Ταινίες, συναντήσεις, ρεπορτάζ γέμισαν την 6η μας μέρα στο 62ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Τίποτα όμως δεν ήταν τόσο λαμπερό και στιβαρό ταυτόχρονα, από την υπόκλιση που έκανε ο φεστιβαλικός κόσμος σε μια μεγάλη κυρία.
Η Μέριλ Στριπ βραβεύτηκε χθες βράδυ με την τιμητική Χρυσή Αρκτο για την συνολική της προσφορά στην έβδομη τέχνη και ίσως ανήκει στην μικρή ομάδα καλλιτεχνών που πραγματικά αξίζει την τιμή.
Στην συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε την πρωινή προβολή της «Σιδηράς Κυρίας» δεν έπεφτε καρφίτσα. Η Στριπ εμφανίστηκε με τον συμπρωταγωνιστή της Τζιμ Μπρόντμπεντ και την σκηνοθέτιδα Φιλίντα Λόιντ. Μπορεί να μίλησε και για την αμφιλεγόμενη Βρετανίδα Πρωθυπουργό, όμως η μέρα ανήκε στην ίδια. Από τον δημοσιογράφο που σκαρφάλωσε στο πάνελ, της έδωσε λουλούδια και της έσκασε ένα φιλί («Τι ωραία! Μέρα που είναι δεν πήρα λουλούδια από τον άντρα μου, αλλά φρόντισε το φεστιβάλ!»), μέχρι τον Ρώσο συνάδελφό του που της χάρισε μία μπάμπουσκα (όπου σε κάθε κούκλα ήταν ζωγραφισμένος και ένας διάσημος ρόλος της), η Στριπ δεχόταν την λατρεία του κόσμου.
Ποιο είναι το τίμημα αυτής της λατρείας;
«Υπάρχουν 5 μουσεία μοντέρνας τέχνης στο Βερολίνο. Και δε θα πάω σε κανένα. Γιατί εγώ θα κοιτάω ένα έργο τέχνης και 50 άνθρωποι εμένα...» είπε η Στριπ. «Δεν παραπονιέμαι, είναι γλυκιά η επιτυχία. Αλλά έχει και το τίμημά της: χάνω ένα κομμάτι της τέχνης...»
Η Στριπ που δύο μέρες πριν κέρδισε και το βραβείο BAFTA και ίσως φέτος να τα καταφέρει ξανά και στα Οσκαρ (έχει 3 δεκαετίες να κερδίσει!) χαρακτήρισε την κούρσα των βραβείων ως κάτι «εξωπραγματικό». «Ολοι ποντάρουν υπέρ ή εναντίον σου και νιώθεις σαν να είσαι σ' ένα ντέρμπι για το οποίο δεν είχες υπογράψει ποτέ να συμμετέχεις» είπε η Στριπ. «Εσύ έκανες μια ταινία με την ελπίδα να τη δει ο κόσμος και ξαφνικά είσαι στον τελικό του Superbowl!»
Στην επίσημη προβολή της «Σιδηράς Κυρίας» χθες βράδυ, ο Τζέικ Τζίλενχαλ (μέλος της κριτικής επιτροπής φέτος) παρουσίασε την Στριπ στο κοινό χαρακτηρίζοντάς την «έναν πραγματικό θησαυρό για τους ηθοποιούς», αλλά και ως την «τρομακτική μαμά του Χανκ» (είναι φίλοι με τον μουσικό γιο της Στριπ, Χένρι "Χανκ" Γκάμερ).
Παραλαμβάνοντας το βραβείο της, την τιμητική Χρυσή Αρκτο, από τα χέρια του καλλιτεχνικού διευθυντή του φεστιβάλ Ντίτερ Κόσλικ, η Στριπ τίμησε με τη σειρά της την σκηνοθέτιδα και τους συμπρωταγωνιστές της, αλλά και τον make up artist Τζέι Ρόι Χέλαντ, με τον οποίον δουλεύουν μαζί από την «Εκλογή της Σόφι» (1982) μέχρι σήμερα.
Οπως πάντα όμως, η Στριπ υποκλίθηκε στους δημιουργούς και τους σκηνοθέτες που την έχουν διαμορφώσει ως ηθοποιό. «Μερικοί σπουδαίοι συγγραφείς με έχουν κουβαλήσει στους ώμους τους όλα αυτά τα χρόνια και με έφεραν απόψε σε αυτή την σκηνή: Τζόζεφ Παπ, Χάρλοντ Πίντερ, Αλαν Πάκουλα, Ρόμπερτ Αλτμαν...»
Καθ' όλη τη διάρκεια της 62ης Berlinale, 7 ταινίες της Στριπ (από την «Κάρεν Σίλκγουντ» μέχρι το «A Prairie Home Companion») πλαισιώνουν το αφιέρωμα στο χαμαιλεοντικό πρόσωπό της.
Περνώντας στην επικαιρότητα των ταινιών, από τις δύο ταινίες του διαγωνιστικού προγράμματος, σίγουρα ξεχωρίσαμε το «Tabu». Ο Πορτογάλος Μιγκέλ Γκομές παρουσιάζει μια κινηματογραφική άσκηση πάνω στο «Tabu» του Μουρνάου, παίζοντας με τις κινηματογραφικές και αφηγηματικές συμβάσεις.
«Was bleibt / Home For The Weekend»: η συναισθηματική πολυτέλεια της ανώτερης τάξης (Διαγωνιστικό)
Ο Μάρκο βρίσκεται στα πρόθυρα του διαζυγίου. Για ένα σαββατοκύριακο παίρνει το μικρό γιο του και επισκέπτεται το πατρικό του σπίτι στην εξοχή. Εκεί θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια θύελλα συναισθηματικών εκρήξεων. Η μητέρα του, εδώ και 30 χρόνια μανιοκαταθλιπτική, έχει αποφασίσει να σταματήσει τη φαρμακευτική της αγωγή και ν’ ανταπεξέλθει μόνη της. Αυτό θα προκαλέσει αναστάτωση στον πατέρα του που έχει συνηθίσει να ζει ουσιαστικά αυτόνομος. Ταυτόχρονα, ο μικρός του αδελφός αισθάνεται επαγγελματικά αποτυχημένος και η νέα του κοπέλα δεν είναι αρκετά υποστηρικτική.
Εάν ο Χανς-Κρίστιαν Σμιτ καταφέρνει να παρουσιάσει κάτι καλά, αυτό είναι η συμβίωση, μέσα σε μια οικογένεια, μ’ έναν άνθρωπο που έχει πρόβλημα υγείας. Η αίσθηση ότι όλοι πατούν πάνω σε τσόφλι αυγού, ότι ο αυθορμητισμός και η σκληρότητα της ειλικρίνειας είναι στοιχεία ξεχασμένα. Ο στόχος του φιλμ είναι να αποδώσει την ιδέα ότι η αλήθεια και το ψέμα δεν είναι παρά συναισθηματικά τεχνάσματα, ότι πολλές φορές το ψέμα είναι μια ευπρόσδεκτη ευκολία που διατηρεί τις ανθρώπινες σχέσεις πολύ πιο υγιείς απ’ ό,τι η ειλικρίνεια. Ωστόσο οι ήρωες του Σμιτ είναι τόσο κακομαθημένοι, μια αλαζονική πλούσια οικογένεια εγωιστών (χωρίς καν αυτό να αποτελεί δραματικό στοιχείο) και τα προβλήματά τους τόσο επιφανειακά και ομφαλοσκοπικά που το αποτέλεσμα είναι όχι απλώς να μη νοιάζεσαι για τη σωτηρία τους, αλλά και αν τους αντιπαθείς. Ενα φιλμ που διαρκεί μόνο 84 λεπτά γίνεται ένας εκνευριστικός διάλογος μ’ ένα ατίθασο παιδί που χαίρεσαι που δεν είναι δικό σου, αλλά κατηγορείς λίγο τη μητέρα του για την ανατροφή του. Οπως ακριβώς και στην ταινία!
«Cherry»: η αβάσταχτη ελαφρότητα του πορνογραφικού τίποτα (Πανόραμα)
Η Αντζελίνα είναι ένας πραγματικός άγγελος: εκτός του ότι είναι αγγελικά όμορφη, φροντίζει και για όλους γύρω της - την αλκοολική μητέρα, την μικρή αδελφή, το αγόρι προαγωγό, τον καλύτερό ρης φίλο. Οταν αποφασίζει να το σκάσει για το Σαν Φρανσίσκο ανακαλύπτει ότι η γοητεία που ασκεί στον κόσμο μπορεί να της επιφέρει εύκολα χρήματα. Ετσι ξεκινά μία καριέρα στην πορνογραφική βιομηχανία με το ψευδώνυμο «Τσέρι».
Ο συγγραφέας Στίβεν Ελιοτ σ' αυτή την σκηνοθετική του απόπειρα, επιχειρεί αρχικά ένα νεανικό δράμα - με την υφή και την τρυφερότητα του αμερικανικού ανεξάρτητου σινεμά. Σ' αυτό το κομμάτι συγχωρείς και τις ατέλειες και την ερασιτεχνική όψη της ταινίας. Με το πέρασμα όμως στο Σαν Φρανσίσκο, ο Ελιοτ χάνει τον έλεγχο και συσσωρεύει κλισέ, βαρύγδουπες ανατροπές και μεγαλόστομες ατάκες, χαρίζοντάς μας άθελά του μία soft porn κωμωδία. Κρίμα γιατί το πρωταγωνιστικό καστ (από τον Τζέιμς Φράνκο και την Λίλι Τέιλορ, μέχρι την Χίδερ Γκρέιχαμ και τον Ντεβ Πατέλ) δημιουργούσε προσδοκίες. Κρίμα, γιατί η πρωταγωνίστρια Ασλεϊ Χίνσοου είχε, όντως, φωτοστέφανο φωτογένειας.
«Mustafa's Sweet Dreams» του Αγγελου Αμπάζογλου (Generation)
Με φόντο μια βιομηχανία και μια παράδοση, γεμάτη ζάχαρη και σιρόπι, ο Αγγελος Αμπάζογλου ακολουθεί τη ζωή και όνειρα ενός νεαρού αγοριού σε αυτό το γλυκόπικρο, ντοκιμαντερ, που ακροπατά στα σύνορα της μυθοπλασίας.
Πρωταγωνιστής του, ο δεκαεξάχρονος Μουσταφά, που ζει στο Γκαζιαντέπ της Τουρκίας, την «παγκόσμια πρωτεύουσα του μπακλαβά», και βιάζεται να γίνει ο μεγαλύτερος μάστορας του μπακλαβά που υπήρξε ποτέ.
Η κάμερα του Αγγελου Αμπάζογλου τον ακολουθεί στα στενά όρια της μικρής του πόλης, αλλά και στην δύσκολη άπλα της κοσμοπολίτικης Κωνσταντινούπολης και καταγράφει την σιγουριά των θέλω του και την αβεβαιότητα της πραγματικότητας του. Και μαζί έναν πρωταγωνιστή χαρισματικό που όμως μοιάζει περισσότερο να υποδύεται την ζωή του για χάρη της κάμερας, παρά να τη ζει στ αλήθεια... / Διαβάστε τη γνώμη μας για την ταινία εδώ.
Tags: βερολίνο 2012
