Αγάπησα ένα Ζόμπι! (Βοήθησε κι ο Μπραντ…)

Το παν στη ζωή είναι το τι περιμένεις… Το «World War Z» ξεκίνησε πριν τρία χρόνια ως μια από τις πιο hot περιπέτειες που περιμέναμε να γυριστούν κι εξελίχθηκε σε μια περιπετειώδη και αμήχανη Οδύσσεια που δεν κατάφερνε ποτέ να τελειώσει (διαβάστε για την περιπέτεια της ταινίας εδώ). Τώρα λοιπόν που η ταινία είναι έτοιμη, που ο ίδιος ο Μπραντ Πιτ – παραγωγός εκτός από πρωταγωνιστής – την ακολούθησε σε όλον τον κόσμο για να τη συστήσει στο κοινό (όχι σε μας, τι κρίμα!) και που ήρθε στα δικά μας λημέρια, το τελικό αποτέλεσμα εξέπληξε ευχάριστα τις χαμηλωμένες προσδοκίες μας. Προτού διαβάσετε την αναλυτική κριτική του Flix για την ταινία την Πέμπτη, 27 Ιουνίου που βγαίνει στις αίθουσες από τη UIP, κρατήστε 5 σημεία επαφής που θα σας φανούν χρήσιμα όταν τα Ζόμπι του «WWZ» χτυπήσουν τη δική σας πόρτα:

Τα Ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα Αντίθετα, είναι αιμοβόρα (δυστυχώς το αίμα λίγο φαίνεται στην ταινία και το σπλάτερ απουσιάζει ολοκληρωτικά), ξεσκίζουν τις σάρκες σα να τα έχει τυφλώσει το γαλαξιακό στρόμπο, κινούνται σπασμωδικά με μεγάλη ταχύτητα, ανοιγοκλείνουν παροξυσμικά τα δοντάκια περιμένοντας ζεστή τροφή και βγάζουν ήχους σα μεταλλαγμένα λυσσασμένα σκυλιά μαζί με τηλεφωνικά παράσιτα. Darling!

Ο Μπραντ Πιτ όλα τα σφάζει, όλα τα μαχαιρώνει Το πανέμορφο baby face χαρακωμένο από την ηλικία και τις έγνοιες μαγνητίζει στην οθόνη, ό,τι κι αν κάνει. Αυτή είναι μια ταινία που αναδεικνύει τα πλούσια οφέλη του Μπραντ Πιτ περισσότερο κι από την «Τροία». Ακόμα και με το απαράδεκτο ατημέλητο καρέ με ανταύγειες.

Το 3D, αχρείαστο αλλά διασκεδαστικό να’ ναι Οχι, το «WWZ» δεν είναι μια ταινία όπου το 3D μεταφέρει τον θεατή σε νέες διαστάσεις – και να παραμείνετε στις δύο μια χαρά θα την απολαύσετε. Ωστόσο, υπάρχει κάτι χαριτωμένο και νοσταλγικό στη στερεοσκοπική εικόνα αυτής της ταινίας που παραπέμπει στο πιο παλιομοδίτικο 3D, της ερασιτεχνικής σχολής του Αντι Γουόρχολ, με τα Ζόμπι να σου’ρχονται στα μούτρα φτύνοντας και να κουνιέσαι για να προφυλαχτείς από κοφτερά μαχαίρια και ιπτάμενα ανθρώπινα μέλη.

Ουπς, μια πολιτική ταινία; Ανάμεσα σε ορδές απέθαντων και οικογενειακά δράματα, το «WWZ» κάνει σαφείς πολιτικές παρατηρήσεις: οι Αμερικανοί δε δίνουν αξία στην ανθρώπινη ζωή, τουλάχιστον όχι όσο… το Ισραήλ! Και να φανταστείτε, ο Στίβεν Σπίλμπεργκ δεν είναι καν executive producer!

Is this the end? Το φινάλε του «WWZ», ολόκληρη η τελική σεκάνς του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών και της κάθαρσης, ήταν από τα πιο ταλαιπωρημένα σημεία της ταινίας, αφού ξαναγυρίστηκε ολόκληρη για δεύτερη φορά. Και, πραγματικά, τα εμπόδια είναι προφανή, η κατακλείδα της ταινίας μοιάζει να κολλήθηκε, έτοιμη, από ένα άλλο φιλμ. Απομονωμένη, ωστόσο, από το πρότερο κομμάτι, μοιάζει πιο ατμοσφαιρική, τελολογική και εσωτερική από ολόκληρη την ταινία.

Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «World War Z» εδώ