Tη μίνι σειρά 6 επεισοδίων του Channel 4 δεν είμαστε σίγουροι πώς ξεκινά κανείς να την περιγράφει, κυρίως επειδή κι η ίδια κάνει μια εντυπωσιακή προσπάθεια να παραμείνει λιγομίλητη και κάπως ασαφής (αλλά ποτέ μπερδεμένη, έναν διαχωρισμό που οι περισσότερες σειρές χάνουν παντελώς). Οπότε ας ξεκινήσουμε όπως και το πρώτο επεισόδιο:
Υπάρχουν δύο άκρως ανατριχιαστικοί κύριοι, σαν villains από κάποιο σύγχρονο, κυνικό κόμικ, καδραρισμένοι και χρωματισμένοι σύμφωνα με τους κώδικες που διέπουν την απεικόνιση των ανταγωνιστών σε μια υπερηρωική ιστορία. Ταιριαστά, η σειρά ξεκινά μέσα σε ένα κομιξάδικο. Ακόμη πιο ταιριαστά, το όνομα του μαγαζιού είναι Doomsday Comics.
Οι δυο τους ψάχνουν την Τζέσικα Χάιντ. Όποιος δεν μπορεί να τους βοηθήσει στην αναζήτηση, φρικτά πράγματα θα του συμβούν.
Σε ένα φόρουμ φανατικών ενός παλιού κόμικ που υποτίθεται προβλέπει με ανατριχιαστική ακρίβεια το μέλλον, ένα μάτσο άγνωστοι κανονίζουν να συναντηθούν όταν ο ένας εξ αυτών τους πληροφορεί πως έχει στην κατοχή του χειρόγραφα και προσχέδια από το σίκουελ.
Υπάρχουν κι άλλες διάσπαρτες υπο-πλοκές που αργά ή γρήγορα θα συνδεθούν με αυτές (ένα πιτσιρίκι που γίνεται μάρτυρας ενός φόνου, μια υπόθεση διαφθοράς μες στο υπουργείο υγείας) αλλά καθώς η ιστορία ξεκινά, τίποτα δεν είναι προφανές κι όμως όλα είναι καθηλωτικά. Αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι.
«Δεν πιστεύω στις θεωρίες συνωμοσίας αλλά τις βρίσκω συναρπαστικές», δηλώνει στον Guardian ο θεατρικός συγγραφέας Ντένις Κέλι που δημιούργησε το «Utopia». «Είναι που ο κόσμος μας μοιάζει όλο και περισσότερο με επιστημονική φαντασία αυτές τις μέρες. Ειναι όλο και πιο πολύ σαν μια πλοκή από κάτι.» Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα δήλωση, γιατί στηρίζεται κι από τον τόνο της σειράς, μια τεταμένη εκδοχή της δικής μας πραγματικότητας. Με το ένα πόδι βρισκόματε στον δικό μας κόσμο (αναγνωρίζουμε ανθρώπους, επαγγέλματα, συμπεριφορές) αλλά το άλλο είναι έτοιμο να αποχωριστεί το έδαφος (υπάρχει μια έλλειψη τροφής στη Δύση, έχουμε ένα κόμικ με προφητικές ικανότητες).
Η ισορροπία είναι πολύ δύσκολη, αλλά απόλυτα πετυχημένη: Σε όλες τις σκηνές νιώθεις πως βλέπεις κάτι ρεαλιστικό (υπερβολικά ρεαλιστικό σε σημεία όπως την αποστομωτική σκηνή του βασανισμού), όμως ανά πάσα στιγμή είσαι έτοιμος να δεχτείς την πιθανότητα κάποιος να σκίσει τη μπλούζα του και από κάτω να φορά υπερηρωικό σπάντεξ.
Οι κεντρικοί μας χαρακτήρες, που τρέχουν να ξεφύγουν από το μανιακό, σαδιστικό δίδυμο, είναι άμεσα συμπαθείς (ειδικά ο φανταστικός Γουίλσον Γουίλσον), και η θεατρικότητα που γίνεται εμφανής σε σημεία σίγουρα τους βοηθάει. Ο Κέλι δε νιώθει ποτέ την ανάγκη να σταματήσει το ρυθμό ή να διαταράξει την ατμοσφαιρικότητα της ιστορίας του για να εξηγήσει πράγματα ή να κάνει αχρείαστες εισαγωγές. Από την πρώτη σκηνή είμαστε αβοήθητοι στο κέντρο ενός κόσμου γνώριμου και γκροτέσκου την ίδια στιγμή, και όλα όσα χρειάζεται να ξέρουμε στη συνέχεια αποκαλύπτονται οργανικά και δίχως βιασύνη, σαν πληροφορίες που σου έρχονται σε μορφή ενός περίεργου ονείρου.
Δεν είναι πως πρόκειται για την πιο πρωτότυπη ιστορία που έχουμε δει ποτέ μας- αν μη τι άλλο θυμίζει διάφορα πράγματα. Όμως το στυλ και το ύφος κάνουν όλη τη διαφορά στην παράδοση, αποτέλεσμα τόσο του γραψίματος όσο και της συγκεκριμένης σκηνοθετικής αισθητικής, από τα χρώματα μέχρι τη μουσική. Πού να αρχίσουν να έρχονται και οι ανατροπές δηλαδή.
Tags: utopia
