κρουαζέτ κατά τη διάρκεια του 69ου (σύμπτωση;) Φεστιβάλ, όπου τόσο η Ιπέρ, όσο και η συμπρωταγωνίστρια της Κιμ Μινχί ήταν παρούσες με δύο ταινίες που έκλεψαν τις εντυπώσεις, το «Elle» και το «Handmaiden» αντίστοιχα, η ταινία ήταν μια ευπρόδεκτη κι ανανεωτική ανάσα δροσιάς κι έγινε δεκτή με χειροκροτήματα κι επευφημίες κατά την προβολή της.
Κλείνοντας από τον τίτλο το μάτι στο εμβληματικό «Γόνατο της Κλαίρης» του Ερίκ Ρομέρ, του οποίου ο Χονγκ Σανγκ-σου είναι μεγάλος θαυμαστής και -γιατί όχι;- απόγονος, ο Κορεάτης συνεχίζει το ήδη γνώριμο (για κάποιους κουραστικό) διαλογικό ύφος του κι αυτή τη φορά αφηγείται την ιστορία της Μανχί, η οποία θα απολυθεί από την εταιρεία παραγωγής και διεθνών πωλήσεων που δουλεύει κατά τη διάρκεια της παραμονής της στις Κάννες. Η ασαφής αιτιολογία που επικαλείται η εργοδότριά της Γιάνγκχιέ είναι πως δεν ήταν ειλικρινής, ο πραγματικός λόγος, όμως, είναι επειδή κοιμήθηκε με τον σκηνοθέτη Σο Γουάνσου (πασιφανές σε ποιόν παραπέμπει η παρήχηση του ονόματος), με τον οποίο η αφεντικίνα της έχει μακροχρόνια σχέση.
Η άφιξη στις Κάννες της Κλερ, μιας χήρας δασκάλας μουσικής που φωτογραφίζει ό,τι της κινεί το ενδιαφέρον με την Πολαρόιντ της, και η τυχαία συνάντησή της τόσο με τον σκηνοθέτη, όσο και με τη νεαρή Μανχί θα ανατρέψει τα δεδομένα και οι σχέσεις κι η αλήθεια θα αποκατασταθούν (;).
Oλα τα γνωστά μοτίβα του σκηνοθέτη μεταφέρονται σχεδόν αυτούσια και σ' αυτή την ταινία: ο ανασφαλής άντρας καλλιτέχνης, η νεαρή και ντροπαλή ερωμένη, η ζηλόφθων μεγαλύτερη σύντροφος, η παρεξήγηση και η αποκατάστασης αλήθειας, το γλυκόπικρο φινάλε, είναι όμως για ακόμη μία φορά τόσο αφοπλιστική η ειλικρίνεια του σκηνοθέτη, που του συγχωρείς το γεγονός πως βλέπεις πάλι την ίδια ταινία. Οι διάλογοι είναι απολαυστικοί και πνευματώδεις, η σκηνοθεσία είναι διακριτική και υπαινικτική ως προς τις πιο δραματικές διαστάσεις του σεναρίου και με σωστή αίσθηση του timing, ενώ ο ρόλος κλειδί της Κλερ, συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα μέλη του ερωτικού τριγώνου, είναι ένας από τους πιο αξιομνημόνευτους χαρακτήρας που έχει βγάλει το χαριτωμένα αυτιστικό σύμπαν του σκηνοθέτη.
Ως άλλη από μηχανής θεός (ή μάλλον θεά, αφού μιλάμε για την Ιπέρ), η Γαλλίδα ηθοποιός δε χρειάζεται να κάνει πολλά για να κλέψει την παράσταση και να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον του θεατή, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά τη γνήσια και σπάνια κωμική της φλέβα. Ένα λοξό βλέμμα, ένα επιφώνημα έκπληξης και ένας αυθόρμητος μορφασμός αρκούν για να προκαλέσουν το γέλιο και να προσδώσουν βάθος σε έναν ρόλο, ο οποίος στα χέρια κάποιας άλλης ηθοποιού θα είχε ενδεχομένως περιοριστεί στην καρικατούρα. Η πάντα διακριτική κι αιθέρια παρουσία της νέας μούσας του σκηνοθέτη Κιμ Μινχί αντισταθμίζει με την ήρεμη δύναμή της τη σαρωτική παρουσία της Ιπέρ κι αποτελεί το ιδανικό ερμηνευτικό της αντίβαρο.
«Ο μόνος τρόπος για να αλλάξουμε τα πράγματα είναι τα κοιτάζουμε πολύ αργά», θα πει σε κάποια φάση λίγο πριν το τέλος η Κλερ κι αυτό ίσως συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο το σινεμά του Χονγκ Σανγκ-σου, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας αργός, αλλά ουσιαστικός τρόπος για να αλλάζει με κάθε ταινία του τον κόσμο, ένα μικρό βήμα κάθε φορά.
