«Αληθινός έρωτας, άνθρωποι!», φωνάζει η Κουίν στους συνεργάτες της υπενθυμίζοντας σε όλους για ποιο λόγο είμαστε μαζεμένοι εδώ. Αληθινός έρωτας! Αυτό δεν πουλάμε;
Οι πρώτες σκηνές διαδραματίζονται σε ένα παραμυθένιο σκηνικό, μπροστά σε κάτι σαν κάστρο, σε έναν πλακόστρωτο διάδρομο όπου μια άμαξα καταφθάνει κι από μέσα ξεπροβάλλει μια πανέμορφη κοπέλα που χαμογελάει στον πρίγκιπα σαν ηρωίδα παραμυθιού. Τα πρώτα χρώματα είναι σαν παστέλ εορτασμός, λες και κάποιος πήρε πυροτεχνήματα που έχουν μόλις σκάσει και τα πασάλειψε στο κάδρο. Οι πρώτες νότες ανήκουν σε κάποια λατινοαμερικάνικη σαπουνόπερα, σε επεισόδιο που οι δύο κατατρεγμένοι εραστές έχουν μόλις καταφέρει επιτέλους να έρθουν κοντά παρά τις αντιξοότητες. Είναι παραμύθι, πάνω στο παραμύθι, πάνω στο παραμύθι. «Αληθινός έρωτας, άνθρωποι!»
Φυσικά είναι όλα ψέματα. Μέσα σε λιγοστές στιγμές, μια φωνή από το κοντρόλ σβήνει τη μαγεία, χαμηλώνει τα χρώματα, κλείνει τη μουσική, εξαφανίζει το χαμόγελο της πριγκίπισας. Ο αληθινός έρωτας χρειάζεται μερικές διορθωτικές σκηνοθετικές εντολές. Ίσως τον βρούμε στην επόμενη λήψη.
Το «UnREAL» μας πηγαίνει στο παρασκήνιο μιας τέτοιας ακριβώς εκπομπής με τίτλο «Everlasting», ενός από αυτά τα τύπου-«Bachelor» ριάλιτι που πουλάνε βολικά συσκευασμένο έρωτα με αρχή, μέση και τέλος, ιδανικά πακεταρισμένο σε 42 λεπτά ωφέλιμου χρόνου. Η ζωή και τα συναισθήματα ως προϊόν προκαθορισμένης δραματουργίας, με ανθρώπους-ταμπέλες, την «τσούλα», την «σύζυγο», την «σκύλα», την «απεγνωσμένη MILF», την «θυμωμένη μαύρη».
Τις κατευθύνσεις πίσω από την κάμερα δίνει η Κουίν της Κόνστανς Ζίμερ (η Ντέινα Γκόρντον του «Entourage», μια ηθοποιός-σίφουνας επιτέλους σε ένα ρόλο αντάξιό της), μια μπαρουτοκαπνισμένη παραγωγός ριάλιτι τηλεόρασης που μπορεί να πάρει το μονοπλάνο ενός κοντραπλακέ και να το κάνει συναρπαστική, ζουμερή τηλεόραση. Δεξί της χέρι είναι η Ρέιτσελ , μια παραγωγός που όλοι υποδέχονται στο πλατό σα να ήταν τρομοκράτης, η οποία σύντομα μαθαίνουμε πως στο τέλος της περασμένη σεζόν είχε μια επεισοδιακή κρίση συνείδησης, φρίκαρε, άρχισε να μονολογεί στην κάμερα πως έχει πουλήσει την ψυχή της στο διάβολο και πως όλα είναι κατασκευασμένα.
Είναι η δική της «I’m mad as hell» στιγμή, ένας μοντέρνος Χάουαρντ Μπιλ ενός σύγχρονου «Network», μόνο που σε αυτή τη σημερινή εποχή άκρατου κυνισμού και μετα-αφήγησης, το ξέσπασμά της όχι μόνο δε φτάνει ποτέ στις οθόνες του κοινού, μα και πακετάρεται καταλλήλως ώστε να να φέρει στην εκπομπή ακόμα μμεγαλύτερα νούμερα. Η Κουίν παίρνει την πιο ειλικρινή στιγμή της Ρέιτσελ και την μετατρέπει σε καύσιμο ψέματος.
Η Ρέιτσελ επιστρέφει στην δουλειά που την έκανε να φτάσει στα ηθικά της όρια, θεωρητικά επειδή η Κουίν και το κανάλι την κρατούν όμηρο, αλλά στην πραγματικότητα επειδή το έχει ανάγκη. Η Ρέιτσελ, με το παντοτινά θλιμμένο ύφος της Σίρι Άπλμπι («Roswell», «Girls»), μας πρωτοσυστήνεται καθώς με ένα κενό βλέμμα κοιτάζει έξω από την οροφή μιας λιμουζίνας γεμάτη με υποψήφιες πριγκίπισες. Φοράει μια μπλούζα «This is what a feminist looks like» την ώρα που χρησιμοποιεί τις κοινωνικές σπουδές της για να μπορέσει να εμπορευτεί πιο αποτελεσματικά γυναίκες ως τρόπαια στην τηλεόραση, για την απόλαυσή όλων μας. Το βλέμμα της είναι κενό, οι κινήσεις της σιωπηλά απελπισμένες. Κουβαλά τον εαυτό της με μια υπαρξιακή θλίψη. ενός ανθρώπου που γνωρίζει πως είναι εκπληκτικά καλός σε κάτι που μισεί.
Να πώς δημιουργείς σωστά έναν αληθινό γκρίζο αντι-ήρωα, χωρίς να προ(σ)καλείς κόσμο να ταυτιστεί κρυφά με κάθε ανείπωτη πράξη του/της.
Από το ένα επεισόδιο στο άλλο, παρακολουθούμε τους τρόπους με τους οποίους η Κουίν και η Ρέιτσελ, αυτό το καθηλωτικό δίδυμο από την ριάλιτι κόλαση, χρησιμοποιούν τα αλάνθαστα ένστικτά τους για να δημιουργήσουν δράμα, φερόμενες στις συμμετέχουσες σαν άψυχα πιόνια, σαν πλαστούς χαρακτήρες σε έναν πίνακα. Ξέρουν τι χρειάζεται να γίνει, και ξέρουν πώς να το κάνουν πραγματικότητα, μέχρι σταδιακά να φτάσουμε στο φινάλε, όταν ο Εργένης Πρίγκιπας θα διαλέξει την πριγκίπισσά του και η Ρέιτσελ θα έχει κάνει την παραγωγή στο «κορυφαίο ριάλιτι φινάλε στην ιστορία».
Όλα αυτά είναι εγγενώς δραματικά και εθιστικά. Σε αντίθεση με πολλές άλλες σειρές που λειτουργούν ως σάτιρα των μοτίβων της ‘φτηνής’ τηλεόρασης (από το «Grosse Point» ως το «Moving Wallpaper»), η σειρά-μες-στη-σειρά του «UnREAL» μοιάζει όντως με εκπληκτικά καλοφτιαγμένο ριάλιτι. Βοηθάει σίγουρα η πρότερη εμπειρία της δημιουργού Σάρα Γκέρτρουντ Σαπίρο στον τομέα, η οποία έχει δουλέψει στο παρελθόν στο «Bachelor». Αντί να στοχεύσει για καρτουνίστικη σάτιρα, η Σαπίρο μαζί με την συν-δημιουργό Μάρτι Νόξον (showrunner στα τελευταία χρόνια της «Buffy») μας παρουσιάζουν ένα συναρπαστικό, ρεαλιστικό προϊόν ως αμοραλιστική τέχνη, με τις Ρέιτσελ και Κουίν αδυσώπητες auteurs.
Παράλληλα, συμπληρώνουν ολόκληρο το σύμπαν γύρω από το «Everlasting» με ένα σωρό περιφερειακές πλοκές που χρωματίζουν με όλο και μεγαλύτερη πληρότητα τους κεντρικούς χαρακτήρες. Η Κουίν ας πούμε διατηρεί δεσμό με το δημιουργό του «Everlasting», ο οποίος στην πραγματικότητα έκλεψε την ιδέα από αυτήν, ενώ αρνείται να χωρίσει τη γυναίκα του. Η Ρέιτσελ προσπαθεί να αποφασίσει αν έχει μέλλον με τον Τζέρεμι, τον κάμεραμαν που άφησε στα κρύα του λουτρού όταν εξαφανίστηκε μετά το ξέσπασμά της.
Μέσα σε όλα, υπάρχει ο Άνταμ, ο πρίγκιπας του παραμυθιού, ο οποίος φλερτάρει έντονα μαζί της, και με τον οποίο αναπτύσει έναν ιδιαίτερο δεσμό. Ο Άνταμ, ξεπεσμένος και κακομαθημένος γόνος βρετανικής ευγενούς οικογένειας, ξέρει πώς να πουλάει το παραμύθι του απόλυτου έρωτα, με την υποστήριξη και την καθοδήγηση φυσικά και της ίδιας της Ρέιτσελ. Το παραμύθι που πουλούν είναι τόσο καλοφτιαγμένο που έρχεται η στιγμή που κι η ίδια δεν είναι σίγουρη αν το πιστεύει. Η υπόνοια εδώ είναι πως ο Τζέρεμι είναι το άτομο που θα την προσγείωνε, που θα την έφερνε στη γη και θα την έσωνε από τα χειρότερα ένστικτά της- μα μήπως κι αυτό ένα κατασκευασμένο παραμύθι δεν είναι;
Καθώς η Ρέιτσελ αναζητά την προσωπική της διαδρομή μέσα από ένα ναρκοπέδιο ψευδών, φτιαχτών συναισθημάτων (και πριν καταλήξει στο πιο ειλικρινές, κερδισμένο με ιδρώτα «I love you» όλων), η σειρά τολμά την ίδια στιγμή να ερευνήσει το πώς κατασκευάζουμε και καταναλώνουμε προκατασκευασμένα μοτίβα εξιλέωσης, έρωτα και επανάστασης. Οι παραγωγοί του «Everlasting» αναπαράγουν στερρεότυπα και φέρονται σε ανθρώπους σαν πιόνια, όμως μέσα τους δεν παύουν να πιστεύουν (σε κάποιο έστω επίπεδο) πως είναι κι αυτός ένας τρόπος να καταφέρεις να πουλήσεις μια ιδέα στις μάζες. Όταν ο αφρο-αμερικάνος παραγωγός Τζέφρι προπονεί μια κοπέλα του να πουλήσει την εικόνα της θυμωμένης μαύρης κοπέλας για να φτάσει ψηλά στο διαγωνισμό, ξέρει πως πουλάει την ψυχή του στους αδηφάγους θεούς του εύκολου και του άμεσου, μα μέσα του είναι πεπεισμένος πως την ίδια στιγμή βοηθάει τους ανθρώπους του χρώματός του.
Η σειρά διαπραγματεύεται πολλές τέτοιες «αλλάζω το σύστημα από μέσα» ιδέες κάτω από την πρόσοψη της προκάτ ριάλιτι αφήγησής της, και κερδίζει το στοίχημα επειδή δε φοβάται ούτε στιγμή να τραβήξει τα πράγματα στα άκρα για τους αντι-ήρωές της. Η Ρέιτσελ πείθει μια κοπέλα να παρατήσει τον ορφανό πλέον αδερφό της ώστε να παραμείνει στον διαγωνισμό, κάνοντάς το όλο και πιο δύσκολο για την ίδια να δικαιολογήσει ηθικά οτιδήποτε στον εαυτό της. Η αγαπημένη της μπλούζα μοιάζει όλο και περισσότερο με κατάρα, λιγότερο μετα-ειρωνική τοποθέτηση και περισσότερο υπενθύμιση όλων όσων καθημερινά νιώθει πως προδίδει. (Αποκορύφωμα η απίστευτη εξέλιξη μετά τα μέσα της σεζόν.)
Τελικά, ο φαύλος ηθικός κύκλος που διαγράφει η Ρέιτσελ αντοκατοπτρίζεται ιδανικά στα δύο κάδρα από την πρώτη και την τελευταία σκηνή της στη σεζόν: Ανάσκελα, σαν ψυχικά αδειασμένη, κοιτάζει πουθενά συγκεκριμένα, κοιτά κάπου αλλού, κάπου σίγουρα μακριά από εκεί που βρίσκεται τώρα. Στο τέλος του πρώτου επεισοδίου, αποφασισμένη πως επέστρεψε για τα καλά σε αυτή τη δουλειά για την οποία ρίσκαρε την ψυχική της υγεία, κάθεται μπροστά από ένα κολάζ από μόνιτορ, τα οποία την βάζουν μέσα στις κρεβατοκάμαρες όλων των ανθρώπων/χαρακτήρων του Έργου της. Κοιτάζει εδώ, κοιτάζει εκεί, κοιτάζει παραδίπλα. Οι εικόενς της επιτίθενται σαν πρώτη σταγόνα αλκοόλ σε κάποιον που έχει να πιει μήνες.
Κοιτάζει ψηλά, στον ουρανό, με μια μίξη απόγνωσης και απόλαυσης. Δεν πρόκειται να τη βοηθήσει κανείς. Γιατί είμαστε, φυσικά, ο καθένας μας απολύτως υπεύθυνος για το δικό του παραμύθι.
*Το «UnREAL» μόλις ολοκλήρωσε την πρώτη σεζόν 10 επεισοδίων και έχει ήδη ανανεωθεί για 2η.
Κι άλλη καλοκαιρινή τηλεόραση:
Τι περιμένουμε:
Κάντε επανάληψη σε όλες τις τηλεοπτικές σειρές του χειμώνα εδώ:
- 25 σειρές για το μισό ‘15, 1ο μέρος: «Mad Men», «The Walking Dead», «Game of Thrones», «Banshee», «Louie», «Inside No. 9», «Scandal»
- 2ο μέρος: «Man Seeking Woman», «Galavant», «Unbreakable Kimmy Schmidt», «Other Space»
- 3o μέρος: «The Flash», «iZombie», «Agent Carter», «Daredevil»
- 4ο μέρος: «Brooklyn Nine-Nine», «Community», «Broad City», «Veep», «Silicon Valley», «Parks and Recreation», «Last Week with John Oliver»
- 5ο μέρος: «Empire», «Better Call Saul», «Sense8» και τα άλλα νέα δράματα
